Beetje uitbollen

Wauw wat heb ik genoten...
De voorspelde gezelligheid en overdaad was niks gelogen. En nu geniet ik na, samen met man en dochter.
Nika's grootste genot ontstaat telkens ik negatief antwoord op de vraag of het school is en vervolgens positief op de vraag of ze dan eerst in haar pyjama naar beneden mag. De gelukzaligheid die dan van haar snoet afstraalt, is onbeschrijfbaar. En ze heeft gelijk hoor, want wat is er eigenlijk heerlijker dan dat niks-moet-gevoel? Geen hap en snauw. Geen boterhammen die door de strot worden geramd. Alles op 't gemakje. Zaaalig...
Ik typ deze mail dus ook - as we speak - in mijn nieuwe pyjama, met een lekker tasje koffie uit onze nieuwe koffiezet. Ik blader eens door het Aldi-reclamebladje, bekijk
all-inclusive resorts in de nieuwe Sunjets-brochure en ben blij dat niks moet.

't Is zover!

Ik pak de laatste pakjes in, geef nog effe onvoorziene centen uit voor een cadeau dat ik niet laten kon, kijk naar buiten en mijn meest gelukzalige lach komt boven. Want... het is zover: straks is het kerstavond!!
Vanavond vieren we bij m'n schoonouders, waar de boom traditiegetrouw te klein is om alle cadeaus te behuizen en de buiken te klein om al het lekkers in te ontvangen. Morgen vieren we bij mijn ouders waar de zetel traditiegetrouw te klein is om het fenomeen eraf-vallende-cadeaus te voorkomen en waar mijn gestel naar alcohol-normen te klein is waardoor ik om 12u al een beetje troebel kijk.
Vandaag juich ik en overmorgen denk ik "waar zijn die 2 dagen naartoe??" Dus ik doe net zoals ik deed op de dag van mijn trouw: ik wentel me in de gezelligheid en probeer elke minuut 2 keer te laten passeren, waardoor alles ogenschijnlijk dubbel zo lang duurt...
Merry Christmas lieverds! xxx

Zo oneerlijk

Een mens beseft vaak niet hoe gelukkig hij is. Tot je botst op iemand die niet met geluk bezaaid is. En dan komt dat besef plots weer snoeihard bovendrijven.
Het is ook gewoon zo oneerlijk. Dat de liefste vrouwen niet de man vinden die ze verdienen. Dat mensen die gemaakt zijn om papa en mama te worden, kindergeluk ontzegd wordt. Dat mensen die nooit een vlieg kwaad hebben gedaan, hun allerdierbaarste stuk van zichzelf wordt afgenomen. Daar kan ik echt intens verdrietig van worden. En boos.
Want al wat je dan nog kan doen is een knuffel geven, of warme woorden sturen. Maar vullen die de leegtes in? Nee hoor. Nog niet bijna...
Dus laat het asjeblief gauw wat warmer worden. Figuurlijk deze keer. Want ze verdienen één voor één zoveel beter dan dat wat ze nu op hun bord hebben gekregen...

Gewone dingen

Nu de verjaardagsgekte achter de rug is, ben ik eigenlijk blij dat het gewoon weer maandag is. Niet als je werkende mens bent en 2 uur moet kloten over 10 kilometer, daar ben ik me heel erg van bewust. Maar wel als je in mijn luxeschoenen staat en je tijdelijk als een gepensioneerde kan gedragen. Mijn lijf en gehele mindset snakt naar cocoonen. Naar wasje draaien, kookje doen, filmpje loeren. En met een bewust volledig leeggehouden agenda voor me, ga ik me dat dus ook allemaal heerlijk permitteren! 
Ondertussen beginnen de eerste werkkriebels toch ook stilletjes hun kopjes op te steken, als krokusjes doorheen een sneeuwlaag. Ik heb eigenlijk echt wel zin om m'n tanden nog eens ergens in te zetten en de werkadrenaline opnieuw door m'n aderen te voelen stromen. Ik heb te lang op automatische piloot gedraaid en teveel knoppen afgezet. Dus hoogtijd om weer wat alerter te worden!
Ik neem eerst een tasje koffie terwijl ik een verdrietige vriendin opbel, en met de andere helft van m'n gedachten ben ik bij iedereen die vandaag z'n leven waagt om z'n pré te gaan verdienen. Sterkte moedige maatjes!!  

Over verjaren

Ik ben ZOT op verjaren. Je wordt er uiteraard niet jonger op, maar uiteindelijk is het ook maar een dag ouder en niet ineens een volledig jaar zoals velen paniekerig doen uitschijnen. Ik hou van de smsjes die één voor één piepen, ook al hebben mensen daarvoor misschien een reminder in hun gsm moeten zetten. Ik vind verjaardagskaarten in m'n brievenbus zalig, ook al zijn het er sinds het digitale tijdperk steeds minder (of komt het misschien gewoon doordat ik er eigenlijk zelf nooit stuur maar er alleen graag krijg??) Ik vind de rijen Happy B-Days op mijn FB-wall zelfs prettig! Het zijn nl allemaal mensen die heel even de tijd hebben genomen om je hun glimlach te sturen. Mooi is dat, toch?!
December was van kinds af aan al een feestmaand: eerst de Sint op bezoek, dan verjaardagskaarsjes uitblazen en dan bergen kerstcadeaus uitpakken. Allemaal op 3 weken tijd. Teveel in een korte periode? Belange ni jom! Ik denk dat de enige die daar een probleem mee had, de portemonnee van mijn ouders was ;-) Ik genoot met volle teugen...
And today I'm gonna do what a birthday gril's supposed to do: ik ga lang in bad, m'n haren wassen. Dan een nieuwe outfit voor vanavond kopen. Vervolgens me door m'n man laten trakteren voor de lunch. En er dan héél erg lang over doen om me klaar te maken. Ik lach de hele dag. En als ik in de auto zit beeld ik me stilletjes in dat iedereen ZIET dat ik jarig ben, omdat er zo'n lichtgele verjaardags-glow rondom mij hangt of zo. En vanavond wil ik dansen in café de Welkom. Ik wil er een gewéldige lap op geven. Omdat 34 een speciaal getal is? Ik dacht het niet. Gewoon omdat verjaren TOP is ;-) x 

Volgepramd

Ik heb de vieze gewoonte om mijn dagen altijd volledig vol te prammen. Dan sla ik mijn agenda open, kijk ik waar ik nog een gat heb en bel vervolgens iemand op die ik al een tijdje gemist heb en hop - gat opgevuld!
Vies it is, omdat ik zo niet meer toekom aan datgene waar ik zo naar uitkeek bij de start van mijn maand thuis: schrijven, lezen, filmpje kijken, genieten...
I know, een cliché zo hoog als de Twin Towers vlak voor ze tegen de kust gingen: thuis zijn en geen tijd hebben. Ik klink wel als een gepensioneerde! Maar niks is minder waar. Dus: ik doe wat ik ook doe als ik 't gevoel heb dat Dennis en ik mekaar weer veel te weinig hebben gezien: ik PLAN quality time in. Op dinsdag na doe ik volgende week niets dan gezellig thuis zijn en genieten (en af en toe, tussen 2 genietsessies door toch ook nog even iets van m'n lijstje afwerken zodat ik daar dan weer geen frustraties aan overhoud ;-)).
Ik heb zelfs geen tijd gehad om de Nika-talk aan te vullen en had alles - tot nu - in m'n hoofd geschreven - ge moet ni vragen... Dus bij deze: the blogger in me is B.A.C.K.! ;-)

De dag erna

Een nieuwe dag vandaag en zo hevig als ik gisteren was, des te snoezeliger voel ik me vandaag.
Een vriendinnetje van me verloor deze week haar schoonpapa. Ik zei haar dat je schoonpapa verliezen na zoveel jaar samenzijn met je man, een beetje als je eigen papa verliezen is.
Zo zie je maar hoe relatief bijvoorbeeld de gezelligheid van feestdagen is: de mooiste tijd van 't jaar als je goed in je vel zit, vind ik persoonlijk. Maar voor mensen die recentelijk of in die periode iemand verloren hebben, voor mensen die geen partner hebben, of voor wie het financieel moeilijk heeft, kan ik me inbeelden dat die berg gemoedelijkheid plots niet meer dan wollige waanzin lijkt...
Ik ga dus dit jaar proberen af en toe een beetje van m'n warmte voor hen te reserveren. Noem het gerust mijn 'Kerstvoornemen'. Is zo eens iets anders dan 'Nieuwjaarsvoornemens', want als er één ding is waar ík dan weer een hekel aan heb...

Et c'est parti!

Na 2 weekends weg, waarbij het laatste eigenlijk bijna een week duurde, zijn we terug thuis en ben ik eindelijk (eindelijk!) aan mijn lijstje kunnen beginnen. Ik heb vanmorgen kasten herschikt en brol weggegooid dat het geen naam heeft. Eigenlijk zou een mens om 't jaar moeten verhuizen om al z'n rotzooi de juiste plaats te geven. Zo vond ik in de kast 37 grote Delhaize-zakken. 37!!! Ik vergeet ze nl keer op keer mee te nemen naar de wikel, waardoor ik er telkens genoodzaakt en met een grote vloek nieuwe moet kopen. (anyone else?!)
Opkuisen doet deugd. Let wel: niet te verwarren met kuisen, want daar heb ik dan weer een waanzinnige hekel aan. De spijtige conclusie blijft echter dat we beter een villa van 16m breed hadden gebouwd ipv de kleinste HOB van de straat, want zelfs door meer weg te gooien dan Dennis ooit in mijn plaats had gedurfd, blijven er nog veel te veel dingen op foute plaatsen staan. Soit, een mens doet maar wat hij kan, niwaar?
Ik word dagelijks meermaals gewezen op mijn geweldige luxe-positie van 1 maad lang thuis zijn. Sinds gisteren is het bij mezelf ook helemaal doorgedrongen. Dit zou echt een verworven recht moeten zijn voor iedereen die hard werkt voor z'n centjes. Ik denk dat ik morgen aan een spandoek begin: "Iedereen in december thuis!" ;-)

Adieu reclame

Het voelt soms of het nog tegoei moet doordringen, maar af en toe staat het besef plots pal voor m'n deur: ik ben uit de reclame gestapt!
Nu ja eruit misschien niet helemaal, maar ik ga voortaan wel 'aan de andere kant' staan. En ook al lijkt dat misschien niet zo'n grote stap; voor mij is die dat zeer zeker wel...
Een kleine 10 jaar geleden zette ik m'n eerste onzekere stapjes in de reclamewereld. Ik mocht bij LDV starten en daar was ik toen ongelooflijk blij om. Toen ik bij LDV begon was ik 'nummer 47' en toen ik er 4 jaar later wegging, was ik 'nummer 78'. Het waren de gloriejaren van de reclame. Geen pintje in 't café op de hoek als we een pitch hadden gewonnen, maar een fanfare die ons naar een boot begeleidde, die ons op z'n beurt naar onze feestbestemming bracht. Geen weekend Ardennen met 10 op een kamer in slaapzakken, maar een vlieger vol LDV-ers met bestemming Mallorca. Het was me wat... Maar die cadeaus kwamen niet voor niks. Er werd KEI-hard gewerkt. Je leefde voor je werk. Werken om te leven was nog nooit in iemand opgekomen. Ik kwam aan op m'n werk om 9u en vertrok er pas weer 12 uur later. Maar dat nam je er allemaal bij want 'je werkte in de reclame'!
Een andere keiharde realiteit in de reclame is dat als klanten gaan, ook mensen moeten gaan. 7 maanden zwanger en ontslagen. Het heeft alle zelfvertrouwen uit m'n lijf gerukt. Soms betrap ik mezelf er nog op hoe bescheiden ik ben geworden als het op werk-kunnen aankomt... Ik heb me er vaak heel goed gevoeld maar soms ook heel erg klein.
Ik heb ook 2 jaar bij Ogilvy in Brussel gewerkt. Als ik daaraan terugdenk, word ik nog steeds onpasselijk in elke vezel van m'n lijf. Ik werkte me rot en de stapel shit werd met de dag alleen maar groter. Ik zag Nika enkel nog bij het slapengaan en ook de afstand tussen Dennis en mij was vaak groot. Letterlijk en figuurlijk.
Pas op, je doet niks voor niks; alles gebeurt met een reden. Ik was nooit geraakt waar ik nu sta, als ik dit pad niet stap voor stap had bewandeld. Maar het heeft veel van me gevergd en daar ben ik me nu achteraf heel erg van bewust.
De laatste 2 jaren - sinds ik bij Satori ben gestart - heb ik eindelijk wel een goed evenwicht gevonden tussen werk en privé. Naar mijn persoonlijk gevoel heeft dat te maken met de grootte van het bureau. Grote bureaus hebben grote klanten. En grote klanten hebben grote eisen met grote urgenties. Kleinere bureaus hebben kleinere en beter in te plannen projecten. De rust was dus min of meer tot mij gekomen.
Maar toen begon stilaan de onrust binnenin te groeien. Ik voelde dat ik toe was aan iets anders. Mijn lijf was moe van de frustraties: frustraties over klanten die basically maar één ding willen nl. 'hun logo zo groot mogelijk', die een packshot met "Mmm lekker!" eronder zonder gêne 'een creatief concept' noemen, die full-time de aandacht opeisen maar niet begrijpen dat ze daarvoor moeten betalen. Klanten dus. Maar ik was ook de eeuwige account-creatie-discussie beu. Een strijd die ogenschijnlijk PER DEFINITIE diende gevoerd te worden bij elke creatieve review en waarbij vaak vergeten werd voor wie we dit nu eigenlijk deden - oh ja, voor onze klanten; die frustrerende klanten. Cirkel rond! ;-)
Ik overdrijf misschien een beetje. Maar de sexyness waarin de buitenwereld het reclamewereldje heeft gemanteld, is echt geweldig overdreven. Het is een harde wereld, waar elke dag hard gestreden wordt: om het winnen van een stukje budget, om het in leven houden van een broos maar briljant idee, om het behoud van je plek bij het verlies van een klant, om het behoud van je bureau bij het verlies van een gróte klant. En dat strijden was ik een beetje moe.
Nu ben ik niet zo naïef om te denken dat er hier en daar geen bruin plekje in dat gras van de overkant zit. Wat ik er wel hoop te vinden is stabiliteit. En een net-iets-langere-termijn-policy dan wat ik de laatste jaren heb mogen ervaren.
En dus zeg ik heel bewust 'adieu reclame', want 'au revoir' zou gelogen zijn...

Petit poême

Op weg naar onvoorwaardelijk geluk
maar met een aarzeling in m'n pad.
Constant zoeken naar evenwicht
en plots niet meer weten hoe of wat.
Als werk in balans is,
roept privé om stabiliteit.
En als m'n hart gevuld is met dochterliefde
is die voor de man plots weer even kwijt.
Honderd bordjes in de lucht houden;
alle lijnen keurig strak.
't Is niet evident, die zoektocht
naar 'alles op 't gemak'...

Volle gaas!

Ik ben helemaal totally 200 percentally in full drive!!
Ik rond af en zwier weg dat het geen naam heeft. En tegelijkertijd schrijf ik het ene artikel na het andere.
Ongelooflijk toch hoe ik 2 dagen geleden m'n tenen nog maar eens over mekaar aan 't wrijven was van ambetantigheid, omdat ik zoveel moest doen en niet meer aan schrijven toe kwam, en ze nu de gazet een volledige katern dikker moeten maken, om al wat ik in hun bak draai gepubliceerd te krijgen! ;-)
I looooove that feeling, echt waar. Er stroomt liters adrenaline door mijn lijf (of zijn het eigenlijk gewoon die 3 witte wijnen die ik tijdens mijn lunch vlotjes achterover heb geslagen?) en ik kan wel 10 hele werelden aan.
't Gaat weer komen, dat in-z'n-plooi-vallen-gevoel.
Ik voel het. Ik VOEL het!!!!!

Afronden, leegmaken en stilletjes aan terug bijvullen

Ik ben aan het afronden - yes!
Woensdag doe ik mijn laatste dagje hier. Das plots heel snel en das eigenlijk maar goed ook. Want eens de knop omgedraaid, heeft blijven meestal niet veel zin meer.
Donderdag, vrijdag en maandag ga ik op cursus Indesign. Voorbereiding op m'n nieuwe job en onder 't motto: "Wat je zelf kunt, daar moet je een ander niet voor betalen!". Leuk is dat ik dit samen met Gerdi ga doen, blijkt toevallig. Grappig is bovendien dat Gerdi en ik vroeger samen de wiskunde-debielen van de klas waren: ze moesten nog maar iets beginnen uit te leggen en wij zaten al boven op de kast! Dus hopen we we nu stilletjes dat deze materie onze niet-technische breinen niet gaat overstijgen en dat we misschien in deze les eens primussen mogen zijn!
En dan is er december. Een hele maand thuis... In die maand ga ik opruimen en leegmaken. Zowel in mijn huis als in mijn hoofd. Ik wil fris en opgeladen aan het nieuwe jaar en aan de nieuwe job beginnen!
In december ga ik ook hopelijk een schrijf-inhaalmanoeuvre kunnen aanvatten. Door de drukke laatste weken ben ik nog weinig aan mijn favoriete bezigheid geraakt: noch op m'n blogje, noch voor de krant. En dat vind ik echt ongelooflijk jammer.
Julia Roberts doet aan Eat, Love, Pray.
Bij mij wordt het Finish, Clean, Refill ;-)

Hangende

Ik hou niet van dingen die nog hangende zijn. Dat geeft me een heel onzeker gevoel. En van onzekerheid word ik nukkig. En ik wil niet nukkig zijn! Want als ik nukkig ben, wordt mijn omgeving dat automatisch ook een heel klein beetje. Liefde geven is liefde krijgen. Voor elke glimlach die je schenkt, krijg je er eentje terug. Maar als je boekig bent, moet je een straffe tegenhebben om er hartelijkheid voor in ruil te krijgen.

Dus laat ons als het effe kan gewoon afronden. Op een mooie manier. En in alle openheid en eerlijkheid.
En laat vandaag asjeblief opluchting brengen. En anders heel graag morgen.
Want ik wil heel graag het weekend ingaan met een lege kop en een grote glimlach...

Nooit meer

Het staat vast: ik doe NOOIT MEER luidop of op papier van die uitspraken als "Ons Nika is tegenwoordig zooo lief!", want die krijg -SIGAAR- terug in je gezicht gesmeten! Echt waar, de dag nadat ik mijn bericht 'Zo lief' heb gepost, zijn de streken en kuren precies gratis geworden. Als Nika nog maar denkt dat ze misschien haar goesting eens niet gaat krijgen, zet ze haar sirene al op. Zo ben ik woensdag 40 minuten (40 MINUTEN!!!) voor de schoolpoort in de auto blijven zitten met haar, omdat ze histerisch aan 't brullen was omwille van lees goed - een krijtje (een KRIJTJE!!). Ik zei "Dat krijtje is van 't school dus dat blijft in 't school" waarop zij: "ik heb dat krijtje gevonden dus ik neem dat mee". Nu hoor ik je denken: "Waarom leuteren over een stuk kut-krijt?!", maar als principes nog even iets mogen betekenen in de opvoeding van deze dagen, dan was dit beslist een robbertje dat moest uitgevochten worden. 40 minuten dus. Met als climax: "Ik stiiiiik bijna mama, is dat dan wat je wil???" Welke moeder antwoordt daar nu "Ja" op?!? Nu had ik de chance dat ik zo eens effe 40 minuten had op dat moment. Maar als zulke incidenten zich voordoen om 8.30u 's morgens, dan heb je 3 opties: een brullend kind in school afzetten en je vervolgens tot 12 uur mottig voelen van ellende, 40 minuten nemen en om 9.40u op je werk aankomen of toegeven. Ik ben zelf benieuwd welke optie het dan zou worden.
De volgende discussie ging over schoenen die pijn doen. "Ik doe die schoenen niet meer aan want dan moet ik de hele dag ZÓ lopen" (en 'ZÓ' was op haar 2 hielen; niet erg praktisch dus). Vermits de schoenen nog maar een maand oud waren en eerlijk gezegd in mijn ogen toch wel een productiefoutje vertoonden, ben ik met haar terug naar de schoenwinkel 'geteend'. We mochten een ander paar kiezen. Na een geslaagde loop-er-eens-mee-door-de-winkel-test, gingen we dus naar huis met een paar nieuwe botjes. Halelujah. Praise the lord. Dacht ik. Vanmorgen: "Deze botjes doen OOK pijn!!!!" Ik dacht dat ik een floere geraaktheid kreeg. Een 2de keer teruggaan met schoenen leek me dus echt iets voor mijn man (hij had me per slot van rekening de hele nacht wakker gehouden met zijn 20-pinten-op-gesnurk, dus het leek me maar logisch dat hij nu ook zijn duit in het schoenenzakje deed). Ware het niet dat die KUT-winkel op maandag gesloten is en dat ik er dus woensdag alsong zelf naartoe mag tenen. GRMBL!!!!!!!
En had ik al over het stretch-broek-avontuur verteld? Ook een heerlijk verhaal hoor, wacht maar! Nieuwe stretch-jeans van Bonnie gekregen. Die doen we dan maar aan voor het familie-etentje. Na een uur brullen "Die broek PiiiiiKT!!" heeft ze ze zelf óver haar lange botten uitgetrokken (een stretch-jeans dus - you can imagine the crisis...). Vervolgens zijn we dan met dochter-in-bloot-gat naar Boechout gereden - heerlijke rit was dat - om dan uiteindelijk verslagen het broekje met prijskaartjes mooi in 't zakje terug te geven aan Bonnie, met het vriendelijke verzoek het te ruilen voor iets dat niet stretcht.
Dus nooit nog zeg ik hardop dat mijn dochter de laatste tijd zo flink is. Of lang slaapt. Of goed eet.
Niks nog van da!

Nieuwtje!

Wie me vaker hoort of ziet dan leest, is ongetwijfeld al op de hoogte.
Aan de anderen verklap ik met een brede glimlach dat ik vorige week getekend heb op mijn nieuwe job: ik ga de marketing van The Foodmaker voor m'n rekening nemen!
Ik heb best wel een bezinnigsjaar achter de rug... Eerst was er de 'dit-wil-ik-NIET-meer-doen' fase. Daar was geen kunst aan: iedereen kan volgens mij wel zo'n 10 dingen opnoemen die hij of zij niet zo fijn vindt aan z'n job. Dan ging de zoektocht verder in een opbouwende fase waarin ik trachtte een goeie mix te vinden van 'wat doe ik graag' en 'waar ben ik goed in'. Dat was een ander paar mouwen. Een introspectie-moment waar iedereen in z'n leven wel eens voor staat denk ik. Bij de ene resulteert dat in een sabatical year, bij mij was de outcome 'Ik wil wat meer met schrijven gaan doen'. Stapje voor stapje; dat had ik me voorgenomen.
Stapje 1 was mijn bijberoep als correspondente voor de GVA: een goeie oefening enerzijds, een deuropener hopelijk anderzijds. 
Stapje 2 was die voldoening ook in mijn full-time job opzoeken. Als een geschenk uit de hemel kwam ik in contact met de eigenaars van The Foodmaker en in het pad dat daar open lag, leek mijn naam als het ware gegraveerd: newsletters schrijven, content geven aan de site, The Foodmaker de sociale netwerken insturen en ga zo maar door. Mijn goesting werd bij elk gesprek groter... En nu het beklonken is, wil het precies maar niet doordringen!
Het zullen grote schoenen zijn om te vullen, daar ben ik me heel erg van bewust. Maar ik sta te popelen om ze vol te proppen met m'n ideeën en plannen.
2011 wordt bij deze hopelijk een jaar van voldoening. Het gevoel krijgen dat de gaatjes nu eindelijk gevuld geraken en dat de knopen weer strakke touwen worden. Stoppen met zoeken en graven. Doorduwen en de neus richting vooruit zetten.
2011 is gonna be a good-good year! ;-)

Liefde is alles...

Vanavond zak ik stilletjes onderuit in mijn stoel in de Arenbergschouwburg. Ik ga af en toe m'n ogen sluiten om voluit te kunnen genieten van wat Bart Peeters toch zo goed kan: mijn oren verwennen met zijn allerheerlijkste teksten.
Ik hou niet van zijn drukdoenerij op tv. Ik krijg daar zelfs ronduit de zenuwen van. Maar wat hij in een zaal doet, geeft me kippenvel dat zo hard trekt dat het zeer doet.
Ik deel met veel plezier een nummer van hem waar ik erg van hou:

Er wordt dikwijls over gaarne zien gelogen
Ik denk hierbij aan boysbands goor en plat
En verstoken van het geestelijk vermogen
Om hallo te roepen in een koe haar gat

En aan Romeo's in blitse discotheken
Met een zonnebank en een gebrek aan tact
En Marina's die al van diepgang spreken
Als je ze zonder boe of ba langs achter pakt

Liefde is alles liefde is alles
Wat er blijft wanneer de rest verloren is
leg je hand in de mijne
tot we samen verdwijnen
Dan wordt het helder wordt het simpel
Dan winnen we met vlag en wimpel
En zonder loopt het meestal ergens mis

En hopla, ik fladder het weekend in!

Gemis

Ik mis m'n dochter. 't Heeft gene naam.
Hoe lang sinds ik haar nog zag? 24 uur op de kop.
Klinkt waanzinnig belachelijk, daar ben ik me ten volle bewust van. 't Is echter geen gram gelogen...
Dennis en ik besloten gisteren nog eens naar de sauna te gaan. Net geen jaar na de datum waarop ik de bon cadeau kreeg van hem ;-)
UiterAArd heb ik daar gewéldig van genoten (een lymfedrainage van de rug is echt een aanrader!).
En uiterAArd was het reuzefijn om nog eens onder ons 2tjes op stap te zijn.
Maar helAAs gaat dat wel ten koste van Nika-tijd.
Straks ga ik recht na 't werk eten met de bomma en vervolgens mijn nek weer laten rechtkraken. En morgenavond gaan Dennis  en ik naar Bart Peeters. Dus weer 2 avonden dat ik haar niet ga zien.
I know, dat heb je allemaal - min of meer - zelf in de hand. Maar quality time met de ene, zorgt automatisch voor quality-loss met de andere. En eigenlijk wil ik op dat vlak niet hoeven te kiezen; ik wil het gewoon allemaal tegelijkertijd.
Ik hoop straks - tussen bomma en kraken in - nog even een glimp van haar lieve snoet te kunnen opvangen. Dan prop ik mezelf à la minute vol met haar schattigheid en geef ik haar tegelijkertijd alle mama-liefde die ik in m'n hart heb zitten. En met dat infuus moet ik het dan weer even stellen tot morgenavond...

Stillekes

't Is stillekes op m'n werk. M'n baas is een weekje weg en mijn collegaatje zit 3 weken in Mexico (de sloor...).
Langs de ene kant is dat goed. Want dan kan ik eens doorwerken. En die prospectiecalls, waarvan ik bij de gedachte alleen al braak, kan ik dan op z'n minst ongehoord en ongestoord doen.
Maar 'k word er ook wel wat weemoedig van. Ik zou namelijk echt heel graag thuis zijn nu met mijn kleine engel. En toen ik haar gisterenavond een kusje op haar voorhoofd gaf, in oma's bed, leek het wel of ik haar voor een week moest gaan missen... Gelukkig telt deze werkweek maar 3 dagen voor mij en zal 't weer weekend zijn voor ik het goed en wel besef.
Dus kom op Kim: verstand op nul en bellen alsof je nog 20, groen en aan je eerste job bent, en voor je 't weet slaat de klok half 6 (slaan klokken überhaupt op 't half uur?) en rijd je je vrije dag al tegemoet!

Uitgeslapen

Ons huis ruikt naar gebak. Ik maakte vanmorgen een cake (recht uit het zakje ;-)) én een appeltaart. Het was Dennis' beurt om uit te slapen vandaag en eens ik over m'n 'Geef me nog 10 minuten asjebief' heen was, was ik blij dat ik vroeg op was. De bedrijvigheid die me overvalt na een uitgeslapen nacht is werkelijk miraculeus. Alles gaat dan zo vlot en met zoveel goesting! Zometeen maken we nog onze brief voor de Sint (het zou beslist handiger zijn om dat Bart-Smit-boekje meteen integraal op de brief te plakken, want Nika roept steevast "Dit wil ik!!!!!!!!" bij elke afbeelding die har vingertje passeert). En dan, als 't zonnetje ons gunstig gestemd is, een tochtje maken op m'n nieuwe fiets (gewéldige uitvinding, die ecocheques!)
En vanmiddag tenen we naar Herent, want we zijn uitgenodigd bij Ronny en Nathalie en hun 3 kinderen voor een gezellige middag / avond. Ik hoop eigenlijk stilletjes dat het tegen dan pijpestelen regent, waardoor we binnen moeten blijven en een Kolonistje of 85 gaan spelen. Zoals in the good old days. Daar heb ik nu eens gewéldig veel zin in!!
Ik voel me helemaal herfstvakantie. Ik ga gewoon heel even doen of ik volgende week niet moet gaan werken. In gedachten tel ik al heel even af naar de kerstvakantie. Dezelfde gezelligheid, maar dan in 10 dagen thuis gestoken... Joy!

Zo lief

Ze is zo lief tegenwoordig, ons Nika. Er is echt iets met haar gebeurd de laatste weken. Ze kan zo gemeend en intens knuffelen dat je haast misselijk wordt van genot!
Het begint al 's morgens, als ik routinegewijs bij haar in 't bedje kruip en ze haar 2 zachtje voetjes zo schattig tussen m'n benen schuift. Hetzelfde gebeurt op de speelplaats als ik haar kom halen en ze heeft me in de mot: de lach die ze dan lost, straalt zo hard dat je 'm vanop afstand voelt gloeien.
Maar ze kan het tegenwoordig ook gewoon thuis krijgen: als ik voor haar een film uit de kast kies en ze plots een gestolen zoentje komt weggeven. Of als ik in de zetel zit en ze stilletjes op m'n schoot kruipt voor een knuffel. Of als we samen een spelletje spelen en ze tussen 2 dobbelsteenworpen plots glimlacht en "och mama-lief toch" zegt.
Pfieuwwww... Daar ben telkens helemaal 'tonderstenboven'...
Ik wil het nu dan ook heel bewust niet hebben over de fenomenen 'rondvliegende patatten' en 'omvervallende bekers water', waar we de laatste dagen ook al eens mee getrakteerd werden. Neen, daar gaan we nu echt niet over uitwijden.
Cause frankly my dear, at this moment, I don't give a damn!

Zo'n dagen

't Is een binnenblijven-dag
Een hele dag in jogging - 't mag

Pompoenen in de soep
de vloer vol speelgoed-troep

Niks educatie, gewoon Spirit op TV
samen onder een deken, heerlijk met ons twee

Niks moet vandaag, alles kan
"Nog een snoepje mams? "Ok nog eentje dan"

Heerlijk voor een keer, 'zo'n dagen'
Maar mag ik voor morgen wel terug een streepje zon vragen?

Toemtidoem!

Ik ben toem-ti-doem vandaag.

Want de laatste pagina van de GVA staat quasi volledig vol met een artikel van mij! M'n vriendin Valérie was ook behoorlijk blij. Want het artikel was geheel aan haar gewijd ;-)
't Is fijn als de dingen goed draaien. Als je voelt dat je stilletjes aan je weg aan 't vinden bent. Stapje voor stapje. Zonder al te veel te aarzelen, maar toch doordacht.

Jep, we gaan beslist de goeie kant op!

Daarnaast is m'n hartje vandaag toch ook bij m'n vriendin Britt. En ook bij Anne-Laura. They know why... x

Goe moe

Ja wadde. 't Was echt een goei weekend. Ik ben zaterdag nog eens tot 5u op de lappen geweest; teken dat het echt plezant was. 't Triestige van de zaak is dat ik er - gelijk een oud weufke - nog steeds van aan 't bekomen ben. Ik denk dat ik per uur dat ik te laat in m'n bed lig (en voor een oud weufke is 't om 12 uur al schoon geweest) tegenwoordig gemiddeld een dag nodig heb om te bekomen. Dat betekent dat ik er tegen donderdag terug door moet zijn. Nét op tijd om met een paar ex-collegaatjes af te spreken ;-))
Daarnaast heb ik dit weekend ook nog een telefonisch interviewtje afgenomen van Raf Van Brussel. Een lieve man, vond ik. Een toffe peer. Ik weet zeker dat ik een beetje ga blozen als ik hem ooit in Lint tegenkom. Ik hoop stilletjes dat ik hem ooit in Lint tegenkom...

Warm weekend

't Wordt een fijn weekend. Dat staat vast. Eentje dat helemaal past bij het witloof-in-de-oven-gevoel dat ik begin deze week had. (ik heb woensdag dus ook effectief witloof in de oven gemaakt! ;-))
Vanavond gaan we met heel de familie bij mijn ouders eten. Een klassieker in de categorie gezelligheid: zo lang aperitieven dat onze honger al bijna over is en we ons in een waas naar de eettafel begeven. Vervolgens beetje bekomen door de magen te vullen, om dan over te gaan tot shift 2 en uiteindelijk na de nodige Franse chansons te hebben meegebruld 'goe gelaaien' naar huis te keren.
Morgen werken in de tuin, beetje artikeltjes schrijven en dan etentje met de vroegere buren bij 'Ons Tanti', die op papier geen tante is maar in de praktijk zeer zeker wel.
En dan breng ik als afsluiter nog even een nachtelijk bezoekje aan de verjaardagsdrink van mijn lieve vriendin Charlotte, die tegenwoordig 100 keer zo sterk is als 10 ikkes samen en die niet gewoon in m'n hart zit maar er helemaal mee vergroeid is. 
Kortom, net het weekend dat ik nodighad en waar ik hopelijk met volle teugen van ga genieten... Voor al m'n lieve lezertjes ook een berg gezelligheid gewenst... Kus! 

In een schoon kaderke

Ik heb duidelijke richtlijnen nodig om te kunnen functioneren. Een kader, quoi. En een niet fout te interpreteren planning.
Is dit een fenomeen dat voortkomt uit mijn job als Account, die ik ondertussen bijna 10 jaar doe? Of is dit gewoon intrinsiek aan mezelf? 'k Zou 't begot ni weten.
Maar wat ik wel weet is dat ik zonder structuur en planning raktsjak in no time zenuwen krijg.
Ik vrees dat het journalistenwereldje me dus nog vaak 'de zenuwen' gaat geven, vermits ik enerzijds m'n weg nog moet vinden in deze kader-loze omgeving en gezien je anderzijds nieuws nu eenmaal niet kan plannen. En de waanzinnig handige online tool waarmee je alles in no time kan inputten, werkt uiteraard niet bij mij; daarvoor moet je eerst weer een of andere software downloaden (in de kantlijn: ik moet al braken van ellende als ik er nog maar aan denk dat ik wellicht iets moet gaan downloaden).
Niet dat dit alles m'n enthousiasme tempert hoor. Verre van!
Maar de dingen zien er gewoon zoveel beter uit als ze in een lijstje zit. Een schoon kaderke. In een schoon kleureke. Dat ik zelf heb gekozen. Tegen de dag dat ik mijn keuze moest doorgeven.
Mortzalwelaanmijliggenzekers?!? ;-)

Ik voel me...

Ik voel me witloof in den oven
en Dirthy Dancing
en Gente di Mare.

Ik voel me Nieuwjaar thuis met de buren
en jeugdboeken van Bart Moeyaert
en tomatenroomsoep met ballekes uit blik

Ik voel me zetel met deken
en cappucino uit een zakje
en weekendje Ardennen.

Ken je 't?

Over Turkije en vooroordelen

Dennis en ik hebben nooit eerder aan Turkije gedacht als vakantiebestemming. Tot voor 5 jaar was de hoofdreden hiervoor dat we verre reizen verkozen 'zolang het nog kon'. De laatste 5 jaar was hier eigenlijk maar één reden voor: we hadden een ton vooroordelen over dit land als vakantiebestemming.
Dit jaar hebben we ons toch laten verleiden. En een deel van die vooroordelen bleken waar te zijn. Maar Turkije heeft ons op vele vlakken ook aangenaam verrast.
Ik som een aantal vooroordelen die we hadden even op, maar weerleg ze ook waar nodig:

Vooroordeel 1: Als je je hotel buitenstapt, valt er geen kloot te beleven.
Is deels waar. Aan de voorkant van ons hotel een hele straat met het ene brol-hol naast het andere. (Overal staat 'fixed price', maar wie dat gelooft is geweldig in 't zak gezet.) Verder niks interessants te bespeuren. Maar... Je kan ook voor geen geld een busje nemen en naar watervallen gaan kijken, een terrasje gaan doen aan het jachthaventje van Side en een Efes-pils drinken naast het kabbelende water of rondkuieren op de oergezellige markt van Manavgat. En das dan nog maar het weinige wat wij gedaan hebben. Antalya-stad moet je naar 't schijnt het gevoel geven dat je ook hebt als je door de smalle straatjes van pakweg Kreta of Liguria wandelt. En daar hou ik gewéldig van (niet geraakt wegens 1 uur bus en dus 3 kwartier teveel met dochter van 4 erbij).

Vooroordeel 2: Je moet overal afdingen.
Waar. Helemaal waar. Het enige wat ik gekocht heb is een kasjmieren sjaal, een prinsessenpakje voor Nika en een paar oorbelletjes en zelfs toen al hing dat pingelen instant m'n frak uit. De regel is de helft geven van wat ze eerst vragen, maar zelfs als je daarin geslaagd bent, voel je je bij 't buitenstappen nog waanzinnig in je k*nt gen**kt.

Vooroordeel 3: Turkije is by far de meest toeristische toeristische bestemming op aarde.
Waar. Helemaal bevestigd. Elke Belgische marginaal heeft volgens mij wel eens een reis naar Turkije geboekt, al dan niet op afbetaling. En als je het gecummuleerde IQ van het gehele Belgische Jetair-busje waar we opzaten in de motor van dat busje had gestoken, waren we wellicht achteruit naar ons hotel gereden. De vraag is maar hoe hard je je daarin moet ergeren. Eens van de bus gaat ieder zijn weg en bepaal je zelf hoeveel omgevings-ergernis je toelaat, toch?

4/ De Turkse hotels zitten vol Russen. En Russen is het soort dat je niet naast je aan 't zwembad wil hebben en al zeker niet naast je aan tafel wil. Iemand moet die mensen echt eens een keer uitleggen dat 'all-you-can-eat' niet synoniem staat met 'all-you-can-put-on-a-plate-and-then-DON'T-eat'. De truuk bestaat er echter in te surfen op alle mogelijke reis-beoordelings-sites zoals Zoover en te zoeken naar hotels die Rus-vrij zijn. (Er stond niet bij dat het onze het buitenverblijf was van geheel vakantiegaand Duitsland, maar kom, we hebben de après-ski-schlager bij het aperitief er met de glimlach bijgenomen ;-))

Ik denk dat ik hierbij onze grootste vooroordelen opgelijst heb. Zoals je ziet heb ik de meeste ervan meteen ook al weerlegd of alleszins toch de meeste scherpe kantjes er van af kunnen halen.
Maar ik voeg er ook graag nog een aantal pro-Turkije-statements aan toe:

1/ Op 3 uur vliegen ben je in Turkije redelijk zon-zeker in oktober. We hebben gemiddeld 26 graden gehad en het zwembadwater was voor deze kouwkakker nog net doenbaar.

2/ Nergens in Europa vind je 5-sterrenhotels van 't niveau van de Turkse resorts en al zeker niet voor dezelfde prijs. Ons prachtige hotel was gedurende 12 dagen echt onze nieuwe 'thuis', de tuinen, zwembaden, bars enz waren prachtig en we hebben heerlijk gegeten.

Eens je kids hebt is Turkije eigenlijk echt een geweldige hit. Ze hoeven niet te lang te vliegen, hebben geen last van jetlag, worden van 's morgens tot 's avonds geanimeerd en kunnen een hele dag door alles afluizen wat hun hartje belieft zonder dat moeder en vader op 't eind van de rit een rekening gepresenteerd krijgen die hoger is dan de basisprijs van de reis.

Wij hebben genoten, Nika heeft genoten.
En op de vraag "Waar ben je op reis geweest?", antwoord ik voortaan zonder schroom:  "Naar Turkije, en 't was heerlijk!" ;-)

Geen dag te vroeg

Morgen zijn we ermee ribbedebie. En das - vooral voor Nika dan - geen dag te vroeg. Ze wilde ECHT NIET vanmorgen. "Mama PLEASE (jep, ze kan 't ook in 't Engels tegenwoordig...), laat me gewoon voor één keertje thuisblijven!!!"
Ik duim dat 2-weken-weg-van-school zullen resulteren in kei-hard-weer-zin-in-school. Want het blijft allemaal toch slecht voor m'n moederhartje hoor...
Lieve lezertjes, ik schrijf jullie opnieuw na onze vakantie. Kus!

Tandje bijsteken!

Ik ben gisteren mijn zelfstandig-bijberoep-contract gaan ondertekenen bij de Frut en kreeg meteen al een opdracht mee: "Geef ons tegen morgenochtend 2 mogelijkse artikel-onderwerpen door". Die 'onderwerpen' zijn ondertussen 'geselecteerde artikels' geworden en ipv 2 kan ik er gelijk 3 gaan schrijven. "Tegen vrijdag ten laatste graag. Mét foto en al." Man oh man!
En zo komt het dat ik vanavond om half 7 een telefonisch interview heb met de burgemeester van Lint en morgen samen met een fotograaf naar 't park van Lint trek om stand-up comedian Bart Cannaerts te fotograferen. Ik vind het HEERLIJK, echt waar.  Maar een strakke planning zal toch aan de orde zijn vrees ik, wil ik alles steeds mooi in m'n vrije woensdag gepramd krijgen!
Dus, als u binnenkort de GVA openslaat en de initialen KDWe onder een regio-artikel ziet staan, weet dan dat dat artikel er niet 'vanzelf' is ingevlogen ;-))

The full report

't Is uiteindelijk ook echt een heel fijn weekend geworden! We beginnen bij 't begin:

Nika en ik zijn met de trein tot aan de Elisabethzaal gereden. Ze zag er - al zeg ik het zelf - om op te eten uit in haar K3-kleed... Ik denk dat de vrijdag-vermoeidheid haar wat parten speelde want haar enthousiasme haalde niet het verwachte niveau. Maar toen ze bij 't buitengaan nog vlug een lichtgevende stok kreeg (van f.c.k.n.g. 8 sneuro's!!), zag ik dat ze het geheel toch wel gezellig had gevonden ;-).

Nika met Bonnie de tram op en ik naar de Stadsschouwburg voor de Dans der Vampieren met VIP-treatment.
Het prachtige aan het spektakel was dat de zangers werden bijgestaan door gewéldig straffe dansers. Als de hele groep samen in actie kwam, was het regelmatig chicken boobies. Maar man oh man, wat was het van tijd ook langdraaaaadig!! Is uiteraard persoonlijke goesting, maar ik kan het soms gewéldig op mijn zenuwen krijgen van het oh zo typische fenomeen van musicals, zijnde "We gaan gewoon ALLES ziiiiingen, ook als het maar is om te zeggen dat de zoooooon vandaag zo mooi schiiiiijjjjnt...." Ongelóóflijk irritant vind ik dat! Soit, ik heb dus op mijn beurt ook mijn vrijdag-klopke gekregen en ben (tot 2 keer toe) even ingedommeld. Oncomfortabel ingedommeld weliswaar, want als mijn knieën al tegen de zetel voor me gepramd zaten, wil ik niet weten hoe de-man-van-2-meter naast me zicht gedurende 3 uur heeft moeten voelen. Soit, ik had al beter gezien dus. De pintjes erna in De Duifkens met Saïd en Anja én een colega met zijn Senegalese vrouw waren niet alleen héél gezellig, maar bezorgden me tevens het recept-idee voor mijn visite van de dag erna!

Ik maakte Poulet Yassa (maar verving de kip door kalkoen wegens net iets sappiger) en was zelf byzonder blij verrast door deze lekkernij! You should try it yourself.

De kinderen genoten van een heerlijke speelmiddag en wij hebben flink bijgekletst.

En zondag zijn we dus loeihard voor de kandidatuur 'ouders van de maand' gegaan: met Nika én vriendin naar Océade. Wie af en toe licht misnoegd naar z'n eigen lijf kijkt in de spiegel, moet beslist een bezoekje Océade overwegen en de op-5-minuten-complex-vrij-ervaring beleven! De figuren die je daar ziet lopen, zijn met geen pen te omschrijven...

Je mag ook echt niet denken aan de moleculaire atoombom die zich wellicht in het water bevindt, want dan loop je gillend buiten. Maar de kinderen hebben GENOTEN. Ze hebben gezwommen, gelopen, gedoken en geschoven dat het een lieve deugd was.

En daar doe je het uiteindelijk toch allemaal voor he. Want genietende kinderen staan immers recht evenredig met contente ouders...

Ik voel het...

Het wordt een weekend vol 'uitkijken naar', waardoor mijn humeur weer helemaal PRIMA is vandaag! Er zullen byzonder grellige dingen moeten gebeuren, wil daar verandering in komen!
WANT:
Nika en ik rijden straks met de trein de stad in en gaan samen K3-kijken (mijn dochter is stiekem mijn favoriete dating partner).
Daarna gaan Dennis en ik op uitnodiging van 2 lieve vrienden naar dansende vampieren kijken (met food en drinks en al jom).
Morgen gezellig potje koken en glaasje drinken bij ons thuis, samen met Nathalie en Ellen & mannen & kids.
En zondag gaan we met ons 3tjes onze zwembroeken verslijten op de afrijzers van Bruparc (alvast eens oefenen voor binnen een goeie week ;-)).
Geef toe, daar kan je toch alleen maar brede grijnzen van kweken he?
Laat het weer maar effe voor wat het is; ook zonder zon kan het stralend zijn!

Over kappers

Niks zo zalig als op je vrije dag naar de kapper gaan. Goei boek onder de arm en gedurende 2 uur niks doen dan lezen, koffie lurken en ontspannen. Het was overigens hoognodig want ik had een uitgroei met de breedte van een dubbel tramspoor (neen, ik ben helaas niet blond geboren). Het was genieten, echt waar.
Tot ik thuiskwam en het geheel nog eens van dichtbij in m'n eigen spiegel bekeek. Mijn haar was op sommige plaatsen precies het kleurboek van een 2-jarige!! Dit fenomeen verkrijg je als je bij het aflopen van de wekker niet eerst kijkt of 't product z'n ding heeft gedaan of misschien nog wat langer moet. Nee, gewoon meteen bij het horen van de rinkel van aan de andere kant van 't kapsalon roepen: "u mag naar de wastafel!!" (de hond van Pavlov was er niks tegen...). Hoe moeilijk kan dit eigenlijk zijn??? Als je een hele dag niks anders doet dan haren kleuren, omdat dat je BEROEP is, hoe kan het dan dat je er gewoon NIKS van bakt?? Ik hou de hoorn toch ook niet ondersteboven als ik de telefoon opneem en ik typ mijn mails toch niet achterstevoren of zo? Djeezes...
Gevolg: nu kan ik in 't weekend - als de rest van Lint ook met boek onder de arm naar de kapper teent - opnieuw in de stoel gaan zitten. En daar is echt niks relax en enjoy meer aan. Dat is gewoon een pure waste of time. Grmbl...

En we tellen weer af!

Nog 11 keer slapen en we gaan naar 't zonnetje! Hoe weet ik dat zo goed? Omdat Nika en ik 2 weken geleden een knipkalender hebben gemaakt, die we vervolgens aan haar slaapkamerdeur hebben opgehangen. 
Ik weet nog alsof het gisteren was, hoe geweldig ik het zelf vond om mezelf elke dag een stapje dichter naar de afreis te knippen. En als de laatste dag mét plakker er afging, waren m'n zus en ik helemaal in extase.
Dit nostalgische gevoel (én dat van samen Songfestival kijken ;-)) is er eentje dat ik zelf zo mooi vond dat ik het graag meeneem in de tijd. Wie weet knippen Nika's kleinkinderen later ook de dagen weg ;-)

En of het deugd zal doen! We hebben in juli ook al wat verlof en zon op onze snoet gehad, maar telkens in ons eigen landje. Zoef de vlieger op, dat doet iets met een mens! Je pakt letterlijk je biezen en laat alles voor heel eventjes achter om een coconnetje-van-drie te vormen en te herontdekken hoe heerlijk het is om gezinnetje te spelen...

Waarom?

Ik slaag er de laatste tijd heel erg goed in om dingen te relativeren en zelfs te klasseren. Afstand is hierbij het grote sleutelwoord. Maar soms zit ik er dan plots toch weer even middenin en dan ben ik helemaal zo sterk niet meer. Dan steekt de vraag "waarom?" snoeihard de kop op en voel ik me heel klein en stilletjes worden.
De natte zoenen van m'n dochter en sterke armen van m'n man zijn dan gouden ingrediënten. Loveyalots... x

Zalige zaterdag

Dennis is vanochtend vroeg vertrokken en ik ben om 8.15u Nika's kamer binnengestapt. (Ik heb gisterenavond heel erg getwijfeld om te blijven plakken maar heb dat uiteindelijk niet gedaan en daar was ik mezelf om 8.15u heel erg dankbaar voor.) Mijn dochter was wakker geworden met een stralende glimlach en ik was meteen in m'n nopjes. Yes, geen frank bakkes! Zo hard als ze woensdag m'n frak heeft uitgehangen, zo week maakt ze me dan weer vandaag. We zijn samen in bad geweest, ze mocht voorin zitten in de auto tot aan de bakker (met de duidelijke instructie "duiken als we politie zien!" en dat vindt ze gewoon helemaal héérlijk!), we hebben 2 uur lang met prinsen, prinsessen en paarden gespeeld en ik heb zelfs m'n strijkijzer bovengehaald om de strijkparels die we samen gelegd hebben aan mekaar te kleven.
Dit is de dochter die me helemaal ondersteboven en binnenstebuiten draait van liefde. Dit is de dochter die me álles mag vragen.
Komt het doordat we onder ons tweetjes zijn vandaag en er dus geen 2 volwassenen synchroon aan haar kop zeuren? Of is het omdat ze toch echt geen schoolfan is en opgelucht is dat ze vandaag gewoon mag thuisblijven? Komt het doordat ik zelf uitgeslapen en dus fris en goedgezind en niet vervelend ben? Een gezonde mix van dit alles benadert wellicht de waarheid.
Ik geniet in ieder geval met volle teugen, koester deze zaterdag met elke vezel in m'n lijf en haal er de nodige vitamienen uit om de iets mindere momenten mee te compenseren...

De bomma

Dinsdag is Dennis z'n bomma'tje gestorven. En vanmiddag nemen we afscheid van haar. Denk dat ik het daarbij maar houd voor vandaag...

Frank bakkes

Nika doet het nog steeds goed op school. Daarmee bedoel ik dan dat ze 's morgens nog steeds niet weent aan de schoolpoort en dat de juf 's avonds nog steeds antwoordt "héél flink" als ik vraag hoe ze 't die dag gedaan heeft. Echter, wat ik de laatste dagen thuis mocht ervaren, vond ik heel wat minder. Mijn dochter heeft een frank bakkes opgelopen op haar nieuwe school. Ze luistert voor geen meter, doet pertinent het tegenovergestelde van wat ik vraag, herhaalt mijn exacte woorden als ik boos op haar word (héél irritant is dat!), doet er anderhalf uur (!!) over om één boterham te eten en vindt het bovendien helemaal niet erg om daarvoor anderhalf uur op een stoel te moeten blijven zitten (waar ik haar gezet heb nadat ik onder luid "nee niet gaan kijken mama!!"-geschreeuw ontdekt had dat ze de eerste boterham, die ik mee met haar naar buiten had gegeven, integraal onder mijn auto op de oprit had gezwierd - grrrrrrr).

Ik moet toegeven dat ik m'n lach heel erg moest inhouden toen ik die laatste ontdekking deed, maar over de ganse lijn vind ik het eigenlijk echt geen prettige omwenteling. Ik betrap mezelf erop dat ik de hele dag door ruzie met haar moet maken en de ene frats is nog niet koud of ze daagt me al opnieuw uit. Misschien zitten we zonder dat ik het besef weer samen in een kip-of-ei-verhaal, waar plots niet meer duidelijk is of mijn aanhoudende gemoraliseer nu gevolg is van haar aanhoudende kuren of omgekeerd.

Ik denk in ieder geval dat het weer stickertijd is. Deze keer geen stickers omdat er niet geweend is, maar stickers als er geen franke kuren zijn geweest.

Al heb ik zo'n voorgevoel dat ik voorlopig nog ruimschoots ga toekomen met één pakje ;-)

Jaarmet

Vandaag is het centrum van ons niet-zoveel-groter-dan-het-centrum-dorpje afgesloten. De Lintenaren komen massaal op straat en de scholen hebben alle kinderen vrijaf gegeven. Want vandaag is het... Lint Jaarmarkt! In werkelijkheid komt het hele event zo ongeveer neer op: in de voormiddag beesten-keuren en in de namiddag bier-hijsen, maar toch heeft het altijd iets vind ik, zo'n jaarmarkt. Nika heeft op een pony mogen rijden, dus voor haar staat vandaag al als hoogdag genoteerd. Ik moet helaas de hele dag werken waardoor ik wellicht enkel nog de eindfase van de namiddag-sessie - zijnde het alleman-pottoe-tafereel - kan aanschouwen. Maar ik ben toch van plan om als nieuwe inwoner de sfeer even te gaan opsnuiven. En ik neem voor de zekerheid mijn schrijfboekje en pen mee op zoek naar leuke nieuwtjes. Want had ik al verteld dat ik binnenkort de nieuwe correspondent van Lint word voor de GVA?!? (Mijn eerste officiële stap - sinds de start van m'n blog - in mijn plan om 'iets meer met m'n schrijven te gaan doen')
Tsjakkaaaaah!!!!!!

Go girlies!!

Ik heb een opvallende overeenkomst gevonden bij mijn redelijk-recentelijk-opnieuw-single vriendinetjes: ze hebben het allemaal erg moeilijk met nieuwe (potentiële) relaties. Alles wordt op voorhand zo tot op het bot geanalyseerd en platgerationaliseerd, dat het spontane een beetje zoek raakt. "Makkelijk praten vanuit je comfort-zone", hoor ik je dan zeggen, maar soms heb je als buitenstaander ook wel goeie inzichten. Ik begrijp dat een gebroken hart geneigd is om zich enkel nog met 3 dikke lagen bubble-wrap te verplaatsen. Maar je MOET je gewoon openstellen, wil je van binnenuit opnieuw verwarmd kunnen worden.
En als je dan je wat zenuwachtig bent voor een nieuwe date, of als je een date zelfs niet ziet zitten 'omdat het toch allemaal wel niks zal worden', weet dan dat ik op dat moment een klein beetje gezond jaloers op jou ben! Want geef nu toe: wat is er heerlijker dan jezelf voor de spiegel zetten, je mooiste jurk uitkiezen, een extra laagje fond de teint smeren en je op en tot vrouw voelen terwijl je 'I say a little prayer' meebrult?!? Je mag dan wel niet weten wat de avond gaat brengen, maar het is net die onwetendheid die het allemaal zo heerlijk spannend maakt!
So put on your best dress sweeties, geef je zelfvertrouwen die welverdiende boost en geniet met volle teugen, want jullie zijn één voor één om op te eten ;-) xxx

Verdekke zo goe...

Dennis en ik zijn gisteren in ons eigen dorpje naar '500 Days of Summer' gaan kijken. Man man, wat heb ik daarvan genoten! Ik hou van de kleur van de film, van het timbre, van de liedjes, van de gevatte gesprekken, van de vintage kleedjes van Summer en van hoe ze zingt "To die by your side is such a heavenly way of dying". En weet je wat: Dennis vond de film ook prachtig! Misschien omdat hij stiekem een beetje verliefd is op Summer ;-), maar ik denk eigenlijk vooral ook omdat de film zo goed was.
Daarna zijn we nog samen een pintje in ons dorpscafé gaan drinken: een hele gezellige afsluiter van de avond waar ik nu eens nét behoefte aan had: Knus, dicht bij huis, met mijn lieve man.
Vanavond trek ik de koekestad in met Frea en dat is dan weer de avond waar ik vandaag nét behoefte aan heb: gezellig, kletsen tot we erbij neervallen, 100% girlie-girlie ;-)

Confrontaties

Ik hou niet van confrontaties. Ik hou vooral niet van het gevoel dat ik er aan overhoud. Na afloop ben ik altijd helemaal leeg, schrik ik van de durf die ik héél tijdelijk bleek te hebben gehad, voel me vervolgens helemaal opgefokt en eindig met een kop die uit mekaar knalt.
Het grote probleem met confrontaties is dat ze meestal emotioneel geladen zijn, waardoor ze veel verder gaan dan ze op een ander - emotieloos - moment zouden hebben gedaan.
Een ander en wellicht nog groter probleem bij confrontaties is dat er meestal een tijdsinterval zit tussen het emotionele gesprek en het rationele opvolgingsgesprek. Het is die tussentijd die me eigenlijk nog het meest gek maakt. In afwachting wreet ik dan al m'n nagels op (enkel die van m'n vingers wel te begrijpen), draait m'n maag létterlijk in 10 vette knopen zodat ik zelfs geen zin heb in een anders rustbrengend glas wijn of een straffe wodka, kan ik de slaap niet vatten en lig ik al een uur voor m'n alarm naar het plafond te staren. Dan ben ik boos op mezelf omdat ik de confrontatie ben aangegaan en me daardoor zelf in die benarde situatie heb gebracht.
Maar het is toch oh zo moeilijk om je k.. in te houden, als iets je al zó lang dwarszit.

Er is géén gulden middenweg in dit soort situaties. Of je gaat all the way, of je gaat helemaal niet.

Een moeilijke overweging. Zo ervaar ik het alleszins...

Neus...én keel...én oren

Gezien ik vorige week mijn 6de keelontsteking / valling mocht verwelkomen (ik word nl al verkouden als ik nog maar dénk dat iemand in m'n buurt vieze beesten heeft), vond ik dat het hoogtijd werd om mijn bovenste holtes eens binnenstebuiten te laten draaien. Vrijdag kreeg ik telefoon "of ik het goed vond om in het St-Vincentius-ziekenhuis op visite te komen ipv in de thuispraktijk in Mortsel". Ik was al lang blij dat ik eindelijk mocht gaan, dus boekte het laatste lege gaatje om 12u in en maakte er dan maar meteen m'n lunchbreak van. 

Na een vastenvoettocht van de parking naar de infobalie (wat is dat toch met parkings en ziekenhuizen!!), werd ik doorgestuurd naar de NKO-balie. Er waren nog 'een aantal nummertjes voor mij' en daar werd het eigenlijk al interessant:

"Mijnheer, uw paspoortnummer klopt niet. We kunnen u niet inschrijven." "Wouat? Is ni mochelijk mefrou!" "Ja, en toch dus..."

"Mevrouw, u heeft nog steeds een openstaand factuur bij ons en we hebben al een keer een rappel gestuurd" "Pardon, je ne parle pas..." (Ik dacht nochtans dat 'rappel' in beide landstalen identiek was...)

Vervolgens in de wachtzaal zit ik naast een vrouw die tegen haar buurvrouw klaagt: "Goh, nu ben ik wéér verdikkerd". En over mij zit een vrouw die wacht op de tandarts, met een kaak waar volgens mij een hele nest eekhoorns in gehuisvest was.

Man man man... waar ben ik terecht gekomen???

Ik wacht. Geduldig. Een uur. De hele wachtzaal leeg (zelfs de wanbetaalster mocht voor!) en toen was het eindelijk aan mij.

Binnenstebuiten draaien was een understatement. Ge-NKO-d worden is beslist geen lacher. 

En al vond ik m'n (2 uur durende!!!!) visite in St-Vincentius best wel een stevig avontuur, boek mij volgende keer toch maar een thuisbezoekje in Mortsel in hoor...