Zo van die herfstdagen

Ik hoop dat iedereen die steen en been gezaagd heeft over de uitblijvende zomer, wat positieve energie heeft overgehouden om deze dagen te bestoefen. Want in all honesty: hoe zalig is dit eigenlijk???
Onze werkmannen hebben volgens mij zelfs koereursarmen (zo van het soort bruin onderaan en wit bovenaan) gekweekt ondertussen! En dat werken best ook leuk kan zijn, bewijzen deze fotootjes:

Gisterenavond zijn we met de buren en de kinderen op Halloweenwandeling geweest, georganiseerd door Nika's school. De kinderen waren helemaal in hun nopjes en de grote mensen zeker niet minder! Wat een werk moet daar niet zijn ingekropen: Een hele wandeling in het pikkendonker, gevuld met verschiet-maneuvers, suikerspintraktaties, spinnenverhalen in de maisvelden... - on-ge-loof-lijk! Mijn heksenhoed af voor al die goeie zielen die zich geheel vrijwillig hebben ingezet om het groot en klein naar hun zin te maken. Ik heb juffen gezien die nog maar net aan hun welverdiende vakantie waren begonnen en alweer paraat stonden om te helpen. Ik zag mama's die misschien wel liever naast ons hadden staan luisteren met hun eigen kinderen in plaats van te vertellen voor die van iemand anders. Maar dat werd allemaal aan de kant gezet voor 't grotere doel. Heel mooi om te zien, die kracht van vereende inzet. Onze kinderen hebben hen ervoor bedankt op de meest dankbare manier: met hun allerbreedste glimlach:

Projectjes

Ik heb altijd iets nodig om naar uit te kijken; een gedachte die je vrolijk stemt in geval van een tijdelijk dipje. Een 'projectje' noemen we dat wel eens onder de vriendinnen. Waar dat voor de singles onder ons dan vaak 'een boontje hebben voor iemand' inhoudt, situeert het zich bij mij eerder in het concrete uitzicht op vakantie. In 't beste geval is dat dan de jaarlijkse 2weekse reis richting zuiderse zon. Maar ik stel het uiteraard (noodgedwongen) ook met een pak minder.
Mijn projectje van vandaag omvat het uitzicht naar de komende dagen. Ik heb maandag vrijaf genomen, waardoor ik vanaf vanavond vijf opeenvolgende dagen thuis ben! De gedachte aan thuis zijn en het gelukmakende gevoel dat daar dan bij komt kijken, begint tegenwoordig grellige proporties aan te nemen. Zo grellig dat ik mezelf weer af en toe begin wijs te maken dat ik echt wel een gewéldig goeie huisvrouw zou zijn ;-). Gelukkig besef ik doorgaans ook wel dat dit gevoel wellicht van voorbijgaande aard zou zijn en dat ik het zicht op mijn keuken en mijn waskot hoogstwaarschijnlijk na een maand beu zou zijn. Om nog maar te zwijgen over het zicht op mijn bankrekening na 't storten van een maand dop in plaats van een maand pré.
Dus stem ik mezelf voorlopig toch nog maar even vrolijk door middel van projectjes. Kleine dingen. Zoals die vijf nakende verlofdagen. En het pintje met Frea en Charlotte vanavond. Bijvoorbeeld...

Zalige zondag

Volgende week gaan we proberen ons nieuw-besteld-casco-tuinhuis in mekaar te zetten. Voor we dat varkentje kunnen gaan wassen, moesten er gisteren eerst wat voorbereidingswerken gebeuren. We hadden de mannelijke helft van onze familie opgetrommeld en om 10u gisterenochtend stonden de enthousiastelingen paraat.
Wie had durven denken dat het zonnetje ons zo ging trakteren! Wat oorspronkelijk gewoon een 'werkendag' zou worden, werd plotseling een g'ezellige zonnige werkendag'. De lunch kon buiten geserveerd worden, de gekoelde pintjes smaakten en de afsluit-duik in het zwembad bracht zelfs wat nodige verfrissing.
Ik geniet van zo'n momenten: gastvrouw spelen voor een goedgeluimde troep lieve schatten: zalig! De rest van de werken zal wellicht niet meer in dezelfde ideale omstandigheden plaatsvinden, maar ik hoop dat het gezelligheidsgehalte daarentegen niet zal dalen.
Dank u lieve werkmannen, jullie waren gewéldig ;-)

2 tandjes minder

Ik heb onlangs op vakantie een ongelooflijke ontdekking gedaan.
Ik had mijn loopsloefen helemaal naar Kos meegezeuld en gezien ik daardoor op z'n minst 10 bloesjes minder heb kunnen meenemen (Dennis valt nu stijl achterover denk ik), vond ik dat ik ze dan op z'n minst toch wel eens mocht gebruikt hebben. We hadden het op een avond met onze Nederlandse vrienden over 'lopen' gehad en ik vertelde hen dat ik dat toch altijd zo frustrerend vond. Ik schetste hoe ik steeds moedig thuis vertrok, met een stevige tred, om dan vervolgens na een kwartier (!) (de buurman had denk ik net de tijd om zijn voorruit te zemen - een cynische lach van zijnentwege kon dus ook niet onbreken) met een rood-tot-paars hoofd de oprit op te komen strompelen. Ervan overtuigd dat een crise cardiaque onvermijdelijk was en met een gemiddelde revalidatieperiode van een half uur, vooraleer ik opnieuw op een ietwat normaal te noemen ademritme was gekomen. Ronduit GENANT vond ik dat altijd...
"Je moet trager lopen", zei Nanet resoluut. Dat had Dennis ook al wel eens een paar keer gezegd moet ik toegeven, maar zijn woorden hadden om zeggens nooit echt kant geraakt. Ik vond ook altijd dat als ik trager liep, ik precies al helemaal hopeloos bezig was.
"Laat ik het dan toch maar eens proberen", nam ik mezelf voor. De openbaring die daarop volgde was ronduit fascinerend! Ik was helemaal niet doodgelopen na 25 minuten, en dat ook nog eens ondanks de bergopjes en bergafjes in ons hoteldomein. "Als ik dat hier kan presteren, wat moet dat dan thuis wel niet geven, met een hellingsvlak van 0° en een fris windje ipv de volle 30° door mijn manen", dacht ik. Het resultaat is echt héérlijk. Ik heb gisteren 40 minuten gelopen en na 5 minuten en een douchke kon je op geen manier vermoeden dat deze vrouw seriously gesport had. Tsjakkah!!!Overmoedig als ik dan ook altijd meteen word, heb ik gelijk een hartslag-afstand-aantalerafgelopencalorieën-meter op mijn kerstlijst gezet.
2 tandjes minder en je botst op heerlijke openbaringen. Misschien het overpeinzen waard om die techniek ook eens op andere categorieën toe te gaan passen? ;-)

Op één voorwaarde

Kleine kinderen worden groot. Er bestaat wellicht geen groter cliché dan dat, maar deze heeft voor mij gevoelsmatig toch wel 'pas mal de pieds dans la terre'... Zo hebben ze je nu nog nodig om hun billen af te vegen en de snottepieten uit hun neus te vissen, maar voor je 't goed en wel beseft, hebben ze je enkel nog nodig als ze om 4u 's nachts geen geld meer overhebben voor een taxi.Ik ben best wel bang voor dat 'groot worden'. En wat me daarbij wellicht het meeste angst inboezemt, is het proces van moeder-onafhankelijk-worden. Dus onder de noemer 'Vroeg begonnen...' heb ik een tijdje terug effe een hele duidelijke afspraak met mijn dochter gemaakt. Nadat ik haar verteld had dat ik vond dat ze toch zo groot wordt, heb ik daar met een zeer ernstig gezicht aan toegevoegd: "Luister lieverd, je mag van mij zo groot worden als je wil. Op één voorwaarde. Dat jij en ik ALTIJD knuffels blijven geven". Ze knikte. Ze begreep het. Meer nog: ze dacht er net zo over.
Toen ik vanmorgen om 7.30u stilletjes bij haar in bed kroop en ze haar warme lijfje lepelgewijs tegen me aandrukte, heb ik voor de zekerheid toch nog maar even in haar oortje gefluisterd: "Altijd blijven knuffelen he. Altijd..." Waarop ze halfslapend haar voetjes zachtjes tussen m'n knieën in schuifelde.
I think she got the message...

Over kantjes

Toen we zaterdagavond - na een hele dag verhuizen bij Stefan en Kim - samen met de vrienden rond de tafel neerploften en een glas bubbels dronken op de nieuwe woonst, voelden een aantal onder ons zich plots in een 'eerlijke' bui. De vraag die uit ik-weet-al-niet-meer-welke-hoek ineens rees was: "Wat zijn zo jouw 'kantjes'?"
En met 'kantjes' werd dan niet meteen 'slechte kantjes' bedoeld, maar wel (karakter)eigenschappen, gewoontes,... die typerend zijn voor jou maar die bij andere mensen ietwat vreemd zouden kunnen overkomen.
Stoere mannen gaven toe dat ze bang waren om op een paard te zitten, ogenschijnlijke kindervrienden biechtten op dat ze kinderen soms tegen de múúr konden plakken en zo ging het toertje de tafel rond en kon niemand aan de opbiechtsessie ontsnappen. Sommige dingen waren in te schatten, andere kantjes kwamen dan weer uit een onverwachte hoek.
Achteraf heb ik daar nog wel even over doorgedacht, en moest ik glimlachen om de zovele onuitgesproken kantjes, waar ik op dat moment niet ben opgekomen. Zo heb ik bijvoorbeeld de dwangmatige drang om een trap altijd met mijn rechtse voet aan te vatten en bovenaan met mijn linkse voet te beëindigen. Dat betekent dus concreet dat ik het liefst trappen met een even aantal treden heb (en dan eigenlijk nog liefst in een veelvoud van vier als ik écht mag kiezen) en als dat niet het geval is, ik soms een stap van twee treden moet inlassen om tot een goed einde te kunnen komen. Vroeger - dat moet zo ongeveer tot mijn 14de zijn geweest - moest werkelijk álles een veelvoud van vier zijn; van aantal tictacs in een doosje, tot de slagen van kant tot kant in het zwembad, tot het aantal benodigde stappen om van A tot B te geraken. Kwam het niet uit op vier, dan maakte ik er vier van. Voor alle duidelijkheid: de vraag "waarom???" is hier niet aan de orde.
Vanmorgen kwam ik weer op een ander kantje van mij. Al draag ik dit exemplaar voor de verandering wellicht niet alleen (tenzij deze post plots een ware golf van viervoud-liefhebbers zou ontlokken, waardoor ik ook daar niet meer uniek in ben).
OK hier komt ie. Ik ben namelijk ZOT op ... (tromgeroffel voor opbiechtmoment...) auditieshows op televisie! Of we nu met heel Vlaanderen op zoek gaan naar het nieuwe idool, naar Michael Jackson of naar Maria, het maakt mij allemaal geen rete uit: van dag één, vanaf het eerste uur zit ik aan de buis gekluisterd. Ik lach met alle sukkels die nog dommer zijn dan dat ze slechte zangers zijn, ik bleit bij élke gast of griet die nog maar een halve noot kan zingen, en ik krijg kiekeboebelen zo groot als dazenbeten als ik denk the rising star gespot te hebben. Zot is dat jom, complete waanzin.
Zo ontdekte ik tot mijn grote vreugde, net voor we op reis vertrokken, dat het walhalla van gelukzaligheid er weer zat aan te komen. Want lieve mensen, we gaan in het najaar met z'n allen op zoek naar de ruwe diamant die zowel the looks, the vibes als the moves heeft om de hoofdrol in 'Domino' te kunnen spelen. I LOVE IT!
Lachende lezers, verontwaardigde gezichten en menig "allez meende da nu echt jom?"-uitingen komen wellicht mijn kant op na het opslaan van deze bekentenis. Maar weet je wat: I don't give a sh... Want als je er niet inzit zoals ik dat doe, kan je 't niet voelen. Nà!
Ik vind het in iedere geval niet erg om vanavond een heerlijk avondje voor de buis door te brengen - "Of zo"... ;-)

Over zwanenvleugels

Soms is alles plots helemaal christal-clear. Het overkomt me wel eens dat het besef van geluk me ineens overvalt en me vanbinnen helemaal vult met warmte.
Ik had dit weekend zo'n momentje. Ons huis was dochterloos dus het was just the man and me. Ik werd wakker met een weemoedige maag (die in all honesty waarschijnlijk ook wel gevoed was door een veel te korte nacht en veel te lekkere gin tonic ;-)) en besefte plots snoeihard hoe goed ik het heb. Hoe goed wij het hebben. Omdat we gezond zijn. Omdat we samen een prachtige dochter hebben. Omdat we in het huis van onze dromen kunnen wonen. Omdat we fantastische families hebben. En vingers vol fijne vrienden. En zo ging het maar door in mijn zweverig hoofd en mijn gelukkig hartje.
Op zulke momenten zou ik willen dat ik een grote zwaan was, met vleugels die voldoende spreidweidte hebben om alle dingen die ik zo koester mee te omsluiten. En te beschermen. Zodat er nooit iets aan kan raken.
Als je even in een dipje of dubio'tje verzeild bent geraakt, raad ik je echt even volgend oefeningetje aan: denk aan alle dingen die je hebt en die je misschien ondertussen wel vanzelfsprekend bent gaan vinden. Beeld je dan in dat ze er niet meer zouden zijn. Geef je vervolgens volledig over aan het gevoel van intense leegte en verdriet dat je overvalt en heropen dan - op dat eigenste moment - je ogen. Alle vanzelfsprekendheid valt dan vanzelf wel weg. En maakt hopelijk net als bij mij plaats voor een reuzegroot besef van geluk.
Ik heb het zondag live getest en het resultaat was... nou ja, 'eye-opening' zal ik zeggen ;-)
Good luck!

Als een tweede thuis

Als ik met vakantie ga, wil ik me daar altijd zo snel mogelijk 'thuis' voelen.
Ik stap mijn kamer binnen, draai rond en snuif de entourage op. Als ik daarbij nog maar 't kleinste vermoeden heb dat ik me er heel misschien niet de volle 100% thuis ga voelen, onderneem ik onmiddellijk actie. Dennis kent dat ondertussen al. Hij heeft maar één blik naar mijn wezen nodig en dan weet hij al "oh jee, die gaat een receptie-klapke doen". Is al menigmaal gebeurd, maar deze keer dus niet. De kamer wat prachtig (met aparte kamer voor Nika, wat gezien haar onrustige slaappatroon een onverwachte meevaller was) en van een ruil-sessie aan de receptie was dus zelfs niet de minste sprake.

Toen ik op het terras kwam en het prachtige uitzicht me de adem ontnam, was het helemaal duidelijk: hier zou ik me best 2 weken helemaal thuis kunnen gaan voelen!

Maar me 'thuis' voelen op vakantie gaat veel verder dan dat hoor. Zo zoek ik me bijvoorbeeld ook 'the perfect spot' aan 't zwembad en daar ben ik dan met geen stokken weg te slaan. Op die stoel staat MIJN naam geschreven. Tot de dag dat er zich plots een vette getatoueerde Brittse troela op mijn stoel had neergevleid - lees neergecrashed - haar lijf en blote tieten met puiz-buin-olie van de volle factor 4 ingesmeerd. Ik dacht dat ik een crisis deed... Twee dagen heeft ze me dat gelapt, the sow (red.: Britse zeug). Maar tegen handdoeken leggen om 7.30u (fucking hell!) was blinky bill niet opgewassen. En sindsdien was mijn plek dus officieel en overduidelijk terug MIJN PLEK. So may I proudly present you: MY chair:

's Morgens bij het ontbijt en 's avonds bij het diner vind ik het prettig om steeds hetzelfde plekje te hebben. Ja, ook aan tafel voel ik me graag 'thuis'.
En dat gevoel drijf ik zelfs door tot in het 'kleinste huisje': ik kies namelijk de hele vakantieperiode steevast voor 't zelfde toilet. Zorgvuldig uitgekozen, want - meen ik te concluderen na inwerkstelling van mijn logisch verstand - de eerste 2 toiletten worden gebruikt door kinderen die de hele bril onderplassen, en de laatste 2 door stinkers en lawaaimakers die hopen ongestoord te blijven als ze voor de uiterste uithoek kiezen. 't Middelste toilet is dus by far de meest interessante bril om je kont op neer te vleien. Ik heb deze doordachte strategie dan ook ononderbroken aangehouden tot de laatste dag.

Voor je gaat denken dat ik een krankzinnige autist van level 1 ben, voeg ik er graag aan toe dat ik ook soms al eens zot doe (door bv om de dag van bikini te wisselen of eens een wodka te bestellen ipv een gin).
Ik moet ook met schaamrood op de wangen toevegen dat er nog een derde keer was dat ik niet op mijn favoriete stoel heb gelegen. En dat kwam niet omdat hij niet vrij was, maar omdat ik in mijn geaircode kamer op mijn bed lag te hopen dat de frisse lucht mijn giga-kater zou wegwaaien. (Met dank aan de heerlijke Nederlandse Nanet die ik heb mogen leren kennen en die verdacht snel mijn buddy is geworden!x).

Maar tot conclusie toch nog even melden:
- dat the three of us een heerlijk vakantie hebben gehad, gevuld met knuffels, dikke zoenen en lachende gezichten.
- dat ik het oprecht meende toen ik de laatste avond met zicht op zee zei "ik was echt graag nog een weekje langer gebleven".
- dat mijn man en ik echt een goei vakantieteam zijn; 2 handen op 1 gebruinde buik.
- dat zon écht vitamienen geeft.
- dat ik nu al aftel naar de volgende vakantie.

We hebben echt een reuze tijd samen gehad...

Home sweet home (or not?!)

We zijn zo terug als een mens maar terug kan zijn.
Dat wil zeggen: bijgewassen, bijgeplassen, bijgerommeld, bijgelezen, ... soit, 'bij' dus.
Over hoe heerlijk het is geweest en wat ik er allemaal van gevonden heb, schrijf ik later nog een postje. Maar gezien deze ochtend toch wel een speciaal kantje had, wil ik het eerst even daarover hebben; want dat zit nu namelijk nog vers in mijn geheugen (en maag en hart).
Nika was maandagochtend helemaal niet in de mood om terug naar school te gaan. Ze hing eerst aan mijn been en vervolgens rond mijn nek. Ik had het geluk dat ze die dag op schoolreis ging en dat ik haar eerst nog even zelf naar de trein kon brengen, zodat ze afgeleid, met een glimlach en haar vingers in een 'love you' gevouwen voor het raam het station is uitgereden...
Gisteren dacht ik dat we min of meer gelanceerd waren. Maar vanmorgen was drama ten top! Om 7.20u, net als ik wilde vertrekken (vroeg, zodat ik om 12u aan de schoolpoort kan staat straks), klonk er een stil stemmetje uit de kamer. "Mama'tje? Mamaaa'tje?" En toen ze bij 't binnenkomen zag dat ik jas en schoenen al aanhad, is ze helemaal gepanikeerd. Ik mocht niet weg, moest bij haar blijven. Ze hing rond mijn nek en huilde de hele tijd. Toen ik een kwartier later dan eindelijk echt weg was, hoorde ik haar nog door het dakraam heen brullen "Ik wilde nog één kusje en één knuffel geven!!!!". Pfieuw...
Als 'grote mens' weet je dat na zonneschijn onontkomelijk regen volgt en besef je dat vakantie eigenlijk twee weken fictie is en werkendag de realiteit. Maar het zalig naïeve kinderhart van een vijfjarige begrijpt daar uiteraard geen klos van. "Why change a winning horse?" moet ze wellicht denken. Waarom moet jij nu zo hoognodig gaan werken en ik zo hoognodig naar school gaan, terwijl we hier even goed met z'n allen gezellig thuis kunnen blijven? Moeilijk uit te leggen. Zeker als je er in je diepste binnenste eigenlijk nét zo over denkt.
Kom op lieverd, effe doorzetten nu. Binnen een kleine maand wordt jou alweer een weekje heerlijk-thuis-zijn voorgeschoteld... xxx