Wat een moeder lijden kan...

Dinsdag hebben Susana en ik ons van onze beste moederkant laten zien.

We zijn - samen met de rest van België - met de kids naar Plopsaland geweest!

Na 3 uur (3 F*CK*NG UUR!!!!!!!!) met 4 kibbelende kinderen op de achterbank - "Nee paarse koeien bestaan NIET!!!!!" en "Ik wil nu in het midden zitten anders geef ik over!" (en het nog doen ook) - bevonden we ons eindelijk IN het park.

Eerste attractie: Bos van Plop. Het hol van Plop ja!! Als sardienen in een blik hebben we anderhalf uur(!!) aangeschoven in een donkere, niet verluchte hangar, opgedeeld in 500 slangen-rijen. De eigenaars moeten gedacht hebben: "we zorgen dat het hier 40 graden is, dan kunnen al die klein mannen voor zekers niet meer ademen. En als ze dan van hun sus vallen, bleiten ze niet meer".

Echt van den hond...

Na een frisse pint hadden we er opnieuw een beetje moed in en vonden we een uur aanschuiven al peanuts.

We hebben 5 attracties gedaan op 7 uur tijd. Byzonder frustrerend...

Maar de kids waren door 't dolle heen. Nika's blik 1 milliseconde voor we van de reuze-splash afgleden, was G.O.D.D.E.L.I.J.K.! En de stralende glimlach op die 4 guitige snoeten was me 300 uren aanschuiven waard.

Les voor volgende keer: ga op 1 september naar Plopsa. Wedden dat het vlotter gaat? ;-)

Strak en positief

't Is officieel. Ik voel me V.E.T.

Hoe graag ik me ook zou laten flatteren door mensen die lief het tegenovergestelde opperen, het is zo zeker als een feit: ik voel me VET en er MOET iets gaan gebeuren.

Door die 4 kilo ("wat is 4 kilo??" hoor ik je denken, maar geloof me: ze zitten OVERAL. Het lijken er wel 4 x 4...) ben ik ook nog maar moeilijk vriendjes met mezelf de laatste tijd. Ik loop geen venster meer voorbij zonder me te ergeren in "teveel vanvoor" en "teveel vanachter". En als Dennis 's morgens zegt "je ziet er goed uit liefje!" zeg ik in dezélfde seconde nog "zal wel met die dikke kont!". Hij teleurgesteld (sorry ventje, ik meen het echt als ik zeg dat ik blij ben met je complimenten, zonder zou ik me beslist nóg slechter voelen!), ik gefrustreerd.
DUS: er moet iets gaan GEBEUREN.

Ik ga voortaan minder eten. Ook al smaakt alles me ZOOO hard. Eén bord: een kleintje. En dan stoppen.

Daarnaast heb ik m'n loopsloefen in m'n valies-voor-10-dagen-zee gestoken, m'n oude MP3 terug uit de kast gehaald (als ik een centje over heb koop ik EINDELIJK een iPOD) en m'n collegaatje gevraagd om nog eens wat muziek voor me te downloaden (nije, de moe wet nog altijd ni hoe ze muziek moet downloaden).

Dus met Live, Skunk Anansie en Editors in m'n oren ga ik gaten in de zeedijk lopen.

En misschien passeer ik toch ook nog heel even de apotheek voor "een handje hulp" ;-)

Ik wil echt weer STRAK én POSITIEF zijn. En dat mag op relatief korte termijn.

M'n dagje niet

Vanmorgen vroeg van aan zee vertrokken.

Nika's warme lijfje lag nog in een slaperig bolletje gerold.

Opgeroepen om 2 dagen te komen werken.

Zoveel goesting als 100 die geen goesting hebben.

Mijn pc wilde niet aanloggen. Net wat ik nodighad om mijn rotbui nog wat extra te benevelen!

Dan maar koffie halen in afwachting. Cappucino op (goed voor een 2de "KLOTE!").

De zon BAF op mijn bol. 40 graden op mijn stoel schat ik.

Een frisse Cola light dan maar. 1 euro in 't machien, 50 cent terug (dank u!), maar helaas... geen frisdrank. GODV!!!!!!!!!! (onze Lieven Heer moet boenk van z'n wolk zijn gedonderd)

't Kan zijn dat ik me vergis, maar 'k heb 't gevoel dat het m'n dagje niet is...

Still like me?

Ik vergeet vaak dingen. Soms uit verstrooidheid. Soms uit er-gewoon-nog-ni-bekan-aan-gedacht-heid. Vooral verjaardagen gaan me niet af. Ooit die van Kim vergeten (wel de dag zelf bellen om te vragen wat er op haar verlangslijst staat, maar niet effe de reflex hebben om te checken welke dag we zijn - ni goe.) Ooit ook die van Bo vergeten (wel de dag zelf naar Nathalie bellen om te zeggen dat we zéker op zondag naar Bo's feestje komen, maar weer niet effe de reflex hebben om de datum te checken - ni goe.)

Zo ben ik ooit ook m'n zus vergeten (nee niet haar verjaardag; 't kind zelf). Ik 10, zij 4. Elke dag hetzelfde ritueel: zus ophalen aan klasje, samen naar de rij van de bus, samen op de bus, samen van de bus, samen naar huis stappen, lift in, 15 verdiepen hoog. Makkelijk toch, zou je denken. Een routineklus. Tot die ene dag. In de rij, op de bus, af de bus, lift in. 't Moet zo rond het 11de verdiep zijn geweest dat het me begon te dagen dat er iets niet juist in den haak was. "Ik ben iets vergeten, ik ben iets vergeten...". Papa doet de deur open en zegt "WAAR IS BRITT????" Jep, dat was het dus...

Bij deze dus, lieve Peggy, je verjaardag was maandag 12 juli. Vandaag zijn we woensdag 14 juli. Ni goe.

Still like me?...

Beetje dubbel

We zijn eventjes thuis tussen 2 zee-sessies in.

Onze snoeten zijn gekleurd en ik ben elke dag opnieuw verliefd op Nika's witte poep en haar kleine bruine rugje! Warm is het hier in huis; ik mis nu al het frisse zeebriesje.

Thuiskomen is altijd een beetje dubbel. Enerzijds ben je blij dat je de kleine dingen die je gemist hebt (je eigen bed, je tuintje, je blog!) terug kan voelen. Anderzijds kijk je op tegen die typische terug-kom-dingen (volle vuile valiezen en de inhoud van een auto waarvan elk stuk opnieuw z'n plaatsje in de kast moet krijgen) die je kan missen als kiespijn.

Maar ik vlieg er meteen in en dan ben ik er ook meteen door!

Ondertussen heeft onze straat er een nieuwe bewoner bij. Thibaut is vorige donderdag geboren! Mama-Thibaut moet nog even op haar plooi komen ("Komt het écht allemaal goed?" "Túúrlijk buurvrouwtje!" ;-))

Mama worden is eigenlijk ook een beetje dubbel. Je voelt je als een koningin met je kleine prinsesje, maar je lichaam voelt aan alsof er een tram overheen is gereden (zo een dubbele, met een harmonica in het midden). En dat uit zich. In emmers vol tranen. Moesten alle babyblues-tranen van alle kersverse moeders hier in onze regenput samenkomen, zou ons gazonnetje nu fris-groen zijn ipv triest-ros!

Als ik terugdenk aan de dag dat ik met Nika thuiskwam - instant tot over de oren in de baby-blues na 5 dagen zalig genieten in het moederhuis - dan ben ik toch blij dat ik vandaag met zee-valiezen ben thuisgekomen en niet met bevallings-valiezen ;-)