We zijn eventjes thuis tussen 2 zee-sessies in.Onze snoeten zijn gekleurd en ik ben elke dag opnieuw verliefd op Nika's witte poep en haar kleine bruine rugje! Warm is het hier in huis; ik mis nu al het frisse zeebriesje.
Thuiskomen is altijd een beetje dubbel. Enerzijds ben je blij dat je de kleine dingen die je gemist hebt (je eigen bed, je tuintje, je blog!) terug kan voelen. Anderzijds kijk je op tegen die typische terug-kom-dingen (volle vuile valiezen en de inhoud van een auto waarvan elk stuk opnieuw z'n plaatsje in de kast moet krijgen) die je kan missen als kiespijn.
Maar ik vlieg er meteen in en dan ben ik er ook meteen door!
Ondertussen heeft onze straat er een nieuwe bewoner bij. Thibaut is vorige donderdag geboren! Mama-Thibaut moet nog even op haar plooi komen ("Komt het écht allemaal goed?" "Túúrlijk buurvrouwtje!" ;-))
Mama worden is eigenlijk ook een beetje dubbel. Je voelt je als een koningin met je kleine prinsesje, maar je lichaam voelt aan alsof er een tram overheen is gereden (zo een dubbele, met een harmonica in het midden). En dat uit zich. In emmers vol tranen. Moesten alle babyblues-tranen van alle kersverse moeders hier in onze regenput samenkomen, zou ons gazonnetje nu fris-groen zijn ipv triest-ros!
Als ik terugdenk aan de dag dat ik met Nika thuiskwam - instant tot over de oren in de baby-blues na 5 dagen zalig genieten in het moederhuis - dan ben ik toch blij dat ik vandaag met zee-valiezen ben thuisgekomen en niet met bevallings-valiezen ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten