dinsdag 30 augustus 2011

Big day minus 2

De grote dag komt nu plots wel heel dichtbij...
Heel de zomervakantie lang heeft Nika enthousiast geroepen "Kijk daar mijn school!", telkens we het gebouw passeerden. Maar toen ik eergisteren met hetzelfde enthousiasme als zij aankondige "dat het nog maar 4 keer slapen was voor 't school terug begon!", kreeg ik plots een heel ander tafereel te zien. "Ik heb precies niet zoveel zin meer...", zei ze stilletjes. Ik vrees dat het feit dat de terugkeer nu concreet in zicht is, een kleine dosis stress met zich meebrengt.
Vanavond worden ook de klassen verdeeld en wordt aan de ouders verteld bij welke juf hun kind zal zitten: juf Carine of juf Brigitte. Toen ik Nika daar bij 't begin van de vakantie over aansprak, zei ze resoluut: "die zijn alletwee ALTIJD boos". Oh jee, was mijn eerste reactie. Niet echt bevorderlijk voor 't enthousiasme! Maar na enkele nuanceringsgesprekken met haar, wist ze het dan toch licht toegeeflijk te herverwoorden naar "Ok, juf Carine is ALTIJD boos en juf Brigitte nét iets minder". Sindsdien heeft ze haar pijlen dus op juf Brigitte gericht. Ik heb nu zo'n maand of twee de tijd gehad om zeer subtiel zinnen als "Maar-als-'t-nu-juf-Carine-wordt-is-'t-toch-ook-ok-he?" te verstoppen tussen iets alledaagsere vragen zoals "Eentje met vlees en eentje met choco?". Maar ik moet toegeven dat ik ondertussen toch ook al mee aan het duimen ben geslaan voor de niet-altijd-boze-juf. Niet omdat dat mens werkelijk zo onvriendelijk is als in mijn dochter's fixatie, want dat heb ik uiteraard al eens stilletjes gepolst bij de buurvrouw wiens kinderen beide juffen hebben gehad. En voor alle duidelijkheid: er is helemaal NIETS mis. Met geen van beide juffen. Maar ik weet dat als mijn dochter iets in dat kleine hoofd van haar heeft gestoken, dit geheel gelijk staat met realiteit voor haar.
Dus... we gaan nog even met volle teugen genieten van de laatste daagjes vakantie, duimen dat de 'loting' gunstig verloopt en dan de vingers kruisen dat we een goeie start van 't nieuwe jaar tegemoet gaan!

dinsdag 23 augustus 2011

Mijn man

Hoogtijd om die lieve man van me eens in de spotlights te zetten en even met jullie te delen wat het nu net is dat hem zo lovable maakt.
Heb je even?

* For starters: mijn man is gewéldig lief.
* He makes me feel like a queen.
* Zelfs na 13 jaren relatie zegt hij nog steeds op regelmatige basis dat hij me mooi vindt.
* Hij is geweldig goed in papa-zijn. Zo goed zelfs dat ik er soms aan twijfel of ik mijn moeder-aanpak niet wat meer in de richting van de zijne moet sturen.
* Mijn man is heel erg slim en gewéldig goed in zijn job. Ik hoop dat zijn baas goed beseft dat hij goud in handen heeft.
* Mijn man is de beste belasting-invuller van heel West-Europa en omliggende straten. Hij is daarnaast ook verantwoordelijk voor onze algehele financiële administratie. Hij heeft het werkelijk al-le-maal onder controle. En oh ja, hoe die mens kan excellen, dat doet N.I.E.M.A.N.D. hem na!
* Ook thuis is hij een hele harde werker: gazon, onkruid, wasje-plasje, containerpark. Geen klus is hem teveel of te vrouwelijk.
* Dennis is een gewéldig tennis-dubbel-maatje. Profiteer er nog even van om met hem te kunnen spelen zolang ik de elleboog van een oud wijf heb, want binnenkort neem ik jullie plaats opnieuw in, beste tennisvrienden ;-)
* Als mijn man zijn schouders onder iets zet, weet je dat het goedkomt: hij organiseert Spaanse avonden en nachten der dubbels dat 't gene naam heeft, zoekt ski-hotels die een groep van 60 personen kunnen herbergen. Noem het, hij regelt het.
* Dennis is 100% tevreden met zichzelf. Geen gezeik over nutteloze zaken. Geen gepieker over dingen die hadden kunnen zijn maar niet zijn. Gewoon blij zijn met wat je hebt en wat er is.
* Hij laat me altijd kiezen wat we op tv zien. Zelfs op de grootste wijven-bleit-programma's komt geen reactie. Omdat hij weet dat die shit me helemaal in m'n nopjes brengt.
* Eigenlijk laat hij me gewoon alles kiezen; van wat we eten, tot waar we op reis gaan, tot welke kleur onze living krijgt. "Ik vertrouw op je goeie smaak" zegt hij dan liefdevol.
* Mijn man heeft de mooiste 'brede schouders' die ik ken. Ze maken hem geweldig stoer in zijn slim-fit hemdjes en ze zijn tegelijk het allerbeste opvangcentrum bij baaldagen.
* Hij maakt de mooiste dochters van de hele wereld.

Maar weet je waar ik eigenlijk nog het meest van hou?
't Feit dat ik bij hem
steeds 200% mezelf kan en mag zijn.
En wat kan je als vrouw nu eigenlijk meer wensen?
Behalve misschien dat hij voor altijd mijn allerliefste man wil blijven...
Loveyalots lieverd xxx

maandag 22 augustus 2011

Hoe goed thuis zijn kan zijn...

Wauw, wat een weekend...
Als 't zonnetje ons trakteert, dan doet ze dat ook meteen goed!
Zaterdag heb ik voor 't eerst in 2 jaar (jep, je leest het goed) mijn boek (De gele ogen van de krokodil - aanrader - alleen niet zo goed voor de tennisellenboog met zijn 500+ pagina's) onder de arm genomen en mezelf gedurende een paar uur heerlijk naast 't zwembad gelegd. Man, je kan niet geloven hoeveel deugd dat kan doen... Er is natuurlijk altijd wel een machine was die staat te roepen en een keuken die de festiviteiten van de avond ervoor over 't aanrecht heeft uigebraakt. Maar soms moet je de boel gewoon heel effe de boel laten en plaats maken voor gezelligheid.
Ook Nika was dringend toe aan thuis-zijn. Hoe graag ze ook bij haar pepe en toto op visite gaat, vorige week was 't van-hot-naar-her-gedraaf haar allemaal eventjes teveel geworden. Ze wilde 'gewoon thuis zijn' in plaats van weer op verplaatsing, want dat is immers toch de betekenis van vakantie?! En dat uitte zich in een uur lang trieste tranen. Niet goed voor 't gemoed van onze lieve pepe en toto, maar vooral een duidelijk signaal naar mama en papa toe. Dus hebben we boenk al onze buitenhuise plannen over boord gegooid en er allemaal Vijfboomkensweg-plannen van gemaakt. Een etentje op restaurant werd een diner Casa De Weirt en werken op maandag werd thuis-werken op maandag (voor Dennis althans; ik zit gewoon op m'n bureautje vandaag ;-)).
We hebben allemaal met volle teugen genoten. Ik citeer nog even mijn man zaterdagavond, aan tafel, buiten, genietend van een BBQtje onder ons: "Hoe graag ik ook op de lappen ga, ik geniet steeds meer van ons huisje en ons tuintje; van thuis-zijn."

Doet me denken aan een quote die vroeger bij mijn ouders thuis aan de muur hing:
"'t Is goed als 't thuis goed is. En bij ons thuis is 't goed."
Mooi, toch?

vrijdag 19 augustus 2011

Berichtje aan mijn lieve lezers

Dag lieve lezers,
Ik krijg regelmatig fijne reacties op mijn blogje. Vaak ook van mensen waarvan ik helemaal niet wist dat ze me volgden! Heel leuk is dat, echt waar. Bij deze wil ik jullie dan ook eens graag recht uit m'n hart bedanken voor alle lieve, grappige, complimenteuze woorden. Ze geven me als het ware schrijfvleugels ;-)
En weet je waar jullie me nu eens ongelooflijk veel plezier mee zouden doen? Laten zien dat je me volgt. Hoe doe je dat? Door links bovenaan op mijn blog te klikken op 'Neem deel aan deze site'. Dan 'openbaar volgen' aanduiden, en dan hoop ik dat de rest zichzelf uitwijst. Ben namelijk niet bepaald technisch aangelegd, I'm afraid. (Dennis vertelt me hier net nog dat als je een Facebook-account hebt, je gewoon die login en paswoord moet gebruiken en dan is het heel makkelijk).

Rest me alleen nog jullie allemaal een fijn weekend te wensen.
Ik hoop dat het rustig en zonnig wordt. Zodat iedereen die van dichtbij of ver betrokken is geweest bij het Pukkelpop-trauma een klein beetje terug in zijn plooi kan vallen.

Liefs,
Kim

donderdag 18 augustus 2011

Over rust vinden

Ik heb gisteren een leerrijke avond gehad (nog leerrijker dan die van vorige week dinsdag met die shampoo van de Carrefour).
Eerst op kinder-EHBO-cursus geweest. En al goed,
dacht ik bij afloop, want als er ooit iets met Nika zou gebeurd zijn (please laat er nooit iets met Nika gebeuren), dan denk ik dat ik haar wellicht eerder om zeep had geholpen dan écht had geholpen. Ik moet eigenlijk echt blij zijn dat Nika nooit van het slag is geweest die hoognodig legoblokken in hun strot moeten duwen om te laten zien dat ze aanwezig zijn, of blauw aanlopen omdat ze vergeten zijn dat je moet bijten op jamon voor 't inslikt. Want als één van die zaken zich voor mijn neus zou hebben afgespeeld en ik was de enige aanwezige ziel geweest op dat moment, dan denk ik niet dat ik één ding juist zou hebben gedaan. Een aanrader dus!
Daarna ben ik een gezellig glaasje gaan drinken met mijn lieve vriendin die ik erg gemist had de laatste tijd, en we hebben een heel interessant gesprek gehad over 'gelukkig zijn' en 'rust vinden'. Ik ben de laatste jaren tot de conclusie gekomen dat die twee zaken voor mij persoonlijk onlosmakelijk met mekaar verbonden zijn. Je kan in mijn ogen maar geluk vinden, nadat je eerst innerlijke rust hebt gevonden. En die rust kan vanuit verschillende hoeken komen. Omdat je voor een job kiest waar ze je niet vragen "halve dag congé vandaag?" als je om half 5 je bak dichtgooit. Of omdat je stopt met te denken dat het misschien anders beter zou kunnen zijn en je leert neer te leggen bij bepaalde zaken. Omdat je leert duidelijke afspraken te maken en je verwachtingen deelt, in plaats van teleurgesteld te zijn als dingen niet gebeuren (bij deze, Dennis: ik wacht nog steeds op mijn Moederdag-cadeau! ;-)).
Eens je dat soort zaken onder de knie hebt, ga je merken dat alles plots makkelijker gaat. En dat je geluk voor een groot deel zelf in de hand hebt. En dat geluk bovendien ook nog eens heel erg aanstekelijk werkt. Het ene geluk trekt het andere aan.
Filosofisch allemaal he. Maar soms goed om eens door te praten en te denken over de dingen des levens. Je zou ervan verschieten hoeveel wijsheid iedere individu eigenlijk wel te delen heeft met zijn entourage!

donderdag 11 augustus 2011

Bye bye buggy...

Mijn dochter is eigenlijk altijd een hele makkelijke slaper geweest. Ze slaapt werkelijk overal: bed of buggy, lawaai of stilte; het maakt eigenlijk allemaal niet uit voor Nika.
Je oogst natuurlijk voor een groot stuk wat je zelf gezaaid hebt; in die zin dat wij nooit van 't slag zijn geweest die een papier aan de voordeur hingen met "Niet bellen want baby slaapt" of die tussen 13u en 16u niet buitenkwamen omdat dochterlief haar dutje deed. Waar we konden, namen we haar altijd mee.
Het is dan ook met grote nostalgische gevoelens dat ik tegenwoordig regelmatig terugdenk aan de tijd toen haar lijfje nog in haar buggy pastte. Want eigenlijk deden we toen gewoon wat we wilden en hadden we geen avondklok. Zo heb ik haar buggy vorig jaar bijvoorbeeld nog probleemloos op de dansvloer van tennisclub Aartselaar geparkeerd en heeft zij heerlijk gedut terwijl mama een dansje placeerde. Geen avonden op de hotelkamer op reis, nee hoor: "Kruip er maar in en doe je oogjes maar toe" en wij konden op 't gemakje een terrasje doen. Zaaaalig...
Sinds begin dit jaar past ze echt niet meer in haar buggy. Haar knietjes zaten zowat ter hoogte van haar oren en haar hoofd tekende een bolvorm af in de kap van de buggy. 
Ik heb werkelijk ernstig overwogen om een lasser in te schakelen om het voetenlatje te demonteren en er een goeie halve meter lager terug aan te frezen, zodat we voor minstens een jaar of vijf verder konden. Maar 't heeft niet mogen zijn. De tijd van gaan was gekomen. De marginaliteitsgrens dreigde overschreden te worden.
Zo kwam het dus dat ik dit jaar op tennisclub Aartselaar NIET op de dansvloer heb gestaan en gisterenavond met pijn in het hart met dochterlief naar huis ben gereden, die vervolgens als een engel al na 30 seconden in haar autostoel in slaap is gevallen.
Misschien eens polsen of we daar geen wielenstel onder kunnen laten frezen? ;-)

woensdag 10 augustus 2011

Op een doordeweekse dinsdag

Wat ik zoal geleerd heb op een doordeweekse dinsdagavond als die van gisteren:
1/ De inwoners van mijn gemeente en buurgemeenten zijn fijne cafégangers. Of het nu dinsdag is of vrijdag; elke dag is goed voor een pintje; de cafés zitten altijd even vol (waardoor je automatisch ook denkt dat het al vrijdag is, met alle gevolgen vandien, maar daarover meer in punt 5).
2/ De Pomp is een fijn café. Als je de gemiddelde leeftijd van 16 tenminste even kan negeren en omdraaien in een positief gegeven, zijnde dat 'sterk + fris' er slechts 5 euro kost (wellicht omdat de gemiddelde wekelijkse pré van een 16-jarige ook maar 10 euro bedraagt).
3/ Je drinkt niet eerst wodka om dan over te gaan op gin (ook al hebben beiden dezelfde kleur). Je denkt grondig na, kiest met volle overtuiging and then you stick with your decision. Dát is verstandig.
4/ Koop geen shampoo van de Carrefour. Er is een goeie reden waarom die dingen 2 euro goedkoper zijn dan de L'Oreal, Elsève en andere 'Because your worth it'-shampoo-vrienden in het rijtje: je kop jeukt er namelijk van.
5/ Een halve dag moeten werken 's anderendaags is NIET hetzelfde als niet moeten werken 's anderendaags.
6/ Mijn vriendin Charlotte is een geweldig fijne madam. Je zal maar de gelukzak zijn die haar tegenkomt en haar hartje mag veroveren.

't Was über-gezellig. Alweer.
En kijk eens wat ik er allemaal van opgestoken heb...

maandag 8 augustus 2011

Omdat niets evident is

Op een dag als vandaag zeikt half sociaal-netwerkend België doorgaans nogal stevig door over 't slechte weer: op hun Facebook pagina, Twitter-account, blogspot - overal en tegen iedereen die het maar zou kunnen zien of horen. Daarom dacht ik bij mezelf: laat ik het nu eens ostentatief anders doen vandaag. Daarmee vraag ik geen collectieve vreugdeskreet omdat het kutweer is en dat toch zo gezellig is. Nee, ik zou iedereen willen verzoeken om heel even te stoppen met zeiken en voor de verandering eens heel even stil te staan bij alle goeie dingen in 't leven. Dingen die veel te vaak als de evidentie aanschouwd worden.
Gezonde kinderen bijvoorbeeld. Of ouders die er voor je staan, en dan liefst nog 2 stuks als het even kan. Meer vrienden hebben dan je 2 handen samen kunnen tellen. Nog nooit werkelijk boterhammen met choco hebben moeten eten (tenzij degene die je gesmeerd hebt omdat je er zo'n zin in had). Dat soort dingen. Dingen die je helaas vaak pas ter harte neemt als je met miserie getrakteerd wordt.

Ik ben m'n dochter gisterenavond tot 3 maal toe gaan knuffelen in haar bedje. Eén keer na 't verhaaltje voor 't slapengaan. Eén keer - mét een snoepje,vlák voor ze in slaap is gevallen - om haar te belonen omdat ze zo flink is gaan slapen. En één keer toen ze al ingedommeld was; in de hoop dat mijn zachtjes ingefluisterde woorden "Love you" haar droom met mama-liefde zouden kleuren. Vanmorgen heb ik haar een briefje gelaten met dikke kussen erop, omdat ik al weg was voor zij op was. En straks plan ik het niet anders aan te pakken. Ik trakteer iedereen die vandaag mijn pad kruist met een extra dikke knuffel. Gewoon omdat het goed is om af en toe eens stil te staan bij al die vanzelfsprekende evidenties.
Feel free to join me...

donderdag 4 augustus 2011

Net zoals een bruistablet...

Ongelooflijk hoe zon een dag effectief kan 'opwarmen'.
Ik ben goedgezind en vol goesting op gestaan en dat gevoel is sindsdien niet meer weggeëbt.
Daarnaast zijn op kantoor de vakanties ook effe achter de rug én zijn er 2 nieuwe collega's gestart, wat maakt dat alles daar nu ook een verse boost heeft genomen.
En die 'drive' had ik nu echt broodnodig. De spreekwoordelijke "schup onder mijn...". Ik ben iemand die ongelooflijk veel energie en vrolijkheid kan uitstralen, maar ik moet wel af en toe gevoed worden, wil het chemische proces zich in gang zetten. Net zoals een bruistablet ook maar begint te borrelen als je er water overheen giet.
Dus of het nu de zon of de fijne werksfeer is die mijn gemoedstoestand zo positief bevorderen, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Ik ben goedgeluimd vandaag! Ik kijk uit naar een heerlijke avond terrassen en tapa's eten met een lieve vriendin in Leuven, morgen moet de dochter van 's morgens tot 's avonds aan een lading knuffels geloven én zaterdag zie ik Daan - alweer! Wat kan een mens nu nog meer wensen...

dinsdag 2 augustus 2011

Brief aan mijn vriendin

Ik mis je lieverd.
Ik zou uren rond de pot kunnen draaien en vanalles verzinnen om maar niet to the point te moeten komen. Maar 't feit is daar en ik kan het niet meer ontkennen: Ik mis je. Keihard...
Uiteraard weet ik dat twee handen op één buik niet zomaar uit mekaar te halen zijn. En ik geloof ook echt in 'onvoorwaardelijk'. We zijn tenslotte ook geen 16 meer, dus uit het oog betekent al lang niet meer uit het hart. Maar dat neemt niet weg dat ik onze vroegere 'ons' heel erg mis. Misschien valt het mij harder op dan jou. En misschien komt dat ook gewoon omdat ik meer tijd heb om ernaar te kijken. Maar het gevoel is onmiskenbaar daar...
Waar is de tijd naartoe, dat we elke dag nog samen van en naar Brussel reden. En dat we de hele rit - een uur en een kwart - aan één stuk door tegen mekaar zeikten aan de telefoon over de kut-afstand en de enige die er beter van werd was Proximus? We hebben denk ik elke boom langs de A12 omvergezaagd ;-). En waar zijn de dagen naartoe waarop onze entourage ons bijna als een icoon aanschouwde, want waar je de ene zag, zag je immers altijd de andere. En weet je nog hoe we giechelend zeiden: "wij worden wellicht nog samen zwanger en lopen dan samen door 't park met onze buggy's!". En dat dat dan potverdorie nog gebeurde ook! Als dat geen twee handen waren...
Vraag me niet waar wij het allemaal over hadden want het was tegelijk niets én teveel om op te noemen. Maar man, wat genoot ik van die gesprekken, van die avondjes, van onze ongeremde oprechtheid, van ons...

Dat was het gedeelte 'gemis'; maar daarnaast is er ook nog het stuk 'bezorgdheid'. Ik wil even hard als jij geloven dat het goed met je gaat. Maar wat ik zie vertelt me net het tegenovergestelde. Je bent zo fragiel, zo broos. Ik wil je zo graag helpen maar kan vaak zo moelijk inschatten of ik nu gewoon moet luisteren of ingrijpen.
Ik besef heel goed dat er andere mensen in je omgeving zijn waarmee praten je dezer dagen wellicht makkelijker afgaat. Want ik zit natuurlijk in de makkelijk-praten-situatie, met man en kind en huis en boom en al. Maar wist je eigenlijk al dat ik het ook heel erg goed NIET over man en kinderen kan hebben, by the way? ;-)
Dus weet asjeblief dat ik altijd voor je klaarsta, dat ik hunker naar je aanwezigheid en naar je vraag om vriendschap - mijn vriendschap. Dat ik niet kan wachten om het weer over alles en tegelijk niets te hebben.
Hou je vooral niet in als je vindt dat het leven soms klote is. En weet ook dat je het me mag zeggen als het helemaal NIET met je gaat. Bel me als het gemis van je lieve prinses zo groot is dat je eigenlijk liever de hele dag in je bed zou doorbrengen. Ik breng je sushi en sloten wijn. Zeg het me asjeblief allemaal eerlijk lieverd; ik zal je er wellicht alleen maar liever om zien...
Liefs,
Je vriendin
x