dinsdag 24 november 2015

Hier alleen nog roze zeepbellen...

Ik heb zonet een half uur naast mijn dochter in haar bedje gelegen. Wachtend tot de slaap het van de tranen won. Aanleiding: ze zou donderdag met papa in het knuffelbed naar de voetbal kijken - wat ze wel vaker doen als mama op donderdag een pintje gaat pakken - maar Dennis had haar gezegd dat er deze donderdag geen voetbal was omwille van de terreurdreiging.
"Ik ben zo bang mama. Ik weet wel dat jullie dicht bij mij zijn, maar toch... Wat als ze tot bij ons komen??".
Ik sta regelmatig versteld van de pienterheid en alertheid van mijn alsmaar groter wordende dochter. Ongelooflijk wat gasten van 9 jaar allemaal opvangen en verwerken. Fijn ook dat ze op school leren de krant te lezen en dat ze op Karrewiet hun eigen kinderjournaal krijgen.
Maar ik vraag me vandaag de dag echt af of we ze nu per se mee op de eerste rij moeten zetten als we de berichten over terrorisme horen en lezen?
We moeten niet naïef zijn, akkoord. En deze hele klotemiserie is al lang geen ver-van-mijn-bed-show meer, I know. Dat je je als volwassenen Belg vandaag de dag zorgen maakt om je land, de toekomst, de veiligheid van je kinderen,... dat vind ik 100% begrijpelijk. Maar moeten we willen dat onze kinderen die angst ook voelen?  Is het normaal dat een kind van 9 de slaap niet kan vatten omdat het bang is van 'de mannen met de geweren'?
Ik vind van niet. Ik stem tegen.
Die gastjes zouden in grote roze geluidsdichte zeepbellen moeten zitten. Hun grootste angst zou moeten zijn dat de Sint dit jaar niet komt. Of dat ze per ongeluk de laatste aflevering van de Ghost Rockers hebben gewist. Geen grellige dromen over mannen met riot guns, geen angsten over waanzinnige schietpartijen.

Ik begin er vanaf nu mee. Mijn eigen kleinschalige afschermings-campagne. Geen nieuws meer met dochterlief in de living. Geen bloederige krantenkoppen op onze ontbijttafel. En als de voetbal niet doorgaat, komt dat ongetwijfeld door het aanhoudende klote-weer.
Hier voortaan alleen nog roze zeepbellen...

woensdag 9 september 2015

Post-zomerale depressie

Terwijl mijn dochter naar mijn gevoel al volledig terug in het back-to-school-ritme zit, ben ik sinds vorige week het slachtoffer van een acute post-zomerale depressie.

Het einde van de zomer valt me elk jaar nogal moeilijk moet ik toegeven hoor.
Slechte afscheid-nemer als ik ben, probeer ik dan halsstarrig nog wat vast te houden aan mijn lieve zomer-vriend. Door onaangekondigd nog een laatste festivalletje mee te pikken. Door extra te genieten van die laatste tenniswedstrijden die nog buiten gespeeld kunnen worden. Door een onverwacht etentje in de Cosmo (waar ik me altijd heel erg 'zomer' voel ;-)).

Dit jaar echter valt het me precies allemaal nog wat zwaarder dan andere jaren.
Belangrijke speler in mijn acute post-zomerale depressie was ongetwijfeld de beslissing van monsieur le directeur om de school van dochterlief - die volledig in de renovatiestijgers staat - vanaf 1 september dagelijks een kwartier vroeger te laten starten.
Ik zeg u: een kwartierrrr vroegerrrr.
"So?!?" hoor ik u denken.

Een kwartier, lieve vrienden...
Dat zijn 2 snoozen.
Oftewel 4 keer omdraaien.
15 volle minuten van onontbeerlijke nachtrust.

Nachtrust die een werkende mens met 1000 dingen aan z'n hoofd zoooo hard nodig heeft.
Om niet te zeggen zoooo hard verdiend heeft.

Das regelrechte miserie, lieve mensen.
Maar laat ons die issue afronden door te stellen dat dit zonder twijfel één van uw mindere beslissingen geweest is, monsieurrrr le directeurrr. Dwaasheid troef.


Het is weliswaar ietwat naïef om mijn gehele state-of-being toe te wijzen aan dat ene kwartier. Heerlijk makkelijk had het daarentegen wel geweest ;-).

Neen, het is echt dat afscheid-nemen wat me zo zwaar valt.
Afscheid van dat niets-moet-en-alles-kan-gevoel.
Van die heerlijke lange dagen, waarop werken geen erg is omdat alleen de avond al een dag lang lijkt te duren.
Die relaxte ochtenden met permissie om kind-in-pyjama ontbijtloos bij oma of bonnie te droppen om 5 voor 9.
Geen hobby-rushes met blauwe zwaailicht op het dak, geen haarborstel-getier, geen cornflakes-of-boterhammen-ambras. Geen niks.
Hoogstens een halfzwaar hoofd van die ene pint teveel de avond ervoor, op dat zomerse terrasje...

Ik wou dat ik al die heerlijkheid in een grote bel kon stoppen, om er elke dag een half uurtje in te kruipen, weg van al het gehas...
Bij gebrek aan beter en in een eerste poging tot fysiek herstel, heb ik vandaag met het schuifraam open gewerkt, en ben ik toch maar vlug die pizza in de zomerse Cosmo gaan eten.

In de hoop dat het morgen alweer een heel klein beetje beter zal gaan...

zondag 31 mei 2015

Brief aan mijn dochter

Lieve Nika,

Het lijkt een eeuwigheid geleden sinds ik hier voor het laatst was.
Die laatste keer dat ik hier schreef, moest ik nog bekomen van het besef dat je de Sint onder de sectie 'fictie' had geparkeerd.
En nu lijkt het plots alsof die heerlijke kinderlijke naïviteit mijlenver achter ons ligt...

Geen groter cliché dan "wat worden ze groot".
Maar nu we volgende week samen 9 kaarsen voor je gaan uitblazen, nu je tippen de grond raken als ik het geluk heb dat je nog eens op m'n schoot komt zitten, nu je gaatjes in je oren hebt, nu we je gehele zomerkast aan de volgende generatie hebben geschonken en je kussen aan de schoolpoort subtiel maar gestaag wat vluchtiger worden... nu word ik plots heel erg stilletjes...

Ik ben zo bang voor dat groter worden van jou Nika, besef je dat?
Tussen ons gezegd en gezwegen: ik zou niet liever dan een muurtje om je heen bouwen, waarbinnen wij tweetjes - van tijd tot tijd - in ons eigen kleine wereldje zouden kunnen vertoeven. Geen grootdoenerij, geen stoerdoenerij, gewoon jij en ik, en alle liefde van de wereld.

Jaren geleden heb ik je al doen beloven dat je mocht blijven groeien op één voorwaarde: dat we voor eeuwig en altijd zouden blijven knuffelen. Het kan geen kwaad om af en toe eens een reminder te sturen. Een klein opfrissertje ;-).

Dus bij deze, lieve schat: wil je me asjeblieft even beloven dat we nog minstens 10 jaar héél hard gaan knuffelen?
Want als je dacht dat mama haar graag-zien-maximum wel bereikt had, dan heb je je vergist.
En als je dacht dat ik stilaan wel klaar was om een beetje los te laten, dan had je er niet meer naast kunnen zitten.
Als ik kon stak ik je voor eeuwig in m'n linker binnenzak, vlakbij m'n hart.


Ik hou van je tot aan de maan... en terug.

En dan weer terug.
En nog eens terug...
xxx