Voor Sam

Sommige dingen zijn zo hard en zo oneerlijk dat ze pijn doen in elke vezel van je lijf. Het is een pijn waarvan mensen zeggen dat ze met de jaren betert, maar dat kan ik echt onmogelijk geloven.
De wereld had jouw stralende glimlach moeten leren kennen, lieve Sam. Je vrolijkheid en je groot hart hadden haar beslist een stuk mooier gemaakt.
Elke keer verbaas ik me weer over jullie kracht en eindeloos positivisme, lieve Jim en Dora. Hoe kan je nu zo goed van inborst zijn en dan zoveel verdriet moeten incasseren.
Ik heb het nooit begrepen. Ik zal het ook nooit begrijpen.
Ik denk vandaag alleen maar aan jullie. En blaas in gedachten 5 kaarsjes uit...

A perfect match...

't Is goed geweest. Heerlijk is misschien juister!
't Beste nieuws was wellicht nog dat alle f**ng websites die ik bezocht heb en die allemaal hetzelfde k**-weer voorspelden, allemaal één voor één FOUT zaten! We hebben geen druppel regel gezien; 't zonnetje was onze beste vriend.
Daarnaast heeft het kleine Menorca ons elk uur opnieuw verrast. Met haar prachtige baaien, azuurblauwe zee, cosy jachthaventjes en juwelen van oude stadjes. Voor elke hoek staken we onze nek al uit om hoognieuwsgierig uit te reiken naar wat er nu weer achter zou schuilen. Het heeft werkelijk al onze verwachtingen overtroffen...  
Nathalie en ik hadden ook best wel wat quality time in te halen. En dat hebben we met overvloed gedaan. Als 2 handen op één buik besloten we te gaan fietsen, een auto te huren, te shoppen tot onze kaarten "auw" riepen, een marktje te doen, het avondeten eens over te slaan,... We match really well, vacationwise ;-)
Ik heb ook het prachtige boek 'De eerste dag' van David Nichols uitgelezen (en geweend, heel hard geweend, zoals voorspeld), en ik ben 4/5de ver in 'Het Diner' van Herman Koch - beklijvend vanaf blad één. Nog een goeie reden om met regelmaat op vakantie te gaan: eindelijk eens meer dan één blad per dag kunnen lezen...
Om dus maar te zeggen dat het op alle vlakken deugd heeft gedaan.
Al zou ik geld geven voor een zeteltje op een vliegtuig dat uitgerust is met niet-ziek-makende-airco...

Storm voor de stilte

't Is effe triestig geweest aan 't blogfront, I know. Maar er wás wel degelijk een reden: ik ben de laatste hand aan het leggen aan de nieuwe site van The Foodmaker en ik kan je op een briefje geven dat ik héél opgelucht zal zijn als dat kind er volgende week eindelijk is uitgeperst! Om diezelfde reden beleef ik hier vandaag ook echt zo'n typische helemaal-volgestouwde-laatste-uren-voor-verlof-dag achter mijn pc. Ik werk één voor één alle to-do-lijstjes weg, in de hoop straks een propere desk achter te laten en zonder schuldgevoel m'n valies te kunnen gaan pakken.
Morgen de vlieger op dus! Ik ga gewoon doen alsof ik die k**-weerberichten van Menorca helemaal niet gezien heb (ik zeg berichtén - meervoud - omdat ik vurig hoopte dat de 10de site misschien iets anders zou gaan voorspellen dan de 9 vorige, waardoor ik dan mijn volledig vertrouwen op die ene site zou kunnen storten). Ik ga heel bewust ook nog niet denken aan 't moeder-dochter-afscheidsmoment op Zaventem (dat ik by the way zelf geënsceneerd heb; 't kind had ook thuis al eens kunnen zwaaien naar moeder, maar ik verkoos steevast drama boven smooth afhandelen).
Ik weet dat - eens het afscheidshek voorbij - dat gewéldige gevoel dat alleen vakantie kan opwekken, me instant zal overvallen hoor. Alleen lijkt er daarvoor nog zóveel te moeten gebeuren, dat ik het me nu nog niet kan voorstellen...
Vanavond vieren Dennis en ik eerst ook nog onze 9de huwelijsverjaardag (die eigenlijk pas morgen is, ware het niet dat ik 18 mei nu net romantisch-gewijs de beste vertrekdatum vond voor een vriendinnentripje ;-)). We gaan heerlijk romantisch en lekker eten. Jammer dat er een huwelijksverjaardag aan te pas moet komen voor we weer eens iets onder ons tweetjes doen; goed anderzijds dat die speciale dagen er dan af en toe toch zijn of het kwam er wellicht überhaupt nooit van!
En dan is het morgen 18 mei. Dat betekent dat ik morgen exact één jaar geleden gekleurde bollen koos voor de achtergrond van mijn blog en er heel voorzichtig mijn eerste bericht op postte. Daar drink ik morgen toch minstens één Menorcaanse cocktail op ;-))
Liefs en tot volgende week maandag! xxx

Money well spent?

Nika volgt elke dinsdag kleuterdans.

Wat de eerste weken telkens een ware struggle was, is ondertussen toch al een klein beetje een hobby geworden. Meaning: ze blet niet meer voor ze moet gaan vertrekken. Van enthousiaste vreudgekreten is er echter nog steeds geen sprake.

Vorige week zondag was de apotheose van een jaar oefenen daar: de grote show!

Benieuwd of die investering dus goed gespendeerd was. Heel de familie opgetrommeld. En na 8 keer: "Amai nu ben ik wel eens benieuwd wat jij straks voor ons gaat doen hoor!", was het duidelijk: ons mieke was zenuwachtig. Met een klein hartje, een stil stemmetje en haar armen om mijn benen kwam ze me melden: "Mama, ik denk dat ik toch maar niet mee doe aan die show." Afleiding was aan de orde! Snel onze biezen gepakt en haar afgezet bij de andere danshelden van de kleutergroep.

Een half uurtje later schuifelden we de zaal in en ik moet zeggen dat ik even zenuwachtig was als onze kleine pruts. Wat hieronder in beeld gebracht is, is dus het resultaat van een jaar oefenen:

 

Money well spent?

I leave it up to you ;-)) 

Maar wat zeker was: toen we na de show terug naar huis wandelen, zag ik een gelukkig kind - trots op haar prestaties...

You R.O.C.K.E.D. lieverd. Mammie was bere-trots op jou... xxx

Hoe Marrakech Menorca werd

Ik dacht dat ik een fleuris kreeg toen ik een kleine 2 weken geleden hoorde dat één of andere idioot zichzelf had opgeblazen op zowat het meest toeristische terrasje van heel Marrakech. "Daar gáát ons tripje!" dacht ik desperado-gewijs...
Ik ben 2 jaar geleden in Marrakech geweest en moet zeggen dat ik er zonder aanslag al mijn 2 armen tegelijk rond mijn sjakosh heb geslagen de eerste dag. Slapen achter de hoek van 'Café explosé' zag ik dus nog niet bijna zitten. Ik denk dat ik achter elk 'kapke' een opblazer zou gaan zoeken, dus niet bepaald de relax-trip die ik in gedachten had...
"Effe Neckermann bellen", dacht ik bij mezelf, na eerst een vlugge check bij reisbuddy Nathalie: "City of Krent-in-zon-bestemming?", waarop ze na 1 nano-seconde antwoordde: "Doe maar krent-in-zon!"
"Geen probleem om de bestemming te wijzigen", zei de vriendelijke Neckermann-man (hoe geweldig is dat eigenlijk??!!).
Tussen 't lijstje van alternatieven leek Menorca me op en top krent-in-zon en vooral ook heel erg 'Europees'; niet onbelangrijk bij 't vastleggen van je reisbestemming tegenwoordig! Bovendien waren de foto's die ik er in een eerste glimp van opving, allemaal even mooi.
We gaan volgende week dus 4 dagen heerlijk niks doen, op één van deze prachtige stranden.
"Meer dan ok!" dacht ik zo bij mezelf...

Doe mij maar een mix

Ik heb gekozen om vandaag een halve dag te komen werken zodat ik volgende week donderdag op mama-kuffel-namiddag op school kan. (Heeft de school trouwens heerlijk slim gekozen vind ik, die dag. Als er nu één dag is waarop zelfs luxepaarden die maar 3,5/5de werken ook eens op hun bureau zitten, is het toch wel donderdag. Soit.)
En het is hier stilletjes op bureau. Stilte is een luxe. Ze zorgt ervoor dat je eens goed kan doorwerken. 
En tegelijkertijd doet ze me ook met een warm hart terugdenken aan 't mooie 'Simple'-concert van Daan gisterenavond. Klik asjeblief even hier zodat ik je kan laten meegenieten.
De onvermijdelijke vraag die zich na 't concert opdrong was "Meer fan van de heavy Daan of verkocht voor de Simple-versie?". Er is geen waarheid vind ik. Ik hou ervan hoe hij me helemaal uit de bol kan laten gaan. Maar ik was ook wel echt helemaal mee in de warmte en intimiteit die gisteren van het podium afstraalde...
"Doe mij maar een gezonde mix!", was dus m'n antwoord. 't Beste van 2 werelden...

Voor Nika

Als ik je niet meer elke tien minuten mag zoenen,
wil je 't me dan asjeblief subtiel zeggen?
En geef je me een seintje als je 't beu wordt
om steeds je handje in de mijne te leggen?

Knipper anders driemaal in je slaap,
als mijn nachtelijke kamerbezoekjes je dromen verstoren.
Of knijp eens onopvallend in mijn hand,
als je mijn 100 "Love you!"'s per dag niet meer kan aanhoren.

Maar als je al mijn bruut moederliefde-geweld net nog aankan,
laat je me dan asjeblief nog heel even begaan?
Ik mag er namelijk nog niet bijna aan denken,
dat jij ooit op je eigen kleine beentjes gaat staan...

Liefs,
Mama x

Grote snep

Ik heb een grote snep. Ik sla het er even spontaan uit als het er is ingekomen. En het gebeurt dat ik denk "een lichte overpeinzing had hier misschien wel aan de orde geweest". Maar nooit of te nooit heb ik de intentie mensen met mijn flapuitsels te overvallen, te confronteren of erger nog te afronteren.
En toch denk ik dat ik - net door die grote snep - dit gedrag wel af en toe uitlok bij andere mensen. Misschien denken ze wel: "Bij die Kim met haar franke teut zijn handschoenen niet nodig!"
En dat is dus zo mis als 't maar zijn kan. Want deze ogenschijnlije ruwe bolster heeft een extreem weke binnenkant. Ik ben echt uit m'n sokken geblazen als mensen me met iets overvallen, of als ze denken: "Ik zeg het gewoon zoals ik het in gedachten heb, want die kan dat wel verdragen." 
Ik moet misschien een T-shirt laten bedrukken met:
Big snep,
though...
please handle with care

Wa peinsde, zou't helpen? ;-)