Dag Sinterklaasje...

Toen we zondagavond naar huis reden van een heerlijk weekendje Ardennen onder vrienden, werden we plots overvallen door die ene vraag die wellicht al een hele tijd achter 't hoekje lag te loeren...
"Mama, Kimora van de klas zegt dat de Sint niet bestaat. Wat denk jij?"

Nu moet je weten dat Kimora-lief al 2 maanden geleden op school tegen iedereen die het wel en niet wilde horen, riep dat de Sint niet bestond. Maar omdat de goedheilig man toen nog in ver-weg-Spanje zat, riep dit toen nog niet meteen argwaan op bij dochterlief. Maar nu we ondertussen in 't heetst van de Sint-strijd zijn beland, zat een kritische reflexie er wel aan te komen.
Ik probeerde nog even met een vage "Wat denk jij zelf?". Maar toen ze antwoordde "IK denk van wel mama, maar wat denk jij nu??", voelde ik me moreel verplicht om te doen wat ik mezelf had voorgenomen: ik zeg niks uit mezelf, maar als ze erom vraagt ga ik er niet meer om liegen.

En terwijl ik mezelf de woorden "Ik denk dat wij eens een praatje moeten maken" hoorde uitspreken, werd ik door een reuze-golf van weemoed overvallen.
Nooit meer die grote ogen vol zou-hij-geweest-zijn??-spanning op de ochtend van 6 december. Geen zwarte vingers meer op de ruiten. Geen wortel meer voor Snuffie. Geen pintje meer voor papa. 
Terwijl Nika bekwam van de openbaring, nam ik onomkeerbaar afscheid van alweer een brokje van die heerlijke kinder-naïviteit...
Gelukkig was zij helemaal gerustgesteld na de verlossende woorden: "Maar je krijgt nog steeds je pakjes hoor!". Die nuchtere dochter van mij lijdt gelukkig niet aan 'extreme nostalgitis' zoals haar moeder.

Had ik trouwens al eens gezegd hoe hard ik ervan baal dat kleine meisjes groot worden?

Vaarwel lieve vriend...

Lieve Billie,

Zo'n 16 jaar geleden veroverde je m'n hart.
Een klein jaartje later palmde je ook dat van Dennis in.
En 8 jaar lang ben je Nika's beste vriend geweest.

Vandaag hebben we besloten dat jij je hartje nu mag laten rusten.
Weet dat je voor altijd in het onze zit...

Het ga je goed kleine rakker.
We gaan je hier vreselijk missen...
xxx

Over grenzen...

Ik ben mezelf de laatste dagen een aantal keer tegengekomen...
Van het ene moment op het andere rijd je plots non-stop op het linker rijvak, zonder je voet van het gaspedaal te halen. Je waant je superwoman, denkt dat je nog 20 bent, dat stress jouw vijand niet meer is en zegt zonder aarzeling 'ja' op al wat je pad kruist.
En voor je 't goed en wel beseft zit je met een mailbox die z'n eigen leven begint te leiden, een agenda waar zelfs geen gat om te plassen meer in zit, 3 tennismatchen op één dag, een reünie, twee trouwfeesten en een verjaardagsfeest op één weekend, een washok waarvan de vier muren bol staan en een dochter die je bij thuiskomst ziet denken "wie was die vrouw ook alweer?"
Aanvankelijk ga je gewoon. Vervolgens onder-ga je. Om dan eindelijk tot het besef te komen dat het hoogtijd is om even te a.d.e.m.e.n. voor er überhaupt niets meer gaat.

Straf toch hoe een mens na al die jaren toch nog niet geleerd is. Dat je nog steeds eerst OVER die grens moet gaan, om dan pas te beseffen waar ze ook alweer lag.
Gelukkig komt net op dat moment die heerlijke tweewekelijkse vrije woensdag. Waar de stilte de ogen opent en hoofdzaak weer van bijzaak onderscheidt. Waar even-niets-doen instant rust brengt en besef van geluk.

Want een gelukzak ben ik nog steeds. Het leven trakteert me elke dag opnieuw!
Ik moet alleen hoogdringend beseffen dat je dat geluk in je eigen handen draagt. En dat je er beter elke dag een klein stukje van proeft, in plaats van het allemaal op te sparen tot je weer eens 5 minuten tot rust bent gekomen...

Natte zondag

Al een hele week probeer ik de gedachte aan vandaag te blokken. En een aantal ochtenden na mekaar was ik blij dat het nog niet deze ochtend was. Maar vanmorgen was er geen weg meer rond: mijn kleine prinses zou weer voor een week kleine kampeerder worden.
Wat het deze keer extra hopeloos maakte, was dat dochterlief er zelf geen zin in had. Voor haar 'laatste nacht samen' had ze papa's plaatsje naast mij in bed weten te veroveren en van zo gauw haar oogjes vanmorgen opengingen, spreidde ze haar armen naar me en zei ze met een klein droevig stemmetje: "Ik ga jullie zo hard missen mama, ik wil écht niet gaan...". Net wat deze weke moeder nodig had...
Ik raapte alle moed bijeen en nam mezelf voor nog één keer van m'n hart een steen te maken. Met een overtuigende "maar het wordt reuzeleuk" en "voor je 't weet is 't voorbij en rijden jij en ik samen naar zee", wist ik haar uit bed en in scouts-tenue te krijgen.
De laatste vinkjes op de meeneemlijst, een dikke knuffel voor Snuffie konijn, op 't schijten van de markt nog een family-selfie 'voor onder 't kopkussen' en weg-waren-wij.

Onderweg  naar Kampenhout - toen er weer tranen dreigden te komen, omdat het mama-armbandje dat ze nog zo graag voor me wilde maken helemaal op 't einde sneuvelde - beloofde ik haar een kampplaats vol bomen. En toen hadden we eindelijk onze bestemming bereikt. The place-to-be. Het walhalla der kampeerders-kinders. Of wat daarvoor moest doorgaan...
Ik telde anderhalve boom op het idyllische kampdomein (tot zo ver mijn mooie belofte), ik plaste zeker een halve meter boven het goorste toilet ooit met maar één gedachte: "was ik nu maar een vent", en ik meed bewust een blik in de keuken.
Hoogtijd om te gaan, want het werd plots heel duidelijk dat ik het niet lang meer droog ging houden.

En toen we 5 minuten later richting autostrade reden en de regen met bakken naar beneden kwam gevallen, huilde ik stilletjes een potje met de hemel mee...

Morgen wordt een vreemde morgen...

Hey prinses,
Mams hier...
Je bent nu al een vol uur en 13 minuten jarig, en ik heb dat nog niet met een knuffel kunnen bezegelen.
Heel raar vind ik het. Een beetje balen, om eerlijk te zijn. Maar jij trekt je je daar wellicht geen halve worst van aan, daar op zeeklassen. En gelijk heb je...
Morgen wordt een vreemde morgen. De traditie die ik sinds een jaar of 4 met een berg liefde heb opgebouwd, gaat noodgedwongen een dagje moeten schuiven, omdat jij dit jaar bij het ontwaken niet in je eigen bedje ligt.
Gelukkig hebben wij een afspraakje - jij en ik . We doen zaterdagochtend gewoon effe alsof het 6 juni is. Ik kruip bij jou in bed. Wrijf zachtjes over je warme rugje, tot je oogjes klaar zijn voor het daglicht. En dan maak ik samen met jou een tripje doorheen de tijd. We gaan 8 jaar terug, om precies te zijn. Ik vertel je over de eerste steek in mijn buik, over de rit naar het ziekenhuis, over Clijsters die tegen Henin speelde, terwijl ik niet wist waar kruipen van ellende. En over de dokter met z'n spuitje - die meer interesse had in de stand van de match dan in mijn ruggenmerg. Ik ga terug naar het moment waarop je daar was, jij, mijn dochter, mijn prinses, eindelijk! Ik vertel je dat ik Bonnie belde en haar zei dat ze Bonnie was. Van Nika. En dat zij 'Mika' verstond, en daar eigenlijk niet zo'n fan van was. En zo gaan we door . Tot alles verteld is.
Alleen heb ik besloten om mijn verhaaltje dit jaar al een dag vroeger te starten. Ik wil heel graag even terug naar dat moment, dat prachtige moment waar we samen met onze lieve buren besloten om chinees te halen. Omdat we geen afscheid wilden nemen van de avond, die zo gezellig was geweest, daar op het terras van Erik en Frieke. 'Omdat vettig eten de bevalling in gang zou zetten', wat achteraf ook effectief gebleken is. Ik ga haar vertellen dat onze lieve buurman Erik ons de ochtend erna had zien vertrekken naar het ziekenhuis, terwijl wij er zelf van overtuigd waren dat we er volledig stiekem vanonder waren gemuisd. Meer nog: ik denk dat ik dat stukje verhaal er voortaan  gewoon steevast aan vastbrei. Want ik besef nu dat die perfécte avond wellicht de mooiste herinnering is die ik aan ons zorgeloos blokje en aan mijn lieve buurman koester...
Dus lieve prinses van me: maak er een top-verjaardag van. Ik stuur je nu alvast dikke zoenen en knuffels. Morgenavond gaan we samen naar Cavalia kijken, maar dat weet jij nog niet. En zaterdag... doen we gewoon even alsof het nog vrijdag is. En krijgt jouw verhaal voor het eerst een extra episode. Man, wat kijk ik daar naar uit.
Loveyalots grote meid.
Mama mist je. Maar een heel klein beetje...
xxx

Wat een straal zon niet met een mens doet...

Mijn verstand stond nog op nagenieten van onze Voeren-trip en ik werd gisteren alweer overvallen door een instant gelukzaligheidsgevoel. Wat weer niet met een mens kan doen...

De zon deed me fietsen naar de boer, op zoek naar verse groeten. Eén dag 20 graden en ik zag mezelf al met een mand volrode tomaten en reuze-courgetten naar huis fietsen (de witloofsoep heeft uiteindelijk ook gesmaakt hoor).
Thuis aangekomen was de lentegekheid compleet.
Met de kuiswaanzin van een échte, trok ik mijn gebloemde botten aan en toverde samen met mijn nieuwe beste vriend Kärcher mijn grijze steen weer om in blauwe. Na een half dagje spuiten (ge kunt niet geloven hoe verslavend zo'n machien is - letterlijk alles wat mijn pad passeerde, moest aan de druk geloven) was ik de voldaanheid zelve en plofte intens content met een glas rosé naast de man neer, onze snoeten naar de avondzon gericht.  We aanschouwden onze achtergevel - waar recentelijk een nieuw huis is tegen gezet - en begonnen compleet onverwacht te mijmeren over wat we anders zouden gedaan hebben, mochten we dit en dat op voorhand hebben geweten. Anders aan ons huis welteverstaan - we zouden het wel gezellig houden...

En zo bracht de vroege lentezon de strafste architecten in ons naar boven en droomden we hardop over grotere dressings, een extra bureauruimte en een beter geslaagde keuken.
"Jij hebt toch altijd 'een projectje' nodig?" opperde de man. Een stelling die ik niet kon ontkennen. Projecten geven mij namelijk altijd vitaminen. "Wel, maak daar dan maar je nieuwe projectje van", besloot hij toen. Gezien luisteren en volgen mijn 2 key-eigenschappen zijn, zal ik me hier dan maar eens een keertje over buigen.

Het moet gezegd dat ik het donkergrijze vermoeden koester dat de redenen van mijn man's gulle voorstel een andere verborgen doelstelling hebben. Hetzij: "Zoek maar uit blondie; tegen dat jij doorhebt dat we de lotto niet gewonnen hebben en onze achtergevel mooi blijft zoals hij nu is, is er weer een gevitamineerd jaar gepasseerd". Hetzij: "Denk maar na over je huis veranderen, dan verdwijnt de focus op andere dingen veranderen." Zoals je man. Bijvoorbeeld.
Ik negeer die pistes. Mijn bril is roze. Mijn glas halfvol.

Dus  bij deze: aanschouw onze achtergevel nog ns goed.

In mijn hoofd is hij namelijk al onherkenbaar...

Hup, stoere prinses!

Lieve Nika,

Met het licht knipte ik daarstraks ook de vakantie uit.
2 lange weken. Jij. En ik. En wij.
Zoveel warmte tegelijk. Nooit één seconde teveel.

Je 3 nieuwe broeken geven een confronterende glimp van hoe groot je plots weer geworden bent.
Maar je 2 open armpjes die me onzeker vragen om samen met je de slaap op te wachten, verraden hoe klein je binnenste binnen toch nog steeds is.

Van het warme lome vakantienest weer het denderende school-en werkleven in.
Jij voelde het in je buikje vanavond. En ik in m'n kleine teen.
Afscheid nemen is niet onze sterkste kant...

We zullen er weer even tegen moeten kunnen, kleine pruts.
Maar met onze harten gevuld met warmte en onze neuzen vol frisse zeelucht, verzetten we samen bergen, jij en ik.

Dus spring op dat paard, stoere prinses.
Samen kunnen we de grote wereld aan!

Mama x