donderdag 29 maart 2012

The future is bright!

Vandaag is mijn laatste dag bij The Foodmaker. Met nog 40 emails in mijn bak vanmorgen is het best nog effe 'duwen' geweest. Ik denk dat mijn entourage nog niet doorheeft dat het zometeen écht wel afgelopen is. En dat is misschien maar net goed. Want ik ben niet zo'n goeie afscheidsnemer, moet ik zeggen. Xavier Debaere zou me wellicht helemaal niks gevonden hebben ;-). Vanmiddag drinken we samen nog een glaasje bubbels met de collega's (daar ben ik dan weer wél zo goed in ;-). En dan.... ja dan komen er eigenlijk echt wel vet-goeie tijden aan... Ik pak namalijk deze namiddag mijn valiezen in en morgen voor 't krieken van de dag zijn we de grens al over, richting bergen!
En weet je wat pas écht goed nieuws is? Ik kan vertrekken met een gerust gemoed. Want op 16 april start ik op mijn nieuwe job! Ik word de nieuwe Key Account Mgr Boeken bij Studio 100. Binnenkort trek ik dus mijn trois-pièce aan (ls die ûberhaupt nog zouden bestaan, moet ik me wel eerst nog zo'n exemplaartje gaan aanschaffen ;-)) en ga ik de kinderboeken van Studio 100 en de kookboeken van Njam verkopen aan iedereen die ze wil, en misschien zelfs ook aan zij die ze eigenlijk niet willen ;-).

Ik kijk er enorm naar uit en ben vooral ook heel blij dat alles uiteindelijk - op relatief korte termijn - in zijn plooi is gevallen. Nu kan ik met een gerust gemoed en een hele brede smile op vakantie vertrekken. En God mag weten hoe hard ik daar aan toe ben!!

Bij deze wil ik alle lieve mensen die me gesteund hebben, tips hebben gegeven, succes-smsjes gestuurd hebben dat het geen naam had, uit de grond van mijn hart bedanken. Ik koester jullie alleen maar nóg harder dan voorheen...

The future is bright :-)
CU soon!
x

dinsdag 20 maart 2012

In z'n plooi

Ik hou enorm van die momenten waarop je voelt dat alles weer stilletjes aan in zijn plooi aan het vallen is. Ook al is de zekerheid er nog niet de volle 100%, alles voelt goed aan en de vooruitzichten zijn op z'n minst 'zonnig' te noemen. Heerlijk hoe je dan voelt dat spieren zich weer ontspannen - op de lachspieren na, want die gaan zich net weer wat harder opspannen. Aperitiefjes worden één voor één feestdrankjes. Zonnestralen doen uitkijken naar een vakantie die plots heel erg 'welverdiend' lijkt. En man en dochter worden nog wat liever gezien dan op andere doorsnee-dagen.
Geduld is een mooie gave, heb ik weer eens geleerd de laatste twee maanden. En hoewel ik er wellicht nooit opper-best in zal worden; ik ben er toch wel weer wat minder slecht in geworden. Dus nog even de kalmte bewaren. Het nagelbijten nog héél even proberen te vermijden.
Ik kijk halsreikend uit naar volgende week vrijdag: hup, de bergen in!
En ik droom - niet meer stilletjes maar gewoon hardop - dat het niet een 'gewone' maar wel een 'heel erg welverdiende' vakantie mag worden...

donderdag 8 maart 2012

Bedankt Bart...

Bart Moeyaert bezorgde me gisteren een hele fijne avond. Hij kwam zijn boek 'Het paradijs' voorlezen, begeleid door een blazersorkest. Voor mij persoonlijk had het nog nét wat meer Bart en wat minder blazers mogen zijn. Maar dat komt wellicht omdat ik alles wat uit Bart's mond komt, zo prachtig vind...
Na de voorstelling kwam Bart nog even gedichtjes brengen in de foyer. Heerlijk gezellig, met een pintje erbij.
En toen hij 'Siberië' bracht, moest ik even slikken van hoe mooi hij de liefde toch kan beschrijven:


Geef me je jas
van bont van teddyberen.
Sla je arm om me heen
en al je winterkleren.
Zoen me tot ik warm word.
Zoen me tot ik spin.
Trek je eigen huid dan uit,
stop mij eronder in.
Sus me met je hartslag.
Wij ons wij ons wij ons.
Maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.

Dank voor al dat moois, Bart.
Wat jij met woorden kan, daar kan ik alleen maar van dromen...

maandag 5 maart 2012

Tand-perikelen

Als ik één rode draad moet aanhalen, die me in de laatste maanden in Nika's groei-evolutie is opgevallen, dan is het wel die van het fenomeen tanden-wisselen.
Het begon al bij Nika's eerste tandartsbezoek, nu zo'n 4 maanden geleden. "Wauw Nika, jij hebt je vier '6-jarige-tanden' al!" Ik: "Euh?" Hij: "Wel die vier tanden achteraan, die ze normaal pas ten vroegste op hun 6 jaar krijgen, die heeft zij al!". Ok dan zekers?
Vervolgens het hilarische verhaal van de verloren tand van een maand of 4 terug - check blogpost - dat me nog steeds doet glimlachen als ik eraan terug denk.
Vorige week was ik zo stom om dochterlief te verklappen dat de tandenfee niet bestaat en dat de centjes onder 't kopkussen eigenlijk recht uit mama's portemonnee komen. Man, de furie en het verdriet die daarop volgden, doen me nu al vrezen voor de dag dat de Sint ooit uit de kast komt!
En nu waren de grote voortanden dus aan de beurt. Die mannen waren al een tijdje aan het wiebelen en sze begon er ok szo een beetje naar te szspleken. Gisteren had ik de grote eer en genoegen om op de eerste rij te mogen staan right at the big moment. Tijdens 't poetsen plots een luide "oh jee!". Yes, dacht ik, de eerste sucker er eindelijk uit! Maar nee hoor; hij 'hing nog een beetje te bengenlen'. Miljaar miljaar... Een lichte manipulatie van moederlief was dus niet te ontwijken. Waar zijn vaders ook als je ze nodighebt? Oh ja, bleek tegen de grond wellicht, want manlief gaf achteraf eerlijk toe "ík ben daar géén held in zene!" "Oh maar ik gelukkig wel lieverd, my favorite waste of time actually!" Duhuuuh!!??!!
Soit, mijn interventie was groots. 200% Superwoman-waardig. One down...
Speelt zich vandaag, de volle 24 uur later, toch wel niet exact hetzelfde fenomeen af zekers??? En rara wie mocht de pombak-honeurs deze keer waarnemen?!? Ik dacht dat ik een geraaktheid kreeg! Opnieuw: tandenpoetsen, "Oh nee!", "Wacht dat lossen we wel even op". Alleen... deze sucker vond dat het nog geen tijd was. Twee pogingen later en ondertussen toch wel lichtelijk slap in de benen, hebben we besloten de natuur dan toch maar z'n werk te laten doen. Toen we beneden kwamen en Nika jammerend haar boterham met choco tegemoet ging, zei Dennis stoer "Bijt jij vanmiddag op school maar is goed in je appeltje schat!" De Held... Pffffff.

Ik hou de vingers dus gekruist dat moeder natuur haar moment vandaag ergens tussen 9u en 16u heeft gekozen. Want honestly, ik heb het wel even gehad op tandenvlak.
Eén voordeel aan dit vroegtijdige tandenslagveld: mijn dochter zal NIET met een groot zwart gat op haar communiefoto's staan...
;-)

donderdag 1 maart 2012

Terug 20. Of toch niet?

Gisterenavond tapte onze studententijd-cafébaas zijn laatste pinten in café Hill Diar. En daar wilden we met de vriendinnetjes graag bij zijn. Het café zat vol, het trottoir stond vol. Er moest zelfs een stuk straat ingepalmd worden om alle anciens te kunnen huisvesten.
Iedereen was in zijn nopjes, op cafébaas Balou zelf na misschien, want die mens zijn hartje moet gisteren ongelooflijk hard gebloed hebben.

Maar wij hadden er dus wel helemaal zin in. Even waanden we ons terug 18. Of 20 in mijn geval, want ik had eerst al 2 jaar toogkrukken in Leuven versleten. Veel dingen voelden nog net aan als toen. Zo had ik bijvoorbeeld het geluk dat mijn vast plaatsje aan de yam-toog toevallig vrij was. De kruk voelde nog even goed; misschien omdat mijn gat er gewoon nog in stond. Maar er waren - achteraf bekeken - toch wel wat verschillen te bespeuren tussen 'toen' en 'nu':

- Ik was toen bijvoorbeeld niet zo onnozel om met splinternieuwe botjes aan een toog waar het bier van af druipt te gaan zitten.
- Ik moest toen niet van bier naar wodka overschakelen omdat het bier op was. Want het bier was nooit op. Want de dag erna moest er namelijk gewoon opnieuw bier gedronken worden.
- Mijn verstand mocht toen the day after een baaldag nemen. Een lege stoel was iets wat ze op school wel eens vaker hadden gezien.
- Ik werd toen wakker in een lijf van 20, dat een gemiddelde recuperatietijd van 2 uur of zo had. Een lijf van 35 heeft evenveel recuperatie-uren nodig dan er levensjaren zijn. Ik schat dus dat ik tegen morgenavond 20u ongeveer opnieuw in mijn plooi zal zijn.

Maar dat het gezellig was. En fijn om iedereen terug te zien. En dat ik de wie-telt-vanavond-de-meeste-tongen-wedstrijd (is dus aantal gasten die je toen gekust hebt en die gisteren aanwezig waren) met 2 stuks NIET gewonnen heb. En oh ja, dat de meeste mannen ondertussen zo'n 20 kilo vetter waren geworden. En wij vrouwen maar strak wezen. Dju toch! En dat het ne schonen tijd was. En dat het goed was om daar nog eens eventjes bij stil te staan...