Iedereen was in zijn nopjes, op cafébaas Balou zelf na misschien, want die mens zijn hartje moet gisteren ongelooflijk hard gebloed hebben.
Maar wij hadden er dus wel helemaal zin in. Even waanden we ons terug 18. Of 20 in mijn geval, want ik had eerst al 2 jaar toogkrukken in Leuven versleten. Veel dingen voelden nog net aan als toen. Zo had ik bijvoorbeeld het geluk dat mijn vast plaatsje aan de yam-toog toevallig vrij was. De kruk voelde nog even goed; misschien omdat mijn gat er gewoon nog in stond. Maar er waren - achteraf bekeken - toch wel wat verschillen te bespeuren tussen 'toen' en 'nu':
- Ik was toen bijvoorbeeld niet zo onnozel om met splinternieuwe botjes aan een toog waar het bier van af druipt te gaan zitten.
- Ik moest toen niet van bier naar wodka overschakelen omdat het bier op was. Want het bier was nooit op. Want de dag erna moest er namelijk gewoon opnieuw bier gedronken worden.
- Mijn verstand mocht toen the day after een baaldag nemen. Een lege stoel was iets wat ze op school wel eens vaker hadden gezien.
- Ik werd toen wakker in een lijf van 20, dat een gemiddelde recuperatietijd van 2 uur of zo had. Een lijf van 35 heeft evenveel recuperatie-uren nodig dan er levensjaren zijn. Ik schat dus dat ik tegen morgenavond 20u ongeveer opnieuw in mijn plooi zal zijn.
Maar dat het gezellig was. En fijn om iedereen terug te zien. En dat ik de wie-telt-vanavond-de-meeste-tongen-wedstrijd (is dus aantal gasten die je toen gekust hebt en die gisteren aanwezig waren) met 2 stuks NIET gewonnen heb. En oh ja, dat de meeste mannen ondertussen zo'n 20 kilo vetter waren geworden. En wij vrouwen maar strak wezen. Dju toch! En dat het ne schonen tijd was. En dat het goed was om daar nog eens eventjes bij stil te staan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten