Tenesta onder de kerstboom

Het ziet er naar uit dat het weer eens tijd wordt om er een sessietje opvoeding in te rammen. Ik merk dat ik de laatste weken vaker reden tot ruzie dan tot jolijt heb en dat begint stillekes aan zwaar mijne frak uit te hangen... Een bord leegeten dat niet bestaat uit wortelpuree met worst  duurt gemiddeld een goei uur. 's Morgens tanden poetsen en kleren aandoen is al eventjes niet meer gelukt zonder een ambrasje links en een bletje rechts. En telkens als je intonatie heel duidelijk maakt dat alleen JIJ de eigenaar bent van het laatste woord, komt er steevast toch nog een kleine "Ja maar..." of "En... dan?" achter. Ik zou er iets van KRIJGEN! "Das de leeftijd manneke", zei ons mama gisteren. Hoewel ze wellicht meer dan gelijk heeft, is dat toch niet echt de 'oplossing' waar ik op zit te hopen. Op zulke momenten zou ik niets liever doen dan die dochter van mij, die omgevings-kuren opzuigt als eens spons die een jaar in de woestijn heeft verbleven, in een klein isoleercelletje verstoppen. Weg van alle franke teuten en niet-gevraagde antwoorden. Geen reële optie - hoewel misschien wel het overwegen van een filmscript waard! Bijvijzen is dus de enige wél-valabele optie. En toevoeging van een weekje stickers-kleven is waarschijnlijk geen overbodige luxe.
Gelukkig is er ook nog wel die 'andere kant' hoor; de spontane knuffels, de humor die elke dag wat spitsvondiger wordt, de momenten samen onder het TV-dekentje, full-focus op 'The Voice' (oh wat ben ik blij dat ze op dat vlak 'mijnen aard' heeft! ;-))
De combinatie van die 2 uitersten maakt dat ik me soms wat manisch-depressief voel: ik ga van extreem genot en geluk in no time over naar frustratie en kot ambras.
Misschien nog snel een doosje Tenesta onder de kerstboom schuiven?!
Fijne feesten lieve lezers; mijn laatste werkuren tikken weg! xxx

Aftellen naar gezelligheid

Ik heb een reuze-fijne weekend gehad en weer eens aan de lijve ondervonden hoe fijn verjaren is. Iedereen die z'n beste beentje voorzet om je te plezieren, dat is echt een fantastisch fenomeen!  Er is gedanst dat het gene naam had en er is zo enthousiast meegezongen dat het in alle uithoeken van Lint te horen was. Eentje om met dikke stift te noteren en nooit meer te vergeten!
Bovendien betekent verjaren voor mij ook altijd officieel aftellen naar de allerleukste periode van het jaar: Kerst! En dat het aftellen begonnen is, voel ik nog geen klein beetje: De bougie is op. De pijp uit. Ik ben toe aan vakantie! Ben ik er nu zo hard aan toe omdat ik weet dat het bijna vakantie is, of komt het breakje van een weekje nu toevallig zo right in time? Beetje kip-of-'t-ei-verhaal, toch?!
Maar het staat als een paal boven water: er gaat gejuicht worden op donderdagavond...
Ik hoop dat de broodnodige vrije dagen weer voor wat energie in mijn karretje gaan zorgen, want als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik nogal gevoelig ben aan de nieuwjaarsblues. Wat voor de ene een nieuwe psychologische start is, uit zich bij mij meestal in intense neerslagtigheid omdat de berg gezelligheid weer voor een jaar gepasseerd is.
Nog niet teveel vooruitblikken is de boodschap dus. Maximum 3 dagen ;-) En dan mag de tijd héél eventjes stil blijven staan...

Een zusje voor Sam

Lieve kleine baby Lisa,
prachtig pakje zorgenloos geluk
Je moest eens weten in wat een liefdesnest jij bent geboren
omringd door zoveel goedheid; dat kan gewoon niet stuk

Met je donkere haartjes 
en je kleine fijne snoet,
ben je helemaal anders dan je grote zus
en dat is misschien ook maar zo goed...

Weet dat niemand wonderen van je verwacht
Al wat jij moet doen is 'kleine zus zijn'
want om Sam's grote lege schoenen te vullen,
zijn je schattige voetjes immers veel te klein

Dus wees vooral je eigen lieve 'jij'
gewoon al door je aanwezigheid kleur je de dag
En als er één ding is dat je wel van je grote zus mag overnemen
dan is het zonder twijfel die prachtige aanstekelijke lach...

Welcome to the world, lieve Lisa xxx

Vreemd fenomeen

Is het nu echt gewoon puur toeval, of klopt mijn gedachte dat hoe ouder je wordt, hoe groter en hoe dichterbij miserie vaak komt. Ik kan me echt niet herinneren dat ik op mijn 20ste vriendinnen aan de telefoon kreeg die me verhalen vertelden die alle onwaarschijnlijkheid overstegen. Verhalen waarvan je je afvraagt of zelfs getrainde mensen hierop een antwoord weten te formuleren.
Ik hoor de laatste tijd echt het ene horrorverhaal na het andere. En niet zo van "den beenhouwer vertelde over de tante van de zuster van Mariëtte van de pedicure", nee, gewoon hier en nu, in de eerste graad. Grellig. En intriest.
Lieve vriendinnen van me (jullie weten wel tegen wie ik praat): nooit mee inzitten om je verdriet te delen, nooit denken dat je verhaal ongepast komt, maar vooral altijd blijven hopen dat de dingen weer beter worden en goed onthouden dat ik jullie graag zie. Echt heel erg graag...
Ik hoop echt dat dit grellig fenomeen binnenkort stagneert en niet in dezelfde lijn als de laatste 10 jaar blijft stijgen, of ik ben helemaal delirium tegen dat ik mezelf ooit pensioensgerechtigde mag gaan noemen...

Slimme zet...

't Is effekes stillekes geweest hier. Er is ook een goei excuus voor die stilte. Ik ben namelijk effe out geweest met een lumbago. 't Woord alleen al: 'lumbago'. Klikt soooo eighties (in de zin van 'letterlijk al in de eighties zijn' bedoel ik dan). Maar 't kan een 34-jarige dus blijkbaar ook overkomen...
Ik weet niet of 't je was opgevallen, maar ik had al een hele tijd niet meer gezaagd over mijn tennisellenboog (alleszins toch niet hier op mijn blog). Niet omdat het syndroom ondertussen prachtig genezen was. Helaas. Nee, dat kwam vooral doordat ik effe beu-gezaagd was over die hele k**-situatie. Nu wil het zalige toeval dat ik afgelopen zondag voor het eerst sinds een jaar het gevoel begon te krijgen dat het ietwat de goeie kant uitging met mijn arm. De tweede sessie van 30 (d.e.r.t.i.g.!) prikken in arm, rug en nek (n.e.k.!!), begonnen precies een beetje hun werking te tonen. Dat deed me deugd. Zoveel deugd dat ik dacht "ik zal die bloempot - die obviously niet staat waar hij hoort te staan- eens even op zelfstandige basis naar 't ander eind van het terras zeulen". Slimme zet, De Weirt. Eén van de beteren om zeggens...
Gevolg: een scheefgewrongen heiligbeen, of in bomma-termen: een lumbago dus...
Ondertussen kan ik al terug zittend mijn emails lezen en mijn bord leeg eten en naar 't wc gaan zonder dat de buren het ook hebben geweten. Maar ik zit nog steeds niet 100% in den haak, dat voel ik gewoon. Een mens zou echt aggressief worden van zoveel gesukkel. Ik word letterlijk moe van mijn eigen gezeik.
Dus bij deze: ik schrijf er niet meer over. Tenzij de kwaal opnieuw van die aard is dat ze mijn schrijfbezigheden saboteert.
Enige lichtpunt in deze hele zaak is dat de brave man die de unieke eer heeft mijn heiligbeen van positie te mogen wijzigen, van het verrukkelijke soort is. Bij deze ook dank aan mijn lieve moeder die het niet nodig vond die knapheid op voorhand te melden, waardoor ik dus met een Amy Winehouse-look én een gat in mijn sokken op de kiné-tafel lag. Nice. Morgenvroeg pakken we dat dus anders aan. Ik denk al even na over de gepaste outfit.
En NEEN ik staak niet morgen. Ik ben namelijk sowieso al thuis!
Ciauwkes ;-)

Vechten tegen de mist

Er MOET iets gaan gebeuren. Als ik NU niet ingrijp, gaat de verleiding te groot zijn om stilletjes in een diepe winterslaap weg te zakken. Op mistige dagen als vandaag heb ik 's morgens echt moeite om uit mijn bed te komen en lig ik 's avonds vaak al om 21u voor de televisie te soezen. Blijkbaar is dit gevoel een 'common phenomenon', want de zin "das 't vallen van de bladeren!" is me de laatste weken al veel te vaak gepasseerd. Dus in plaats van me door de moddermassa te laten opslorpen, ben ik van plan luiheid om te zetten in ACTIE. Energie-gevende actie. Hier volgt het concrete plan:
Vanaf volgende week maandag gaan mijn buurvrouw en ik een maand lang 'op proef fitnessen'. Ik hoor je al denken "Oh jee, daar trapt er weer eentje in de fitness-val!", maar nee hoor. Ons plan is héél duidelijk en buitengewoon strak afgelijnd: Eén maand. Geen dag of geen uur langer. Voor 49 euro mogen we gedurende één maand ALLE groeslessen uitproberen (hoewel we er waarschijnlijk na les 1 al bij neervallen), komt de personal coach checken hoe het met mijn cellulitisgehalte gesteld is (good luck to you new friend ;-)), mogen we ons kleurtje bijschaven onder de blauwe lampen (niet dat mijn vel dat verdraagt, maar all-in is all-in dus toch het vermelden waard) en mogen we wanneer we er maar zin in hebben in ons nakie gaan uitzweten in de sauna.
Eén maand. Dit kan ik én ik heb er ook nog eens bere-goesting in!
Dus bij deze verklaar ik de strijd tegen vallen-van-de-bladeren-moeheid G.E.O.P.E.N.D.!

I'm like sooooo eighties...

Mocht er toevallig iemand zijn die nog niet wist dat ik nogal een jaren 80 fan ben, dan is die bij deze ook op de hoogte: ik ben ZOT van alles wat 'so eighties' is. Ik gil nog net niet de vreselijke woorden "Das eentje uit mijnen tijd!" als ik Diggiloo Diggiley hoor en tegelijkertijd in een quasi gedrogeerde waas wegglijd. Voor de zekerheid misschien toch even duiden dat het voornamelijk de muziek uit die periode is die me nostalgisch vrolijk stemt. Want als we bijvoorbeeld de kledij uit die periode in beschouwing nemen, moet ik toegeven dat ik daar al een pak minder jolig van word. Als ik mezelf terug voor ogen haal in mijn plechtige communnie outfit - die toen eigenlijk beslist nog naar de vooruitstrevende kant neigde - moet ik me inhouden om niet te zeggen "en dát was dus mijn buurmeisje Anneke!"...
Soit, muziek dus.
Joe fm is de laatste dagen weer mijn beste vriend. En dat heeft voor één keer eens NIET te maken met charmante presentator achter de zender ;-). Neen, ze zijn daar namelijk aan het aftellen in de top 800 van de jaren 80. Bijzonder handig want ik ben 2 weken geleden een lijstje beginnen op te stellen met nummers die ik op voorhand ga doorsturen naar de DJ van mijn ik-word-35-en-wil-dan-nog-eens-dansen feestje volgende maand.
Zo schreef ik dus vanmorgen met één oog op de weg en één oog op mijn notitieboek "Baby give it up" van KC & the Sunshine Band op. Niet echt praktisch als je tegelijk ook nog eens heel hard meezingt. Maar hey, wij vrouwen zijn toch helden in het multi-tasken, niwaar?! ;-)
Bij deze: Suggesties, heerlijke schijven, blijmakende nummers die schreeuwen om meegezongen te worden: smijt ze in mijn bak. Als ze me net even nostalgisch stemmen als jou, zet ik ze op mijn lijst.
Ik geef misschien ook al even mee wat op de NON-lijst staat, wegens "als ik dat nummer nog één keer hoor ga ik met een redelijke waarschijnlijkheid iemand van kant maken": Paradise by the dashboardlight, like the way I do, Summer of 69
Hints van nummers die wél helemaal in juiste de richting gaan: Moonlight shadow, I am the one and only (Chesney, jij lekkere eendagsvlieg, I love you...), she's a maniac, when the rain begins to fall, soldiers of love (=> Ellen, this one's for u ;-)), Papachico,...
En aanvullen maarrrrrrr!! ;-))

Nen dag gelijk een ander

Wanneer ik mijn dagelijkse vraag: "En wat heb je vandaag op school gedaan?" stel, krijg ik daar doorgaans ofwel "Niks" ofwel "Dat weet ik niet meer" als antwoord op.
Gisteren verliep ons dagelijks ritueeltje nét ietsje anders...

Ik opende de deur van de living en dit gesprek volgde:
"Mammie!!!!"
"Nika!!!"
"Hoe was het op school vandaag?"
"Mijn losse tand is eruit gevallen! Op 't school! Op de speelplaats!"
"Wauw wat word jij toch groot, engel..."
"Ja, en toen vroeg ik aan Ruben om hem effe vast te houden. Maar toen liet hij hem vallen. En toen konden we hem nergens meer terug vinden."
"Ai das minder..."

5 minuten later:
"Seg, wat heb je nu eigenlijk op school gedaan vandaag?"
"Ah, een huis gekleurd én mijn tand gezocht natuurlijk!"
"Een hele dag?"
"Een hele dag mama..."

Benieuwd naar wat Ruben's antwoord gisteren was toen zijn mama vroeg wat hij die dag op school had gedaan... ;-) 

Een ouwe rakker

Vandaag vieren we feest, want mijn stoere vent is jarig!
38 streepjes achter zijn naam.
- Maal 1000 is dat het aantal haren dat hij verloren is sinds we samen zijn.
- Maal 0,5 is het aantal kilo's dat er bij is sinds we samen zijn.
- Maal 0,75 is het gemiddelend aantal uren dat hij tegenwoordig nodigheeft om van zijn verjaardagsfeest-kater af te geraken.
"Een ouwe rakker", volgens ons Nika.
Ik zeg hem gewoon dat hij zichzelf byzonder gelukkig mag prijzen met zo'n jonge bloem als ik. Die hem bovendien ook nog eens graag ziet. Hoeveel chance kan een mens hebben ;-)
Vanavond vieren we op een hele originele manier: HIJ kookt voor MIJ. Dit fenomeen is ondertussen aan zijn tweede editie toe en ik moet zeggen: het lanceringsjaar was STRAF! Zo straf dat overtreffen al na één editie heel erg moeilijk zal worden. Dus ik ben benieuwd. En ik kijk er heel erg naar uit. Nika weet al wat het wordt voor haar; ze mocht zelf kiezen en dan is er maar één optie mogelijk: "wortelpuree met worst!"
Ik wacht nieuwsgierig af wat mijn potje zal schaffen en hoop stilletjes dat "zotheid komt met de jaren" niet geldt op culinair vlak...

Vrije vertaling

Ik reed zaterdagnacht in een melancholische bui naar huis, hoorde één van m'n favoriete jaren-80-liefdesliedjes op de radio en dacht: die zou ik graag eens aan mijn 'vrije vertaling' onderwerpen...
Benieuwd of jullie 'em herkennen ;-)


Als ik in een dipje zit
en alles lijkt zwart-wit
Dan heb ik genoeg aan één blik opzij
Jij lekker dicht bij mij
Want als ik jou naast mij heb
en onze harten slaan als één
Dan fluistert jouw adem me toe
Zoals jou is er geeneen

‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…

Als het moet, wanneer je maar wil
jij kan me steeds overhalen
Want als jij zeker bent van je stuk
volg ik je blindelings, zonder dralen
En als mijn lippen de jouwe raken
weet dat me nog steeds te beroeren
Je weet nog steeds iets in me los te maken,
me in gedachten te vervoeren

‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…

Als ik in een dipje zit
en alles lijkt zwart-wit
Dan heb ik genoeg aan één blik opzij
Jij lekker dicht bij mij
Want als ik jou naast me heb
dan mag de wereld rondom ons vergaan
ik weet namelijk, jij en ik
wij kunnen het samen wel aan

‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…

x

Waarom maar één

Eens je één kind op de wereld hebt gezet, blijft de vraag "en geen tweede?" nooit lang uit. Toen ik net bevallen was, was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dat allemaal nog wel eens een tweede keer ging meemaken. Ik had dan ook echt ongelooflijk hard genoten van het fenomeen 'zwanger zijn' en van de emotionele rollercoaster die een bevalling eigenlijk wel is. Toen de naweeën letterlijk en figuurlijk wat waren gaan liggen, is het tij bij mij stilletjes aan beginnen te keren. Ik begon er meer en meer van overtuigd te geraken dat één kind voor ons als koppel misschien wel de beste piste was. En vandaag de dag ben ik daar zelfs zekerder van dan ooit. Dennis daarentegen laat zich soms bij volle maan nog wel eens verleiden door de gedachte aan een tweede. "Zo'n klein Dennisje", zegt hij dan. En hoewel ik gevoelsmatig wel begrijp wat hij bedoelt en de gedachte aan een voetballende deugniet met bruine krullen mij ook kan doen glimlachen, heeft de ratio het tot hiertoe toch steeds van de de emo gewonnen bij mij.
"Eén is geen", zei mijn schoonzus daar een aantal jaren terug op. Begrijpelijk vanuit haar oogpunt, gezien zij namelijk bewust gekozen heeft voor "3 stuks alstublieft!". En op haar eigen Spaanse je-m'en-fous-manier brengt ze het er eigenlijk wel goed van af, moet ik toegeven! Maar als ik dan op mijn beurt haar situatie aanschouw en ik zie bijvoorbeeld hoe 3 moe-van-school-kinderen haar allemaal tegelijkertijd de oren van de kop zeuren, of ik zie hoe ze verwoest strijdt om haar troepen op skiverlof op tijd in de les te krijgen met elk respectievelijk een paar botten, latten, skipak, helm en wanten (om vervolgens de bus terug richting hotel te nemen omdat één van de 3 op één of andere wc-pot z'n skibril is vergeten), of als de oudste pas om 23u naar bed gaat, net nadat de 3 brooddozen gevuld zijn en het 5de wasmachien is opgezet en de jongste alweer om 5.30u klaarwakker naast haar bed staat... dan weet ik ZO hard dat dit allemaal ZO niks voor mij is! Wij zouden dat als koppel gewoon niet overléven. It's as simple as that!
Die bewuste keuze van ons, heeft echter wel gevolgen voor onze dochter. De juf merkte al wel eens op "Nika heeft geen broertjes of zusjes zeker?", omdat samen spelen lange tijd moeizaam is geweest. Nu nog bijvoorbeeld merk ik dat ze in een drukke vakantieweek als deze, met veel vriendjes om haar heen, af en toe echt nood heeft aan rust. Dan neemt ze even afstand. Wil ze even alleen zijn. "Laat mij maar even met gerust", zegt ze dan resoluut. 
Ik vind het prima hoor; ze mag van mij alle ruimte nemen die ze wil.
En zo stellen wij het eigenlijk prima met ons drietjes. Nika mag dan wel enig kind zijn, een verwend nest is ze nog lang niet: hier gelden immers strikte huisregels! ;-)

Dus als er iemand nog eens een "jamaar-één-is-geen"-poging onderneemt, antwoord ik daar prompt op: "Beter één kind met 2 ouders samen onder één dak, dan 2 kinderen met één ouder onder een apart dak". I rest my case.

Zo van die herfstdagen

Ik hoop dat iedereen die steen en been gezaagd heeft over de uitblijvende zomer, wat positieve energie heeft overgehouden om deze dagen te bestoefen. Want in all honesty: hoe zalig is dit eigenlijk???
Onze werkmannen hebben volgens mij zelfs koereursarmen (zo van het soort bruin onderaan en wit bovenaan) gekweekt ondertussen! En dat werken best ook leuk kan zijn, bewijzen deze fotootjes:

Gisterenavond zijn we met de buren en de kinderen op Halloweenwandeling geweest, georganiseerd door Nika's school. De kinderen waren helemaal in hun nopjes en de grote mensen zeker niet minder! Wat een werk moet daar niet zijn ingekropen: Een hele wandeling in het pikkendonker, gevuld met verschiet-maneuvers, suikerspintraktaties, spinnenverhalen in de maisvelden... - on-ge-loof-lijk! Mijn heksenhoed af voor al die goeie zielen die zich geheel vrijwillig hebben ingezet om het groot en klein naar hun zin te maken. Ik heb juffen gezien die nog maar net aan hun welverdiende vakantie waren begonnen en alweer paraat stonden om te helpen. Ik zag mama's die misschien wel liever naast ons hadden staan luisteren met hun eigen kinderen in plaats van te vertellen voor die van iemand anders. Maar dat werd allemaal aan de kant gezet voor 't grotere doel. Heel mooi om te zien, die kracht van vereende inzet. Onze kinderen hebben hen ervoor bedankt op de meest dankbare manier: met hun allerbreedste glimlach:

Projectjes

Ik heb altijd iets nodig om naar uit te kijken; een gedachte die je vrolijk stemt in geval van een tijdelijk dipje. Een 'projectje' noemen we dat wel eens onder de vriendinnen. Waar dat voor de singles onder ons dan vaak 'een boontje hebben voor iemand' inhoudt, situeert het zich bij mij eerder in het concrete uitzicht op vakantie. In 't beste geval is dat dan de jaarlijkse 2weekse reis richting zuiderse zon. Maar ik stel het uiteraard (noodgedwongen) ook met een pak minder.
Mijn projectje van vandaag omvat het uitzicht naar de komende dagen. Ik heb maandag vrijaf genomen, waardoor ik vanaf vanavond vijf opeenvolgende dagen thuis ben! De gedachte aan thuis zijn en het gelukmakende gevoel dat daar dan bij komt kijken, begint tegenwoordig grellige proporties aan te nemen. Zo grellig dat ik mezelf weer af en toe begin wijs te maken dat ik echt wel een gewéldig goeie huisvrouw zou zijn ;-). Gelukkig besef ik doorgaans ook wel dat dit gevoel wellicht van voorbijgaande aard zou zijn en dat ik het zicht op mijn keuken en mijn waskot hoogstwaarschijnlijk na een maand beu zou zijn. Om nog maar te zwijgen over het zicht op mijn bankrekening na 't storten van een maand dop in plaats van een maand pré.
Dus stem ik mezelf voorlopig toch nog maar even vrolijk door middel van projectjes. Kleine dingen. Zoals die vijf nakende verlofdagen. En het pintje met Frea en Charlotte vanavond. Bijvoorbeeld...

Zalige zondag

Volgende week gaan we proberen ons nieuw-besteld-casco-tuinhuis in mekaar te zetten. Voor we dat varkentje kunnen gaan wassen, moesten er gisteren eerst wat voorbereidingswerken gebeuren. We hadden de mannelijke helft van onze familie opgetrommeld en om 10u gisterenochtend stonden de enthousiastelingen paraat.
Wie had durven denken dat het zonnetje ons zo ging trakteren! Wat oorspronkelijk gewoon een 'werkendag' zou worden, werd plotseling een g'ezellige zonnige werkendag'. De lunch kon buiten geserveerd worden, de gekoelde pintjes smaakten en de afsluit-duik in het zwembad bracht zelfs wat nodige verfrissing.
Ik geniet van zo'n momenten: gastvrouw spelen voor een goedgeluimde troep lieve schatten: zalig! De rest van de werken zal wellicht niet meer in dezelfde ideale omstandigheden plaatsvinden, maar ik hoop dat het gezelligheidsgehalte daarentegen niet zal dalen.
Dank u lieve werkmannen, jullie waren gewéldig ;-)

2 tandjes minder

Ik heb onlangs op vakantie een ongelooflijke ontdekking gedaan.
Ik had mijn loopsloefen helemaal naar Kos meegezeuld en gezien ik daardoor op z'n minst 10 bloesjes minder heb kunnen meenemen (Dennis valt nu stijl achterover denk ik), vond ik dat ik ze dan op z'n minst toch wel eens mocht gebruikt hebben. We hadden het op een avond met onze Nederlandse vrienden over 'lopen' gehad en ik vertelde hen dat ik dat toch altijd zo frustrerend vond. Ik schetste hoe ik steeds moedig thuis vertrok, met een stevige tred, om dan vervolgens na een kwartier (!) (de buurman had denk ik net de tijd om zijn voorruit te zemen - een cynische lach van zijnentwege kon dus ook niet onbreken) met een rood-tot-paars hoofd de oprit op te komen strompelen. Ervan overtuigd dat een crise cardiaque onvermijdelijk was en met een gemiddelde revalidatieperiode van een half uur, vooraleer ik opnieuw op een ietwat normaal te noemen ademritme was gekomen. Ronduit GENANT vond ik dat altijd...
"Je moet trager lopen", zei Nanet resoluut. Dat had Dennis ook al wel eens een paar keer gezegd moet ik toegeven, maar zijn woorden hadden om zeggens nooit echt kant geraakt. Ik vond ook altijd dat als ik trager liep, ik precies al helemaal hopeloos bezig was.
"Laat ik het dan toch maar eens proberen", nam ik mezelf voor. De openbaring die daarop volgde was ronduit fascinerend! Ik was helemaal niet doodgelopen na 25 minuten, en dat ook nog eens ondanks de bergopjes en bergafjes in ons hoteldomein. "Als ik dat hier kan presteren, wat moet dat dan thuis wel niet geven, met een hellingsvlak van 0° en een fris windje ipv de volle 30° door mijn manen", dacht ik. Het resultaat is echt héérlijk. Ik heb gisteren 40 minuten gelopen en na 5 minuten en een douchke kon je op geen manier vermoeden dat deze vrouw seriously gesport had. Tsjakkah!!!Overmoedig als ik dan ook altijd meteen word, heb ik gelijk een hartslag-afstand-aantalerafgelopencalorieën-meter op mijn kerstlijst gezet.
2 tandjes minder en je botst op heerlijke openbaringen. Misschien het overpeinzen waard om die techniek ook eens op andere categorieën toe te gaan passen? ;-)

Op één voorwaarde

Kleine kinderen worden groot. Er bestaat wellicht geen groter cliché dan dat, maar deze heeft voor mij gevoelsmatig toch wel 'pas mal de pieds dans la terre'... Zo hebben ze je nu nog nodig om hun billen af te vegen en de snottepieten uit hun neus te vissen, maar voor je 't goed en wel beseft, hebben ze je enkel nog nodig als ze om 4u 's nachts geen geld meer overhebben voor een taxi.Ik ben best wel bang voor dat 'groot worden'. En wat me daarbij wellicht het meeste angst inboezemt, is het proces van moeder-onafhankelijk-worden. Dus onder de noemer 'Vroeg begonnen...' heb ik een tijdje terug effe een hele duidelijke afspraak met mijn dochter gemaakt. Nadat ik haar verteld had dat ik vond dat ze toch zo groot wordt, heb ik daar met een zeer ernstig gezicht aan toegevoegd: "Luister lieverd, je mag van mij zo groot worden als je wil. Op één voorwaarde. Dat jij en ik ALTIJD knuffels blijven geven". Ze knikte. Ze begreep het. Meer nog: ze dacht er net zo over.
Toen ik vanmorgen om 7.30u stilletjes bij haar in bed kroop en ze haar warme lijfje lepelgewijs tegen me aandrukte, heb ik voor de zekerheid toch nog maar even in haar oortje gefluisterd: "Altijd blijven knuffelen he. Altijd..." Waarop ze halfslapend haar voetjes zachtjes tussen m'n knieën in schuifelde.
I think she got the message...

Over kantjes

Toen we zaterdagavond - na een hele dag verhuizen bij Stefan en Kim - samen met de vrienden rond de tafel neerploften en een glas bubbels dronken op de nieuwe woonst, voelden een aantal onder ons zich plots in een 'eerlijke' bui. De vraag die uit ik-weet-al-niet-meer-welke-hoek ineens rees was: "Wat zijn zo jouw 'kantjes'?"
En met 'kantjes' werd dan niet meteen 'slechte kantjes' bedoeld, maar wel (karakter)eigenschappen, gewoontes,... die typerend zijn voor jou maar die bij andere mensen ietwat vreemd zouden kunnen overkomen.
Stoere mannen gaven toe dat ze bang waren om op een paard te zitten, ogenschijnlijke kindervrienden biechtten op dat ze kinderen soms tegen de múúr konden plakken en zo ging het toertje de tafel rond en kon niemand aan de opbiechtsessie ontsnappen. Sommige dingen waren in te schatten, andere kantjes kwamen dan weer uit een onverwachte hoek.
Achteraf heb ik daar nog wel even over doorgedacht, en moest ik glimlachen om de zovele onuitgesproken kantjes, waar ik op dat moment niet ben opgekomen. Zo heb ik bijvoorbeeld de dwangmatige drang om een trap altijd met mijn rechtse voet aan te vatten en bovenaan met mijn linkse voet te beëindigen. Dat betekent dus concreet dat ik het liefst trappen met een even aantal treden heb (en dan eigenlijk nog liefst in een veelvoud van vier als ik écht mag kiezen) en als dat niet het geval is, ik soms een stap van twee treden moet inlassen om tot een goed einde te kunnen komen. Vroeger - dat moet zo ongeveer tot mijn 14de zijn geweest - moest werkelijk álles een veelvoud van vier zijn; van aantal tictacs in een doosje, tot de slagen van kant tot kant in het zwembad, tot het aantal benodigde stappen om van A tot B te geraken. Kwam het niet uit op vier, dan maakte ik er vier van. Voor alle duidelijkheid: de vraag "waarom???" is hier niet aan de orde.
Vanmorgen kwam ik weer op een ander kantje van mij. Al draag ik dit exemplaar voor de verandering wellicht niet alleen (tenzij deze post plots een ware golf van viervoud-liefhebbers zou ontlokken, waardoor ik ook daar niet meer uniek in ben).
OK hier komt ie. Ik ben namelijk ZOT op ... (tromgeroffel voor opbiechtmoment...) auditieshows op televisie! Of we nu met heel Vlaanderen op zoek gaan naar het nieuwe idool, naar Michael Jackson of naar Maria, het maakt mij allemaal geen rete uit: van dag één, vanaf het eerste uur zit ik aan de buis gekluisterd. Ik lach met alle sukkels die nog dommer zijn dan dat ze slechte zangers zijn, ik bleit bij élke gast of griet die nog maar een halve noot kan zingen, en ik krijg kiekeboebelen zo groot als dazenbeten als ik denk the rising star gespot te hebben. Zot is dat jom, complete waanzin.
Zo ontdekte ik tot mijn grote vreugde, net voor we op reis vertrokken, dat het walhalla van gelukzaligheid er weer zat aan te komen. Want lieve mensen, we gaan in het najaar met z'n allen op zoek naar de ruwe diamant die zowel the looks, the vibes als the moves heeft om de hoofdrol in 'Domino' te kunnen spelen. I LOVE IT!
Lachende lezers, verontwaardigde gezichten en menig "allez meende da nu echt jom?"-uitingen komen wellicht mijn kant op na het opslaan van deze bekentenis. Maar weet je wat: I don't give a sh... Want als je er niet inzit zoals ik dat doe, kan je 't niet voelen. Nà!
Ik vind het in iedere geval niet erg om vanavond een heerlijk avondje voor de buis door te brengen - "Of zo"... ;-)

Over zwanenvleugels

Soms is alles plots helemaal christal-clear. Het overkomt me wel eens dat het besef van geluk me ineens overvalt en me vanbinnen helemaal vult met warmte.
Ik had dit weekend zo'n momentje. Ons huis was dochterloos dus het was just the man and me. Ik werd wakker met een weemoedige maag (die in all honesty waarschijnlijk ook wel gevoed was door een veel te korte nacht en veel te lekkere gin tonic ;-)) en besefte plots snoeihard hoe goed ik het heb. Hoe goed wij het hebben. Omdat we gezond zijn. Omdat we samen een prachtige dochter hebben. Omdat we in het huis van onze dromen kunnen wonen. Omdat we fantastische families hebben. En vingers vol fijne vrienden. En zo ging het maar door in mijn zweverig hoofd en mijn gelukkig hartje.
Op zulke momenten zou ik willen dat ik een grote zwaan was, met vleugels die voldoende spreidweidte hebben om alle dingen die ik zo koester mee te omsluiten. En te beschermen. Zodat er nooit iets aan kan raken.
Als je even in een dipje of dubio'tje verzeild bent geraakt, raad ik je echt even volgend oefeningetje aan: denk aan alle dingen die je hebt en die je misschien ondertussen wel vanzelfsprekend bent gaan vinden. Beeld je dan in dat ze er niet meer zouden zijn. Geef je vervolgens volledig over aan het gevoel van intense leegte en verdriet dat je overvalt en heropen dan - op dat eigenste moment - je ogen. Alle vanzelfsprekendheid valt dan vanzelf wel weg. En maakt hopelijk net als bij mij plaats voor een reuzegroot besef van geluk.
Ik heb het zondag live getest en het resultaat was... nou ja, 'eye-opening' zal ik zeggen ;-)
Good luck!

Als een tweede thuis

Als ik met vakantie ga, wil ik me daar altijd zo snel mogelijk 'thuis' voelen.
Ik stap mijn kamer binnen, draai rond en snuif de entourage op. Als ik daarbij nog maar 't kleinste vermoeden heb dat ik me er heel misschien niet de volle 100% thuis ga voelen, onderneem ik onmiddellijk actie. Dennis kent dat ondertussen al. Hij heeft maar één blik naar mijn wezen nodig en dan weet hij al "oh jee, die gaat een receptie-klapke doen". Is al menigmaal gebeurd, maar deze keer dus niet. De kamer wat prachtig (met aparte kamer voor Nika, wat gezien haar onrustige slaappatroon een onverwachte meevaller was) en van een ruil-sessie aan de receptie was dus zelfs niet de minste sprake.

Toen ik op het terras kwam en het prachtige uitzicht me de adem ontnam, was het helemaal duidelijk: hier zou ik me best 2 weken helemaal thuis kunnen gaan voelen!

Maar me 'thuis' voelen op vakantie gaat veel verder dan dat hoor. Zo zoek ik me bijvoorbeeld ook 'the perfect spot' aan 't zwembad en daar ben ik dan met geen stokken weg te slaan. Op die stoel staat MIJN naam geschreven. Tot de dag dat er zich plots een vette getatoueerde Brittse troela op mijn stoel had neergevleid - lees neergecrashed - haar lijf en blote tieten met puiz-buin-olie van de volle factor 4 ingesmeerd. Ik dacht dat ik een crisis deed... Twee dagen heeft ze me dat gelapt, the sow (red.: Britse zeug). Maar tegen handdoeken leggen om 7.30u (fucking hell!) was blinky bill niet opgewassen. En sindsdien was mijn plek dus officieel en overduidelijk terug MIJN PLEK. So may I proudly present you: MY chair:

's Morgens bij het ontbijt en 's avonds bij het diner vind ik het prettig om steeds hetzelfde plekje te hebben. Ja, ook aan tafel voel ik me graag 'thuis'.
En dat gevoel drijf ik zelfs door tot in het 'kleinste huisje': ik kies namelijk de hele vakantieperiode steevast voor 't zelfde toilet. Zorgvuldig uitgekozen, want - meen ik te concluderen na inwerkstelling van mijn logisch verstand - de eerste 2 toiletten worden gebruikt door kinderen die de hele bril onderplassen, en de laatste 2 door stinkers en lawaaimakers die hopen ongestoord te blijven als ze voor de uiterste uithoek kiezen. 't Middelste toilet is dus by far de meest interessante bril om je kont op neer te vleien. Ik heb deze doordachte strategie dan ook ononderbroken aangehouden tot de laatste dag.

Voor je gaat denken dat ik een krankzinnige autist van level 1 ben, voeg ik er graag aan toe dat ik ook soms al eens zot doe (door bv om de dag van bikini te wisselen of eens een wodka te bestellen ipv een gin).
Ik moet ook met schaamrood op de wangen toevegen dat er nog een derde keer was dat ik niet op mijn favoriete stoel heb gelegen. En dat kwam niet omdat hij niet vrij was, maar omdat ik in mijn geaircode kamer op mijn bed lag te hopen dat de frisse lucht mijn giga-kater zou wegwaaien. (Met dank aan de heerlijke Nederlandse Nanet die ik heb mogen leren kennen en die verdacht snel mijn buddy is geworden!x).

Maar tot conclusie toch nog even melden:
- dat the three of us een heerlijk vakantie hebben gehad, gevuld met knuffels, dikke zoenen en lachende gezichten.
- dat ik het oprecht meende toen ik de laatste avond met zicht op zee zei "ik was echt graag nog een weekje langer gebleven".
- dat mijn man en ik echt een goei vakantieteam zijn; 2 handen op 1 gebruinde buik.
- dat zon écht vitamienen geeft.
- dat ik nu al aftel naar de volgende vakantie.

We hebben echt een reuze tijd samen gehad...

Home sweet home (or not?!)

We zijn zo terug als een mens maar terug kan zijn.
Dat wil zeggen: bijgewassen, bijgeplassen, bijgerommeld, bijgelezen, ... soit, 'bij' dus.
Over hoe heerlijk het is geweest en wat ik er allemaal van gevonden heb, schrijf ik later nog een postje. Maar gezien deze ochtend toch wel een speciaal kantje had, wil ik het eerst even daarover hebben; want dat zit nu namelijk nog vers in mijn geheugen (en maag en hart).
Nika was maandagochtend helemaal niet in de mood om terug naar school te gaan. Ze hing eerst aan mijn been en vervolgens rond mijn nek. Ik had het geluk dat ze die dag op schoolreis ging en dat ik haar eerst nog even zelf naar de trein kon brengen, zodat ze afgeleid, met een glimlach en haar vingers in een 'love you' gevouwen voor het raam het station is uitgereden...
Gisteren dacht ik dat we min of meer gelanceerd waren. Maar vanmorgen was drama ten top! Om 7.20u, net als ik wilde vertrekken (vroeg, zodat ik om 12u aan de schoolpoort kan staat straks), klonk er een stil stemmetje uit de kamer. "Mama'tje? Mamaaa'tje?" En toen ze bij 't binnenkomen zag dat ik jas en schoenen al aanhad, is ze helemaal gepanikeerd. Ik mocht niet weg, moest bij haar blijven. Ze hing rond mijn nek en huilde de hele tijd. Toen ik een kwartier later dan eindelijk echt weg was, hoorde ik haar nog door het dakraam heen brullen "Ik wilde nog één kusje en één knuffel geven!!!!". Pfieuw...
Als 'grote mens' weet je dat na zonneschijn onontkomelijk regen volgt en besef je dat vakantie eigenlijk twee weken fictie is en werkendag de realiteit. Maar het zalig naïeve kinderhart van een vijfjarige begrijpt daar uiteraard geen klos van. "Why change a winning horse?" moet ze wellicht denken. Waarom moet jij nu zo hoognodig gaan werken en ik zo hoognodig naar school gaan, terwijl we hier even goed met z'n allen gezellig thuis kunnen blijven? Moeilijk uit te leggen. Zeker als je er in je diepste binnenste eigenlijk nét zo over denkt.
Kom op lieverd, effe doorzetten nu. Binnen een kleine maand wordt jou alweer een weekje heerlijk-thuis-zijn voorgeschoteld... xxx

Laatste werkdag

Vandaag is mijn laatste werkdag; vanaf morgen ben ik 2,5 weken in vakantie!
En die laatste werkdag is altijd een beetje een speciale werkdag. Onder invloed van een gezonde dosis stress duw ik de laatste openstaande dingen erdoor en rond ik af wat ik afronden kan, zodat de berg die achterblijft voor de collega's tot een mini-hoopje gereduceerd wordt. Ik ruim mijn bureau op, kuis mijn mailbox uit en rond gestaéndardiseerd elk mailtje af met de zin "Vanaf morgen ben ik met vakantie tot 4 oktober." Tenslotte nog de out of office instellen en B.A.T.S. - afsluiten!
Het gevoel dat me dan overvalt als ik in de auto stap, is bijna niet te omschrijven. Ramen open, radio op 10, Dennis bellen en heel hard door de telefoon roepen "'t Is vakantie!!!!!!!!!!!" Zalig...
Dus als je 't goed vindt, doe ik nu nog effe door, zodat ik op mijn laatste dag geen overuren moet draaien ;-)
Ik beloof plechtig dat ik blog-gewijs nog afscheid van jullie neem voor ik vertrek!

Over oude apen

Communicatie is voor sommige mensen geen evidentie. Dat moet ik alleszins toch regelmatig constateren. Als je zelf een communicatief persoon bent, is het gegeven 'communiceren' een zuivere evidentie en is non-communicatie gewoon ronduit frustrerend. Ik kan probleemloos stellen dat mijn man tot het non-communicatieve soort behoort. Dat uit zich onder andere in:
- Een wekelijkse update via mail van hem ontvangen met een overzicht van onze plannen van de komende dagen en weken
- Aan de toog van één van zijn vrienden moeten vernemen dat hij naar Canada gaat skiën
- Op een blad aan de muur in de tennisclub moeten ontdekken dat hij voor DRIE reeksen is ingeschreven op het clubkampioenschap
- Bij het inladen van de tenniszak moeten constateren dat hij die avond dus blijkbaar niet thuis zal zijn ("Maar dat had ik toch in mijn overzichtsmail gezet??")
- Niet praten na een ruzie maar gewoon zo lang wachten tot alles hopelijk vanzelf overwaait. Afin, ik kan nog wel even doorgaan...
Héél lastig als je zelf een prater bent. Het maakt me soms helemaal C.R.A.Z.Y. moet ik zeggen. Je kan blijven hopen dat na een zoveelste discussie op dat vlak effectief een aantal zaken gaan veranderen. Maar gezien teleurstelling eigenlijk ook nogal vermoeiend is, moet ik me er misschien once and for all toch maar eens bij neerleggen. Dus onder het motto 'Je moet een oude aap geen smoelen leren trekken', besef ik dat dat soort dingen nooit anders zullen verlopen casa Fordel en deel ik 'Fordel-gewijs' via deze weg even mee:
- Dat als je mij vanavond mijn sjakosh ziet nemen, dat wil zeggen dat ik een pint ga drinken op Lint jaarmarkt
- En dat ik volgend jaar ook best wel eens een week met een vriendin onder een Caraïbische boom wil gaan liggen
- En dat Nika morgen haar gele broek met paars bloesje mag aandoen
- En dat je schoonzus vorige week bevallen is van een achtling ("Had ik je 9 maand geleden toch in mijn overzichtsmail gezet??")
Wauw, lucht DAT even op seg! ;-)

Moe vanbinnen

Ik ben moe. Ik ben nochtans heel vroeg onder de wol gekropen gisteren. Maar de moeheid zit dieper dan dat vrees ik. Na wat oorzaak-piekeren denk ik te weten waar de boosdoener zich schuilhoudt. Sinds ik zo met mijn nek sukkel, slaap ik 's nachts slecht. Na een kwartier dezelfde houding krijg ik pijn en moet ik me verleggen en elke keer als dat gebeurt word ik daar wakker van. Heel even maar telkens, maar 30 keer heel even is best wel heel vaak. En moe zijn heeft zo zijn gevolgen... Zo merk ik dat ik overdag vaak futloos ben en 's avonds terug regelmatig voor de televisie in slaap val. Het gebeurt ook dat ik zo suf in de auto zit, dat ik me bij aankomst op bestemming begot niet meer kan herinneren welk traject ik heb afgelegd. Die vermoeidheid uit zich ook naar mijn dochter toe: positief in de zin dat ik altijd heel erg 'flodder' ben als ik moe ben, negatief in de zin dat ik minder geduld heb als ik moe ben. 
Dus voel ik me vandaag op en top herfst. En kijk ik er al naar uit om straks samen met Nika onder een dekentje te kruipen voor de televisie. Zij met haar knuffel Vlekje - die vanaf vandaag thuis moest blijven van de juf "want daar zijn we nu stilaan toch wat te groot voor aan 't worden he Nika?" (drama bij mijn arme kleine schat). En ik met haar als knuffel. Ik haal wellicht het einde van Kaatje niet ;-)

Wacht maar, ik kleur je PAARS!

We hebben er lang op moeten wachten. De ene na de andere valies werd gepakt. Heel Facebook vol stralende vakantiefoto's. Bruine snoeten. Uitgeruste gelaten. Berichten over tropische temperaturen, terwijl ik van achter mijn computer op 't werk mijn auto op de parking voorbij zag drijven. Ik heb jaloezie-gewijs zowaar alle kleuren van de regenboog gehad. Van aftellen was helemaal geen sprake; daarvoor was 20 september nog veel te ver weg.
Maar nu is 't ermee gedaan: MIJN toer om mijn entourage paars te kleuren! En hoe mottiger het weer hier wordt, hoe groter mijn hartsprongen worden bij de gedachte aan wat ons allemaal te wachten staat: Ik denk zwembad-met-goed-boek. Ik denk kamer-met-zeezicht. Ik denk feta-en-Uzo. Ik denk stralende-dochter-met-bruine-rug-en-witte-poep. Ik denk qualitytime-met-man. Ik denk niks-moet-alles-mag. Ik denk en ik droom weg...
We zijn slechts 12 dagen verwijderd van het heerlijkste gevoel van 't jaar: vakantiegevoel!
Ik denk dat ik deze keer eens een knipkalender voor mezelf maak. Een kleintje dus, met 12 strookjes. En helemaal boven schrijf ik in 't groot: "Kos, the Fordels are coming!!!"
  

Over ochtendmensen

Wij zijn geen ochtendmensen @ Casa Fordel. Ons bedje is 's morgens onze dikste vriend. Nika is elke (werkdag-)ochtend rond 7.15u wakker en dan belonen we haar "Ik ben waaaakkeeeeeerrr!"-kreet telkens met een warme "Kom maar naar het knuffelbeeeed!" Ze schaart haar zachte warme lijfje dan tegen me aan, steekt haar voetjes tussen m'n knieën en vraagt dan slaperig "Mag de televisie op?". En zo stelen we samen een half uurtje tegen mekaar gevleid. Heerrrrlijk! Je begrijpt dat moeten opstaan dan aanvoelt als voor een jaar afscheid nemen op Zaventem airport...
Ik probeer soms nog even met "ik zou géld geven om te mogen blijven liggen", waarop Dennis dan streng antwoordt "je hébt geen geld", en dan is er geen ontkomen meer aan: de douche in en de dag beginnen. Het begint bij mij soms zelfs de dag ervoor al: als ik weet dat ik er vroeg uit moet, smaakt de avond me plots al niet meer. Vroeger was de nacht van donderdag op vrijdag vaak zo'n uur of 4 te kort en daar trok ik me geen botten van aan; vrijdag werd dan gewoon zombie-dag. Dat kan ik nu dus echt niet meer he. Als een moe van tachtig ga ik plichtsbewust - op vlak van tijd toch alleszins; het alcoholgedeelte heb ik nog niet helemaal onder controle - vóór 1u in m'n bed zodat ik toch nog een aangename 7uur slaap kan vangen.
Ik vraag me soms af hoe dit ritueel moet gaan bij mensen die écht vroeg opmoeten, zelfs voor de zon op is of zo - stel je voor! Ik zou wellicht elke ochtend overgeven van ellende. Ik geloof ook niet dat zoiets went; je bent een ochtendmens of je bent het niet.
I've never been one; will never be one. Simple as that.

Ready for take off

Nauwkeurig de kleedjes gekozen, koekendozen en brooddozen gevuld, knuffel Vlekje snel toch maar in boekentas gestoken en hop... vertrokken voor de grote dag.
Ik moet toegeven dat ik zelf ook best wel zenuwachtig was. Al uitte zich dat bij mij niet in drukke kletserij zoals bij mijn dochter, maar eerder in een ietwat lage irritatiedrempel.
Achter de hoek van de school probeerde Nika nog even met een stille "Ik wil eigenlijk echt niet naar school gaan hoor." Maar er was geen ontkomen aan, ondergaan was de enige optie. Ze hield nog even haar adem in, kwam nog eens terug voor een extra rondje schoolpoort-kussen en hup... daar ging ze. Eerst een blij-weerzien-knuffel voor de oude juf, en dan haar breedste zie-eens-hoe-leuk-ik-ben-glimlach voor de nieuwe juf. Ze was gelanceerd. Alleszins, dat hoop ik toch.
Ik heb voor de zekerheid toch ook maar even mijn liefste glimlach naar mijn baas toe bovengehaald om toestemming te krijgen haar voor één keertje te mogen gaan afhalen bij het gaan van de schoolbel. Ik wil haar verhalen als eerste uit haar mondje horen. Tenminste als ze in het nieuwe schooljaar voor de verandering eens zin heeft om meer te antwoorden dan "niks" en "dat weet ik niet meer" uiteraard... ;-)

Big day minus 2

De grote dag komt nu plots wel heel dichtbij...
Heel de zomervakantie lang heeft Nika enthousiast geroepen "Kijk daar mijn school!", telkens we het gebouw passeerden. Maar toen ik eergisteren met hetzelfde enthousiasme als zij aankondige "dat het nog maar 4 keer slapen was voor 't school terug begon!", kreeg ik plots een heel ander tafereel te zien. "Ik heb precies niet zoveel zin meer...", zei ze stilletjes. Ik vrees dat het feit dat de terugkeer nu concreet in zicht is, een kleine dosis stress met zich meebrengt.
Vanavond worden ook de klassen verdeeld en wordt aan de ouders verteld bij welke juf hun kind zal zitten: juf Carine of juf Brigitte. Toen ik Nika daar bij 't begin van de vakantie over aansprak, zei ze resoluut: "die zijn alletwee ALTIJD boos". Oh jee, was mijn eerste reactie. Niet echt bevorderlijk voor 't enthousiasme! Maar na enkele nuanceringsgesprekken met haar, wist ze het dan toch licht toegeeflijk te herverwoorden naar "Ok, juf Carine is ALTIJD boos en juf Brigitte nét iets minder". Sindsdien heeft ze haar pijlen dus op juf Brigitte gericht. Ik heb nu zo'n maand of twee de tijd gehad om zeer subtiel zinnen als "Maar-als-'t-nu-juf-Carine-wordt-is-'t-toch-ook-ok-he?" te verstoppen tussen iets alledaagsere vragen zoals "Eentje met vlees en eentje met choco?". Maar ik moet toegeven dat ik ondertussen toch ook al mee aan het duimen ben geslaan voor de niet-altijd-boze-juf. Niet omdat dat mens werkelijk zo onvriendelijk is als in mijn dochter's fixatie, want dat heb ik uiteraard al eens stilletjes gepolst bij de buurvrouw wiens kinderen beide juffen hebben gehad. En voor alle duidelijkheid: er is helemaal NIETS mis. Met geen van beide juffen. Maar ik weet dat als mijn dochter iets in dat kleine hoofd van haar heeft gestoken, dit geheel gelijk staat met realiteit voor haar.
Dus... we gaan nog even met volle teugen genieten van de laatste daagjes vakantie, duimen dat de 'loting' gunstig verloopt en dan de vingers kruisen dat we een goeie start van 't nieuwe jaar tegemoet gaan!

Mijn man

Hoogtijd om die lieve man van me eens in de spotlights te zetten en even met jullie te delen wat het nu net is dat hem zo lovable maakt.
Heb je even?
* For starters: mijn man is gewéldig lief.
* He makes me feel like a queen.
* Zelfs na 13 jaren relatie zegt hij nog steeds op regelmatige basis dat hij me mooi vindt.
* Hij is geweldig goed in papa-zijn. Zo goed zelfs dat ik er soms aan twijfel of ik mijn moeder-aanpak niet wat meer in de richting van de zijne moet sturen.
* Mijn man is heel erg slim en gewéldig goed in zijn job. Ik hoop dat zijn baas goed beseft dat hij goud in handen heeft.
* Mijn man is de beste belasting-invuller van heel West-Europa en omliggende straten. Hij is daarnaast ook verantwoordelijk voor onze algehele financiële administratie. Hij heeft het werkelijk al-le-maal onder controle. En oh ja, hoe die mens kan excellen, dat doet N.I.E.M.A.N.D. hem na!
* Ook thuis is hij een hele harde werker: gazon, onkruid, wasje-plasje, containerpark. Geen klus is hem teveel of te vrouwelijk.
* Dennis is een gewéldig tennis-dubbel-maatje. Profiteer er nog even van om met hem te kunnen spelen zolang ik de elleboog van een oud wijf heb, want binnenkort neem ik jullie plaats opnieuw in, beste tennisvrienden ;-)
* Als mijn man zijn schouders onder iets zet, weet je dat het goedkomt: hij organiseert Spaanse avonden en nachten der dubbels dat 't gene naam heeft, zoekt ski-hotels die een groep van 60 personen kunnen herbergen. Noem het, hij regelt het.
* Dennis is 100% tevreden met zichzelf. Geen gezeik over nutteloze zaken. Geen gepieker over dingen die hadden kunnen zijn maar niet zijn. Gewoon blij zijn met wat je hebt en wat er is.
* Hij laat me altijd kiezen wat we op tv zien. Zelfs op de grootste wijven-bleit-programma's komt geen reactie. Omdat hij weet dat die shit me helemaal in m'n nopjes brengt.
* Eigenlijk laat hij me gewoon alles kiezen; van wat we eten, tot waar we op reis gaan, tot welke kleur onze living krijgt. "Ik vertrouw op je goeie smaak" zegt hij dan liefdevol.
* Mijn man heeft de mooiste 'brede schouders' die ik ken. Ze maken hem geweldig stoer in zijn slim-fit hemdjes en ze zijn tegelijk het allerbeste opvangcentrum bij baaldagen.
* Hij maakt de mooiste dochters van de hele wereld.

Maar weet je waar ik eigenlijk nog het meest van hou?
't Feit dat ik bij hem steeds 200% mezelf kan en mag zijn.
En wat kan je als vrouw nu eigenlijk meer wensen?
Behalve misschien dat hij voor altijd mijn allerliefste man wil blijven...
Loveyalots lieverd xxx

Hoe goed thuis zijn kan zijn...

Wauw, wat een weekend...
Als 't zonnetje ons trakteert, dan doet ze dat ook meteen goed!
Zaterdag heb ik voor 't eerst in 2 jaar (jep, je leest het goed) mijn boek (De gele ogen van de krokodil - aanrader - alleen niet zo goed voor de tennisellenboog met zijn 500+ pagina's) onder de arm genomen en mezelf gedurende een paar uur heerlijk naast 't zwembad gelegd. Man, je kan niet geloven hoeveel deugd dat kan doen... Er is natuurlijk altijd wel een machine was die staat te roepen en een keuken die de festiviteiten van de avond ervoor over 't aanrecht heeft uigebraakt. Maar soms moet je de boel gewoon heel effe de boel laten en plaats maken voor gezelligheid.
Ook Nika was dringend toe aan thuis-zijn. Hoe graag ze ook bij haar pepe en toto op visite gaat, vorige week was 't van-hot-naar-her-gedraaf haar allemaal eventjes teveel geworden. Ze wilde 'gewoon thuis zijn' in plaats van weer op verplaatsing, want dat is immers toch de betekenis van vakantie?! En dat uitte zich in een uur lang trieste tranen. Niet goed voor 't gemoed van onze lieve pepe en toto, maar vooral een duidelijk signaal naar mama en papa toe. Dus hebben we boenk al onze buitenhuise plannen over boord gegooid en er allemaal Vijfboomkensweg-plannen van gemaakt. Een etentje op restaurant werd een diner Casa De Weirt en werken op maandag werd thuis-werken op maandag (voor Dennis althans; ik zit gewoon op m'n bureautje vandaag ;-)).
We hebben allemaal met volle teugen genoten. Ik citeer nog even mijn man zaterdagavond, aan tafel, buiten, genietend van een BBQtje onder ons: "Hoe graag ik ook op de lappen ga, ik geniet steeds meer van ons huisje en ons tuintje; van thuis-zijn."
Doet me denken aan een quote die vroeger bij mijn ouders thuis aan de muur hing:
"'t Is goed als 't thuis goed is. En bij ons thuis is 't goed."
Mooi, toch?

Berichtje aan mijn lieve lezers

Dag lieve lezers,
Ik krijg regelmatig fijne reacties op mijn blogje. Vaak ook van mensen waarvan ik helemaal niet wist dat ze me volgden! Heel leuk is dat, echt waar. Bij deze wil ik jullie dan ook eens graag recht uit m'n hart bedanken voor alle lieve, grappige, complimenteuze woorden. Ze geven me als het ware schrijfvleugels ;-)
En weet je waar jullie me nu eens ongelooflijk veel plezier mee zouden doen? Laten zien dat je me volgt. Hoe doe je dat? Door links bovenaan op mijn blog te klikken op 'Neem deel aan deze site'. Dan 'openbaar volgen' aanduiden, en dan hoop ik dat de rest zichzelf uitwijst. Ben namelijk niet bepaald technisch aangelegd, I'm afraid. (Dennis vertelt me hier net nog dat als je een Facebook-account hebt, je gewoon die login en paswoord moet gebruiken en dan is het heel makkelijk).
Rest me alleen nog jullie allemaal een fijn weekend te wensen.
Ik hoop dat het rustig en zonnig wordt. Zodat iedereen die van dichtbij of ver betrokken is geweest bij het Pukkelpop-trauma een klein beetje terug in zijn plooi kan vallen.
Liefs,
Kim

Over rust vinden

Ik heb gisteren een leerrijke avond gehad (nog leerrijker dan die van vorige week dinsdag met die shampoo van de Carrefour).
Eerst op kinder-EHBO-cursus geweest. En al goed, dacht ik bij afloop, want als er ooit iets met Nika zou gebeurd zijn (please laat er nooit iets met Nika gebeuren), dan denk ik dat ik haar wellicht eerder om zeep had geholpen dan écht had geholpen. Ik moet eigenlijk echt blij zijn dat Nika nooit van het slag is geweest die hoognodig legoblokken in hun strot moeten duwen om te laten zien dat ze aanwezig zijn, of blauw aanlopen omdat ze vergeten zijn dat je moet bijten op jamon voor 't inslikt. Want als één van die zaken zich voor mijn neus zou hebben afgespeeld en ik was de enige aanwezige ziel geweest op dat moment, dan denk ik niet dat ik één ding juist zou hebben gedaan. Een aanrader dus!
Daarna ben ik een gezellig glaasje gaan drinken met mijn lieve vriendin die ik erg gemist had de laatste tijd, en we hebben een heel interessant gesprek gehad over 'gelukkig zijn' en 'rust vinden'. Ik ben de laatste jaren tot de conclusie gekomen dat die twee zaken voor mij persoonlijk onlosmakelijk met mekaar verbonden zijn. Je kan in mijn ogen maar geluk vinden, nadat je eerst innerlijke rust hebt gevonden. En die rust kan vanuit verschillende hoeken komen. Omdat je voor een job kiest waar ze je niet vragen "halve dag congé vandaag?" als je om half 5 je bak dichtgooit. Of omdat je stopt met te denken dat het misschien anders beter zou kunnen zijn en je leert neer te leggen bij bepaalde zaken. Omdat je leert duidelijke afspraken te maken en je verwachtingen deelt, in plaats van teleurgesteld te zijn als dingen niet gebeuren (bij deze, Dennis: ik wacht nog steeds op mijn Moederdag-cadeau! ;-)).
Eens je dat soort zaken onder de knie hebt, ga je merken dat alles plots makkelijker gaat. En dat je geluk voor een groot deel zelf in de hand hebt. En dat geluk bovendien ook nog eens heel erg aanstekelijk werkt. Het ene geluk trekt het andere aan.
Filosofisch allemaal he. Maar soms goed om eens door te praten en te denken over de dingen des levens. Je zou ervan verschieten hoeveel wijsheid iedere individu eigenlijk wel te delen heeft met zijn entourage!

Bye bye buggy...

Mijn dochter is eigenlijk altijd een hele makkelijke slaper geweest. Ze slaapt werkelijk overal: bed of buggy, lawaai of stilte; het maakt eigenlijk allemaal niet uit voor Nika.
Je oogst natuurlijk voor een groot stuk wat je zelf gezaaid hebt; in die zin dat wij nooit van 't slag zijn geweest die een papier aan de voordeur hingen met "Niet bellen want baby slaapt" of die tussen 13u en 16u niet buitenkwamen omdat dochterlief haar dutje deed. Waar we konden, namen we haar altijd mee.
Het is dan ook met grote nostalgische gevoelens dat ik tegenwoordig regelmatig terugdenk aan de tijd toen haar lijfje nog in haar buggy pastte. Want eigenlijk deden we toen gewoon wat we wilden en hadden we geen avondklok. Zo heb ik haar buggy vorig jaar bijvoorbeeld nog probleemloos op de dansvloer van tennisclub Aartselaar geparkeerd en heeft zij heerlijk gedut terwijl mama een dansje placeerde. Geen avonden op de hotelkamer op reis, nee hoor: "Kruip er maar in en doe je oogjes maar toe" en wij konden op 't gemakje een terrasje doen. Zaaaalig...
Sinds begin dit jaar past ze echt niet meer in haar buggy. Haar knietjes zaten zowat ter hoogte van haar oren en haar hoofd tekende een bolvorm af in de kap van de buggy. 
Ik heb werkelijk ernstig overwogen om een lasser in te schakelen om het voetenlatje te demonteren en er een goeie halve meter lager terug aan te frezen, zodat we voor minstens een jaar of vijf verder konden. Maar 't heeft niet mogen zijn. De tijd van gaan was gekomen. De marginaliteitsgrens dreigde overschreden te worden.
Zo kwam het dus dat ik dit jaar op tennisclub Aartselaar NIET op de dansvloer heb gestaan en gisterenavond met pijn in het hart met dochterlief naar huis ben gereden, die vervolgens als een engel al na 30 seconden in haar autostoel in slaap is gevallen.
Misschien eens polsen of we daar geen wielenstel onder kunnen laten frezen? ;-)

Op een doordeweekse dinsdag

Wat ik zoal geleerd heb op een doordeweekse dinsdagavond als die van gisteren:
1/ De inwoners van mijn gemeente en buurgemeenten zijn fijne cafégangers. Of het nu dinsdag is of vrijdag; elke dag is goed voor een pintje; de cafés zitten altijd even vol (waardoor je automatisch ook denkt dat het al vrijdag is, met alle gevolgen vandien, maar daarover meer in punt 5).
2/ De Pomp is een fijn café. Als je de gemiddelde leeftijd van 16 tenminste even kan negeren en omdraaien in een positief gegeven, zijnde dat 'sterk + fris' er slechts 5 euro kost (wellicht omdat de gemiddelde wekelijkse pré van een 16-jarige ook maar 10 euro bedraagt).
3/ Je drinkt niet eerst wodka om dan over te gaan op gin (ook al hebben beiden dezelfde kleur). Je denkt grondig na, kiest met volle overtuiging and then you stick with your decision. Dát is verstandig.
4/ Koop geen shampoo van de Carrefour. Er is een goeie reden waarom die dingen 2 euro goedkoper zijn dan de L'Oreal, Elsève en andere 'Because your worth it'-shampoo-vrienden in het rijtje: je kop jeukt er namelijk van.
5/ Een halve dag moeten werken 's anderendaags is NIET hetzelfde als niet moeten werken 's anderendaags.
6/ Mijn vriendin Charlotte is een geweldig fijne madam. Je zal maar de gelukzak zijn die haar tegenkomt en haar hartje mag veroveren.

't Was über-gezellig. Alweer.
En kijk eens wat ik er allemaal van opgestoken heb...

Omdat niets evident is

Op een dag als vandaag zeikt half sociaal-netwerkend België doorgaans nogal stevig door over 't slechte weer: op hun Facebook pagina, Twitter-account, blogspot - overal en tegen iedereen die het maar zou kunnen zien of horen. Daarom dacht ik bij mezelf: laat ik het nu eens ostentatief anders doen vandaag. Daarmee vraag ik geen collectieve vreugdeskreet omdat het kutweer is en dat toch zo gezellig is. Nee, ik zou iedereen willen verzoeken om heel even te stoppen met zeiken en voor de verandering eens heel even stil te staan bij alle goeie dingen in 't leven. Dingen die veel te vaak als de evidentie aanschouwd worden.
Gezonde kinderen bijvoorbeeld. Of ouders die er voor je staan, en dan liefst nog 2 stuks als het even kan. Meer vrienden hebben dan je 2 handen samen kunnen tellen. Nog nooit werkelijk boterhammen met choco hebben moeten eten (tenzij degene die je gesmeerd hebt omdat je er zo'n zin in had). Dat soort dingen. Dingen die je helaas vaak pas ter harte neemt als je met miserie getrakteerd wordt.
Ik ben m'n dochter gisterenavond tot 3 maal toe gaan knuffelen in haar bedje. Eén keer na 't verhaaltje voor 't slapengaan. Eén keer - mét een snoepje,vlák voor ze in slaap is gevallen - om haar te belonen omdat ze zo flink is gaan slapen. En één keer toen ze al ingedommeld was; in de hoop dat mijn zachtjes ingefluisterde woorden "Love you" haar droom met mama-liefde zouden kleuren. Vanmorgen heb ik haar een briefje gelaten met dikke kussen erop, omdat ik al weg was voor zij op was. En straks plan ik het niet anders aan te pakken. Ik trakteer iedereen die vandaag mijn pad kruist met een extra dikke knuffel. Gewoon omdat het goed is om af en toe eens stil te staan bij al die vanzelfsprekende evidenties.
Feel free to join me...

Net zoals een bruistablet...

Ongelooflijk hoe zon een dag effectief kan 'opwarmen'.
Ik ben goedgezind en vol goesting op gestaan en dat gevoel is sindsdien niet meer weggeëbt.
Daarnaast zijn op kantoor de vakanties ook effe achter de rug én zijn er 2 nieuwe collega's gestart, wat maakt dat alles daar nu ook een verse boost heeft genomen.
En die 'drive' had ik nu echt broodnodig. De spreekwoordelijke "schup onder mijn...". Ik ben iemand die ongelooflijk veel energie en vrolijkheid kan uitstralen, maar ik moet wel af en toe gevoed worden, wil het chemische proces zich in gang zetten. Net zoals een bruistablet ook maar begint te borrelen als je er water overheen giet.
Dus of het nu de zon of de fijne werksfeer is die mijn gemoedstoestand zo positief bevorderen, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. Ik ben goedgeluimd vandaag! Ik kijk uit naar een heerlijke avond terrassen en tapa's eten met een lieve vriendin in Leuven, morgen moet de dochter van 's morgens tot 's avonds aan een lading knuffels geloven én zaterdag zie ik Daan - alweer! Wat kan een mens nu nog meer wensen...

Brief aan mijn vriendin

Ik mis je lieverd.
Ik zou uren rond de pot kunnen draaien en vanalles verzinnen om maar niet to the point te moeten komen. Maar 't feit is daar en ik kan het niet meer ontkennen: Ik mis je. Keihard...
Uiteraard weet ik dat twee handen op één buik niet zomaar uit mekaar te halen zijn. En ik geloof ook echt in 'onvoorwaardelijk'. We zijn tenslotte ook geen 16 meer, dus uit het oog betekent al lang niet meer uit het hart. Maar dat neemt niet weg dat ik onze vroegere 'ons' heel erg mis. Misschien valt het mij harder op dan jou. En misschien komt dat ook gewoon omdat ik meer tijd heb om ernaar te kijken. Maar het gevoel is onmiskenbaar daar...
Waar is de tijd naartoe, dat we elke dag nog samen van en naar Brussel reden. En dat we de hele rit - een uur en een kwart - aan één stuk door tegen mekaar zeikten aan de telefoon over de kut-afstand en de enige die er beter van werd was Proximus? We hebben denk ik elke boom langs de A12 omvergezaagd ;-). En waar zijn de dagen naartoe waarop onze entourage ons bijna als een icoon aanschouwde, want waar je de ene zag, zag je immers altijd de andere. En weet je nog hoe we giechelend zeiden: "wij worden wellicht nog samen zwanger en lopen dan samen door 't park met onze buggy's!". En dat dat dan potverdorie nog gebeurde ook! Als dat geen twee handen waren...
Vraag me niet waar wij het allemaal over hadden want het was tegelijk niets én teveel om op te noemen. Maar man, wat genoot ik van die gesprekken, van die avondjes, van onze ongeremde oprechtheid, van ons...
Dat was het gedeelte 'gemis'; maar daarnaast is er ook nog het stuk 'bezorgdheid'. Ik wil even hard als jij geloven dat het goed met je gaat. Maar wat ik zie vertelt me net het tegenovergestelde. Je bent zo fragiel, zo broos. Ik wil je zo graag helpen maar kan vaak zo moelijk inschatten of ik nu gewoon moet luisteren of ingrijpen.
Ik besef heel goed dat er andere mensen in je omgeving zijn waarmee praten je dezer dagen wellicht makkelijker afgaat. Want ik zit natuurlijk in de makkelijk-praten-situatie, met man en kind en huis en boom en al. Maar wist je eigenlijk al dat ik het ook heel erg goed NIET over man en kinderen kan hebben, by the way? ;-)
Dus weet asjeblief dat ik altijd voor je klaarsta, dat ik hunker naar je aanwezigheid en naar je vraag om vriendschap - mijn vriendschap. Dat ik niet kan wachten om het weer over alles en tegelijk niets te hebben.
Hou je vooral niet in als je vindt dat het leven soms klote is. En weet ook dat je het me mag zeggen als het helemaal NIET met je gaat. Bel me als het gemis van je lieve prinses zo groot is dat je eigenlijk liever de hele dag in je bed zou doorbrengen. Ik breng je sushi en sloten wijn. Zeg het me asjeblief allemaal eerlijk lieverd; ik zal je er wellicht alleen maar liever om zien...
Liefs,
Je vriendin
x

Excuse-me-je, quoi

M'n kop zit vol en m'n lijf is leeg. Resultaat van een serie byzonder ongezellige dagen.
Alles kan zo simpel zijn en geluk is eigenlijk echt niet zo ver te zoeken. Maar MAN wat kunnen dingen ook zo ongelooflijk onnodig gecompliceerd zijn...
Overal goed willen doen en de volle wind vanvoor krijgen. Proberen discussies te vermijden en er toch een volle lading van in je bak krijgen. Zo unfair vind ik dat...
Ik besef dat ik niemand vrolijk maak door hier een hele post bij mekaar te zagen, maar het is uiteindelijk toch 'mijn hoekje' he; 'mijn plekje waar ik af en toe eens helemaal mezelf kan zijn'. Well, this is me at this very moment. Excuse-me-je, quoi.
Dus wie in deze druilerige tijden op zoek is naar een streepje zon, surft vandaag wellicht beter naar de last minute pagina van jetair.be ipv naar voornika.blogspot.com ;-)

Over de twee liefste mensen van de hele wereld

Heb ik je al eens verteld over de 2 liefste mensen van de hele wereld, mijn pepe en toto? Ik dacht het niet he... Om een goed beeld te kunnen schetsen van de grootte van mijn liefde en de wortels van die liefde, moet ik even terug in de tijd. Want als herinneringen tot helemaal in je kindertijd teruggaan en je nog steeds één voor één vullen met blije nostalgie, dan is 't teken dat het echt diep zit...
Elke vrijdagavond was voor mijn ouders feestavond, want dan hadden ze hun wekelijkse stap-avond. Elke vrijdagavond was voor mij feestavond, want dan mocht ik naar mijn pepe en tant'Odilleke (die 'toto' is er pas gekomen, toen ons Britt er maar niet in wilde slagen de 5 lettergrepen goed na mekaar te zeggen en daarom besloot met een korte maar krachtige "to-to!" haar gat te vegen aan een voor mij reeds 6 jaar bestaande waarde). Soit, vrijdagavond dus. Telkens we het bruggetje over de Schoten-vaart over reden, begon het bij mij al te kriebelen. Moeilijk om echt te duiden wat het nu juist was dat me daar zo gelukkig maakte, al moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven dat het hoge verwennerij- en afluizerij-gehalte er wel voor een haar tussenzat. Als ik op zaterdagochtend mijn eerste lego-huis van vele modellen die dag klaarhad, maakten we ons klaar om naar de markt te gaan; mijn wekelijkse afluis-trip. Eerst langs het snoepkraam voor een grote zak bollen, zo van die ronde rode met een witte zuur-laag, waar je oorspier zo helemaal van samentrok. En dan naar mijn favoriete plek: het plaatjes-kraam. Elke week mocht ik mijn favoriete singletje uit de 'BRT Top 30' kiezen. Mijn eerste exemplaar ooit was 'The promise you made' van Cock Robin; still one of my favorites. Ik weet nog alsof het gisteren was dat mijn mama me opbelde en blij verkondigde "Kimpie, je hebt vandaag een zusje gekregen!" waarop ik antwoordde "En ik heb juist een chocolade trein gekregen!" Om dus maar even te schetsen hoe onverstoorbaar ik was als ik in Schoten verbleef...
Ik zie nu nét hetzelfde gebeuren bij ons Nika. Het eerste wat ze doet als ze aankomt in Schoten is al haar kleren uitschieten om haar aftands prinsessenkleed aan te trekken, en vervolgens een 'verrassing' (haar woord voor een snoepje) af te luizen. Dan haalt ze de 'juwelendoos' boven en is ze helemaal door het dolle heen als toto de prinsessenkroon opheeft (lichtjes scheefgezakt en met bijpassende mimiek) en pepe de armbanden als oorringen draagt (ik geef je op een briefje dat de combinatie hiervan met zijn kale knikker een spektakel is! ;-)). En zij doen het op hun beurt allemaal met een grote glimlach en met een hart dat overloopt van liefde.
Misschien komt het doordat ze zelf geen kindjes hebben gehad, dat ze ons altijd extra in de watten hebben gelegd, wie weet... Wat ook de oorzaak is van die eindeloze goedheid en grenzeloze behulpzaamheid, ik ben jullie er heel erg dankbaar voor. Jullie zijn voor mij het levende bewijs dat door en door goeie mensen écht bestaan. Loveyalots... xxx