Tenesta onder de kerstboom

Het ziet er naar uit dat het weer eens tijd wordt om er een sessietje opvoeding in te rammen. Ik merk dat ik de laatste weken vaker reden tot ruzie dan tot jolijt heb en dat begint stillekes aan zwaar mijne frak uit te hangen... Een bord leegeten dat niet bestaat uit wortelpuree met worst  duurt gemiddeld een goei uur. 's Morgens tanden poetsen en kleren aandoen is al eventjes niet meer gelukt zonder een ambrasje links en een bletje rechts. En telkens als je intonatie heel duidelijk maakt dat alleen JIJ de eigenaar bent van het laatste woord, komt er steevast toch nog een kleine "Ja maar..." of "En... dan?" achter. Ik zou er iets van KRIJGEN! "Das de leeftijd manneke", zei ons mama gisteren. Hoewel ze wellicht meer dan gelijk heeft, is dat toch niet echt de 'oplossing' waar ik op zit te hopen. Op zulke momenten zou ik niets liever doen dan die dochter van mij, die omgevings-kuren opzuigt als eens spons die een jaar in de woestijn heeft verbleven, in een klein isoleercelletje verstoppen. Weg van alle franke teuten en niet-gevraagde antwoorden. Geen reële optie - hoewel misschien wel het overwegen van een filmscript waard! Bijvijzen is dus de enige wél-valabele optie. En toevoeging van een weekje stickers-kleven is waarschijnlijk geen overbodige luxe.
Gelukkig is er ook nog wel die 'andere kant' hoor; de spontane knuffels, de humor die elke dag wat spitsvondiger wordt, de momenten samen onder het TV-dekentje, full-focus op 'The Voice' (oh wat ben ik blij dat ze op dat vlak 'mijnen aard' heeft! ;-))
De combinatie van die 2 uitersten maakt dat ik me soms wat manisch-depressief voel: ik ga van extreem genot en geluk in no time over naar frustratie en kot ambras.
Misschien nog snel een doosje Tenesta onder de kerstboom schuiven?!
Fijne feesten lieve lezers; mijn laatste werkuren tikken weg! xxx