Is het nu echt gewoon puur toeval, of klopt mijn gedachte dat hoe ouder je wordt, hoe groter en hoe dichterbij miserie vaak komt. Ik kan me echt niet herinneren dat ik op mijn 20ste vriendinnen aan de telefoon kreeg die me verhalen vertelden die alle onwaarschijnlijkheid overstegen. Verhalen waarvan je je afvraagt of zelfs getrainde mensen hierop een antwoord weten te formuleren.
Ik hoor de laatste tijd echt het ene horrorverhaal na het andere. En niet zo van "den beenhouwer vertelde over de tante van de zuster van Mariëtte van de pedicure", nee, gewoon hier en nu, in de eerste graad. Grellig. En intriest.
Lieve vriendinnen van me (jullie weten wel tegen wie ik praat): nooit mee inzitten om je verdriet te delen, nooit denken dat je verhaal ongepast komt, maar vooral altijd blijven hopen dat de dingen weer beter worden en goed onthouden dat ik jullie graag zie. Echt heel erg graag...
Ik hoop echt dat dit grellig fenomeen binnenkort stagneert en niet in dezelfde lijn als de laatste 10 jaar blijft stijgen, of ik ben helemaal delirium tegen dat ik mezelf ooit pensioensgerechtigde mag gaan noemen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten