woensdag 22 augustus 2012

't Zijn geen kampen meer zoals vroeger...

Mijn dochter is deze week op paardenkamp. Of beter 'paarden-omnisport-kamp'.
En dat heeft zo al zijn voeten in de aarde gehad...


Zo bleek onder andere ...

... dat onze paardenfreak plots meer geïnteresseerd is in kippen en hun eieren dan in paardrijden, en gisteren eigenhandig besliste "ik ga vandaag niet paardrijden, maar alleen maar eieren zoeken", wat dus een onverwachtse focusverlegging van 'paarden' naar 'omnisport' opleverde.

... dat mijn voorstel om die zelfgeraapte eieren misschien ook zelf op te eten  (binnen het kader van ons continue 'probeer-eens-iets-anders-dan-wortelpurree-te-eten' voortgangsproject) helemaal van de hond was: "Neeeeeee mamaaaaaaa, dan gaat het kuiken dood!!!!!!!!!!". Zo moest ik dus om 8u15 vanmorgen het verschil tussen bevruchte en onbevruchte eieren uitleggen aan een 6-jarige. (dus ja, ook kippen en hanen 'knuffelen' sinds vandaag).

... dat kampgenote Lara een ongelooflijke sloor is met een waanzinnig straf verhaal: dat jonk heeft een tijd geleden toch wel niet zo'n grote amandelen gehad - in haar longen nog wel! - dat ze begot geen lucht meer kreeg. Hebben ze dat kind haar amandelen er dus uitgehaald, vervolgens kleiner gemaakt, om ze tot slot terug te kunnen steken. Opnieuw in haar longen, begot. Nu gij...

Om maar te zeggen: 't zijn geen kampen meer als vroeger. Waar je kon kiezen tussen tennis of tennis. En als je geluk had en de monitor was van 't slag dat eens zot dierf doen, werd er misschien ook wel eens een zakdoek gelegd.
Nee hoor, die kampen van nu, das 200% pure sensatie!

vrijdag 17 augustus 2012

Slipping through my fingers...

't Zit erop. 't Is gepasseerd. Alles gaat weer zijn usual gangetje.
M'n gat stond zelfs nog in m'n werkstoel toen ik gisteren opnieuw post vatte.
Maar vanbinnen voelt het nog even anders.
De banden zijn weer aangehaald, ons triumviraat weer wat versterkt.
Na de kleine 2 weken 'groepsvakantie' met de hele familie - die me trouwens reuze is bevallen - hebben we nog even een 'triootje' in Italië gedaan en dat heeft me echt ongelooflijk deugd gedaan... Hoewel ik het niet voor mogelijk achtte, zie ik die kleine meid van me nog liever dan anders. Met d'r schattig wit poepje, mooi afgetekend onder haar donkergebruind ruggetje, met d'r onbezorgde stralende vakantielach, met d'r schattige koppie dat elke dag pienterder wordt en meer dan ooit 'klaar is voor 't eerste'. Mijn lieve man en ik zitten ook weer helemaal op dezelfde golflengte. Met elke dag dat de vakantie duurde, werd 't aantal woorden dat we nodighadden beperkter. Volledig op mekaar afgestemd. Yin en yang in een kanootje.

Zalig is dat. Heel erg hartverwarmend.
En traditiegetrouw brengt het me ook wel een beetje in een weemoedige bui.
Want je wil met alle macht vasthouden aan dat gevoel, terwijl je diep vanbinnen weet dat het net zoals die Italiaanse zandkorreltjes zacht maar zeker door je vingers zal glijden...