donderdag 23 februari 2012

Terribly cosy

In tijden waarin het niet altijd even fijn vertoeven is op kantoor, maak ik er in mijn me-time graag een reuzegezellige boel van. De dagen waarop ik thuis ben, geniet ik met volle teugen en cocoon ik aan een niet-bij-te-houden tempo. Sfeerlichtjes aan, kaarsjes aan, boekje lezen in bed met soezende dochter naast me. Daarnaast heb ik ook een oude hobby van me met een seut-gehalte van hier tot in Tokio bovengehaald: de salontafel is sinds maandagavond namelijk volledig ingepalmd door een puzzle (EEN PUZZLE!!) van maar liefst 1500 stukjes. Vreselijk verslavend en oer-gezellig!! ;-)
Al die cosiness op een stokje maakt dat het 's morgens letterlijk fysiek pijn doet als ik mijn warm nest moet verlaten. Maar dan is er het goeie nieuws dat vandaag alweer mijn laatste werkdag van de week is en dat er een heel fijn en goedgevuld weekend op me staat te wachten: Morgen Eftelingen met lieve vrienden en 's avonds proberen ongeïnviteerd op The Voice binnen te geraken (gezien ze letterlijk achter mijn hoek filmen, is een poging niet zó'n grote moeite ;-)). Zaterdag hobbybeursje bezoeken met mama en Nika, 's avonds beentjes onder de tafel bij mijn vriendinnetje. En zondag... zondag komt mijn maatje terug. Dus zondag wordt sowieso een GOEIE dag.
Enjoy lieverds, want dat ga ik ook doen! x

dinsdag 21 februari 2012

Pakje goesting?

Terwijl alle kindjes genieten van weldoende vakantie, zit ik een beetje te balen achter mijn pc.
Ik was mijn dag vrolijk begonnen. Samen met dochter ontwaken in 't grote bed (can't get enough of that feeling), toertje naar Boom - dochter afzetten, toertje naar Mechelen -helemaal klaar om de grote to-do-lijst aan te pakken. En dat alles rijkelijk besmeerd met een brede glimlach en een grote portie goedgemutstheid.
Maar rond de middag was het plots helemaal gedaan met de joligheid. Net als wanneer de Dafalgan codeïne die je tegen de griep hebt geslikt, uitgewerkt is en je van een naïeve feel-good in een reële feel-braak vervalt. 

Ik ga niet uitwijden over de oorzaak. Laat ons het houden op een 'accuut geval van tactloosheid'. Eigenlijk is het de frustratie ook helemaal niet waard.
Ik kan alleen maar met een lichte vorm van jaloersheid kijken naar mensen die bij herstructurering voor hun goeie diensten beloond worden met een cheque en een vriendelijke handdruk, in plaats van met een uit-te-presteren opzeg van 4 maanden. Want hoe positief ik het allemaal ook wil aanpakken; deze situatie is eigenlijk voor geen van beide partijen een goeie zaak.
Dus mocht je toevallig ergens nog een pakje goesting of een weekje krokusvakantie hebben liggen, smijt het dan asjeblief even op de post. I could use it... ;-)

zaterdag 18 februari 2012

Slechte single

En zo kwam het dus dat mijn ventje plots vertrokken was.
Niet écht plots natuurlijk, want deze Canada-trip is denkelijk zowat een jaar of 26 geleden al ingepland en uitgedacht. Maar toen hij gisterenmorgen om 5.30u nog even een zachte knuffel kwam geven en ik stilletjes uit mijn vroege-ochtend-roes ontwaakte, besefte ik het plots: "I am widow-for-a-week!". 9 dagen eigenlijk meer precies. En dat is best wel een lange tijd...

Langs de ene kant is liefde voor twee aan Nika geven wel iets waar ik naar uit heb gekeken. En wakker worden met haar zachte lijfje naast mij in het grote knuffelbed was van een ongekende zaligheid. Maar anderzijds besef ik heel goed dat 'alleen-zijn' niet echt aan mij besteed is. Ik geniet KEI-hard van een avondje alleen thuis zijn en dan alleen maar doen waar ik zin in heb, omdat ik dan weet dat we 's nachts weer met z'n 2en zijn. Ik ben ondertussen zelfs al gewend geraakt aan Dennis' jaarlijkse shortski-tripjes met the guys. Maar 9 dagen...
Ach voor je 't weet is die week alweer voorbijgevlogen natuurlijk. Maar ik weet één ding wel zeker: ik zou een bijzonder slechte single zijn!
Geniet, mannetje van me. The time is now; the moment you've been waiting for since... well like...forever.
Maar vooral: wees voorzichtig (al weet ik niet of uit-helikopters-springen überhaupt voorzichtig te noemen is! ;-)). Kom asjeblief in één stuk en zonder brokken terug.


Je prinses en ik zullen je staan opwachten... xxx

woensdag 15 februari 2012

Triestige tijden...

't Zijn al een tijdje triestige tijden...
Ik heb - soms van van dichtbij, soms van op een afstand, maar toch steeds heel intens - vele verdrietige dingen meegevoeld en beleefd.
Mensen die hebben gevochten, maar niet mochten winnen. Mensen die niet meer wisten hoe ze moesten vechten en er dan maar mee gestopt zijn, waardoor de achterblijvers nu moeten vechten. En tot slot mensen die moegevochten zijn.
Mijn bomma'tje behoort tot 't laatste soort. Ze is nog een schijn van de prompte, kloeke vrouw die ze ooit geweest is. Ik moet mijn oor vlakbij haar mond houden om te begrijpen wat ze zegt. Niet omdat mijn oren niet presteren, maar omdat ze amper nog fluistert. Ze eet niet meer omdat niets nog smaakt. En daardoor is ze zo broos geworden dat je bang bent dat ze door haar arme knoken gaat zakken. Ze slaapt waar je bij zit en vindt nergens nog de moed voor. Er rest haar slechts één droom, één wens: zachtjes in slaap vallen en nooit meer hoeven wakker te worden.
Ik raak maar niet gewend aan die woorden. En hoe vaak ze die wens ook al aan me geuit heeft, hij snijdt nog elke keer door merg en been. Ik voel me altijd zo triest als ik van bij haar kom. Enerzijds omdat ik zo met haar te doen heb, omdat ze tegen haar wil moet blijven gaan. Anderzijds omdat ik zo met mezelf te doen heb, omdat ik besef dat ik haar aan het verliezen ben.
Wat is de wereld eigenlijk toch soms zo oneerlijk: Nog een heel prinsessenleven voor je hebben en het niet mogen leiden. En een hele levensweg hebben afgelegd en niet mogen rusten.
Kan iemand me hier misschien een zinnige uitleg voor geven, cause I just don't get it.
En oh ja, de lente en haar kriebels mogen stilaan hun intrede gaan doen...

zaterdag 11 februari 2012

Brief aan mijn vriendin

Lieve vriendin van me,

Ik schrijf, en jij geniet.
Het geluk dat daarnet uit je stem klonk in je vluchtige "Alles-is-hier-echt-zalig!!"-telefoontje, was van een intensheid die ik al lang niet meer in je stem gehoord had.
Ik kan niet anders dan vrolijk bevestigend knikken, wanneer je me probeert te overtuigen dat  "love at first sight" echt wel bestaat.
Ik kan niet anders dan je geloven wanneer je me voorzichtig toevertrouwt dat je denkt je true soulmate te hebben gevonden.
Dus geniet ik voor je mee. En ben ik voorzichtig verrukt omdat je opnieuw straalt.
Als voorgangers niet beseften wat een prachtige vrouw ze lieten gaan, werd het ook maar eens hoogtijd dat een naïeve nieuwkomer uit zijn sokken werd geblazen door je warmte en je stralende lach en ze wél ten volle wist te appreciëren.
Een hart met de grootte van het jouwe, verdient het om terugbemind te worden.
Dus glow big time hone. You soooo much earned it!
Ik duim in tussentijd dat mijn gezonde jaloersheid nog een eeuwigheid mag duren...

Liefs,
je vriendin
xxx

woensdag 8 februari 2012

Warme oproep

Lieve lezers,
Ik zou mijn schrijfhoekje voor één keertje graag eens willen inzetten voor een ander doel dan 'van me afschrijven wat me bezighoudt'.
Zoals jullie wellicht weten heb ik begin vorige week vernomen dat ik om financiële redenen op zoek moet naar een nieuwe uitdaging. Zekerheidsmens als ik ben, ben ik er meteen ingevlogen en de eerste sessie brieven zijn de deur uit, in de hoop ergens enthousiast onthaald te worden. De kans is echter ook reëel dat ze heel hard verloren aan 't lopen zijn in de stapels andere C.V.'s...

Dus vandaar mijn warme oproep:
Mocht je toevallig nu net op zoek zijn naar een nieuwe collega, of je collega is op zoek naar een nieuwe collega, willen jullie dan eens aan mij denken?

Ik probeer in een paar puntjes alvast wat richtlijnen samen te vatten:
- het mág marketing / communicatie zijn, maar kan bijvoorbeeld ook in de commerciële richting zijn. Om maar wat te noemen. Ik sta open voor vernieuwing! ;-)
- het woord 'manager' hoeft niet persé in de functietitel voor te komen
- ik ben fan van de provincie Antwerpen, maar kan eventueel nog leven met Vlaams-Brabant, maar dan mag het wel héél 'Vlaams' zijn ;-)
- sector: van ondergeschikt belang
- fijne sfeer, tof team, enthousiaste collega's: cruciaal
- en tot slot mag het voor de verandering eens een bedrijf zijn dat niet van plan is het komende jaar te besparen (op mij bijvoorbeeld ;-))

Spread the word lieve lezers, want één referentie werkt beter dan 100 straffe sollicitatiebrieven...
Reacties liefst niet op FB of in mijn blog; graag naar kim.de.weirt@telenet.be

Ik ben jullie op voorhand alvast heel erg dankbaar...
x

maandag 6 februari 2012

VoorMarie

Vandaag en de komende dagen gaan mijn gedachten alleen maar uit naar kleine Marie en haar ouders en grote zus.
Ook al ben ik maar een 'verre buitenstaander'; hun verdriet raakt me tot in het diepst van mijn ziel.
Ik voel me onwezelijk klein. Alle kleine kwalen en grieven vervagen tot niets.
Woorden schieten me te kort. Dus ik ga ze bij deze ook niet verder zoeken...

http://dedeckermarie.blogspot.com/