woensdag 15 februari 2012

Triestige tijden...

't Zijn al een tijdje triestige tijden...
Ik heb - soms van van dichtbij, soms van op een afstand, maar toch steeds heel intens - vele verdrietige dingen meegevoeld en beleefd.
Mensen die hebben gevochten, maar niet mochten winnen. Mensen die niet meer wisten hoe ze moesten vechten en er dan maar mee gestopt zijn, waardoor de achterblijvers nu moeten vechten. En tot slot mensen die moegevochten zijn.
Mijn bomma'tje behoort tot 't laatste soort. Ze is nog een schijn van de prompte, kloeke vrouw die ze ooit geweest is. Ik moet mijn oor vlakbij haar mond houden om te begrijpen wat ze zegt. Niet omdat mijn oren niet presteren, maar omdat ze amper nog fluistert. Ze eet niet meer omdat niets nog smaakt. En daardoor is ze zo broos geworden dat je bang bent dat ze door haar arme knoken gaat zakken. Ze slaapt waar je bij zit en vindt nergens nog de moed voor. Er rest haar slechts één droom, één wens: zachtjes in slaap vallen en nooit meer hoeven wakker te worden.
Ik raak maar niet gewend aan die woorden. En hoe vaak ze die wens ook al aan me geuit heeft, hij snijdt nog elke keer door merg en been. Ik voel me altijd zo triest als ik van bij haar kom. Enerzijds omdat ik zo met haar te doen heb, omdat ze tegen haar wil moet blijven gaan. Anderzijds omdat ik zo met mezelf te doen heb, omdat ik besef dat ik haar aan het verliezen ben.
Wat is de wereld eigenlijk toch soms zo oneerlijk: Nog een heel prinsessenleven voor je hebben en het niet mogen leiden. En een hele levensweg hebben afgelegd en niet mogen rusten.
Kan iemand me hier misschien een zinnige uitleg voor geven, cause I just don't get it.
En oh ja, de lente en haar kriebels mogen stilaan hun intrede gaan doen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten