dinsdag 26 juni 2012

Van 70 naar 90

Toen ik bij Studio 100 startte, ben ik van een 70%-regime overgestapt naar een 90%-tijdsregime. Oftewel van een halve én een hele dag per week thuis, naar alleen maar een halve dag.
En dat heb ik geweten...
Hoewel ik ervan geniet om weer helemaal up & running te zijn en ik duidelijk van het type ben dat werkdruk nodigheeft om optimaal te presteren, heeft mijn privéleven er toch een beetje ne slag van gekregen. Ik heb het gevoel dat ik mezelf constant achterna loop. Ik zit sinds kort niet meer heerlijk op vrijdagochtend bij de kapper, maar tijdens de laatavondopening op donderdag, samen met de rest van Lint. Niet meer van koffie-drinken in mijn pyama. Niet meer van lunchkes met net bevallen of parttime werkende vriendinnen. Schluss, voorbij, niet meer aan denken.
Daarnaast beantwoord ik elke vraag die met waneer-ga-ik-dat-regelen te maken heeft, steevast met "ah op woendagnamiddag he!".
Concreet betekent dit dat ik morgen tussen 12 en 20u:

- misschien op babybezoek ga
- met zekerheid mijn gisteren-jarige-buurvrouw ga bezoeken
- naar de supermarkt ga om mijn inslag voor een week te doen
- vervolgens die inslag ook effe in opwarmklare gerechten voor een week ga omtoveren
- mijn boek ga uitlezen wat me nét niet gelukt is op vakantie
- Nika's haren ga laten knippen (voor ik ze er bij een volgende kam-crisis eigenhandig uittrek) - ideaal zo op de laatste woensdagnamiddag voor de grote vakantie, lijkt me.

Laat ons hopen dat oefening kunst baart. En laat ons de Lord praisen voor die halve dag. Ik snap nog niet bijna hoe er mensen zijn die dit op 100%-basis kunnen bolwerken.
En bij deze heeft het luxepaard dus gesproken, maar belooft plechtig voortaan te zullen zwijgen...

maandag 25 juni 2012

Back to reality...

Vreemd toch hoe vakantie eigenlijk een soort van virtuele wereld is waar je van de ene op de andere dag in belandt en waar weinig of niets is wat het daarbuiten is. Opstaan kan plots zonder dat het moet voorafgegaan worden door een half uur durend ‘stilletjes wakker-maken-ritueel’, over eten wordt niet gezeikt (of toch maar een klein beetje), haren kunnen als bij wonder ook zonder gekrijs gekamd worden, ik ontdek een ander soort man die 's avonds geen uren achter de pc zit voor mails, rekeningen, Hattrick-pronostieks, VTV-tennisuitslagen en andere zaken waar ik met mijn vrouwenverstand niet bijkan – nee hoor: we eten met z'n allen tesamen, we praten en lachen om mekaars mopjes, we zijn samen uit én ook weer thuis.
Eén vlucht van 5 uur scheidt beide werelden van mekaar.
Gevaarlijk vind ik dat soort constateringen altijd. Want het besef van de tijdelijkheid en vergankelijkheid van die manier van leven, leidt onvermijdelijk tot teleurstelling bij de terugkeer naar de realiteit.
’t Is natuurlijk een illusie om te denken dat je die vakantiestemming kan doortrekken in de ‘werken-wereld’. Al zou het wél mooi zijn om er gewoon al een paar stukjes uit mee te nemen. Zoals dat samen eten, het lachen om mekaars grapjes of het tijdelijk uitzetten van alles wat in een stopcontact moet.
De realiteit was echter dat de computers gisterenavond tegelijk met de valiezen opengingen, dat we apart aten en apart gingen slapen, dat het vanmorgen gewoon weer gejammer was bij ’t opstaan, gesakker bij ’t tandenpoetsen, lange tanden bij ’t ontbijt en beschuldigingen van scalpering bij ’t haren kammen. Zomaar; zonder duidelijke verklaring, zonder voorafgaande aankondiging zo van “hey we zijn terug in ’t land, dus laat het stress-circus maar weer opstarten”.

Nee hoor; dat gaat gewoon geheel vanzelf in casa Fordel!
Besides that is er ook wel altijd weer een kleine fijne kant aan terug thuiskomen. Ik zie iedereen terug die ik - ja ook na een week al - gemist heb (weak as I am ;-)), de wijn is terug drinkbaar en het bed ligt precies toch net iets beter. Zelfs de bomen en het gras zijn hier echt.
It's good to be back. Zo min of meer toch...

maandag 18 juni 2012

Met weinig woorden

De zaligheid die ons hier overvalt is in die mate overweldigend, dat ik het voor één keer eens met weinig woorden ga doen, en gewoon de beelden ga laten spreken...
Met geen stokken uit het water te krijgen...

Just another view... ;-)

Klaar om te gaan kanoën!

Who rocks?? WE ROCK!!!!! ;-)

Effe Bonnie bellen!

Een voorsmaakje van de wellness hier - 5 minutes of pure pleasure in the lobby!

Zo ver mogelijk over de surfborden lopen zonder er vanaf te vallen.
Nika deed het beduidend beter dan mama en papa...

Met je naam in 't Arabisch op een dromedaris - hoe graaf is dat???!!!

Family pick

Ola guapa ;-)

Morgen terug voor meer jaloersmakerij.
Mijn Gin tonic heeft net geroepen... ;-)

zondag 17 juni 2012

Au paradis...

Het is zover. We've landed in paradise...
En omdat één van de voorwaarden om aan dit zalige experiment te mogen deelnemen, was dat je zoveel mogelijk moest WOM-en ("Word Of Mouth -en"), ga ik trachten me als een voorbeeldige Insider te gedragen. En zo kunnen jullie tegelijk dagelijks mee genieten van op afstand...

Om 13.30u gisteren zwaaiden de deuren van de vlieger open, en een voor mij ongekende warmte overviel onze door België onderkoelde lijven. De valiezen stonden er al, op 10 meter van waar we door de controle moesten (wat een 'nice change' was na de vastenvoettocht die we op Brussels Airport hadden moeten afleggen om van douane tot vlieger te geraken).
4,5 uur vliegen (of om het in Nika's termen te zeggen '2 films en een beetje Nintendo') een goei half uurtje bussen en toen reden we plots na niks dan rotsen en zand, een prachtige oase binnen...
Een grote groep van de alomgekende 'G.O.'s' van Club Med stond ons met open armen op te wachten. Fris handdoekje, tasje ijs-muntthee en hup richting de kamers. Zelfs in 40 graden worden je valiezen tot voor je deur gebracht! Zo'n ontvangst hebben we in voorgaande reizen nog niet mogen ervaren...
En dan was eindelijk Nika's grote moment daar: kleren uit, bikini aan en hup... 't water in! Heerlijk...
Na zelf een plons te hebben genomen, zette ik me op m'n strandstoel met een portie friet en een hamburger (de zorgen om de zoektocht naar mijn verloren lijn, zijn voor later ;-)) en al wat ik kon denken was: how in heaven did we get so lucky to be here...
De rust die van dit paradijsje uitstraalt is ongelooflijk. En met 6 uur tijdsverschil van een weerdepressie naar een tropische oase, das op het randje van niet te vatten...
De buffetten 's avonds waren er LOS over. Zefls Billy Turf had na 10 borden gevuld met telkens 4 gerechten moeten passen met goeie kaarten. Er kwam gewoon geen einde aan alle heerlijkheid...
En vandaag is 'mamatjes' dag, zo heeft Nika beslist. Wat wil zeggen dat ik de dagplanning mag bepalen!
Ik kies voor een lekker ontbijtje op gezellig plaatsje dat ik gisterenavond al heb gespot. Dan wil ik gaan kijken hoe Nika leert kano-varen (de kids-dagplanning die we gisteren na inschrijving in de miniclub meekregen, is er eentje om als grote mens jaloers op te zijn!). Terwijl Nika in de namiddag op schattenjacht gaat in de Club, lees ik mijn flutroman met een pina colada. Daarna supporteren voor papa's beach volley wedstrijd. En dan maken we ons fachet voor het avondprogramma: kinderdisco voor Nika en Grease Show voor 'de groten' (wat zouden m'n collegaatjes daar graag bij zijn ;-))
Genieten is het woord dat hier de hele lading dekt. Werkelijk niet weten wat je overkomt zo...
Tot slot nog even op vraag van Nika voor Tante Frie:


"Dankuwel voor de prachtige bikini!!!!"

Dikke kussen aan iedereen - we'll keep you posted ;-))

vrijdag 15 juni 2012

I'm like soooooo ready!!!

En of ik er klaar voor ben...
Het het heeft hier vandaag niet gewoon oude wijven, maar heelder bejaardentehuizen geregend!!
Laat het maar zijn, denk ik voor één keer geheel egoïstisch. Gooi er nog maar een tros pinguïns bovenop wat mij betreft. Want hoe viezer het vandaag hier doet, hoe groter het wauw-effect morgen zal zijn!
Kans dat ik na 2 uur in een temperatuurverschil van 20 graden van kop tot teen vol zonne-allergie sta, maar hey, ik neem het erbij! Anderzijds, het moet gemeld dat ik wel heel erg 'voorzorgend' ben geweest deze keer. Ik heb voor de verandering gisteren eens 2 milligram cortisonen ipv één in mijn gat laten spuiten, ik heb twéé tubes factor 50 bij de apotheek gekocht, en als het dan toch nog zou mislopen, heb ik zowel pillen als een mousse om de jeuk-fuckers mee te bestrijden.
Bref: Egyptische 40-graden-zon: I'm like soooo ready for you!!

Maar eerst vanavond nog een cocktail of 10 in mijn jup gieten op het personeelsfeest en voor de zekerheid vannacht toch maar een strookje Dafalgan én Motilium naast het strookje Touristil steken. Met wat chance geef ik deze vakantie zelfs licht ;-))
See ya dahlings - back in a week!
xxx

donderdag 14 juni 2012

Aan de overkant van de brug...

Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen. Dat het gemis beperkt zou blijven, gezien het vertrek geoorloofd was. Dat het afscheid nemen en plaatsje-geven al in de laatste weken voor vertrek was gebeurd.
Maar 't is niet zo...

Op de meest onverwachte momenten heb ik het moeilijk.
Als ik de ring van Lier oprijd, en besef dat het niet meer richting jou is.
Als ik me afvraag naar wie ik nog wil bellen voor ik met vakantie vertrek, en me realiseer dat het niet meer naar jou is.
En als Nika bij het kiezen van 2 knuffels in haar valies eerst voor Vlekje maar dan ook resoluut voor 'de poes van bonneke kiest'.
Dan krijg ik een krop in mijn keel en wellen de tranen op...

Vroeger was het soms passen en mikken om een gaatje te vinden in de drukgevulde weekends om bij je langs te komen. Nu doet het pijn te weten dat ik je niet meer kan bezoeken...

Ik las vanmorgen de tekst terug die de begrafenisondernemer zo mooi voorlas tijdens je dienst:


Laat ons veronderstellen dat ze een brug opwandelt, op weg naar de overkant… en dat ze vraagt:

Breng jij me weg tot aan de brug?  Ik ben zo bang om daar alleen te staan.   Als je daar bent, ga niet direct terug…. maar wacht totdat ik overga en zwaai me na,….. dan pas voel ik me heel veilig en vertrouwd.
Breng jij me weg tot aan de brug?  Ik heb geen idee hoe diep het water is. De overkant lijkt me zo ver.  Je kunt de oever hier niet zien…. Zover het oog reikt, zie ik alleen maar mist.
Ik twijfel aan het verder gaan, de angst voor de dood is als de angst voor het leven.  Het nieuwe lijkt te groot om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen ligt de kennis van het nieuwe leven… zoals een vlinder die al weet heeft van vliegen in zijn donkere cocon.
Breng jij me weg tot aan de brug?  En ga dan niet té vlug terug.
Zwaai jij me na als ik erover ga?
Een heel klein duwtje in mijn rug, is alles wat ik nog verlang van jou…  Dank voor je liefde en je trouw, ik ga nu maar gauw, want het begin is reeds in zicht. Ik voel de warmte van een bijzonder licht. En … ik steek van wal, naar een plaats waar jullie nog niet mogen komen...

Ik hoop dat ze goed voor je zorgen, daar aan de overkant van de brug.
Ik mis je, liefste boemeke...

xxx

maandag 11 juni 2012

Kleuterbesognes


Er zijn troubles in ‘Flore-en-Nika-land’.
Dit weekend kondigde dochterlief namelijk kordaat aan dat haar voormalige beste vriendin ‘als snelste daler van de week’ van 1 naar 3 is gezakt in haar vriendinnentop. Reden: “Flore doet altijd alleen maar haar eigen zin”.
“Waarover gaat dit eigenlijk?”, hoor ik je denken. “Laat die kleine gasten toch gewoon hun moment van drama hebben!” Probleem is helaas dat de gesteldheid van mijn dochter’s vriendschap met Flore rechtlijnig verbonden is met haar school-goesting-gehalte. Als de vriendschap top is, is schoolgaan ook top. Als de vriendschap in een dipje zit, is het plots school sucks all over the place...
Herkenbaar moet ik toegeven hoor. Mijn schoolvriendinnendrama’s kwamen meteen ook opnieuw naar boven bij het aanhoren van haar parlé. Vanuit grote-mensen-wisdom, probeerde ik een stapje in de goeie richting te zetten: “En als je nu zometeen eens recht naar Flore stapt en haar zegt dat je haar zo gemist hebt en dat je hoopt dat je snel weer de beste vriendinnen kunt worden? Laat zien dat je van goeie wil bent en dan zal het tij wel snel keren”, probeerde ik. Maar daar vond ze helemaal niks aan. “Weet je wat ik ga doen?” zei ze, “ik doe vanaf nu ook alleen nog maar mijn eigen zin!”
Benieuwd wat die strategie straks gaat opgeleverd hebben…
Maar misschien is de hele historie ook gewoon een teken aan de wand. Wordt het gewoon weer tijd dat het vakantie is. De gretigheid waarmee ’s morgens stukken van de aftellen-naar-vakantie-kalender worden afgeknipt, liegt er alleszins niet om! Nog 5 keer slapen en ‘de kleine vakantie’ begint. En als we terugkomen nog eens 5 keer slapen en ‘de grote vakantie’ staat voor de deur.
Ach, besefte ze maar hoe schoon een kinderleven eigenlijk wel is…

woensdag 6 juni 2012

ZES. Dat kan tellen...

Alweer een vinger meer die omhoog gaat bij de vraag "Hoeveel jaar ben jij?".
Alweer een paar centimeters, een hoop slimme uitspraken en een brok guitigheid erbij.
En ik flits traditiegewijs en overladen door een brok nostalgie weer even terug in de tijd - 6 jaar om precies te zijn - en herbeleef de hele dag opnieuw, van uur tot uur, van minuut tot minuut.
Proficiat lieve schat.
Wat word je toch groot...

xxx

maandag 4 juni 2012

Hoe zwart plots lichtgrijs kan worden...

Zoals jullie weten was vorige week woensdag een droevige dag.
Maar wat begon met groot verdriet, kreeg in de namiddag plots een zeer onverwachtse wending:
Een aantal weken geleden had ik me kandidaat gesteld via The Insiders (een mond-tot-mond reclame netwerk waarbij je gratis nieuwe producten kan testen en deze dan kan helpen bekend te maken door er zoveel mogelijk over te vertellen aan je entourage). Deze keer was de klant niet Biotherm om een nieuwe dagcrème te testen, of Bonux voor een nieuw wasproduct, maar wel...Club Med (astemublift!!) die duo's zochten om hun nieuwe club in Egypte te testen. Ok dacht ik, dit is te graaf om niet te proberen. Hele resem vragen moeten invullen, reisverslag van mijn favoriete vakantie van de laatste jaren verteld en hup - met de duimen omhoog - verzenden. Open ik woensdagmiddag half suf mijn Telenet mail en wat zie ik daar blinken?? "Proficiat, u bent erbij!!!!"
Man man man, onbeschrijflijk wat er dan door je heen gaat... Ik heb Dennis in tranen gebeld om het goeie nieuws te melden en die was ook helemaal overdonderd... Heel vreemd en heel dubbel. Misschien vond het lot dat wij dit op dit moment eigenlijk wel
kei-hard verdiend hadden!
Dus lieve mensen, laat me jullie alvast even helemaal jaloers maken met een kleine selectie sfeerbeelden van het paradijs waar wij binnen 1,5 week een hele week lang mogen gaan vertoeven ;-))



Of hoe een zwarte dag plots een lichtgrijze kan worden...