vrijdag 27 april 2012

Mijn bomma'tje

Het afscheid nemen is officieel begonnen...
Het gaat niet meer met mijn bomma'tje en ze gaat nu stilletjes aan haar laatste dagen in.
Volgens de dokteres is het een mirakel dat haar schriele beentjes de rest van haar broze lichaam nog kunnen dragen. Ze heeft zelfs de heldennaam 'sterke madam' van haar gekregen.
Om te vermijden dat pijn de bovenhand gaat nemen, krijgt ze de 'toelating' om nog meer te gaan slapen dan ze nu al doet. En hoewel ik weet dat dit voor haar veruit de beste optie is, voel ik het verdriet bij mezelf al stilletjes aan opborrelen. Ze is al een hele poos enkel nog in mijn herinneringen de pronte en kordate vrouw die ze vroeger was. Dus dan moet je realistisch zijn, het nuchtere deel van jezelf laten spreken. Dan wordt het tijd om eindelijk samen met haar voor 'haar kant' te kiezen; de richting die zij zelf nu eigenlijk al bijna een jaar uit wil.
Dus raap ik al mijn moed bijeen en geef ik je de toestemming, liefste bomma'tje. Niet omdat ik wil, maar omdat ik voel dat ik moet. Maar gun me asjeblief de permessie om nog twee voorwaarden te stellen: Ten eerste dat ik je nog minstens één keer heel hard mag knuffelen. En ten tweede dat je me belooft onze mooie herinneringen niet met je mee te nemen...
Ik zie je graag... xxx

donderdag 26 april 2012

Aan een rotvaart

Alles gaat aan een rotvaart de laatste dagen. Ik werk een dag meer in de week dus alle buitenwerkse activiteiten worden noodgedwongen in één woensdagnamiddag gepropt: inkopen doen voor een hele week, koken voor minstens 2 dagen, bomma'tje bezoeken. 's Avonds ben ik ook iets later thuis dan ervoor dus ook dan moet alles binnen een kortere tijdsspanne gebeuren. Zo kort dat mijn aperitiefmoment er soms zelfs bijna aan moet geloven (drama). Tussendoor ook nog wat proberen te sporten (dinsdagavond 8 km gelopen in de pletsende regen - héérlijk!), maximaal trachten deel te nemen aan alle sociale activiteiten waarop we aanwezig mogen zijn en tot slot tussendoor ook nog eens proberen iets met manlief te doen (morgenavond aperitieven in Sips en dan lekker eten bij Marcel). Pfieeeeuuuwwww. Het is me wat... Maar het gaat hoor. Ik voel me op-en-top bovenop de dingen en vlieg tegen een rotvaart de week door!
Het enige wat me soms wel een beetje overvalt, is het gemis van mijn kleine meid. Ik voel dat ik de tijd die ik verloren ben met haar, probeer te compenseren door de intensiteit tijdens onze momenten samen op te drijven. Een manoeuvre dat zij uiteraard niet begrijpt, omdat zij niet plots van 70% naar 90% is gegaan. Ik wil haar in een bui van overdreven moederliefde soms tot moes knijpen, terwijl zij vooral bezorgd is dat ze daardoor misschien wel eens 2 minuten van haar favoriete programma zou gaan missen. Niet makkelijk. Maar we vinden binnenkort onze draai wel weer. Correctie: IK vind binnenkort mijn draai wel weer ;-)

vrijdag 20 april 2012

Zo van die eerste werkweken...

Nog één dagje en mijn eerste werkweek is een feit.
Ik heb best al wat eerste werkweken gehad ik mijn carrière ;-) en moet zeggen dat ik er normaal niet zo’n fan van ben. Dat back-to-school-gevoel waardoor je dan overmand wordt, vind ik echt balen. Je kunt werkelijk NIKS. Het koffiemachien lijkt door aliens gemaakt en zelfs de simpelste handeling als je stoel wat hoger zetten, doet je vermoeden dat er ergens een cursus van op de server moet staan.  Daarnaast heb je dan nog dat “vertel-me-nog-één-ding-en-ik-zweer-je-dat-ik-het-er-op-je-schoenen-terug-uitkots”-gevoel. Een overload aan informatie die je doet twijfelen of het assessment er misschien toch naast zat, omdat je ogenschijnlijk maar over één hersencel beschikt, die duidelijk haar limiet bereikt heeft. Of het andere extreme: “misschien moet je al eens op de server snuisteren” (vrij vertaald: Ik hoop dat je jezelf gaat opleiden want ik heb er noch de tijd, noch de goesting voor.)
Zo van die eerste werkweken dus…
’t Was wat anders deze keer. Het was georganiseerd en gemoedelijk. ’t Was veel en ’t zal nog veel meer worden. Maar ‘ik ben groot nu’; dus gaan bleiten achter ’t hoekje is echt iets uit lang vervlogen tijden. Ik denk – dénk zeg ik dus uitdrukkelijk, want weten is aan de gevorderden – dat ik mijn draai hier wel ga vinden. Dat ik in een goei nest ben terechtgekomen. En dat ik hier nog heel erg veel ga leren.
Natuurlijk ga ik mijn vrije vrijdag nog wel eens missen (zoals gisterenavond, toen ik na mijn tweede gin tonic tegen alle gewoontes in mijn verstand heb bovengehaald, om in mijn bed te kruipen). Maar misschien ga ik het allemaal wel zooo graag doen, dat het gemis in no time vervaagd is. Wie weet... ;-)


woensdag 11 april 2012

Over twijfelen

Ik kreeg gisterenavond - niet geheel onterecht - op mijn klak van mijn zus dat het zooooo lang geleden was dat ik nog iets gepost had. Voor mij heeft er een hele week vakantie tussen gezeten, waardoor mijn laatste post nog maar gisteren leek. Maar voor de thuisblijvers die hunkerden naar hun gemiddeld 2-wekelijks afleidingsverzetje van een minuut of 5, moet die lege week echt een eeuwigheid geduurd hebben ;-)
Ik geniet momenteel nog volop van mijn laatste daagjes vakantie. Maandag is het zo ver; de grote nieuwe start. En net als een getrainde huisvrouw loop ik al sinds gisteren te roepen "waar gaat de tijd toch met mij naartoe?!" en weet ik nu al dat ik de helft van mijn to do lijst moet verhuizen naar de volgende lekker-even-thuis-tussen-twee-jobs-in-sessie (die dus op mijn 65ste met mijn pensioen zal zijn, gezien ik niet meer van plan ben ooit nog van werk te veranderen ;-)).
Soit, thuis dus. En genieten. Zoals gisteren bijvoorbeeld. Tussen 2 wasmachienen en opruimsessies door, even zalig gaan aperitieven met een vriendinnetje. Pfieuwwww wat hou ik van zulke momenten. Beetje filosoferen over 't leven, met een glas cava en een Vedet als moderatoren. Mijn vriendin zit in een fase waarin ik, denk ik - als ik heel diep graaf in dat putje waar ik liever niet al te vaak kom - ook ooit heb gezeten. De fase waarin je je afvraagt wanneer je nu juist moet stoppen met twijfelen en gewoon voor iets moet gaan, of er net niet voor gaan. Waarbij je kiest voor de eeuwige zoektocht of plots beseft dat je je schat eigenlijk al gevonden hebt. Waar je steevast blijft volhouden om niet toe te geven of bewust overgaat tot het maken van compromissen. Een fase die ik gelukkig gepasseerd ben. En waar ik - vind ik zelf - heel erg goed ben uitgekomen. Op relatievlak dan toch alleszins. Op werkvlak durft die twijfel nog wel eens de kop opsteken. Zo probeer ik er bijvoorbeeld nog steeds achter te komen of ik mijn laatste job nu wel écht graag heb gedaan, of ik dat mezelf vooral heb wijsgemaakt omdat mijn entourage me altijd zei "Kim, idealer als dat kan je het toch echt wel niet hebben hoor!".
Kern van de zaak is eigenlijk dat je daar vooral zelf moet zien achter te komen. En conclusies volgen dan wel vanzelf. Geen zaken forceren. Twijfelperiodes hebben namelijk vaak een hele goeie reden...
En in tussentijd moet je eigenlijk vooral gewoon genieten. En blij zijn dat er ook dingen zijn waar geen twijfel over moet heersen; dingen die gewoon CHRISTAL CLEAR zijn. Zoals dat ik nu nog eens op de koffieknop ga duwen. En vervolgens eens ga kijken of mijn zelfgeplante radijzen al op radijzen beginnen te lijken. Want dat doet een beetje zon nu eenmaal met een mens ;-). Have a nice one, darlings xxx