Het afscheid nemen is officieel begonnen...
Het gaat niet meer met mijn bomma'tje en ze gaat nu stilletjes aan haar laatste dagen in.
Volgens de dokteres is het een mirakel dat haar schriele beentjes de rest van haar broze lichaam nog kunnen dragen. Ze heeft zelfs de heldennaam 'sterke madam' van haar gekregen.
Om te vermijden dat pijn de bovenhand gaat nemen, krijgt ze de 'toelating' om nog meer te gaan slapen dan ze nu al doet. En hoewel ik weet dat dit voor haar veruit de beste optie is, voel ik het verdriet bij mezelf al stilletjes aan opborrelen. Ze is al een hele poos enkel nog in mijn herinneringen de pronte en kordate vrouw die ze vroeger was. Dus dan moet je realistisch zijn, het nuchtere deel van jezelf laten spreken. Dan wordt het tijd om eindelijk samen met haar voor 'haar kant' te kiezen; de richting die zij zelf nu eigenlijk al bijna een jaar uit wil.
Dus raap ik al mijn moed bijeen en geef ik je de toestemming, liefste bomma'tje. Niet omdat ik wil, maar omdat ik voel dat ik moet. Maar gun me asjeblief de permessie om nog twee voorwaarden te stellen: Ten eerste dat ik je nog minstens één keer heel hard mag knuffelen. En ten tweede dat je me belooft onze mooie herinneringen niet met je mee te nemen...
Ik zie je graag... xxx
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten