vrijdag 6 oktober 2017

De klop

Hebben jullie dat nu ook elk jaar opnieuw voor, dat die maand september je zo helemaal ondersteboven en binnenstebuiten draait?
Je bent nog heerlijk à l'aise aan 't nagenieten van de rust en de quality time van augustus, alles in functie van 't gezinnetje, niks moet, alles is welkom.
En dan plots, van 't moment dat die 9 op de kalender kletst: RAK!
De hele zen-shit naar de kloten...

Au revoir ochtendrust, welkom ochtendstress. Boekentassen, boterhammen, drinkflessen, koekendozen, haren in staarten. Lage staarten want hoge gaan niet in fietshelmen - just! Hopla, nog een hobby'tje erbij, want we willen kindlief toch niks ontzeggen, en trouwens, volleybal, das een groepssport, en groepssporten zijn belangrijk voor kinderen toch?!
Naar de Decathlon voor te klein geworden turnsloefen en badpakken. En voor volleybalschoenen natuurlijk. Oh ja en voor knielappen. En shortjes. En T-shirts. Liefst in 2 kleuren. 5000€ Decathlon. 5000€ hobby-lidgeld (het lijkt wel of we heel Sport Vlaanderen subsidiëren). En dan uiteraard ook nog de afrekening van de vakantie-visa (dju, dat we die nu toch konden vergeten zijn). Tegen dat de 13de maand in december gestort wordt, zal de put bijna terug gevuld zijn...

En dan heb je nog de 'eigen drukte': terug aan 't werk. Ontplofte mailbox. Drinkje hier, klanteneventje daar. Einde zomerseizoen tennis (laten we anders in 3 reeksen clubkampioenschap in schrijven). Begin winterseizoen tennis (terug 2 reeksen zoals vorig jaar? Oh ja want dat ging toch vanzelf? NOT!). En laat ons anders voortaan élke donderdag tennissen ipv om de 2 weken. En oh, les op woensdag, lijkt me heerlijk!
En misschien moeten we vervolgens ook nog even met iedereen afspreken die we een hele zomer niet gezien hebben. In september. Of allez, pakt oktober, want september zit vol.


En dan is ie daar plots weer: onverbiddelijk, met de vuist resoluut naar voor:
De klop. De patat.
Discussies over slecht gemaakte afspraken. Over te weinig gaten in de agenda voor quality-time. Over het gemis van de zomer. Over alles. En over niks.
Elk jaar opnieuw, en toch op de ene of andere manier onvermijdelijk...

En dan gaat de alarmbel af. Moeten we onszelf verplichten om weer héél even op de rem te gaan staan. Om quality-gaten te creëren waar er geen waren. Om tijd te maken voor een extra lief woordje. Of voor een wandeling in 't bos. Of voor een voorstelling van 't Grootste Zwanenmeer, gewoon met z'n drietjes.

De patat is er geweest. De bel is gegaan. En de gaten zijn gecreëerd.
Ik denk dat we er dus weer eventjes tegen kunnen.
Dat oktober liever gaat zijn voor ons.
Dat we onze weg wel weer terug vinden... x

dinsdag 6 juni 2017

Brief aan mijn jarige dochter


Lieve Nika,

11 kaarsjes stonden er op je cupcakes. Nog nét in één keer uit te blazen.
En net zoals elk jaar was ik deze keer opnieuw een beetje mee omver geblazen...

Want 11 worden betekent immers:

- Zo groot worden dat papa soms twijfelt op wiens stapeltje die broek met die lange pijpen nu hoort
- Zo mondig worden dat niet ik maar jij altijd het laatste woord gezegd heeft
- Zo bijdehands worden dat blazen wijsmaken niet meer aan de orde is
- Zo 'meisje' worden, dat ik me afvraag waar de tijd met mijn 'kindje' naartoe is...

Maar 11 worden betekent gelukkig ook net nog:
- Toelaten dat ik bij het ontwaken vanmorgen voor de zoveelste keer het hele verhaal vertel van de wondere dag dat je op deze wereld kwam
- Je nog elke ochtend wollig in een lepeltje leggen als ik stilletjes nog een gestolen kwartiertje dicht bij je kruip
- Sorry zeggen als je weet dat 't erover was. En dank je, als 't een schot in de roos was.
- Cupcakes vragen als traktatie op school, en ze met de ernst van een groot patissier versieren. Met smarties.
- T-shirts met glitter-palletten op je verlanglijstje zetten. 
- Kiezen om op je verjaardagsavond lekker gezellig thuis voor de televisie wokpannetjes te eten 
Maar vooral ook... af en toe nog gewoon 'ons kleine lieve meisje' zijn...

Love u to pieces, lieve schat...

Mama 

xxx

donderdag 16 februari 2017

Brief aan mijn vriendin

Lieve Ellen,
Allerliefste vriendin,

Er zijn geen woorden die sterk genoeg zijn om het verdriet dat je nu draagt lichter te maken. Als ze bestonden, schreef ik ze allemaal één voor één voor je uit, op papier waar geen eind aan komt. En kwam ik ze 's avonds nog eens allemaal opnieuw in je oor fluisteren.

De vele troostberichtjes die je van overal krijgt, helpen je misschien wel door de dag, maar ik weet zeker dat ze op stille momenten en tijdens donkere nachten, de diepe leegte die geslagen is niet kunnen vullen.

En dat maakt me mee verdrietig.
Want god weet dat je dit niet verdiende.
Dat jij - of all people - dit eigenlijk als allerlaatste verdiende...


Ik luisterde vanmorgen naar 't prachtige nummer van Bear's Den en moest zo hard aan jou denken, omdat ik denk dat dit is wat je dan voelt, als je iemand verliest die niet verloren had mogen gaan...

I'm so scared of losing you
and I don't know what I can do 
about it
So tell me how long love before you go
and leave me here on my own
I know it
I don't want to know who I am without you...

En die laatste zin bleef maar bij me hangen.
Geen idee wie ik zou zijn zonder m'n papa...

Want de wrede rauwe waarheid lieve vriendin, is dat wij, jij en ik, 40-ers of net-nog-niet, te jong zijn om onze papa te verliezen.
Zo zou het niet mogen lopen...

Papa's moeten namelijk nog kei-hard papa's zijn.
En bompa's. Of 'Vennie', in huize De Winter ;-)
En levenspartners.

Maar vooral toch papa's.
Zodat wij dochters gewoon kunnen doen waar we zo goed in zijn:
hun oogappel zijn...


In gedachten heel dicht bij je.
xxx