maandag 31 januari 2011

Betaalde sofa-dag

'k Heb 't frisjes vandaag. Zo'n kou die van je armen, via je hals, over heel je rug loopt.
Ik weet niet of 't de chauffage is die z'n werk niet doet of mijn systeem dat dreigt in panne te vallen, maar iets is niet helemaal in den haak. En hoewel 't geen zwaar weekend was met late uitspattingen, voel ik me toch alsof ik 2 trouwfeesten in m'n schoenen heb zitten.
Sofa-alarm dus, geen twijfel mogelijk. Hoe sneller onder de 'seuzze' hoe beter.
Eén keer per maand zou een mens een betaalde sofa-dag moeten kunnen nemen.
's Morgens door te geven aan de patron en meteen te consumeren.
Al zou je daar als part-timer dan wellicht geen recht op hebben... ;-)

donderdag 27 januari 2011

Me-time

Ik mis de tijd die ik tot voor 3 weken voor mezelf had. Ik mis de hele relaxte sfeer. "En ge werkt al maar drieënhalve dag in de week, gulzigaard!" hoor ik u terecht snuiven. I know. Maar je leeft naar wat je gewoon bent. En nieuwe gewoontes wennen nu eenmaal bijzonder snel ;-)
Zo ben ik dus elke woensdagnamiddag thuis, wat heel erg fijn is, maar die halve dag is zó volgepramd en dus ook zó gepasseerd; I'll show you: 12.30u (nog net op tijd) Nika afhalen van 't school. Naar de bakker. Samen eten. Buurmeisje komt spelen. Terwijl wasmachine uitladen en insteken. Afwasmachine uitladen en vullen. Artikeltje schrijven. Glaasje wijn drinken met vriendinnetje aan de keukentoog (er mag ook wat vrouwenfun bijzitten he!), zwemzakken maken, hond uitlaten, 16u. Pfffff. Ademen.
Auto in met 2 giechelmiekes, kleedhok in met 2 giechelmiekes. 3 bikini's aandoen, 3 haardossen bundelen, 3 paar botten en jassen en kleren en een handtas buitensleuren en in een kastje proberen te prammen, terwijl paar bandjes opblazend en hup... 't water in. 17u. Pfffffff. Ademen. 
3 kwartier zwemmen, 3 haardossen wassen (mét shampoo), 3 lijfjes drogen, 3 sets kleren aantrekken die niet meewillen wegens precies toch niet goed genoeg afgedroogd, 3 haardossen ontknopen (waarbij die van m'n dochter qua ontknopingsdramatiek met stip op nummer één staat - grrrr!!). 18u. Pfffffff. Ademen.
3 monden voeden (ja we gingen ook een hapje met de bomma eten in 't zwembad; daar draaide de hele uitstap eigenlijk om), "geen honger want buikpijn" en "nee ik luister gewoon NIET en gooi dus zoals verwacht mijn vol glas water tegen de grond". Spaghetti overal behalve in de buik (want die doet pijn, right!). Glas cava over de tafel (mijn enige redding tijdens het stress-diner en die gaat dan voor m'n ogen tegen de kust) - ik kan bijna janken! 20u. Pffff. Ademen...
Naar huis haasten want al veel te laat voor een weekdag, onderweg sms "sorry buurvrouw, je dochter komt eraan met vertraging", slapend kind de trap op sleuren, jas en botten en veel-te-smal-colltruitje slapend in bed proberen uit te krijgen. Deur toe. 20.30u. Pffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff. ADEMEN!!!!
En dan besloot de vermoeidheid welgeteld één uur later al een eind te maken aan m'n welverdiende me-time. Dus zo sloot ik m'n woensdag af: uitgeteld om 21.30u.
Morgen gaan we IETS het anders aan pakken: ik ga om 9u naar de kapper. En lees wat. Of niet. Ik vraag een koffie. En nog één. En lees wat. Of niet. THAT'S IT.
Tot 15u. Dan transformeer ik weer in soepertroeper-pasoplaatmepasseren-vliegoverenweer-hierbenikal-mammie! ;-)

woensdag 26 januari 2011

Papa's kindje

Nika is altijd al een uitgesproken papa's kindje geweest. Waar mama zich uitslooft om dochterlief in volle overdaad te beladen met gezelligheid, hoeft papa maar zijn neus tussen de spleet van de deur te steken om met jolijt en twee open armen ontvangen te worden. Ik heb me al suf gepiekerd waar de oorzaak zou kunnen zitten, maar ik kom er niet uit. Er zijn zoveel mogelijke scenario's: Ik doe vaker de vervelende dingen zoals haren kammen, kleren kiezen en aandoen,... Ik ben ook de strengere van ons twee; de bad cop, quoi. En misschien als ik heel eerlijk ben ook wel de bozere of sneller geïrriteerde van ons twee. Met papa is het altijd fun. Met papa is 't van ravotten en van 't ondersteboven tandenpoetsen en van 4 verhalen in bed. 
Ik weet het, het lijkt ongelooflijk belachelijk dat ik 't gevoel heb alsof er om dochterliefde moet gestreden worden. Maar als je 's morgens vroeg met een van-liefde-overlopend hart de kamer binnenstapt en met dezelfde gang de laan wordt uitgestuurd met de woorden "papa moet komen!", dan kan ik je op een briefje geven dat je daar toch niet zo goed van bent. Wat er dan volgt heeft ook al alle gemoedskleuren van de regenboog gekend: toch proberen op een rustige en lieve manier het tij te doen keren, verdrietig / teleurgesteld afdruipen, boos worden en zeggen dat zo'n reactie simpelweg niet kan. Allemaal met verschillende aflopen; geen vaste garanties voor een volgend succes.
Ik hoopte altijd dat ik het gewoon op mijn manier kon doen. Dat woorden van liefde en warme knuffels zouden volstaan. Maar misschien moet ik toch maar eens die rode neus uit de verkleeddoos halen en met mijn moederenergie de wat meer humoristische toer opgaan ;-).
Natuurlijk weet ik wel dat ze me graag ziet. En dat ze met haar kapotte knie dan weer wél eerst naar mij komt. Maar héél af en toe zou ik toch wel eens blijdschap in haar ogen willen zien als ik haar verwelkom in plaats van teleurstelling omdat papa nóg beter was geweest...

dinsdag 25 januari 2011

In de frut

Vandaag was de hele zuidrand van Antwerpen getuige van wat voor een varkentje wij in huis hebben ;-)

Dingen die blijven plakken

Er zijn van die dingen die aan een mens blijven plakken zoals kauwgom aan een voetmat. De dienst van vorige zaterdag was zo één van die dingen. Die dag zit nog steeds in heel m'n systeem. Het verdriet dat daar samenhing in de overladen zaal, drong door tot in 't diepst van m'n vezels. Je ziet mensen waarbij de desperatie in de ogen staat, omdat ze begot niet weten hoe ze met het gemis aan de volgende dag moeten gaan beginnen. Wat er dan altijd bij mij gebeurt, is dat ik me in de huid van die personen in kwestie plaats en me probeer in te beelden dat ik hun gemis zou voelen. Omdat ik zelf m'n mama, m'n partner, of m'n vriendin zou verloren zijn. En dan volgt instant het besef van de onwezenlijkheid van heel de situatie. De waarheid is schrijnend. Ik zou me nog 500 keer ellendiger voelen dan ik me die dag al voelde. Ik zou niet weten waar kruipen van leegte. Ik zou wakker worden en onmiddellijk terug in slaap willen vallen.
Je hoopt als buitenstaander dat het verdriet snel gaat slijten. Maar je weet diep vanbinnen dat dat bullshit is. Leven wordt plots overleven. Niet meer en niet minder dan dat.
Ik hoop dat ieder van hen op z'n eigen manier de juiste troost gaat vinden. Dat de band die bij zulke gebeurtenissen gesmeed wordt, hen de nodige kracht geeft om door te gaan. Om tegen alle natuurlijkheid in door te gaan... 

donderdag 20 januari 2011

Thea Flitser

Ik heb voor m'n verjaardag aan heel de familie gevraagd samen te leggen voor een nieuw fototoestel. En ik wilde ineens een goei. Mijn vorige toestelletje was 8 jaar geworden en gaf niet meer echt wat je noemt bevredigende resultaten. Foto's buiten op een zomerse dag, dat deed ie nog wel. Maar wie 's avonds binnen dierf poseren voor m'n lens, maakte de dag erna boenk een afspraak bij de Hoff Kliniek: gezichten zo bleek als een bak witloof en ogen waardoor precies riot gun schoten gelost waren. Ik ben dus heel erg blij met mijn nieuwe Canon. En ook al ben ik nog steeds in de full-automatic-fase (voor alle opties moet je eerst de Canon-encyclopedie gelezen hebben en zoals je weet ben ik daar niet zo'n held in), het resultaat maakt me echt geweldig blij! Gisteren trok ik dus mét kodak en 3 kids (1 van mij, 2 van de buren) richting speeltuin. Mijn modellen Jelte, Nika en Nika (ja maak dat mee: je geeft je kind een naam die je zelf nog nooit elders hebt gehoord en dan blijken je nieuwe buren hetzelfde idee te hebben gehad!) waren wel heel erg meewerkend moet ik toegeven. Ik heb me echt volledig kunnen uitleven; geen pose was teveel gevraagd!
Ik ben alweer een hobby rijker ;-)

woensdag 19 januari 2011

Wat ik nog effe wilde zeggen...

Aan ons mams: Ik vind het lief dat je bezorgd over me bent. En ik ben heel erg blij dat ik een mams heb waar ik m'n bezorgdheden aan kwijt kan - wat zou ik zonder... Maar deze keer hoef je je echt geen zorgen te maken: elke start is vermoeiend, maar een vermoeide kop betekent daarom geen ongelukkig hart ;-)
Aan Frea: Was me dat een gezellige avond!! Ik heb van elke minuut genoten en eis dat we dit voortaan vaker gaan doen. Er is geen ontkomen aan ;-)
Aan Tom: Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan jullie denk. Hang in there maatje...
Aan Charlotte: You did it lieverd! Ze gaan niet weten wat hen overkomt in dat atoombombeveiligingsbedrijf van jou ;-)
Aan Bien: Je was een fantástische invaller zondag. Je was niet alleen straf op 't plein. Ook aan de toog heb je je als een gewéldige invaller gedragen ;-)
Aan Nathalie: Ik ga je succes-bloemetjes voor m'n eerste werkdag vandaag toch echt moeten wegzwieren. Eigenlijk was dat vorige week al aan de orde, maar ik kon het toen nog niet over m'n hart krijgen ;-)
Aan Kimmie: Hoe mooi ik Jinte's jeansbroekje ook vind, Nika verdraagt niks strak rond haar goedgevulde billetjes. Ik hou het bij één poging en ga deze keer geen broekenstrijd aan. Ik ga ze je dus vriendelijk terugbezorgen, wel proper-gewassen uiteraard ;-)
Aan Nika: Je maakt mami dolgelukkig lieverd. Je knuffels geven me vleugels. Ik ben heel erg blij dat je nog net klein genoeg bent om m'n leugentje 'dat je per knuffel die je geeft een dag langer leeft' nog aan je verkocht te krijgen ;-)
Aan Dennis: Ik zie je graag. Alleen zeg ik het wellicht weer wat weinig de laatste tijd. En het steken op een kop die tijdelijk wat te vol zit, is een zwak excuus, I know. Maar 'k meen het wel. En 'k zal het voortaan ook weer wat vaker zeggen ;-)
En tot slot aan iedereen die meeleest: Je kan eigenlijk niet vaak genoeg zeggen wat er op je hart ligt... x

dinsdag 18 januari 2011

Gat in zicht

Het moment is daar. Een licht gevoel van overzicht schuift over job-land; 't gat is in zicht! Ik zie plots een stuk van de klepel hangen en begrijpt voor 't eerst ook de volledige inhoud van m'n eigen to-do-lijst. Zo, dat voelt goed!
Ik kan nu concreet aan de slag en zelfs al eens nadenken over iets langere-termijn-dingen.
Bovendien komt er nu ook ELKE keer koffie uit het machien op 't moment dat ik koffie vraag, wat het zelfvertrouwen echt een gewéldige boost geeft ;-)
Ik voel me vandaag uitgeslapen, helder en gefocussed. Zo van 't slag waar werkgevers door-den-band relatief tevreden over kunnen zijn. Mieke houd u vast aan de ....
Tsjakkaaaaah!

zondag 16 januari 2011

Muffe zondag

Teveel promilles, te weinig slaap en een droevige stemming, maken dat mijn kop op barsten staat vandaag. Buitenlucht zal hopelijk de welgekomen redder zijn.
Dus 'k ga m'n botjes maar eens zoeken en een paar paarden gelukkig maken met verslenste wortelen.

vrijdag 14 januari 2011

Over Carla

Ik ken Carla als een straffe tante. Een vrouw met ballen aan haar lijf. Als ze het niet eens met je is, dan gaat ze je dat zonder twijfel meteen vertellen.
Maar ik ken Carla ook op een andere manier. Eigenlijk heeft Carla een klein hartje. Ze lijdt net als ik aan het ik-moet-nog-maar-aan-iets-droevigs-denken-en-ik-bleit-al-syndroom. Ze is bezorgd, zoekt naar oplossingen. Ze is een vechter, altijd opgewekt. Carla is een pleziermaker. Ricards in de zomer op de tennis en pintjes in de winter, waar ze steevast met een in-2-gescheurd bierviltje in roert, omdat er te weinig psssjt in zit. Ik ken haar ook als een gewéldige grootmoeder. Haar kleinkinderen - en dat zijn er ondertussen heel wat! - zijn haar hele leven. Iedereen is welkom bij haar; geen vraag is teveel gesteld. Haar kinderen zijn haar trots. En terecht. Want ook hen ken ik als hele fijne mensen; allemaal kleine beetjes Carla.
En tenslotte ken ik Carla - van Hermanencarla (in één woord geschreven) - als mijn mama's beste vriendin. Ze is vanmorgen vroeg gestorven.
Veel te vroeg...

woensdag 12 januari 2011

Over appels en schoolbomen

Ongelooflijk hoe een mens in no time van één gewoonte in een andere overstapt, bijna zonder actieve bewustwording. Ik ben nu een kleine week terug aan 't werk na 6 weken huisvrouwen en 't lijkt alweer bijna of het nooit anders is geweest. Nika is na 2 weken vakantie ook weer aan haar plichten begonnen en ik voel dat dat bij haar minder geleidelijk aan gaat. Ze slaapt onrustiger (ik vind haar steevast ondersterboven in haar bedje als ik voor 't slapen nog eens ga piepen), ze werd vannacht roepend wakker (ze had toch zó slecht gedroomd...) en staat regelmatig slechtgezind op. Met de nodige afleidingsmanoeuvres slaan we ons steeds wel door het ochtendritueel, maar ik vind het een triestige constatatie dat ze nu al met zoveel tegenzin aan haar verplichtingen voldoet. Ze is gewoon graag thuis. En als ik heel eerlijk ben: ik ook. Wij tweeën zouden nog al eens scoren: moeder en dochter samen met hun stempelkaarten voor 't leven aan de dop ;-))
Misschien keert het tij nog wel eens; ik hoop het oprecht voor haar. Maar als ik zelf terugkijk op mijn schooltijd was een groot deel ervan toch afgetekend met een hele dikke lip hoor.
Hopen maar dat deze appel net iets verder van de boom valt...

vrijdag 7 januari 2011

Beetje onwennig

Die eerste werkdagen... Ik was alweer vergeten hoe onwennig je je dan voelt. Omdat je 100% afhankelijk bent van anderen. Om je het toilet te tonen. Om koffie te zetten (en mijn kop eraf: als je dan zelfstandig je eerste tas gaat zetten moet het systeem acuut ontkalkt worden of zo). Om je pc op te zetten (wat was het paswoord ook alweer?). Vermoeiend ook, want net zoals met spieren die je lang niet hebt gebruikt, zijn er volgens mij ook delen van hersenkwabben die enkel gebruikt worden als je op een nieuwe job start.
Ik hoop dus dat de projecten en concrete opdrachten snel mijn richting uitkomen, want mijn tanden popelen om zich ergens in te zetten. De teletijdmachine van Professor Barabas zou nu goed van pas komen. Eén maandje verder zou prima zijn ;-)

woensdag 5 januari 2011

Stress-droom

Eén dag voor de start van m'n nieuwe job en 't is van dat: ik heb een 1-september-droom gehad. Ken je dat slag? Waar je in je blootje in 't zwembad staat of plots weer op de schoolbanken zit en examen wiskunde hebt waarvoor je niks hebt gestudeerd? Happens to me every time aan de vooravond van een 'grote dag'. Ik stond vannacht een dag te vroeg bij The Foodmaker. Er was een meeting voor 100 personen gepland waar ik geen lap mee te maken had en waar ik dus ongenodigd op binnenviel en ik zag iedereen naar me kijken van "wie heeft die fluit aangeworven?" Vreemd toch he; je denkt dat je gedachten vrij zijn van bezorgdheid als je slaapt, maar die molen draait gewoon door jom!
Ik ben er wel helemaal klaar voor. Nog langer thuis zijn kan natuurlijk altijd, maar 't zou zo stilletjes aan toch gepaard beginnen te gaan met een brokje schuldgevoel. De weken die gepasseerd zijn, waren er van een ongekende luxe, maar ze staven niet met de realiteit. Ik popel ernaar om terug onder de werkende mensen te komen en 's avonds een beetje moe maar voldaan in de zetel te ploffen. Ik kook nog wat soep vandaag, die ik invries voor een avond waarop koken niet op m'n prioriteitenlijst staat.
Duimen jullie morgen voor me, lieverds?