dinsdag 24 november 2015

Hier alleen nog roze zeepbellen...

Ik heb zonet een half uur naast mijn dochter in haar bedje gelegen. Wachtend tot de slaap het van de tranen won. Aanleiding: ze zou donderdag met papa in het knuffelbed naar de voetbal kijken - wat ze wel vaker doen als mama op donderdag een pintje gaat pakken - maar Dennis had haar gezegd dat er deze donderdag geen voetbal was omwille van de terreurdreiging.
"Ik ben zo bang mama. Ik weet wel dat jullie dicht bij mij zijn, maar toch... Wat als ze tot bij ons komen??".
Ik sta regelmatig versteld van de pienterheid en alertheid van mijn alsmaar groter wordende dochter. Ongelooflijk wat gasten van 9 jaar allemaal opvangen en verwerken. Fijn ook dat ze op school leren de krant te lezen en dat ze op Karrewiet hun eigen kinderjournaal krijgen.
Maar ik vraag me vandaag de dag echt af of we ze nu per se mee op de eerste rij moeten zetten als we de berichten over terrorisme horen en lezen?
We moeten niet naïef zijn, akkoord. En deze hele klotemiserie is al lang geen ver-van-mijn-bed-show meer, I know. Dat je je als volwassenen Belg vandaag de dag zorgen maakt om je land, de toekomst, de veiligheid van je kinderen,... dat vind ik 100% begrijpelijk. Maar moeten we willen dat onze kinderen die angst ook voelen?  Is het normaal dat een kind van 9 de slaap niet kan vatten omdat het bang is van 'de mannen met de geweren'?
Ik vind van niet. Ik stem tegen.
Die gastjes zouden in grote roze geluidsdichte zeepbellen moeten zitten. Hun grootste angst zou moeten zijn dat de Sint dit jaar niet komt. Of dat ze per ongeluk de laatste aflevering van de Ghost Rockers hebben gewist. Geen grellige dromen over mannen met riot guns, geen angsten over waanzinnige schietpartijen.

Ik begin er vanaf nu mee. Mijn eigen kleinschalige afschermings-campagne. Geen nieuws meer met dochterlief in de living. Geen bloederige krantenkoppen op onze ontbijttafel. En als de voetbal niet doorgaat, komt dat ongetwijfeld door het aanhoudende klote-weer.
Hier voortaan alleen nog roze zeepbellen...