Ode aan mijn dochter

Nu we met z'n drieën heel erg dicht op mekaar zitten de laatste dagen, besef ik als geen ander dat wij gezegend zijn met een crème van een dochter... Deze kleine ode aan haar komt dan ook recht uit het hart!

Eigenlijk was je van klein af aan al een soort van uit-de-boekjes-baby, lieve Nik. Dankzij je dutjes van 2 uur in de voormiddag en minstens 3 uur in de namiddag, gaf je mij de kans om me naast 'kersverse mama', ook 'zie-mij-eens-alles-blijven-doen-zoals-ik-deed-voor-ik-mama-was'-vrouw te blijven voelen. Ik had lunchdates bij de vleet én in heuse sex-and-the-city-stijl. Zo vergat ik op je 10de levensdag je hele tas met pap en pampers en al aan de voordeur, maar m'n haar lag wel zo goed vond mijn lunch-gezelschap, en jij sliep gewoon heerlijk door de hele flater heen. Ik shopte in die dagen dat het een lieve deugd was, terwijl jij, wolk-van-een-baby, van de ene buggy-roes in de andere ging. Je was 's nachts de volle 4 minuten wakker (de duurtijd van 1 pap, 1 boer en 1 pamper - geen gezeik whatsoever). En toen het patatjes-tijdperk aanbrak, at je dankbaar en met de gretigheid van een uitgehongerde beer alles wat je moederlief voor je in de babycook had gepramd (uitvinding van de eeuw, vond ik toen oprecht 🙏).
Naar school gaan deed je eigenlijk prima. We vergeten even het gat dat je in het voorhoofd van je klasgenoot beet (ever tried that?! 😳) tijdens je eerste schoolweek - je moet toen zo'n tweeënhalf geweest zijn. En we negeren ook die heerlijke brulsessies waarmee je steevast élke ochtend van je integrale verblijf in de zomerklas inzette, en die je moeder bijna tot waanzin dreven. (Ieder huisje heeft recht op een heel klein kruisje, toch?)

Hoe groter je werd, hoe makkelijker alles je bleek af te gaan. Hulp was niet meer nodig, jij regelde het wel zelf. Beide voeten op de grond, zon op je pad, en het geluk aan je zijde... In je rugzak een gezonde dosis 'je-m'en-foutisme' van je vader en een portie droge humor van je moeder.
En zo groeide je uit tot de vrolijke, zelfzekere, sportieve, goedlachse en pientere meid die je vandaag de dag bent. Meer nog: je bespaarde ons tot op heden van overmatig puberaal gedrag (voel je niet plots geroepen om een inhaalbeweging in te zetten 😏). Hier alsnog geen lieven-drama's, maquillage-discussies, of "who-needs-school-anyway?!"-gesprekken aan de eettafel. Uitingen die we misschien dan toch onder die puber-noemer kunnen klasseren, beperken zich voorlopig tot douche-sessies van een half uur, slaap-sessies van 12 uur en Netflix-sessies van 4 uur ( "Had je die Teenwolf-shit-reeks nu niet ein-de-lijk helemaal uitgezien?" - "Ja ben net terug opnieuw begonnen!").
Honestly... we.can.handle.that. 

En dus daarom lieverd, een dikke digitale duim voor jou - met name in deze vreemde tijden. Ik ben trots op je. Want ook nog gedraag je je zo voorbeeldig als je van een 13-jarige die met haar ouders opgescheept zit verwachten kan. Ik snoep elke dag stilletjes van onze momentjes samen. Ik wandel zot-graag met jou en je verhalen. Ik apprecieer het ook wanneer je charmant wat trager trapt, zodat je 'oude moeder' volgen kan. En ik dank je diep voor je warme knuffels - ze zijn nog steeds van de liefste soort.

LoveyaLOTS sweetipie... Keep up those good vibes!!💗
Mama x

Times like these...

2 jaar geleden, sinds mijn laatste post. Een eeuwigheid...
Het leek alsof er steeds minder tijd over bleef, en de goesting om te schrijven was alsmaar verder te zoeken.
Maar afgelopen weekend bespeurde ik voor 't eerst terug een kleine onderhuidse schrijf-tinteling. Die heeft eerst een aantal dagen gesluimerd, en vandaag was 't officieel van da!

De surreële bubbel waarin we ons momenteel bevinden, doet me anders naar de dingen kijken, anders over de dingen denken. En 't zijn die gevoelens die ik hier graag wil neerschrijven. Ware het maar om ze binnen 10 jaar nog eens terug te kunnen lezen en dan opnieuw te beseffen hoe zotjes deze tijden wel ni zijn geweest...

Ik moet het gezegd hebben: ik voel me eigenlijk redelijk geweldig de laatste weken!
Voor ik verder inga op dat gevoel, geef ik graag eerst een kleine duiding bij deze uitspraak: Ik besef voor de volle 200% dat wat we nu met z'n allen meemaken complete waanzin is. Dat mensen die momenteel ziek zijn door een hel gaan. En dat we de naweeën van deze horror nog lang met ons gaan meedragen. Ik besef bovendien ook heel goed dat je zo'n uitspraak alleen maar kan doen wanneer je zelf gezond bent, je geliefden gezond zijn, je je (voorlopig nog) geen financiële zorgen hoeft te maken, en je over de luxe beschikt omgeven te zijn door warme zielen.

So now that we've set this straight, wil ik graag vertellen wat mij deze dagen tot zo'n gelukkig mens maakt ;-).

Laat me beginnen bij één van de grootste geluksdrijvers: een lege agenda. LEEG!
Tot voor 2 weken stond elke vrijdag, zaterdag én zondag tot eind juni VOL. Met op zich allemaal über-gezellige dingen hoor: volley- & tennismatchen, voeten-onder-de-tafel-etentjes bij vrienden, en-nu-ist-terug-onzen-toer-etentjes bij ons thuis, brunches, verjaardagsdrinkjes, interclub-ontmoetingen, lente- en trouwfeesten, voor elk wat wils. 4 maanden lang. Elk weekend. Vol.
Telkens iemand met vrolijkheid opperde "Zullen we nog s afspreken?" of "Zal ik eens een doodletje opstellen?", draaide mijn maag zich spontaan in een stress-kronkel, bij de gedachte aan de zoektocht naar een vergeten vrij gaatje. En telkens wanneer het weekend startte, was het sprokkelen naar een gestolen half uur om ergens eens 3 bladzijden in een boek te lezen, of zelfs even een gezellig ontbijtmomentje met 3 te delen. Ho-pe-loos...

Tot Corona daar plots anders over besliste en eenieders wereld helemaal op z'n kop zette.
Wij zijn dat niet gewoon hé, dat mensen of instanties beslissen over ons doen en laten. Ik denk dat dát hetgene was waar ik het in het begin van onze soft-lockdown-aankondiging het moeilijkst mee had: dat verlies van controle. Jij ging skiën in Italië? Ik dacht het niet! Jij had zin in een pintje met de vrienden vanavond? Try again! We voelden ons met z'n allen beroofd van onze vrijheid, en een gevoel angst maakte zich baas over ons. Niemand is eraan ontsnapt...

Maar tijd maakt gewoon. En nu het massale gevoel van 'acute ontgrieving' overal wat gaan liggen is, en onthaasting de standaard is geworden, komen er plots bergen aan mooiigheid naar boven:
- Manlief en ik zijn sinds 2 weken officieel 'collega's'; we delen de eettafel als bureau, maken afspraken over wie wanneer gaat skypen zodat IT- en kook-termen niet gemixt worden, en we brengen mekaar om de beurt een tasje koffie. Huwelijkscrisissen zijn hier voorlopig nog niet aan de orde. Er valt hier zowaar zelfs wat extra lievigheid te bespeuren!
- Dochterlief beperkt haar puberale gedrag tot het minimum, wat met grote dank afgenomen wordt. Ze studeert wat ze moet studeren en ze taakt wat ze moet taken. Soms met een beetje goesting, meestal volledig zonder. En af en toe zaagt ze eens. Dat school kak is. En dat de leerkrachten voorzekers zot zijn geworden met al hun onnozele takenlijsten. Dat ze hoopt dat ze gewoon helemaal niet meer terug naar school moet. Maar dat ze tegelijk ook haar vriendinnen wel mist, en geen beetje. Dat ze naar de coiffeur wil. En ook wil gaan shoppen. En dat ze zin heeft in frieten van de frituur - als-in-élke-dag. We laten haar - zoveel als pedagogisch is toegestaan. 
- Volleybal- en tennismatchen hebben plaats gemaakt voor dagelijkse zonovergoten wandelingen met de vriendin. Ik ontdek na 11 jaar trouw inwoner van Lint straatjes en bossen die ik ervoor niet kende. Blijkt dat er een prachtige gigantische magnolia achter de pastorij staat (al 200 jaar waarschijnlijk). De schapen in 'Het schapenstraatje' hebben lammetjes. En Bowie heeft nog nooit zoveel hondenvrienden gemaakt. Overal zeggen mensen "Goeiedag!". Of "Zalig hé, dat zonnetje". Of "3de keer trakteren!". 
- De schaarsheid aan 'familie-momentjes' die Nika al wel eens creatief invulde met "Zullen we anders gewoon samen voor de TV eten?", worden nu intensief beleefd tijdens onze dagelijkse fiets-of joggingtochtjes met ons 3-en (toegegeven: het gedeelde enthousiasme over dat laatste moet nog wat  groeien...). 
- Elke dag om 17u pil doen we van aperitiefjes-tijd. Met een chipje en een dipje. Met een bubbeltje en een pintje. Een absoluut hoogtepunt van de dag! (ik beken: het gegeven alcohol heeft daar zeker zijn bijdrage in).
- En 's avonds kiezen we samen tussen Down the Road of Topdokters, of zoeken we naar een Netflix-serie die we alledrie afkunnen. 

Zo gaat dat hier nu bijna 2 weken. Elke dag opnieuw diezelfde kleine momentjes in die verder maagdelijk witte agenda. Met het grootste geschenk aan onze zijde: TIJD.
En ik geniet. Kom elke dag wat meer tot rust...
De nieuwsflashes laat ik even aan me voorbijgaan. En social media heb ik tijdelijk op een lager pitje gezet. Om mezelf wat af te schermen tegen de grote-boze-wereld. Om de roze bubbel zo lang mogelijk rond te houden. Instandhouding van het eigen geluk heet dat.
Om dan vervolgens stilletjes in mezelf te zeggen: "Dit is waarschijnlijk het beste wat me nu had kunnen overkomen..."

Maar vreemde tijden brengen soms snelle veranderingen met zich mee, die op hun beurt dan weer kunnen zorgen voor grillige gemoederen. Dus bij het doen van zulke uitspraken, is het deze dagen misschien toch aangewezen om met 2 woorden te spreken, als in: 'voorlopig' en 'tot nu toe'.
Want laten we eerlijk zijn: als Mr Corona morgen 'mijn' Werchter en vervolgens ook mijn zomervakantie komt stelen, gaat een kleine moodswing niet ver te zoeken zijn...

Dus thumbs op dat morgen net zo zonoverladen als vandaag moge zijn!

Take care... xxx