donderdag 16 februari 2017

Brief aan mijn vriendin

Lieve Ellen,
Allerliefste vriendin,

Er zijn geen woorden die sterk genoeg zijn om het verdriet dat je nu draagt lichter te maken. Als ze bestonden, schreef ik ze allemaal één voor één voor je uit, op papier waar geen eind aan komt. En kwam ik ze 's avonds nog eens allemaal opnieuw in je oor fluisteren.

De vele troostberichtjes die je van overal krijgt, helpen je misschien wel door de dag, maar ik weet zeker dat ze op stille momenten en tijdens donkere nachten, de diepe leegte die geslagen is niet kunnen vullen.

En dat maakt me mee verdrietig.
Want god weet dat je dit niet verdiende.
Dat jij - of all people - dit eigenlijk als allerlaatste verdiende...


Ik luisterde vanmorgen naar 't prachtige nummer van Bear's Den en moest zo hard aan jou denken, omdat ik denk dat dit is wat je dan voelt, als je iemand verliest die niet verloren had mogen gaan...

I'm so scared of losing you
and I don't know what I can do 
about it
So tell me how long love before you go
and leave me here on my own
I know it
I don't want to know who I am without you...

En die laatste zin bleef maar bij me hangen.
Geen idee wie ik zou zijn zonder m'n papa...

Want de wrede rauwe waarheid lieve vriendin, is dat wij, jij en ik, 40-ers of net-nog-niet, te jong zijn om onze papa te verliezen.
Zo zou het niet mogen lopen...

Papa's moeten namelijk nog kei-hard papa's zijn.
En bompa's. Of 'Vennie', in huize De Winter ;-)
En levenspartners.

Maar vooral toch papa's.
Zodat wij dochters gewoon kunnen doen waar we zo goed in zijn:
hun oogappel zijn...


In gedachten heel dicht bij je.
xxx