dinsdag 28 december 2010

Beetje uitbollen

Wauw wat heb ik genoten...
De voorspelde gezelligheid en overdaad was niks gelogen. En nu geniet ik na, samen met man en dochter.
Nika's grootste genot ontstaat telkens ik negatief antwoord op de vraag of het school is en vervolgens positief op de vraag of ze dan eerst in haar pyjama naar beneden mag. De gelukzaligheid die dan van haar snoet afstraalt, is onbeschrijfbaar. En ze heeft gelijk hoor, want wat is er eigenlijk heerlijker dan dat niks-moet-gevoel? Geen hap en snauw. Geen boterhammen die door de strot worden geramd. Alles op 't gemakje. Zaaalig...
Ik typ deze mail dus ook - as we speak - in mijn nieuwe pyjama, met een lekker tasje koffie uit onze nieuwe koffiezet. Ik blader eens door het Aldi-reclamebladje, bekijk
all-inclusive resorts in de nieuwe Sunjets-brochure en ben blij dat niks moet.

vrijdag 24 december 2010

't Is zover!

Ik pak de laatste pakjes in, geef nog effe onvoorziene centen uit voor een cadeau dat ik niet laten kon, kijk naar buiten en mijn meest gelukzalige lach komt boven. Want... het is zover: straks is het kerstavond!!
Vanavond vieren we bij m'n schoonouders, waar de boom traditiegetrouw te klein is om alle cadeaus te behuizen en de buiken te klein om al het lekkers in te ontvangen. Morgen vieren we bij mijn ouders waar de zetel traditiegetrouw te klein is om het fenomeen eraf-vallende-cadeaus te voorkomen en waar mijn gestel naar alcohol-normen te klein is waardoor ik om 12u al een beetje troebel kijk.
Vandaag juich ik en overmorgen denk ik "waar zijn die 2 dagen naartoe??" Dus ik doe net zoals ik deed op de dag van mijn trouw: ik wentel me in de gezelligheid en probeer elke minuut 2 keer te laten passeren, waardoor alles ogenschijnlijk dubbel zo lang duurt...
Merry Christmas lieverds! xxx

woensdag 22 december 2010

Zo oneerlijk

Een mens beseft vaak niet hoe gelukkig hij is. Tot je botst op iemand die niet met geluk bezaaid is. En dan komt dat besef plots weer snoeihard bovendrijven.
Het is ook gewoon zo oneerlijk. Dat de liefste vrouwen niet de man vinden die ze verdienen. Dat mensen die gemaakt zijn om papa en mama te worden, kindergeluk ontzegd wordt. Dat mensen die nooit een vlieg kwaad hebben gedaan, hun allerdierbaarste stuk van zichzelf wordt afgenomen. Daar kan ik echt intens verdrietig van worden. En boos.
Want al wat je dan nog kan doen is een knuffel geven, of warme woorden sturen. Maar vullen die de leegtes in? Nee hoor. Nog niet bijna...
Dus laat het asjeblief gauw wat warmer worden. Figuurlijk deze keer. Want ze verdienen één voor één zoveel beter dan dat wat ze nu op hun bord hebben gekregen...

maandag 20 december 2010

Gewone dingen

Nu de verjaardagsgekte achter de rug is, ben ik eigenlijk blij dat het gewoon weer maandag is. Niet als je werkende mens bent en 2 uur moet kloten over 10 kilometer, daar ben ik me heel erg van bewust. Maar wel als je in mijn luxeschoenen staat en je tijdelijk als een gepensioneerde kan gedragen. Mijn lijf en gehele mindset snakt naar cocoonen. Naar wasje draaien, kookje doen, filmpje loeren. En met een bewust volledig leeggehouden agenda voor me, ga ik me dat dus ook allemaal heerlijk permitteren! 
Ondertussen beginnen de eerste werkkriebels toch ook stilletjes hun kopjes op te steken, als krokusjes doorheen een sneeuwlaag. Ik heb eigenlijk echt wel zin om m'n tanden nog eens ergens in te zetten en de werkadrenaline opnieuw door m'n aderen te voelen stromen. Ik heb te lang op automatische piloot gedraaid en teveel knoppen afgezet. Dus hoogtijd om weer wat alerter te worden!
Ik neem eerst een tasje koffie terwijl ik een verdrietige vriendin opbel, en met de andere helft van m'n gedachten ben ik bij iedereen die vandaag z'n leven waagt om z'n pré te gaan verdienen. Sterkte moedige maatjes!!  

vrijdag 17 december 2010

Over verjaren

Ik ben ZOT op verjaren. Je wordt er uiteraard niet jonger op, maar uiteindelijk is het ook maar een dag ouder en niet ineens een volledig jaar zoals velen paniekerig doen uitschijnen. Ik hou van de smsjes die één voor één piepen, ook al hebben mensen daarvoor misschien een reminder in hun gsm moeten zetten. Ik vind verjaardagskaarten in m'n brievenbus zalig, ook al zijn het er sinds het digitale tijdperk steeds minder (of komt het misschien gewoon doordat ik er eigenlijk zelf nooit stuur maar er alleen graag krijg??) Ik vind de rijen Happy B-Days op mijn FB-wall zelfs prettig! Het zijn nl allemaal mensen die heel even de tijd hebben genomen om je hun glimlach te sturen. Mooi is dat, toch?!
December was van kinds af aan al een feestmaand: eerst de Sint op bezoek, dan verjaardagskaarsjes uitblazen en dan bergen kerstcadeaus uitpakken. Allemaal op 3 weken tijd. Teveel in een korte periode? Belange ni jom! Ik denk dat de enige die daar een probleem mee had, de portemonnee van mijn ouders was ;-) Ik genoot met volle teugen...
And today I'm gonna do what a birthday gril's supposed to do: ik ga lang in bad, m'n haren wassen. Dan een nieuwe outfit voor vanavond kopen. Vervolgens me door m'n man laten trakteren voor de lunch. En er dan héél erg lang over doen om me klaar te maken. Ik lach de hele dag. En als ik in de auto zit beeld ik me stilletjes in dat iedereen ZIET dat ik jarig ben, omdat er zo'n lichtgele verjaardags-glow rondom mij hangt of zo. En vanavond wil ik dansen in café de Welkom. Ik wil er een gewéldige lap op geven. Omdat 34 een speciaal getal is? Ik dacht het niet. Gewoon omdat verjaren TOP is ;-) x 

woensdag 15 december 2010

Volgepramd

Ik heb de vieze gewoonte om mijn dagen altijd volledig vol te prammen. Dan sla ik mijn agenda open, kijk ik waar ik nog een gat heb en bel vervolgens iemand op die ik al een tijdje gemist heb en hop - gat opgevuld!
Vies it is, omdat ik zo niet meer toekom aan datgene waar ik zo naar uitkeek bij de start van mijn maand thuis: schrijven, lezen, filmpje kijken, genieten...
I know, een cliché zo hoog als de Twin Towers vlak voor ze tegen de kust gingen: thuis zijn en geen tijd hebben. Ik klink wel als een gepensioneerde! Maar niks is minder waar. Dus: ik doe wat ik ook doe als ik 't gevoel heb dat Dennis en ik mekaar weer veel te weinig hebben gezien: ik PLAN quality time in. Op dinsdag na doe ik volgende week niets dan gezellig thuis zijn en genieten (en af en toe, tussen 2 genietsessies door toch ook nog even iets van m'n lijstje afwerken zodat ik daar dan weer geen frustraties aan overhoud ;-)).
Ik heb zelfs geen tijd gehad om de Nika-talk aan te vullen en had alles - tot nu - in m'n hoofd geschreven - ge moet ni vragen... Dus bij deze: the blogger in me is B.A.C.K.! ;-)

donderdag 9 december 2010

De dag erna

Een nieuwe dag vandaag en zo hevig als ik gisteren was, des te snoezeliger voel ik me vandaag.
Een vriendinnetje van me verloor deze week haar schoonpapa. Ik zei haar dat je schoonpapa verliezen na zoveel jaar samenzijn met je man, een beetje als je eigen papa verliezen is.
Zo zie je maar hoe relatief bijvoorbeeld de gezelligheid van feestdagen is: de mooiste tijd van 't jaar als je goed in je vel zit, vind ik persoonlijk. Maar voor mensen die recentelijk of in die periode iemand verloren hebben, voor mensen die geen partner hebben, of voor wie het financieel moeilijk heeft, kan ik me inbeelden dat die berg gemoedelijkheid plots niet meer dan wollige waanzin lijkt...
Ik ga dus dit jaar proberen af en toe een beetje van m'n warmte voor hen te reserveren. Noem het gerust mijn 'Kerstvoornemen'. Is zo eens iets anders dan 'Nieuwjaarsvoornemens', want als er één ding is waar ík dan weer een hekel aan heb...

woensdag 8 december 2010

Et c'est parti!

Na 2 weekends weg, waarbij het laatste eigenlijk bijna een week duurde, zijn we terug thuis en ben ik eindelijk (eindelijk!) aan mijn lijstje kunnen beginnen. Ik heb vanmorgen kasten herschikt en brol weggegooid dat het geen naam heeft. Eigenlijk zou een mens om 't jaar moeten verhuizen om al z'n rotzooi de juiste plaats te geven. Zo vond ik in de kast 37 grote Delhaize-zakken. 37!!! Ik vergeet ze nl keer op keer mee te nemen naar de wikel, waardoor ik er telkens genoodzaakt en met een grote vloek nieuwe moet kopen. (anyone else?!)
Opkuisen doet deugd. Let wel: niet te verwarren met kuisen, want daar heb ik dan weer een waanzinnige hekel aan. De spijtige conclusie blijft echter dat we beter een villa van 16m breed hadden gebouwd ipv de kleinste HOB van de straat, want zelfs door meer weg te gooien dan Dennis ooit in mijn plaats had gedurfd, blijven er nog veel te veel dingen op foute plaatsen staan. Soit, een mens doet maar wat hij kan, niwaar?
Ik word dagelijks meermaals gewezen op mijn geweldige luxe-positie van 1 maad lang thuis zijn. Sinds gisteren is het bij mezelf ook helemaal doorgedrongen. Dit zou echt een verworven recht moeten zijn voor iedereen die hard werkt voor z'n centjes. Ik denk dat ik morgen aan een spandoek begin: "Iedereen in december thuis!" ;-)

woensdag 1 december 2010

Adieu reclame

Het voelt soms of het nog tegoei moet doordringen, maar af en toe staat het besef plots pal voor m'n deur: ik ben uit de reclame gestapt!
Nu ja eruit misschien niet helemaal, maar ik ga voortaan wel 'aan de andere kant' staan. En ook al lijkt dat misschien niet zo'n grote stap; voor mij is die dat zeer zeker wel...
Een kleine 10 jaar geleden zette ik m'n eerste onzekere stapjes in de reclamewereld. Ik mocht bij LDV starten en daar was ik toen ongelooflijk blij om. Toen ik bij LDV begon was ik 'nummer 47' en toen ik er 4 jaar later wegging, was ik 'nummer 78'. Het waren de gloriejaren van de reclame. Geen pintje in 't café op de hoek als we een pitch hadden gewonnen, maar een fanfare die ons naar een boot begeleidde, die ons op z'n beurt naar onze feestbestemming bracht. Geen weekend Ardennen met 10 op een kamer in slaapzakken, maar een vlieger vol LDV-ers met bestemming Mallorca. Het was me wat... Maar die cadeaus kwamen niet voor niks. Er werd KEI-hard gewerkt. Je leefde voor je werk. Werken om te leven was nog nooit in iemand opgekomen. Ik kwam aan op m'n werk om 9u en vertrok er pas weer 12 uur later. Maar dat nam je er allemaal bij want 'je werkte in de reclame'!
Een andere keiharde realiteit in de reclame is dat als klanten gaan, ook mensen moeten gaan. 7 maanden zwanger en ontslagen. Het heeft alle zelfvertrouwen uit m'n lijf gerukt. Soms betrap ik mezelf er nog op hoe bescheiden ik ben geworden als het op werk-kunnen aankomt... Ik heb me er vaak heel goed gevoeld maar soms ook heel erg klein.
Ik heb ook 2 jaar bij Ogilvy in Brussel gewerkt. Als ik daaraan terugdenk, word ik nog steeds onpasselijk in elke vezel van m'n lijf. Ik werkte me rot en de stapel shit werd met de dag alleen maar groter. Ik zag Nika enkel nog bij het slapengaan en ook de afstand tussen Dennis en mij was vaak groot. Letterlijk en figuurlijk.
Pas op, je doet niks voor niks; alles gebeurt met een reden. Ik was nooit geraakt waar ik nu sta, als ik dit pad niet stap voor stap had bewandeld. Maar het heeft veel van me gevergd en daar ben ik me nu achteraf heel erg van bewust.
De laatste 2 jaren - sinds ik bij Satori ben gestart - heb ik eindelijk wel een goed evenwicht gevonden tussen werk en privé. Naar mijn persoonlijk gevoel heeft dat te maken met de grootte van het bureau. Grote bureaus hebben grote klanten. En grote klanten hebben grote eisen met grote urgenties. Kleinere bureaus hebben kleinere en beter in te plannen projecten. De rust was dus min of meer tot mij gekomen.
Maar toen begon stilaan de onrust binnenin te groeien. Ik voelde dat ik toe was aan iets anders. Mijn lijf was moe van de frustraties: frustraties over klanten die basically maar één ding willen nl. 'hun logo zo groot mogelijk', die een packshot met "Mmm lekker!" eronder zonder gêne 'een creatief concept' noemen, die full-time de aandacht opeisen maar niet begrijpen dat ze daarvoor moeten betalen. Klanten dus. Maar ik was ook de eeuwige account-creatie-discussie beu. Een strijd die ogenschijnlijk PER DEFINITIE diende gevoerd te worden bij elke creatieve review en waarbij vaak vergeten werd voor wie we dit nu eigenlijk deden - oh ja, voor onze klanten; die frustrerende klanten. Cirkel rond! ;-)
Ik overdrijf misschien een beetje. Maar de sexyness waarin de buitenwereld het reclamewereldje heeft gemanteld, is echt geweldig overdreven. Het is een harde wereld, waar elke dag hard gestreden wordt: om het winnen van een stukje budget, om het in leven houden van een broos maar briljant idee, om het behoud van je plek bij het verlies van een klant, om het behoud van je bureau bij het verlies van een gróte klant. En dat strijden was ik een beetje moe.
Nu ben ik niet zo naïef om te denken dat er hier en daar geen bruin plekje in dat gras van de overkant zit. Wat ik er wel hoop te vinden is stabiliteit. En een net-iets-langere-termijn-policy dan wat ik de laatste jaren heb mogen ervaren.
En dus zeg ik heel bewust 'adieu reclame', want 'au revoir' zou gelogen zijn...