donderdag 22 december 2011

Tenesta onder de kerstboom

Het ziet er naar uit dat het weer eens tijd wordt om er een sessietje opvoeding in te rammen. Ik merk dat ik de laatste weken vaker reden tot ruzie dan tot jolijt heb en dat begint stillekes aan zwaar mijne frak uit te hangen... Een bord leegeten dat niet bestaat uit wortelpuree met worst  duurt gemiddeld een goei uur. 's Morgens tanden poetsen en kleren aandoen is al eventjes niet meer gelukt zonder een ambrasje links en een bletje rechts. En telkens als je intonatie heel duidelijk maakt dat alleen JIJ de eigenaar bent van het laatste woord, komt er steevast toch nog een kleine "Ja maar..." of "En... dan?" achter. Ik zou er iets van KRIJGEN! "Das de leeftijd manneke", zei ons mama gisteren. Hoewel ze wellicht meer dan gelijk heeft, is dat toch niet echt de 'oplossing' waar ik op zit te hopen. Op zulke momenten zou ik niets liever doen dan die dochter van mij, die omgevings-kuren opzuigt als eens spons die een jaar in de woestijn heeft verbleven, in een klein isoleercelletje verstoppen. Weg van alle franke teuten en niet-gevraagde antwoorden. Geen reële optie - hoewel misschien wel het overwegen van een filmscript waard! Bijvijzen is dus de enige wél-valabele optie. En toevoeging van een weekje stickers-kleven is waarschijnlijk geen overbodige luxe.
Gelukkig is er ook nog wel die 'andere kant' hoor; de spontane knuffels, de humor die elke dag wat spitsvondiger wordt, de momenten samen onder het TV-dekentje, full-focus op 'The Voice' (oh wat ben ik blij dat ze op dat vlak 'mijnen aard' heeft! ;-))
De combinatie van die 2 uitersten maakt dat ik me soms wat manisch-depressief voel: ik ga van extreem genot en geluk in no time over naar frustratie en kot ambras.
Misschien nog snel een doosje Tenesta onder de kerstboom schuiven?!
Fijne feesten lieve lezers; mijn laatste werkuren tikken weg! xxx

maandag 19 december 2011

Aftellen naar gezelligheid

Ik heb een reuze-fijne weekend gehad en weer eens aan de lijve ondervonden hoe fijn verjaren is. Iedereen die z'n beste beentje voorzet om je te plezieren, dat is echt een fantastisch fenomeen!  Er is gedanst dat het gene naam had en er is zo enthousiast meegezongen dat het in alle uithoeken van Lint te horen was. Eentje om met dikke stift te noteren en nooit meer te vergeten!
Bovendien betekent verjaren voor mij ook altijd officieel aftellen naar de allerleukste periode van het jaar: Kerst! En dat het aftellen begonnen is, voel ik nog geen klein beetje: De bougie is op. De pijp uit. Ik ben toe aan vakantie! Ben ik er nu zo hard aan toe omdat ik weet dat het bijna vakantie is, of komt het breakje van een weekje nu toevallig zo right in time? Beetje kip-of-'t-ei-verhaal, toch?!
Maar het staat als een paal boven water: er gaat gejuicht worden op donderdagavond...
Ik hoop dat de broodnodige vrije dagen weer voor wat energie in mijn karretje gaan zorgen, want als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik nogal gevoelig ben aan de nieuwjaarsblues. Wat voor de ene een nieuwe psychologische start is, uit zich bij mij meestal in intense neerslagtigheid omdat de berg gezelligheid weer voor een jaar gepasseerd is.
Nog niet teveel vooruitblikken is de boodschap dus. Maximum 3 dagen ;-) En dan mag de tijd héél eventjes stil blijven staan...

woensdag 14 december 2011

Een zusje voor Sam

Lieve kleine baby Lisa,
prachtig pakje zorgenloos geluk
Je moest eens weten in wat een liefdesnest jij bent geboren
omringd door zoveel goedheid; dat kan gewoon niet stuk

Met je donkere haartjes 
en je kleine fijne snoet,
ben je helemaal anders dan je grote zus
en dat is misschien ook maar zo goed...

Weet dat niemand wonderen van je verwacht
Al wat jij moet doen is 'kleine zus zijn'
want om Sam's grote lege schoenen te vullen,
zijn je schattige voetjes immers veel te klein

Dus wees vooral je eigen lieve 'jij'
gewoon al door je aanwezigheid kleur je de dag
En als er één ding is dat je wel van je grote zus mag overnemen
dan is het zonder twijfel die prachtige aanstekelijke lach...

Welcome to the world, lieve Lisa xxx

donderdag 8 december 2011

Vreemd fenomeen

Is het nu echt gewoon puur toeval, of klopt mijn gedachte dat hoe ouder je wordt, hoe groter en hoe dichterbij miserie vaak komt. Ik kan me echt niet herinneren dat ik op mijn 20ste vriendinnen aan de telefoon kreeg die me verhalen vertelden die alle onwaarschijnlijkheid overstegen. Verhalen waarvan je je afvraagt of zelfs getrainde mensen hierop een antwoord weten te formuleren.
Ik hoor de laatste tijd echt het ene horrorverhaal na het andere. En niet zo van "den beenhouwer vertelde over de tante van de zuster van Mariëtte van de pedicure", nee, gewoon hier en nu, in de eerste graad. Grellig. En intriest.
Lieve vriendinnen van me (jullie weten wel tegen wie ik praat): nooit mee inzitten om je verdriet te delen, nooit denken dat je verhaal ongepast komt, maar vooral altijd blijven hopen dat de dingen weer beter worden en goed onthouden dat ik jullie graag zie. Echt heel erg graag...
Ik hoop echt dat dit grellig fenomeen binnenkort stagneert en niet in dezelfde lijn als de laatste 10 jaar blijft stijgen, of ik ben helemaal delirium tegen dat ik mezelf ooit pensioensgerechtigde mag gaan noemen...

donderdag 1 december 2011

Slimme zet...

't Is effekes stillekes geweest hier. Er is ook een goei excuus voor die stilte. Ik ben namelijk effe out geweest met een lumbago. 't Woord alleen al: 'lumbago'. Klikt soooo eighties (in de zin van 'letterlijk al in de eighties zijn' bedoel ik dan). Maar 't kan een 34-jarige dus blijkbaar ook overkomen...
Ik weet niet of 't je was opgevallen, maar ik had al een hele tijd niet meer gezaagd over mijn tennisellenboog (alleszins toch niet hier op mijn blog). Niet omdat het syndroom ondertussen prachtig genezen was. Helaas. Nee, dat kwam vooral doordat ik effe beu-gezaagd was over die hele k**-situatie. Nu wil het zalige toeval dat ik afgelopen zondag voor het eerst sinds een jaar het gevoel begon te krijgen dat het ietwat de goeie kant uitging met mijn arm. De tweede sessie van 30 (d.e.r.t.i.g.!) prikken in arm, rug en nek (n.e.k.!!), begonnen precies een beetje hun werking te tonen. Dat deed me deugd. Zoveel deugd dat ik dacht "ik zal die bloempot - die obviously niet staat waar hij hoort te staan- eens even op zelfstandige basis naar 't ander eind van het terras zeulen". Slimme zet, De Weirt. Eén van de beteren om zeggens...
Gevolg: een scheefgewrongen heiligbeen, of in bomma-termen: een lumbago dus...
Ondertussen kan ik al terug zittend mijn emails lezen en mijn bord leeg eten en naar 't wc gaan zonder dat de buren het ook hebben geweten. Maar ik zit nog steeds niet 100% in den haak, dat voel ik gewoon. Een mens zou echt aggressief worden van zoveel gesukkel. Ik word letterlijk moe van mijn eigen gezeik.
Dus bij deze: ik schrijf er niet meer over. Tenzij de kwaal opnieuw van die aard is dat ze mijn schrijfbezigheden saboteert.
Enige lichtpunt in deze hele zaak is dat de brave man die de unieke eer heeft mijn heiligbeen van positie te mogen wijzigen, van het verrukkelijke soort is. Bij deze ook dank aan mijn lieve moeder die het niet nodig vond die knapheid op voorhand te melden, waardoor ik dus met een Amy Winehouse-look én een gat in mijn sokken op de kiné-tafel lag. Nice. Morgenvroeg pakken we dat dus anders aan. Ik denk al even na over de gepaste outfit.
En NEEN ik staak niet morgen. Ik ben namelijk sowieso al thuis!
Ciauwkes ;-)