donderdag 19 september 2013

Vaarwel lieve buur-vriend...

Als iemand zo plots uit je leven verdwijnt,
slaat dat gaten
zo groot als kraters...


Lieve Eric,
In het kleine blokje waar wij samen 10 jaar lang vloer en plafond met mekaar hebben gedeeld , waren we met z'n allen zo veel meer dan alleen maar 'buren'. We waren vrienden; buur-vrienden.
Jij met je stralende lach en je warme stem, geen vraag was te veel, geen moeite te groot. Je enthousiasme was van ongekende grootte, en slechts weinigen waren zo gul met complimenten als jij.
De dag voor Nika op de wereld kwam, aten we samen chinees en zeiden we lachend "nu kan het niet lang meer gaan duren". Dank zij jou maak ik nu witloof in de oven met bechamelsaus die wél lukt. En als ik thuis kwam van het werk was de verleiding altijd héél groot om even aan te kloppen en samen een pintje te drinken. Want wat was het toch altijd gezellig bij jou en Frieke.

Ons Frieke, de schat... Hoe is het mogelijk dat iemand met zo'n groot hart, zo'n hoop verdriet te verteren krijgt.
Ik hoop dat je rust hebt daarboven. En liefde. Want mijn god, wat heb jij zelf liefgehad...
En wij hier beneden, wij zorgen wel voor mekaar.

Met kleine stukjes stopsels moedig proberen om dat hele grote gat te dichten.
Ik hou je lievelingswoorden in m'n hart, en zal ze koesteren samen met alle mooie herinneringen aan jou...

The greatest thing you'll ever learn
Is just to love and be loved in return

Nat King Cole

Vaarwel lieve buur-vriend...

donderdag 12 september 2013

Gebroken kinder-moederhart

Nika's moederhartje is voor 't eerst in haar jonge leventje gebroken...
Vorig weekend constateerden we dat het konijnenhok op een kier stond. Voor het kotje zat Snuffeltje breed grijnzend van het verse gras te genieten. Maar Snoesje, het meer-op-avontuur-uit-konijntje was nergens te bespeuren. Een heuse zoektocht werd aangevat, buren en familie werden opgetrommeld, leaflets met een hoopvolle 'Vermist'-boodschap werden dezelfde dag nog aan palen geplakt, in brievenbussen gestopt en zelfs tot bij de bakker gedragen.
Sindsdien geen spoor meer van onze kleine wit-zwart gevlekte vriend...
Nika wil de moed niet opgeven. Ze blijft nog elke dag hopen haar in onze tuin aan te treffen. Maar telkens er weer een vruchteloze dag verstreken is, zie ik haar onzekerheid groeien. En als de zoveelste regenbui op onze straat neerklettert, zie ik haar kleine moederhartje steeds banger worden. Ze overspoelt me met vragen als "Kunnen konijntjes uit plassen drinken?", Waar zou Snoesje nu schuilen?" en "Kan ze wel in de wilde natuur overleven?"
En ik ben in dubio... Want waar geen hoop meer is, moet je er ook geen creëren.  En ik ben ook geen voorstaander van blazen-wijsmaken. Maar je vertelt zo'n kleine pruts toch niet dat haar grootste bezit nooit meer gaat terugkomen omdat ze wellicht de weg kwijt is of het pad van een sluwe vos is gekruist?
Dus vraag ik me samen met haar luidop af "Waar zit die kleine Snoes nu toch?". Kijk ik nog steeds in de weien rondom me als ik de hond uitlaat. En wordt m'n hartje mee klein bij de gedachte aan dat kleine diertje in de pletsende regen. 
Omdat een beetje naïef zijn soms berustender is dan een beetje realistisch zijn.
Waar je ook bent kleine Snoes; het ga je goed. Er wordt in de Vijfboomkensweg nog heel vaak aan je gedacht...

maandag 2 september 2013

Afscheid van de zomer...

De werkroutine zit er alweer even terug in. In dat opzicht was vanmorgen een morgen als andere...
Maar wat wel anders was dan anders, was het besef - dat bij het afzetten aan de schoolpoort plots in me opkwam - dat de vakantie en alle zaligheid die daar bij te pas komt, nu officieel voorbij is.

Zolang er niks moet (behalve zorgen dat je op één of andere manier uit je bed geraakt 's morgens om te gaan werken), blijft het vakantiegevoel nog nazinderen. De avonden zijn lekker lang en de avondklok is nog niet geactiveerd. Het geregel staat op een laag pitje en de zorgeloosheid bereikt ongeziene hoogtes. We gaan van het ene feestje naar het andere en ervaren het allemaal 'gezellige drukte'. Want alles wat onder de paraplu 'zomer' valt, daar krijg je zelden genoeg of teveel van.
Dus toen de schoolbel deze ochtend ging, voelde ik een plotse doef in m'n maag. Het besef overviel me als een nacht die uit het niets de dag overmeestert:
We moeten weer in de pas gaan lopen. Agenda's worden plots weer puzzles. Avonden worden met elke dag korter - te kort. En de avondklok, die gaat met grote ernst opnieuw aan het tikken.
Officieel duurt ie nog tot 21 september, maar ik neem nu al een beetje afscheid:
Vaarwel zomer van 2013.
Ik heb lang op je gewacht, gewéldig hard naar je uitgekeken en met elke minuut van je genoten.
Je was een fijne vriend...