Vrouwenvragen

Zat ik gisteren paardensteak te eten in den Armel Duvel, achter de Bourla, waar we na 't eten naartoe zouden gaan voor een feestje. De steak was heerlijk en 't gezelschap nog beter. 3 geweldige vrouwen; alledrie - geheel onterecht - single. En dan komen de grote mannenvraagtekens uiteraard onvermijdelijk naar boven. "Ga ik hem nog eens tegenkomen? En wanneer dan? En wat als je er dan mee thuiskomt en het blijkt plots één of andere creepy freak te zijn? En wat als hij al kinderen heeft, hoe zou ik daar dan mee omgaan? En als ik die kinderen nu eens volledig niet kan uitstaan, wat moet er dan gebeuren?" Allemaal vragen die je je niet stelde toen je single was op je 20ste maar dus wel als je op je 35ste (terug) single bent.  
Ik ben oprecht blij dat ik die vragen niet in m'n hoofd heb wonen. En ik wéét ook dat ik NIET goed zou zijn met een ander zijn kinderen. Ik ben nu eenmaal niet zo'n uit-de-kluiten-gewassen-breng-ze-maar-allemaal-naar-mij-kinder-lover (op mijn eigen creatie na uiteraard ;-)).
Dus heb ik m'n man 's nachts maar een extra dikke knuffel gegeven. En gezegd dat we 't verdekke goed hebben samen. En of hij dat wel goed besefte.
Oh ja, dat feestje, daar zijn we uiteindelijk niet geraakt. We hadden nog net genoeg energie over voor een slaapmutsje in De Duifkens...

Networking? My ass!

Ik ging dus donderdag nog eens sociaal doen en naar een mediafeestje gaan, na een volledig jaar van Lints isolement, remember? En zin dat ik er in had! Valérie en ik trokken in onze nopjes naar 't verre Brussel en daar begon het eigenlijk al te wringen: een uur en een kwart rijden om dan je auto ergens te parkeren in ghetto-land in de hoop hem daar een paar uur later nog terug aan te treffen. Vervolgens de zaal in voor de uitreiking van de print awards. Ik schrok eerst al van de jonge gemiddelde leeftijd van 't publiek: er was duidelijk een nieuwe generatie huppel-kut-accountjes afgegooid - man man, en streken!!! Het aantal 'anciens' en bekende gezichten wordt met elk feest beperkter. Vervolgens een hoop zie-mij-eens-creatief-wezen-smoelen op het podium voor hun prijs. Na 3 lauwe Vedetten (dat heb je als alles gesponsord is en er zelfs geen geld is voor een goeie frigo), hoopten we dan maar dat bij de aankondiging van de DJ het feest zou gaan losbarsten. De lichtgevende-tegel-dansvloer was alleszins veelbelovend! Maar toen twee Brusselse omhooggevallen wijven zich achter de draaitafel schaarden en de DJ's van de avond bleken te zijn, werd ik al een beetje onpasselijk. Na 3 uur monotone beats waar heel erg zie-mij-eens-creatief-wezen op gedanst werd, was ik alle hoop op één goeie schijf en dus één danske volledig kwijt en zijn we naar huis geteend. Maar niet voor we er nog ééntje in de Kali zijn gaan drinken. Achter onzen hoek. Arrez!
Om het helemaal te compenseren ben ik vrijdag naar Buschemi gaan luisteren. IN LINT. En ben ik zaterdag naar de foute fuif van Nika's school geweest. IN LINT. En het was zalig. En we zijn pas naar huis gegaan toen de DJ het licht aanstak, om 4 uur. (Denk ik).
Call me a woose. Call me the local loser. I can live with that!

Sociaal geval

Ik kwam vorige week tot de constatatie dat ik op werkvlak een beetje sociaal geïsoleerd was geraakt de laatste jaren. Bedrijfsfeestjes, mediafeestjes, creatieve awards... allemaal aan mij voorbijgegaan zonder dat ik het goed en wel beseft heb. 'De moe' deed daar allemaal niet meer aan mee. En zolang ik er niet mee geconfronteerd werd, miste ik die zaken ook niet echt. Maar nu ik er in m'n nieuwe job toch weer wat meer mee in aanraking kom, komt de goesting weer naar boven. 't Is namelijk toch wel echt fijn om wat bij te kletsen met mensen die op werkvlak in dezelfde interessewereld zitten en daarbij komt nog: it keeps you feeling young and active! 't Is vooral dat wat ik de laatste tijd een beetje choquerend begon te constateren: ik was echt een ouwe zeug geworden op sociaal vlak. Mijn donderdagpinten - als die al doorgaan - brengen me tegenwoordig nog net tot in de lokale dorpskroeg en met wat geluk (i.e. als de wind goed staat) zelfs eens tot in de kroeg van 't dorp naast mijn dorp. En daar stopt het. Geen grave verhalen meer à la "met ons zatte klos in de VIP van Daan beland", of "op 't podium geroepen door Tom Helsen om Mega Mindy te zingen" of "wodka drinken met de zanger en de manager van Air Traffic in hun kleedkamer". Niks van da. In 't beste geval had de Jos van 't fritkot van Lint just zijnen hardste scheet ever gelaten en was ik daar toevallig héél toevallig net gelukzalig getuige van. Maar verder niks te melden aan dit front.
Confronterend dus. Hoogtijd voor wat actie. Valerie en ik gaan naar de Print Awards vanavond en hoewel er daar wellicht geen VIP met Daan of podium met Tom Helsen zal zijn, ik ga gewéldig genieten van al dat sociaal geweld ;-)
A domani!

Knopje omdraaien

Doordat ik dit weekend plots weer overvallen werd door mijn 2-maandelijkse-valling-syndroom, vielen de gemaakte plannen wat in het water en was het plots een heel rustig family-weekend. Van vrijdagmiddag tot zondagavond zijn we geen meter van mekaars zijde geweken en dat veroorzaakte vanmorgen heel even een afkick-momentje.
Toen Nika en ik naar school reden en ik tijdens 't rijden haar handje greep (doe ik wel eens vaker als ik voel dat ik haar ga missen), neep ze er stevig in en hield ze mijn hand vast tot we geparkeerd waren (zij moet het dus ook gevoeld hebben). Ik bracht haar naar de schoolpoort en omdat het nog vrij vroeg was, waren er nog niet zoveel kindjes. Ze gaf me een extra dikke knuffel en met kleine pasjes en een nog kleiner hartje ging ze de grote speelplaats op. En ik bleef achter met een gigantische emobrok in mijn keel. Hopend dat ze zich niet zou omdraaien en het medelijden van m'n gezicht zou zien afdruipen. Als ze zich had omgekeerd, had ik haar ontvoerd denk ik... Maar toen gebeurde het, net op tijd: een vriendinnetje kwam naar haar toegelopen en haar kleine pasjes zetten zich om in huppels. Zij gelanceerd, dus ik ook.
Gelukkig heb ik dan nog 20 minuten auto voor de boeg om me te vermannen. Om van emo-moe naar working-class-hero over te schakelen. En dat was vanmorgen beslist geen minuut teveel...

En wat heeft u gedaan vandaag?

Qualitytime op hoog niveau, het mag gezegd!
Vanmorgen gaan werken; op woensdag start ik vroeg zodat ik om 12.15u aan de schoolpoort kan staan. Kimmie kwam gezellig lunchen en ik ben blij dat ze terug is uit skivakantie; onze dates zijn nl altijd heel erg gezellig! De fles wijn moest op en dat hebben we keurig geregeld. Net genoeg alcoholische stimulansen binnen om vervolgens een veel te grote bestelling bij La Redoute te plaatsen - ik laat me soms verleiden (en moet er eerlijkheidshalve ook nog eens aan toevoegen dat ik net vorige week nog een pak van die andere bellen-en-bestellen-boîte bij de krantenwinkel ben gaan ophalen en dat ik - maak dat mee - niks heb moeten terugsturen omdat het er allemaal even goed uitzag - SHIT toch!!).
Sebiet mijn wat suffe kop in 't chloorwater onderdompelen en gezellig zwembadknuffelen met de dochter. Dan hapje eten met de bomma. In de cafetairia "van de zwemkoem". Ik citeer: "Omdat het eten daar toch altijd zo goed is!" (n.v.d.r. ze bestelt elke keer opnieuw een loempia of garnaalkroketten). Heerlijk toch, die bomma-logica ;-))
En vanavond home alone met het gezelschap van Idool. (Jep, elk jaar opnieuw fan van 't eerste uur. Maar stuur die sletvana met haar F-cup en okergele bieters nu ajb once and for all naar huis!!!).
Love it. Woensdagen. 't Leven kan zo schoon zijn, in al zijn simpelheid... x

Geluk op kleinschalig niveau

't Weekend was GOED. Omdat het zo gezellig was. Familie-etentje, vrienden-etentje, allemaal met z'n 3tjes tesamen. Geen kinder-gedrop en -ophaal. Geen van-hot-naar-her. Alles relaxed en vooral samen. Leukste moment: samen onkruid uitdoen. "What the hell ???" Jep, onkruid uitdoen! Niet dat ik nu plots groene vingers heb gekregen of zo hoor, don't panic. Maar toen Dennis en ik daar beiden op onze knieën zaten te spitten en Nika vrolijk van de ene naar de andere dartelde met haar potje op zoek naar pieren, werd ik plots overvallen door een waanzinnig gelukzaligheidsgevoel.
Happiness zit toch echt in zó'n kleine dingen jom...
Op het voornemenslijstje noteer ik dus graag de poging om onze weekends wat minder vol te boeken. Hopelijk slagen we er dan in de frequentie van dit soort kleinschalige geluksmomenten wat op te drijven! 

Vanmorgen op de radio...

You and Me (In My Pocket) - Milow

I wish you smelled a little funny
Not just funny, really bad
We could roam the streets forever
Just like cats but we'd never stray
I sometimes wish you were a mermaid
I could raise you in the tub at home
We could take a swim together
On weekly day trips to the bay

Oh you and me
It would be only you and me

I wish you were a little bigger
Not just big, but really fat
Doors you would no longer fit through
In my bed you would have to stay
I often wish that you had feathers
I'd keep you in a giant cage
All day long I'd sit and watch you
I'd sing for you and that would be okay

People say there are plenty of fish
In the sea, baby, all I do is wish

I wish you were a little slower
Not just slow, but paralyzed
Then I could plug you into a socket
So you could never run away
I really wish that you were smaller
Not just small but really really short
So I could put you in my pocket
And carry you around all day

Oh you and me
It would be only you and me

Back to basics

't Was er duidelijk weer over. Dat bleek namelijk uit de grondige introspectie-oefening waaraan ik mezelf deze week heb onderworpen. 
Na de pijnlijke constatatie dat ik woensdagavond om 19.15u 's avond ons Nika haar potje begon te koken, met op de achtergrond 5 machines was die om ter hardst riepen om gewassen te worden en een living waar ogenschijnlijk orkaan Catharina was doorgetold. Woensdagavond, dat betekent dus 'nadat ik een halve dag thuis was geweest'!! Niet ok dus he, laat dat duidelijk zijn. Oorzaak: een hele dag zitten vroeten en vloeken op een stuk voor de krant dat 5 keer te zwaar politiek geladen was voor mijn beperkte pen. Dit was trouwens niet de eerste keer dat ik stootte op mijn eigen journalistieke beperkingen. Hoe vlot mijn pen ook mag rollen als het gaat over dingen die me liggen, ze lijkt plots een rotsblok als de onderwerpen zich niet in m'n interesseveld situeren. Daarnaast nam het ook elke minuut van m'n vrije tijd in, die ik voorheen met hart en ziel koesterde. In m'n hoofd was ik altijd met de krant bezig en ik voelde me schuldig telkens als ik er even niet mee bezig was. Het was bijgevolg ondertussen ook 2 maand geleden dat ik nog eens verse soep had gekookt en ik werd er zelf misselijk van om m'n dochter steeds met een koek voor de televisie te zetten met de woorden "mama moet nog wat schrijven". Nee, dit kon beslist niet de bedoeling zijn!
Dus heb ik met een klein hartje naar m'n hoofdredacteur gebeld om m'n beslissing aan te kondigen: "Ik heb het geprobeerd maar ik moet er nu helaas mee stoppen." Zijn begripvolle reactie bracht meteen opluchting. En zijn lof over m'n schrijven en overtuiging van m'n potentieel gaven me heel even vleugels. Maar de hoop op de spoedige terugkeer van m'n inwendige rust, won het al snel van zijn lieve woorden. Meer nog, ik hoop zelfs dat m'n beslissing me een visite of 10 minder bij de osteopaat gaat opleveren.
Dus onder de noemer 'back to basics' ga ik volgende week weer soep koken. En wassen en plassen. En wie weet zelfs dingen met m'n dochter doen waar ze effectief ook verstandiger van wordt... Wie weet...

Over niet meer willen

Hoe reageer je als je vriendin niet meer wil. En daarna wel weer wil, maar niet weet hoe, omdat het grote verdriet als een onoverkomelijke berg voor haar staat?
Iedereen reageert op zijn manier in zo'n situatie. De machteloosheid die ik hier persoonlijk bij ervaar, kruipt in heel mijn stelsel. En de frustratie die daarmee gepaard gaat en die geen weg naar buiten vindt, gooit m'n hele binnenkant overhoop. Een hoofd dat al een week op barsten staat, een rug waar een dubbele tram is over gereden en een nek waar zelfs mijn osteopaat geen raad meer mee weet.
Eerst is er de shock. Dan komt het verdriet. Vervolgens de vragen. En tenslotte de onzekerheid. Hoe moet het nu verder? Welke garantie is er nog dat het uiteindelijk wel gaat beteren? Allemaal vragen zonder antwoord. Allemaal beestjes die onderhuids aan je knagen. Maar we moeten allemaal doorgaan. Voor onszelf, maar ook voor haar. Want wat zouden we zijn zonder haar...
Oh god, laat er asjeblief nooit een 'zonder haar' zijn...