Doordat ik dit weekend plots weer overvallen werd door mijn 2-maandelijkse-valling-syndroom, vielen de gemaakte plannen wat in het water en was het plots een heel rustig family-weekend. Van vrijdagmiddag tot zondagavond zijn we geen meter van mekaars zijde geweken en dat veroorzaakte vanmorgen heel even een afkick-momentje.
Toen Nika en ik naar school reden en ik tijdens 't rijden haar handje greep (doe ik wel eens vaker als ik voel dat ik haar ga missen), neep ze er stevig in en hield ze mijn hand vast tot we geparkeerd waren (zij moet het dus ook gevoeld hebben). Ik bracht haar naar de schoolpoort en omdat het nog vrij vroeg was, waren er nog niet zoveel kindjes. Ze gaf me een extra dikke knuffel en met kleine pasjes en een nog kleiner hartje ging ze de grote speelplaats op. En ik bleef achter met een gigantische emobrok in mijn keel. Hopend dat ze zich niet zou omdraaien en het medelijden van m'n gezicht zou zien afdruipen. Als ze zich had omgekeerd, had ik haar ontvoerd denk ik... Maar toen gebeurde het, net op tijd: een vriendinnetje kwam naar haar toegelopen en haar kleine pasjes zetten zich om in huppels. Zij gelanceerd, dus ik ook.
Gelukkig heb ik dan nog 20 minuten auto voor de boeg om me te vermannen. Om van emo-moe naar working-class-hero over te schakelen. En dat was vanmorgen beslist geen minuut teveel...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten