Iedereen reageert op zijn manier in zo'n situatie. De machteloosheid die ik hier persoonlijk bij ervaar, kruipt in heel mijn stelsel. En de frustratie die daarmee gepaard gaat en die geen weg naar buiten vindt, gooit m'n hele binnenkant overhoop. Een hoofd dat al een week op barsten staat, een rug waar een dubbele tram is over gereden en een nek waar zelfs mijn osteopaat geen raad meer mee weet.
Eerst is er de shock. Dan komt het verdriet. Vervolgens de vragen. En tenslotte de onzekerheid. Hoe moet het nu verder? Welke garantie is er nog dat het uiteindelijk wel gaat beteren? Allemaal vragen zonder antwoord. Allemaal beestjes die onderhuids aan je knagen. Maar we moeten allemaal doorgaan. Voor onszelf, maar ook voor haar. Want wat zouden we zijn zonder haar...
Oh god, laat er asjeblief nooit een 'zonder haar' zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten