Goedgevuld vrouwenhartje

Eigenlijk heb ik alles wat een vrouwenhartje maar begeren kan: ik heb een crème van een man, een bloem van een dochter, een uitdagende job, een warm zelf ingericht nest, vrienden voor 't leven en last but not least een goeie gezondheid. En toch was mijn gemoed dit weekend zo triestig als 't weer. Ik voelde dat Dennis en ik elk weer op ons eigen spoor zaten en dat wrong, zowel bij mij als bij hem. Niet makkelijk vind ik persoonlijk: al je trots opzij zetten voor een open en eerlijk gesprek met mekaar, zonder in de traditionele verwijten te vallen of regelrecht in de verdediging te gaan. Proberen de pijnpunten één voor één aan te raken en er dan zachtjes over wrijven tot je voelt dat ze geen pijn meer doen. Misschien zou dit soort gesprekken eigenlijk de evidentie moeten zijn bij koppels; bij ons is dat zeer zeker niet le cas. Maar wat we dan weer wél heel goed doen is voortgaan: eens 't gesprek achter de rug is zijn we weer helemaal opgeladen en kost het ons niet de minste moeite om extra lief te zijn.
Onderhouden zou nu nog een goeie zaak zijn. Op regelmatige en gestandardiseerde basis lief zijn voor mekaar. Zodat de frequentie van de moeilijke gesprekken wat daalt. En zodat ik mijn goedgevulde vrouwenhartje zeker niet op 't spel zet...