Brief aan mijn jarige dochter

Lieve Nika,

Alweer een mijlpaal bereikt: 10 kaarsjes op je donut vanmorgen!
Met elke kaars die erbij komt, krijgt "Wat word jij groot!" een andere dimensie...

Je eerste stapjes zetten, is groot worden.
Naar de grote school gaan, is groot worden.
Uit je broek groeien voor ze gedragen werd, is groot worden.
Maar 10 jaar worden... dat is van een ander soort 'groot worden'...

Tot voor kort was er maar één waarheid: die van mama (papa even buiten beschouwing gelaten; het is dan ook mijn brief aan mijn dochter ;-)).
Mama kan alles. Mama weet alles. Mama heeft het laatste woord. Altijd.
Die fase zijn we voorgoed voorbij.
Dochterlief kan steevast alles beter, weet per definitie alles beter en strijdt genadeloos voor het laatste woord.
De tijdsspanne tussen 2 discussies wordt voelbaar korter. Ik hoor mezelf nog nazagen over het topic 'verstrooidheid' of ik moet het volgende topic 'dankbaarheid' al aansnijden.
Je ogen rollen vaker dan vroeger, en met wat geluk krijg ik de 3de keer een antwoord op mijn vraag. Wat me dan weer doet twijfelen over het functioneren van je oren...

Maar gelukkig schuiven de pre-puber-kuren nog regelmatig voor die heerlijke momenten, waarop de fonkels in je ogen lichter zijn dan ik ze ooit eerder zag, je humor van een hogere bravoure is dan ooit tevoren, en je knuffels van de warmste warmte die ik me herinneren kan.

Ik koester die momenten met een hartstocht waar alleen moeders over beschikken. En bewaar ze zorgvuldig, als een reserve die je opbouwt voor als je ooit misschien eens zonder zit.
Geloof me lieverd, er is nog plek in dat berghok van mij.
Dus laat maar komen die gelukzaligheid. Ik stapel ze met plezier in hoge stapels.
En voor elk gebaar van liefde, beloof ik je het tiendubbele terug!

Verjaar gelukkig lieve schat.
'k Zie je zotjes graag...

Mama xxx

Als in een watten-cocon

Alsof je in een grote prop watten zit, zo voelt het aan.
Weten dat het buiten die wolligheid chaos is, maar het zo precies niet helemaal beseffen, binnenin die suffe cocon van mij.
De wereld draait opnieuw door, en ik draai zo'n beetje mee. Maar ik voel aan mijne vanbinnen dat er nog een gevoel plakt dat er voorheen niet was. Ik denk dat het verslagenheid is. En angst ook, voor wat nog komen kan.

Nika is sinds maandag met school op kasteelklasse. Net nu ik niet liever zou willen dan een hele dag met m'n geliefden in het grote knuffelbed kruipen om er de komende maand niet meer uit te komen. "Van niks op de hoogte" liet mijnheer directeur weten. "Vollebak genieten van alle leuke activiteiten".
Haar onwetendheid stelt me gerust. En ik ben stiekem ook een beetje jaloers op de heerlijke naïviteit waarin die kinderen zich onbewust mogen wentelen.

Alle 'gewone' dingen uit het dagelijkse leven krijgen plots ook een beetje een absurd kantje. Zo heb ik vanmorgen m'n lieve vriendin een gelukkige 40ste gewenst (dat word je immers toch niet alle dagen), en zegt Jeroen tussen 2 buien door in de camera "het zonnetje schijnt heerlijk vandaag, dus we gaan lekker BBQ-en!"


Ik aanschouw het van aan de kantlijn, in een gefronste roes van je-ne-sais-quoi. En besef plots dat ik een gelukzak ben dat ik vandaag met ietwat absurde dingen bezig mag zijn.
Dat wil namelijk zeggen dat ikzelf én mijn omgeving goed gespaard zijn gebleven van ellende.
Lekker safe, in die watten-cocon van mij...