Lieve Nika,
Alweer een mijlpaal bereikt: 10 kaarsjes op je donut vanmorgen!
Met elke kaars die erbij komt, krijgt "Wat word jij groot!" een andere dimensie...
Je eerste stapjes zetten, is groot worden.
Naar de grote school gaan, is groot worden.
Uit je broek groeien voor ze gedragen werd, is groot worden.
Maar 10 jaar worden... dat is van een ander soort 'groot worden'...
Tot voor kort was er maar één waarheid: die van mama (papa even buiten beschouwing gelaten; het is dan ook mijn brief aan mijn dochter ;-)).
Mama kan alles. Mama weet alles. Mama heeft het laatste woord. Altijd.
Die fase zijn we voorgoed voorbij.
Dochterlief kan steevast alles beter, weet per definitie alles beter en strijdt genadeloos voor het laatste woord.
De tijdsspanne tussen 2 discussies wordt voelbaar korter. Ik hoor mezelf nog nazagen over het topic 'verstrooidheid' of ik moet het volgende topic 'dankbaarheid' al aansnijden.
Je ogen rollen vaker dan vroeger, en met wat geluk krijg ik de 3de keer een antwoord op mijn vraag. Wat me dan weer doet twijfelen over het functioneren van je oren...
Maar gelukkig schuiven de pre-puber-kuren nog regelmatig voor die heerlijke momenten, waarop de fonkels in je ogen lichter zijn dan ik ze ooit eerder zag, je humor van een hogere bravoure is dan ooit tevoren, en je knuffels van de warmste warmte die ik me herinneren kan.
Ik koester die momenten met een hartstocht waar alleen moeders over beschikken. En bewaar ze zorgvuldig, als een reserve die je opbouwt voor als je ooit misschien eens zonder zit.
Geloof me lieverd, er is nog plek in dat berghok van mij.
Dus laat maar komen die gelukzaligheid. Ik stapel ze met plezier in hoge stapels.
En voor elk gebaar van liefde, beloof ik je het tiendubbele terug!
Verjaar gelukkig lieve schat.
'k Zie je zotjes graag...
Mama xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten