maandag 16 december 2013

Van ongekende hoogte

Het genot zindert nog na. De glimlach plakt er nog steeds op.
Ons onder-vrienden-shortski-tripje was werkelijk van ongekende hoogte dit jaar.
Het ene moment zit je nog achter je bureau en het andere moment sta je op je latten. Onder een stralende zon. Op pistes die zo verlaten zijn dat je je op een schoolspeelplaats op zaterdag waant...
Ik heb me daar echt intens gelukkig gevoeld. Heerlijk om eens even alleen maar je zelf te moeten zijn. Geen hond om rekening mee te houden - letterlijk én figuurlijk.
Nika dacht er bij vertrek even anders over. "Waarom kiezen jullie niet gewoon een 'clubje' waar wél kindjes binnen mogen?" Ik ga uiteraard niet de stoere uithangen en claimen dat er geen kind mijn gedachten gepasseerd is. Die mama-knop zet je zomaar niet uit. Maar hij stond wel even op stil. En dat heeft verschrikkelijk veel deugd gedaan... Vermits dit editie 2 was, mogen we ondertussen al van een 'traditie' spreken. Eentje die als 't van mij afhangt nog vele jaren mag aanslepen.
Toen dochterlief haar warme lijfje vanmorgen tegen me aankrulde en halfslapend "mama'tjeeeeee" fluisterde, was ik weer helemaal terug. Met m'n gedachten nog in de bergen, maar met m'n hart nergens anders dan in Lint.
Life's beautiful, ik zweer het je...


woensdag 23 oktober 2013

Lego house

De dag thuis en de gezelligheid die daar telkens weer mee gepaard gaat, heeft me traditiegewijs weer eens tot mijmeren gebracht.
Ik had net weer de allergezelligste avond met m'n zus, waar ik met de jaren alleen maar dichter naartoe groei. En naast de werk-koetjes en potentiële-nieuwe-lieven-kalfjes (van m'n zus dan wel-te-verstaan), was er ook een momentje van stilstaan-bij-de-dingen-des-levens. Stilstaan bij 't verdriet dat soms achter veel te korte hoekjes staat te wachten.Bij  't gemis dat maar moeilijk een plaatsje krijgt. Snoeihard beseffen dat niks in een mensenleven evident is. Dat werk maar werk is. En dat we blij mogen zijn dat we een job hebben. En dat als die onze frak dan eens uithangt, we dan alsnog blij moeten zijn dat 't dat maar is waarover we eens mogen zagen.
En nu het enkel nog ik en m'n (vierde) glas wijn is, én Ed Sheeran, die ondertussen voor de 27ste keer gok ik over zijn lego house aan 't zingen is (en nee, ik ben 't nog niet beu - ik denk niet dat ik dat nummer ooit beu word) - zoekt m'n binnenkant z'n weg naar buiten. Ik word klein als ik naar de foto van m'n lieve buurman kijk, de grote schat die ik nooit meer ga zien. Ik dwing mezelf tegelijkertijd om het geluk waarmee ik omgeven word, met man en macht te omarmen. Niets is evident. Zorgeloosheid is de grootste luxe die een mens kan en mag ervaren. Wat nu is, kan morgen anders zijn. En anders is niet altijd beter.

Ik hou zo lang als ik kan vast aan elk van die die geadachten en laat Ed nog één keer zingen:
"It's dark in a cold December, but I've got you to keep me warm.
And if you're broken I will mend you and I'll keep you sheltered
from the storm that's raging on now."


En dan is het hoogtijd om de lichtjes uit te doen.
Genoeg gemijmer voor één dag...

donderdag 19 september 2013

Vaarwel lieve buur-vriend...

Als iemand zo plots uit je leven verdwijnt,
slaat dat gaten
zo groot als kraters...


Lieve Eric,
In het kleine blokje waar wij samen 10 jaar lang vloer en plafond met mekaar hebben gedeeld , waren we met z'n allen zo veel meer dan alleen maar 'buren'. We waren vrienden; buur-vrienden.
Jij met je stralende lach en je warme stem, geen vraag was te veel, geen moeite te groot. Je enthousiasme was van ongekende grootte, en slechts weinigen waren zo gul met complimenten als jij.
De dag voor Nika op de wereld kwam, aten we samen chinees en zeiden we lachend "nu kan het niet lang meer gaan duren". Dank zij jou maak ik nu witloof in de oven met bechamelsaus die wél lukt. En als ik thuis kwam van het werk was de verleiding altijd héél groot om even aan te kloppen en samen een pintje te drinken. Want wat was het toch altijd gezellig bij jou en Frieke.

Ons Frieke, de schat... Hoe is het mogelijk dat iemand met zo'n groot hart, zo'n hoop verdriet te verteren krijgt.
Ik hoop dat je rust hebt daarboven. En liefde. Want mijn god, wat heb jij zelf liefgehad...
En wij hier beneden, wij zorgen wel voor mekaar.

Met kleine stukjes stopsels moedig proberen om dat hele grote gat te dichten.
Ik hou je lievelingswoorden in m'n hart, en zal ze koesteren samen met alle mooie herinneringen aan jou...

The greatest thing you'll ever learn
Is just to love and be loved in return

Nat King Cole

Vaarwel lieve buur-vriend...

donderdag 12 september 2013

Gebroken kinder-moederhart

Nika's moederhartje is voor 't eerst in haar jonge leventje gebroken...
Vorig weekend constateerden we dat het konijnenhok op een kier stond. Voor het kotje zat Snuffeltje breed grijnzend van het verse gras te genieten. Maar Snoesje, het meer-op-avontuur-uit-konijntje was nergens te bespeuren. Een heuse zoektocht werd aangevat, buren en familie werden opgetrommeld, leaflets met een hoopvolle 'Vermist'-boodschap werden dezelfde dag nog aan palen geplakt, in brievenbussen gestopt en zelfs tot bij de bakker gedragen.
Sindsdien geen spoor meer van onze kleine wit-zwart gevlekte vriend...
Nika wil de moed niet opgeven. Ze blijft nog elke dag hopen haar in onze tuin aan te treffen. Maar telkens er weer een vruchteloze dag verstreken is, zie ik haar onzekerheid groeien. En als de zoveelste regenbui op onze straat neerklettert, zie ik haar kleine moederhartje steeds banger worden. Ze overspoelt me met vragen als "Kunnen konijntjes uit plassen drinken?", Waar zou Snoesje nu schuilen?" en "Kan ze wel in de wilde natuur overleven?"
En ik ben in dubio... Want waar geen hoop meer is, moet je er ook geen creëren.  En ik ben ook geen voorstaander van blazen-wijsmaken. Maar je vertelt zo'n kleine pruts toch niet dat haar grootste bezit nooit meer gaat terugkomen omdat ze wellicht de weg kwijt is of het pad van een sluwe vos is gekruist?
Dus vraag ik me samen met haar luidop af "Waar zit die kleine Snoes nu toch?". Kijk ik nog steeds in de weien rondom me als ik de hond uitlaat. En wordt m'n hartje mee klein bij de gedachte aan dat kleine diertje in de pletsende regen. 
Omdat een beetje naïef zijn soms berustender is dan een beetje realistisch zijn.
Waar je ook bent kleine Snoes; het ga je goed. Er wordt in de Vijfboomkensweg nog heel vaak aan je gedacht...

maandag 2 september 2013

Afscheid van de zomer...

De werkroutine zit er alweer even terug in. In dat opzicht was vanmorgen een morgen als andere...
Maar wat wel anders was dan anders, was het besef - dat bij het afzetten aan de schoolpoort plots in me opkwam - dat de vakantie en alle zaligheid die daar bij te pas komt, nu officieel voorbij is.

Zolang er niks moet (behalve zorgen dat je op één of andere manier uit je bed geraakt 's morgens om te gaan werken), blijft het vakantiegevoel nog nazinderen. De avonden zijn lekker lang en de avondklok is nog niet geactiveerd. Het geregel staat op een laag pitje en de zorgeloosheid bereikt ongeziene hoogtes. We gaan van het ene feestje naar het andere en ervaren het allemaal 'gezellige drukte'. Want alles wat onder de paraplu 'zomer' valt, daar krijg je zelden genoeg of teveel van.
Dus toen de schoolbel deze ochtend ging, voelde ik een plotse doef in m'n maag. Het besef overviel me als een nacht die uit het niets de dag overmeestert:
We moeten weer in de pas gaan lopen. Agenda's worden plots weer puzzles. Avonden worden met elke dag korter - te kort. En de avondklok, die gaat met grote ernst opnieuw aan het tikken.
Officieel duurt ie nog tot 21 september, maar ik neem nu al een beetje afscheid:
Vaarwel zomer van 2013.
Ik heb lang op je gewacht, gewéldig hard naar je uitgekeken en met elke minuut van je genoten.
Je was een fijne vriend...

vrijdag 26 juli 2013

Over behoudsgezindheid én speciale wensen

Heb ik ooit al eens verteld dat ik eigenlijk nogal van 't behoudsgezinde slag ben?
In een wereld die met de tijd alleen maar zotter doordraait, zou ik soms willen dat ik stokken en stenen binnen bereik had om de boel weer even tot stilstand te brengen. Om de dingen lekker te houden zoals ze zijn. Zoals ik ze ken.
Zo slaap ik bijvoorbeeld ALTIJD aan de rechtse kant van het bed. Doe mij maar een pizza crudaola bij restaurant Cosmo, en fideuà bij restaurant Condacum (neen, ik hoef de kaart niet te zien). Alleen Leslie komt aan mijn haren in het kapsalon. En hoewel we afgesproken hebben dat we volgend jaar ook eens Spanje en Italië gaan overwegen voor onze familievakantie, zal ik niet vies zijn als er uiteindelijk toch opnieuw voor de Côte d'Azur wordt gekozen.
'k Heb zelfs een lijflied dat perféct bij al die behoudsgezindheid past. Als Keane zingt "Everybody's changing, and I don't feel the same..." dan wil ik altijd heel hard roepen "Ik begrijp u, jongen, IK begrijp u!!!".

Maar veranderingen maken nu eenmaal deel uit van 't leven. En ik heb besloten er deze keer niet tegen te vechten, maar ze met openheid en enthousiasme tegemoed te gaan. Voor wie niet helemaal mee is: ik blijf lekker in Lint wonen, heb geen plannen om mijn vent te verlaten en ben nog steeds gelukkig in m'n huidige job. Maar 't is wel in dat laatste dat er links en rechts wat gaat schuiven.
Dusssss: bring it on, zou ik zeggen. Schuif maar waar er geschoven moet worden. Ik ben er klaar voor! (zolang mijn stoel maar blijft staan waar hij nu staat, mijn bureau de mijne maar blijft en oh ja, verander asjeblief niet plots van koffiemerk of zo :-)).


Verder wil ik vandaag graag een hele speciale wens overbrengen aan een hele speciale persoon:
Lieve mams,
Ook al heb je een hekel aan ouder worden, en ook al zie je 't huidige cijfer van je aantal levensjaren niet graag en gaan je haren rechtop staan van dat vreselijke lijnabonnement dat je er gratis bovenop hebt gekregen ;-)... ik weet dat je stilletjes wél houdt van verjaren. Dus dat vieren we vanavond samen. Met drie dikke zoenen, een dikke knuffel en de nodige pintjes. Loveyalots en beloof me asjeblief dat je er minstens nog een lijnabonnement bijdoet... xxx

En Nika'tje: vandaag is de dag: na een volledige maand, van kamp naar oma's zee naar bonnie's zee, nemen we je vanavond weer mee naar je eigen bedje. Ik kan niet wachten. En ik denk dat jij er zo ondertussen ook wel stilletjes aan aan toe bent...
Tot straks lieverd xxx

vrijdag 5 juli 2013

SMILE!

Heb je mijn brede glimlach al opgemerkt vandaag?

 
 

Hij staat er sinds 00.01u vannacht.
Sinds ik 'vandaag' kan antwoorden op de vraag: "Wanneer komt ze terug?"

In minder dan 7 uur mag ik je kleine warme, wellicht waanzinnig-naar-kamp-stinkende lijfje weer tegen me aandrukken.
Van op kamp rijden we recht naar zee, jij en ik.
Wat betekent dat ik op zijn minst een dik uur heb om je hoofdje leeg te vragen, om in te schatten of 't gemis 't plezier niet heeft overschaduwd, om aan te voelen of je hartje met 7 levensjaren wel groot genoeg was om 't met Vlekje en Lady ipv met mama en papa te stellen.

Ik ga eerlijk zijn: 't is me DIK tegengevallen, die 5 dagen zonder jou, zonder iets te horen, zonder iets te weten.
Dat leeg gevoel vanbinnen - alsof er een beestje een gat in mijn binnenkant had gegraven - daar heb ik de hele tijd NIET aan kunnen wennen.
Dus ik moet nu echt gaan hopen dat jij je daar DE WAANZIN geamuseerd hebt. Want anders wordt het anno 2014 wel heel erg moeilijk om naast mezelf ook jou nog eens een keertje te gaan overtuigen.


Maar das voor later.
Nu tel ik de uren af. En kijk uit naar het moment waarop we in minuten overgaan.

Welkom terug lieverd.
Ik zal proberen je niet dood te knuffelen.
Mama xxx

zondag 30 juni 2013

En toen was ze weg

Al wekenlang zag ik stiekem heel erg op tegen vandaag.
Want vandaag, op zondag 30 juni, vertrok mijn kleine lieveling op scoutskamp.
Voor 6 dagen. VIJF nachten en ZES dagen...

De laatste dagen knuffelde ik haar al een beetje harder dan anders. Heel subtiel, want zij mocht vooral niet voelen dat ik 't er moeilijk mee begon te krijgen. Telkens zij twijfels toonde, haalde ik mijn breedste glimlach boven en overtuigde ik haar van de zaligheid van zo'n kamp. Niet dat ik nog maar een beetje benul heb van wat zo'n kamp inhoudt. Ik ben mijn hele jeugd lang gillend weggelopen van alles wat nog maar van ver rook naar scouts of chiro. Ik ben ooit één keer met mijn overbuurmeisje mee met de chiro naar zee geweest. Voor één dag. Ik zweer het, als ik nu ergens een kind "en NOG een kilometer!!" hoor zingen, krijg ik nog steeds moordneigingen. 100% purre HORROR vond ik dat. Rollen in slijk, slapen in zalen, op matjes die nauwelijks de benaming 'matras' verdienen, roepen, gillen, tieren en dat allemaal ongewassen en ongepoetst: geef mijn portie maar aan de kat...
Maar zoals al wel vaker is gebleken, is mijn dochter ook hier een beetje meer de papa dan de mama. En misschien maar goed ook. Want eigenlijk vind ik het in haar enig-kind-situatie best wel goed dat ze een paar van die 'scouts-waarden' in haar valiesje gestoken krijgt. Leren delen en samenwerken kan een kind alleen maar ten goede komen.
En zo stond ik dus vanmorgen met een heel klein hartje op, trok ik nog eventjes dat warme lijfje in een lepeltje tegen me aan en maakten we ons vervolgens klaar voor het grote moment. Ik weet dat haar hartje net zo klein was als het mijne. En ik voelde dat ook haar knuffels net iets intenser waren dan op andere dagen.
Zij maakte zich stoer, en stapte de trein op. Ik maakte me struis - voor de laatste keer - en wuifde haar uit.


En toen kwamen onvermijdelijk de lang ingehouden dikke tranen...

Have fun lieverd, geniet met volle teugen en denk vooral niet aan thuis.
Dat wordt hier namelijk al voor twee gedaan...


Mama xxx


zaterdag 8 juni 2013

Brief aan mijn jarige prinses


Lieve Nika,

7 kaarsjes mochten we eergisteren al op je disco-donut zetten.
Binnenkort zal je toch echt een keert taart moeten leren eten, want heel veel plek was er niet meer vrij op die kleine zoete ronde...

Een aantal jaren geleden ben ik een kleine traditie opgestart.
Bij 't openen van je jarige ogen, vertel ik je stilletjes het verhaal van de dag dat we je mochten verwelkomen. Van de eerste pijn in m'n buik, over de korte rit naar het ziekenhuis die door de pijn een eeuwigheid leek te duren, naar de dokter met zijn spuitje die eerst van papa wilde horen of Kim Clijsters aan het winnen was voor hij mij van m'n pijn kwam verlossen, tot het moment dat je kwam en meteen huilde - wat goed was -  en je papa zo trots maakte, tot bonnie die aan de telefoon dacht dat ik 'Mika' zei en dat eigenlijk niet zo mooi vond en vervolgens blij was toen ze ter plaatse vernam dat het 'Nika' was. Het hele verhaal van A tot Z, elk jaar gevoed met een klein extra detail.

Je luistert aandachtig en begint dan stilletjes te lachen. Want het leukste verhaal vind jij dat van toen ik je bijna verdronk tijdens je eerste badje. Ik probeer zoals steeds uit te leggen dat dat niet op de eerste maar wel op de dérde dag was. En dat ik dat zelf eigenlijk helemaal niet zo grappig vond - alleszins niet op dat moment. Maar je glimlach is ondertussen al een schaterlach geworden. En ik besef dat jij op dat eigenste moment je eigen stukje traditie hebt gekweekt. En dat we ook op 8 jaar gaan horen dat ik de slechtste eerste-badjes-gever van de hele wereld ben. En wellicht ook alle jaren die daarop volgen.
Maar ik vind het niet erg. Wat het belangrijkste is, is dat er op die speciale momenten herinneringen geplant worden, die je de rest van je leven met je meedraagt.

En terwijl jij je levensjaren één voor één wegblaast, droom ik zelf even weg bij m'n herinneringen...


Ik besef dat ik de grootste gelukzak van de hele wereld ben met jou als dochter.
En ik hoop stilletjes dat jij beseft in wat een warm nest je mag groot worden.


Geniet van je verjaardagsweek lieverd.
Mama ziet je graag...

xxx

donderdag 30 mei 2013

365 dagen...


Liefste boemeke,

Het is vandaag exact een jaar geleden
dat je gestopt bent met vechten
dat je de zon omruilde voor de sterren,
en koos voor de eeuwige rust.

M'n hoofd wil het soms nog niet vatten;
want ik kan toch zo moeilijk ont-hechten.
De herinneringen aan vroeger worden alsmaar mooier,
de gedachten aan lang geleden raken maar niet gesust...
 
Geld zou ik geven om je nog eens te horen.
Een arm en een been om je nog eens te zien.
Maar ik mag je in je rust niet storen,
dus moet ik straks maar hopen op een mooie droom misschien...

'k Heb je al zo vaak willen bellen;
heb me al vele keren net niet vergist.
Hoe vertel je iemand die er al 365 dagen niet meer is
dat je haar nog steeds zo hard mist...
 
xxx

PS: Geef je kleine Sam daarboven een lieve knuffel van me?
Ze is gisteren namelijk 7 geworden...

dinsdag 21 mei 2013

Vijfdaagse onder-ons

Ik ben een geluksvogel.
Want terwijl het er hier weer in bakken aan het uitvallen is, ben ik mijn valiesje aan 't pakken.
Manlief en ik vliegen vanavond naar Sicilië! Onder ons en geheel dochterloos.

ValiesJE zeg ik, want we vliegen met Ryanair. Een onderneming die eigenlijk op zich al zoveel stress met zich meebrengt dat er een trip van 5 dagen voor nodig is om te bekomen. Weten dat je een knots geld moet betalen als je ergens een letter gemist hebt of als je een handtas én een rugzak bij hebt in plaats van een handtas IN een rugzak, das niks voor mij. Zelfs de anders zo relaxte hubbie kreeg er zowaar een benauwd gevoel van. Ik moet je niet vertellen dat ik bijna een crise cardiaque deed toen ik bij onze boekingsbevestiging las dat ik plots 'Mr. De Weirt' was geworden. Ik zag onze trip al in 't water vallen en kreeg instant waanbeelden van vliegtuigtickets van 1000 euro 't stuk. Na een forum of 20 doorgelezen te hebben (allen resultaat van een simpele search op 'foute aanspreking Ryanair' - ge moet ni vragen), bleek dat ze 't bij de blauw-witte vrienden niet zo nauw nemen met geslachten. Een tandenborstel teveel kost je een een long en een nier, maar voor borsten ipv een penis geen extra kosten. 't Kan al eens meezitten.

De keuze om naar Scilië te aan, kwam er na volgende auto-conversatie:
Ikke: "Wij gaan nooit eens ergens onder ons naartoe".
De man: "Euh, we zijn hier en nu onderweg naar skivakantie??"
Ikke: "Ja maar ik bedoel ONDER ONS"
De man: "Euh, we zijn in januari nog naar zee geweest"
Ikke: "Awel da was toch kei-gezellig?"
Ok, toegegeven, onderbouwd was het niet. Maar ik was zeker van mijn stuk: ik zou wat ondernemen.

En toen kwam 't moeilijkste stuk: een weekend vinden waarop we nog niks gepland hadden (klinkt vreemd na mijn uitspraak van 7 lijnen hierboven, I know), bepalen waar naartoe én tot slot beslissen of we de dochter meenamen of 't er eens 'écht onder ons' op zouden wagen.

Ik schrapte eerst de optie 'weekend weg' (om de eenvoudige reden dat ik geen vrij weekend kon vinden - HA!). Na een blik naar buiten schrapte ik ook de optie 'dichtbij'. En tot slot maakte ik een steen van m'n moederhart en koos moedig voor de optie 'onder ons'. Ik klikte op 'zoeken' en de bestemming die uit de printer rolde was... SICILIE!
5 daagjes. Of 'maar 4 keer slapen', toen ik 't aan Nika verkocht moest krijgen.


Ik neem mee:
- 15 kilo in 't valiesje. 10 in de rugzak. Geen gram meer, maar vooral ook geen gram minder.

- Een grote zak manliefde (gelukkig weegt die niks)
- Mijn kodak mét nieuwe lens (een aankoop die volgde op deze intelligente vraag: "Hebt ge zo niks dat én heel ver kan kan inzoomen én toch ook breed van dichtbij kan trekken?" - bewijs van de bereprofessionele fotograaf die ik ben, maar door deze slimme zet zeul ik nu wel slechts 1 ipv 2 lenzen mee!)
- Zonnecrème (Can you imagine?? Zon!!!!)

Ik laat thuis:
- 't Weer
- Mijn haarstrijkijzer (400 gram en Dennis beweert toch altijd dat hij liever wild dan strak ziet)
- Mijn moederhart ('t is tegen straks toch in stukken)

So see y'all in a while!
En als ze daar zon in flesjes van 50 gram verkopen, neem ik er misschien wel een paar mee...

woensdag 15 mei 2013

Terug van weggeweest

God wat heb ik m'n schrijven gemist!
En ik wéét dat tijdsgebrek altijd het zwakste excuus is. Voor alles. Maar toch is dat echt de veroorzaker geweest van m'n writersblock.

Je slaat een weekje over omdat er geen gaatje is, een week worden 3 maanden en voor je 't weet is je schrijfhoek zo dood als een pier. Zo heb ik eind vorig jaar m'n fitness-abonnement ook eens 'eventjes gepauzeerd'. Ik denk dat ze ondertussen security bellen als ik nog eens zou opdagen.
Eens je ergens 'out' bent is het toch zo moeilijk om weer 'back in' te geraken...
Ik ga geen 'voornemens tot meer schrijven' citeren, want dan lijkt het wel of ik tegen m'n goesting schrijf. En niks is minder waar. Ik ga wel de stille hoop koesteren dat ik opnieuw af en toe tien minuutjes mag vinden om in m'n hoekje te duiken. Want niks is zo efficiënt als dingen van je afschrijven. Geen sigaret, geen 'mag ik eens effe heel hard roepen?', geen wc-bezoek van een half uur, neen zelfs geen gin tonic.
't Is eigenlijk best wel even wennen om hier terug te zijn. Want als je een tijd niet meer geschreven hebt, lijkt het wel alsof je er alleen terug mee kan beginnen als je iets 'groots' te schrijven hebt. Terwijl de beste posts eigenlijk altijd net uit kleine dingen komen. Uit dankbaarheid voor de grote kleinigheden, voor de liefde die je tot dat moment vanzelfsprekend vond, voor de gezonde familie die je als evident aanschouwde...
Passenger mag dan wel zeggen "Only miss the sun when it starts to snow", maar laat dat nu net zijn wat ik vermijden wil. Mocht het mijn lied geweest zijn, had ik er zeker-weten "Always thank the sun when it starts to shine" van gemaakt...
Have a nice one, darlings x

maandag 11 februari 2013

Een magische vrijdagavond...

Vrijdagavond was geen gewone avond. 't Was er eentje met een bijzonder hoog mirakelgehalte...
Om de twee maanden - daar leggen we ons frequentie-streefdoel - gaan we met 'de meisjes van de klas' (zo noemen we mekaar nog steeds, hoewel het ondertussen zo'n 18 (!!) jaar geleden is dat we effectief samen in één klas zaten :-)) samen een hapje eten.
6 toaal verschillende karakters. 6 verschillende looks, 6 verschillende feels. Ons gekakel neemt vaak de hele ruimte van het restaurant in beslag. We zijn van het slag dat je NIET naast je wil hebben als je gezellig een hapje gaat eten. Dat doen we nu naar schatting zo'n kleine 10 jaar. In die 10 jaar hebben we samen grote vreugdes en stil verdriet gedeeld. Er zijn zijn nieuwe liefdes gekomen en er zijn breuken gemaakt. Er zijn grote verliezen geleden en alle armen en schouders zijn nodig geweest in pogingen om de achtergelaten leegtes op te vullen. We hebben tot op heden 6 kindjes mogen verwelkomen en zien opgroeien. En we zijn altijd op minstens nog ééntje blijven hopen...
Dat eentje dat maar niet wilde komen. Waarvoor 10 duimen niet volstonden. Elke keer opnieuw die hoop mee voelen. Maar vooral ook elke keer mee de grote teleurstelling delen. En op de duur zelfs amper nog durven vragen hoe de situatie nu is. Ik moet eerlijk toegeven... zelfs ik, de dromer, had na al die jaren van mislukte pogingen de hoop min of meer opgegeven.
Tot vrijdag plots iemand zei "Maaike is aan het parkeren, maar ze is niet alleen, Alberto is erbij!" Onmiddellijk ging mijn sixth sense op volle toeren draaien. Want dit was niet kosjer, namelijk. Want er zijn geen mannen toegestaan op onze meisjesavonden, namelijk. "Zou het??" vroeg ik stilletjes en met opgetrokken wenkbrouwen. "Maar nee, die komt alleen maar mee om Maaike af te zetten!" klonk het al snel. Geen hoop creëren waar er geen hoop is, dat was duidelijk de maatstaf geworden in ons groepje. Maar toen kwam Alberto ook mee binnen! Hij schoof zelfs een stoeltje bij en bestelde rustig een aperitiefje!  "Die komt gewoon iets drinken en is dan weer weg", zei ik streng tot mezelf. Geen insinuaties, De Weirt, stick to the facts.
Maar toen kwam het. Ik zei iets over "onpasselijk worden" en daar zag ons Maaike haar 'haakje'; haar teken om het woord te nemen. "IK zal degene zijn die de komende tijd een beetje oppasselijk zal zijn", zei ze bedeesd. "Wat?" "Euh?" "Wat zei je daar?" klonk het in 5 stemmen tegelijk. Waarop de magische woorden volgden: "Alberto en ik verwachten een kindje!".
Wat er toen door onze hoofden en harten ging, valt met geen duizend pennen te beschrijven...

Een kwartier later, na een stroom van tranen van geluk en ongeloof én een kneep van Alberto in m'n arm (tégen het ongeloof), begon het door te dringen: Het gaat dan toch echt gebeuren. Het koppel met het allerhoogste mama-en-papa-gehalte van alle koppels die ik ken, gaat effectief mama en papa worden!!
Het wordt een mooie zomer, dat staat nu al vast. En het wordt een jongen, dat staat ook vast (als de natuur het eens is met mijn pronostiek, tenminste).
Geniet met volle teugen, lieve schatten. Die kleine pruts moest eens weten in wat een warm nest hij terecht gaat komen. Aanhouders zoals jullie verdienen het om de loterij te winnen...

xxx

donderdag 31 januari 2013

Gedichtendag


Niet te vatten hoe een gestalte
nog frêle en klein
zo’n aanslag op je gevoelens kan plegen
gewoon door onbewust en ongeremd
haar eigen zelve te zijn

Niet te vatten hoe een hart
niet groot niet klein, dat standaard slaat
plots extreme proporties gaat aannemen
wanneer er op een dag het deelwoord
‘moeder’ voor staat
Waar angst voorheen over spinnen ging
en slangen op een exotische reis
neemt die nu soms ondraaglijke volumes aan
als ik zonder dat ik het wil over een wereld
zonder jij en ik peins
Soms maak je me helemaal stil
maar meestal stem je me toem-ti-doem-blij
Het gebeurt dat ik me voor mezelf moet behoeden
want zo intens gelukkig, kleine engel,
maak
jij mij...

Voor Nika

Op gedichtendag
x

woensdag 9 januari 2013

No resolutions. Except for one, maybe...

't Zit erop. 2 lange weken gezellige huiselijkheid zijn voorbij gevlogen.
Maar tegelijkertijd waren ze van een intensiteit die ik nooit eerder heb gekend.
2 weken met heel weinig 'moeten' zijn gewoon een zalige luxe. Nooit eerder genoot ik zo van mijn opgetuigde boom. Nooit eerder brandde ik zoveel theelichtjes ("Mama, zullen we 't gezellig maken?"). Nooit eerder was ik zo moeilijk uit mijn zeteltje te jagen. Looooved it...
Normaal val ik na die gezellige feestdagen altijd in een eindeloos groot gat. Ik besef dan dat al waar ik zo lang naar heb uitgekeken, gepasseerd is. En dan moet ik keihard vechten tegen de verleiding om in een zachte depressie-roes te vallen.
Dit jaar voelt het anders aan. Het was meteen erinvliegen en er is letterlijk nog geen tijd geweest om tot roezen verleid te worden. Helemaal prima dus eigenlijk ;-).

Aan voornemens doe ik niet mee. Ik heb 2012 zelf als een redelijk prima jaar ervaren. Er moet dus niet persé iets anders of beter gaan worden voor mij.
Al is er misschien toch wel één blijvend aandachtspuntje: de dingen steeds in het juiste perspectief trachten te plaatsen en te relativeren in de mate van het mogelijke.
De gedachte aan kleine Sam helpt me daar af en toe ook bij: Zo was het bijvoorbeeld vanmorgen niet erg dat dochterlief niet meteen wilde opstaan; ik heb haar gewoon wat langer laten liggen. Het was ook niet erg dat ik daardoor wat aan de late kant was: we zouden er allemaal wel geraken. De regen, de opkomende bronchitis. 't Was allemaal letterlijk niks. Want vandaag exact 4 jaar geleden, heeft kleine Sam met haar brede glimlach ons verlaten. En daarom stuur ik via deze weg 100 warme knuffels naar Jim en Dora. Eén voor elk jaar dat hun lieve pruts te vroeg gegaan is... xxx