't Zit erop. 2 lange weken gezellige huiselijkheid zijn voorbij gevlogen.
Maar tegelijkertijd waren ze van een intensiteit die ik nooit eerder heb gekend.
2 weken met heel weinig 'moeten' zijn gewoon een zalige luxe. Nooit eerder genoot ik zo van mijn opgetuigde boom. Nooit eerder brandde ik zoveel theelichtjes ("Mama, zullen we 't gezellig maken?"). Nooit eerder was ik zo moeilijk uit mijn zeteltje te jagen. Looooved it...
Normaal val ik na die gezellige feestdagen altijd in een eindeloos groot gat. Ik besef dan dat al waar ik zo lang naar heb uitgekeken, gepasseerd is. En dan moet ik keihard vechten tegen de verleiding om in een zachte depressie-roes te vallen.
Dit jaar voelt het anders aan. Het was meteen erinvliegen en er is letterlijk nog geen tijd geweest om tot roezen verleid te worden. Helemaal prima dus eigenlijk ;-).
Aan voornemens doe ik niet mee. Ik heb 2012 zelf als een redelijk prima jaar ervaren. Er moet dus niet persé iets anders of beter gaan worden voor mij.
Al is er misschien toch wel één blijvend aandachtspuntje: de dingen steeds in het juiste perspectief trachten te plaatsen en te relativeren in de mate van het mogelijke.
De gedachte aan kleine Sam helpt me daar af en toe ook bij: Zo was het bijvoorbeeld vanmorgen niet erg dat dochterlief niet meteen wilde opstaan; ik heb haar gewoon wat langer laten liggen. Het was ook niet erg dat ik daardoor wat aan de late kant was: we zouden er allemaal wel geraken. De regen, de opkomende bronchitis. 't Was allemaal letterlijk niks. Want vandaag exact 4 jaar geleden, heeft kleine Sam met haar brede glimlach ons verlaten. En daarom stuur ik via deze weg 100 warme knuffels naar Jim en Dora. Eén voor elk jaar dat hun lieve pruts te vroeg gegaan is... xxx
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten