Hoe snel een tij keren kan...

Eind vorig jaar had ik twijfels bij mijn job. Op papier heb ik hier alles wat een werkend hart maar kan begeren; een mooi loon, een fijn takenpakket mét de vrijheid en het vertrouwen om het 'my way' te doen, een goeie work-life balance en dat allemaal op een kwartiertje van mijn voordeur.
Maar ik miste soms heel erg de 'drive'. Collega's die met dezelfde materie als jij bezigzijn en die je helpen puffen bij moeilijk-te-leggen eieren. Daarbij kwam dat we al een tijdje in niet echt in goeie cijfers zaten en dat maakte het soms moeilijk werken. Nu ben ik van nature uit nogal positief ingesteld, maar als de negatieve spiraal blijft aanslepen, krijgt zelfs deze bruistablet (de bijnaam die mijn bazen me geven) het soms even moeilijk.
De kerstvakantie was dus meer dan welgekomen en ik heb uitgebreid de tijd genomen om zowel naar mijn hart als naar mijn ratio te luisteren. Mijn conclusie was gemaakt, mijn besluit stond vast: Ik zou er de volle 100% voor gaan en ik zou me opnieuw smijten in het nieuwe jaar, mét de glimlach. Bovendien hadden we net het goede nieuws gekregen dat nieuwe investeerders hun intrede zouden doen, dus het kon er alleen nog maar op vooruit gaan. Alleszins, dat dacht ik toch. Tot gisteren...
De nieuwe investeerders hebben namelijk beslist dat er nog meer overhead gecut moest worden. Gezien zowat alles dat gecut kon worden al gecut was, bleef er enkel ik nog over. Oh ja, ik mocht ook wel fulltime voor minder komen werken, dat wel. Maar die portie heb ik vriendelijk aan de kat gegeven ;-)
Wat dus maakt dat vanaf morgen mijn opzeg van 4 maanden ingaat...
Ik had het niet zien aankomen, dus geschrokken ben ik wel.
Maar emotioneel, honestly? Ca va eigenlijk wel.
Als ik terugdenk aan hoe ik me 6 jaar geleden voelde toen ik hetzelfde nieuws te horen kreeg... Mijn hele hart én ziel zaten in dat bedrijf en daar ben ik echt lange tijd niet goed van geweest. Nu had ik al mijn twijfels en heb ik mezelf moeten overtuigen om ervoor te gaan, dus die knop omdraaien, valt me een stuk minder zwaar.
Al moet ik nu wel gaan doen wat ik een maand geleden struisvogelgewijs voor me uit heb kunnen schuiven: wat gaan we nu doen? Wat doe ik het liefst en waar ben ik het beste in? Welke stukjes zijn allemaal nodig om de puzzel in mekaar te doen vallen en om de zo zorgvuldig opgebouwde innerlijke rust te kunnen handhaven?
That's what I'll be doing the next days and weeks. Maar daar komen we wel uit, geen zorgen.
Dus bloemen noch kransen asjeblief.
Gouden tips uiteraard wel altijd welkom! ;-)

Aardje naar haar maartje

Ik was de laatste dagen zó content: mijn dochter was sinds kort officieel hartsvriendinnen met een meisje uit haar klas en plots leek schoolgaan helemaal niet zo erg meer. Geen sippe snoet 's morgens, geen half uur van de allerzachtste pogingen om haar kibbelvrij het bed uit te krijgen. Nee, school was suddenly very cool!
Tot vanmorgen dus... "Ik wil eigenlijk niet naar school." (oh jee hier gaan we weer...) "En waarom dan wel niet lieverd?". "Omdat mijn vriendin niet meer met me wil spelen..." (auw mijn moederhart). Ik had het gevaar vorige week al voelen aankomen en heb toen al eens een klein visje gegooid onder de vorm "Misschien moet je morgen ook nog maar eens terug met een paar andere kindjes spelen". Maar dat had dochterlief niet gehoord. Haar pijlen waren gefocussed.
Dus zit er nu niets anders op dan stilletjes aan weer op te bouwen. Ik deed vanmorgen al een voorzichtige poging à la "En die vriendin dan? En die?" Maar niets kon voorlopig baten. School totally sucks.
Bij zulke situaties keer ik in gedachten altijd even terug naar mijn kindertijd. En de gelijkenis die ik dan zie tussen onze beide karakters is haast hallucinant! Ik kon ook in enkele minuten tijd een nieuwe 'vriendin voor 't leven' hebben en me dan vervolgens  helemaal aan die ene persoon verknochten. Arm in arm de hele speelplaats rond; iedereen mocht zien dat wij best friends forever waren! Tot dat ene kind - geheel terecht - bij zichzelf dacht: "Tijd om eens door te schuiven", en dan was ik daar helemaal het hart van in. Het gevoel van liefdesverdriet dat jaren later pas zou komen, was niets hierbij vergeleken!
Lieve dochter van me, wat wou ik dat je op dat vlak wat meer een aardje naar je vaartje had. Nikske bonden, nikske verknochten, geen frustratie, geen verdriet. Je kleine kinderleventje zou zoveel makkelijker zijn...
Maar vermits je een mens z'n aard niet kan veranderen, zorg ik er vandaag alvast voor dat het thuis oer-gezellig wordt onder ons tweetjes. En ik knuffel je zó hard dat je tegen morgen ieder passerend kind vraagt of zij in plaats van je moeder je beste vriendin wil zijn ;-)

Mijn Geert Van Rampelberg...

Een niet mals aantal van mijn vriendinnen lijdt aan een zware Geert-Van-Rampelberg-manie. En weet je wat? Ik meen helemaal door te hebben wat maakt dat deze man niet geheel toevallig zoveel fans heeft.
Het is volgens mij zijn heerlijke im-perfectie die hem zo helemaal perfect maakt. Net doordát hij zo'n beetje chubby en ongeschoren is, vallen de vrouwen als bosjes voor hem. "Want zeg nu eerlijk: als hij zelf niet Mr 6-pack is, gaat hij toch ook niet van zijn vriendin verlangen dat haar gat in maat 34 past en dat ze strak en gladgestreken op very high heels naast hem paradeert, toch?!" Ik begrijp jullie helemaal hoor, ladies. Ik heb me namelijk 14 jaar geleden zelf zo'n Van Rampelbergje aangeschaft! ;-)
We waren gisteren overwacht kinderloos en zijn à l'improviste een hapje gaan eten in een nieuw Italiaans restaurantje vlak bij ons. Het was echt een reuze-gezellige avond. We zijn voor de verandering eens niet beginnen kibbelen na een half uur 'omdat het er nooit van komt om eens door te praten tot je over mekaar aan tafel op restaurant zit'. Neen, zalig gekletst en genoten van 't lekkere eten. En toen mijn man opstond van tafel voor een pitstop en ik mijn blik liet glijden over zijn voetballersbillen, zijn brede schouders en zijn steeds-dunner-wordende haarkruin, verscheen er een plots glimlach op mijn lippen en dacht ik bij mezelf: "Wat ben ik toch ZOT van die GVR van mij!" ;-)

I don't want to be...

Ken je dit héérlijke nummer van Gavin Degraw? En heb je al eens goed naar zijn waarheid-als-een-koe-woorden geluisterd? Ik deel ze even, want ze verwoorden namelijk letterlijk wat ik vandaag in mijn blogpost kwijtwil:

I don't want to be
anything other than what I've been trying to be lately
All I have to do
is think of me and I have peace of mind
I'm tired of looking 'round rooms
Wondering what I've got to do
Or who I'm supposed to be
I don't want to be anything other than me

Hoe schoon kunt ge 't verwoorden eigenlijk?
Ik ben jarenlang onrustig van aard geweest. Zoeken naar dingen die er niet zijn, dingen zoeken áchter dingen die er niet zijn, dingen willen die niet kunnen, dingen niet kunnen en daar gefrustreerd over zijn. Ik liep de hele tijd met een spreekwoordelijke knoop in mijn hele ingewanden-systeem en sleurde mijn hele entourage daar - onbewust weliswaar - in mee. "Misschien wil ik toch wel die job doen" "Misschien heeft die persoon mijn woorden niet goed geïnterpreteerd". "Misschien had ik mijn mond toch maar moeten houden". "Zou het niet leuk zijn moest mijn man wat meer hetzelfde denken en doen als ik?" "Had ik die persoon nu toch ook niet moeten vragen op mijn verjaardag?". Ik maakte mezelf letterlijk helemaal debiel met mijn eigen onnozele gepieker.
Het is eigenlijk nog niet zo heel erg lang dat ik die 'rust' lijk gevonden te hebben. Dat gevoel van complete overgave; van het je-neerleggen-bij-dingen; van niks MOET maar er is wel zoveel dat KAN. Een heerlijk gevoel is dat!
Er is op dit eigenste moment echt niks of niemand die ik liever zou willen zijn dan wie of wat ik nu ben.  Ik hou van mijn man, ben head-over-heals op mijn eigen dochter, heb rust en toewijding in mijn job gevonden, ben telkens opnieuw verliefd op ons huisje, geniet elke dag van de liefde van vrienden en familie,...
En laat het dan ook mijn wens zijn om de dingen exáctly te houden zoals ze nu zijn.
Asje-pretty-please...
En de komende 3 minuten ga ik nog even opnieuw op 'hier' klikken om dat zalige nummer nog eens door m'n aderen te laten stromen. Feel free to join me! ;-)

Je oogst wat je gezaaid hebt...

Ik vond mijn dochter altijd een moeilijke eter. Ik verweet haar keer op keer dat ze alleen maar wortelstoemp met worst wilde eten en verder altijd zeurde als het iets anders was. Maar toen ben ik dat zaakje eens eerlijk gaan uitspitten en bleek dat ik toch ook wel best een stevige hand in eigen boezem te steken had...
Toen Nika geboren werd kreeg ik van mijn lieve vriendin Charlotte het meest fantastische jonge-moeder-cadeau ever: een Babycook! Tot vlak voor mijn bevalling was ik van het keihard-werkende soort dat geen tijd had om te koken (omdat alle winkels namelijk al gesloten waren op 't gezellige uur waarop ik dagelijks uit mijn bureau strompelde). Dus dat handige toestelletje waarmee je in een wip en een gauw een gezonde babymaaltijd tevoorschijn kon toveren, was van dag één mijn dikke buddy! Ik draaide elke dag een ander prakje, met wortelen als favoriet basisingrediënt "want dat gaat er altijd vlot in". Ik draaide en prakte letterlijk tot het bakje te klein was geworden voor de hoeveelheid voedsel die mijn dochter's buik nodighad.
Ook na het Babycook-tijdperk ging ik dgewoon dustig door met pureren en serveren. En het is in die waas van gemakszucht dat ik dus toendertijd zelf de basis heb gelegd van de zogezegde moeilijke eetgewoontes van dochterlief. We aten zelfs altijd in 2 shiften en de vraag bij ons was niet "Wat schaft de pot vandaag?" maar "Wat schafFEN de potTEN?" Hopeloos...
Sinds ik dus wat minder werk en wat meer tijd in koken en in nadenken over koken kan steken, heb ik beslist dat dat voortaan dus anders moet. Sinds een tijdje eten we zo vaak als we kunnen met ons drietjes samen en eten we gewoon met z'n allen wat dé pot (enkelvoud) schaft. En wat blijkt nu? Wonderbaarlijk genoeg lust mijn dochter dus eigenlijk zo goed als alles! Gisteren at ze nog met veel smaak 'pittige Marokkaanse balletjes' met munt én kaneel én komijn én paprika's én aubergines en zo en al. "Lekker mama", zei ze vlotweg, en ze at gewoon de hele handel op!
Zo zie je dus maar: je oogst wat je zelf gezaaid hebt.
De creatieve kook-bal ligt dus in mijn kamp ;-)

Over gelukkig zijn

Ik ben normaal niet zo'n cliché-smijter, maar als het gaat over 'gelukkig zijn' heb ik er toch een paar die ik graag nog eens in the picture zet.

Laat ons beginnen bij 't begin:

'Geluk zit soms in kleine dingen'
Zoek niet steeds naar 't 'grote geluk'; daar word je algauw moe van en de kans op teleurstelling is relatief groot. Ik kan tegenwoordig zó genieten van eenvoudige dingen als:
- Op donderdagavond in mijn auto stappen met het vrijdagavondgevoel en dan heel hard met de radio meezingen "omdat weeeeekend is!!!"
- Cupcakes bakken voor mijn dochter, die straalt tot achter haar oren omdat ze ze dan vervolgens naar believen mag versieren. Om nog maar te zwijgen van het 'wat-een-gewéldige-moeder-ben-ik-toch-gevoel' dat ik zelf krijg als ik de dampende hompjes uit de oven haal ;-)
- Weekends met een quasi maagdelijke agenda, waarin spontaneïteit de bovenhand heeft en waar voor je 't goed en wel beseft de buren gezellig aan je keukentoog zitten met een glas cava, terwijl de kinderen boven al hun creativiteit bijeen rapen om een nieuw toneeltje op te voeren.
Zo van die kleine dingen... just love them!

'Geluk heb je voor een groot stuk zelf in de hand'
Ik ben me er uiteraard heel erg van bewust dat je bepaalde zaken zoals vieze ziekten of ongelukken helemaal NIET in de hand hebt. Als je dichtbij met zulke wreedheden geconfronteerd wordt, kan je alleen maar hopen dat je nest warm genoeg is om je op te vangen. Maar als we even niet van het ergste uitgaan, ben ik er echt van overtuigd dat je jezelf al een heel stuk op de geluksweg kan helpen: Geef een glimlach en de kans is groot dat je er een terugkrijgt. Moedig mensen aan en wees enthousiast wanneer je kan; je zal zien dat ze je dankbaar zijn voor de vleugels die je hen hebt gegeven. Probeer het goeie te zien in dingen; achter élke wolk schuilt immers een klein zonnetje.

'Besef hoe gelukkig je bent'
Neem niks 'for granted'. Dingen die deel uitmaken van je dagelijkse routine worden vaak onterecht als vanzelfsprekend beschouwd. Als je mijn geluk hebt om een goeie partner aan je zijde te hebben, wees daar dan dagelijks blij om. Prijs jezelf gelukkig dat je kan eten waar je zin in hebt. Besef wat een luxe het is om in januari vakantieplannen voor de zomer te kunnen maken. Bedank je ouders om wekelijks aan de schoolpoort te staan, bedank je familie voor hun helpende handen en bedank je vrienden omdat ze het nog steeds fijn vinden om met jou op café te zitten of naar de film te gaan. Zulke zaken zijn écht geen evidenties, dus koester ze met heel je hart.

Ik moet mezelf soms ook nog bewust wijzen op een aantal zaken hoor. 't Zit er bij mij ook nog niet helemaal standaard ingebakken. Maar ik heb wel al gemerkt dat als ik er af en toe eens echt bewust op let, de dagen er spontaan een stuk stralender uitzien...

Enkele tips voor een energiek 2012

2011 is weggetikt zonder al teveel blingbling. Persoonlijk heb ik het gevoel dat het geen topjaar was. Ik heb veel verdriet van dichtbij gezien, putten zo diep dat zelfs uitschuifladders niet volstonden. Ik heb mensen steen en been horen klagen over een zomer die geen zomer was en een winter die geen winter was, en ik heb me telkens de vraag gesteld of het eigenlijk wel 't weer was dat hen zo tegenzat. Eigenlijk was 2011 op vele vlakken best wel een 'grijs' jaar te noemen.
Ikzelf mag niet klagen. Mijn man, mijn dochter en mezelve zijn gezond geweest (als je lastige ellenbogen buiten beschouwing laat), we konden het doorgaans goed met mekaar vinden en onze persoonlijke financiële crisis was niet van die aard dat er eigendommen voor moesten verkocht worden of zo ;-)
Maar 't was vaak wel zoeken naar energie. Ik vond mezelf minder spontaan enthousiast dan anders. En waar ik meestal mijn eigen overschot aan vrolijkheid met veel plezier schenk aan zij die er op dat moment nood aan hebben, was het dit jaar vaak in de eerste plaats zelf vrolijk proberen te blijven.
In tijden waarin energie stapels geld kost, denk ik dat ik er voortaan slimmer mee moet leren omgaan. Een aantal tips die ik op mezelf ga uitproberen om jullie dan te laten weten of het iets was:
1. Haal energie uit kleine dingen: het hoeven geen 2 weken zon te zijn: een bezoekje aan de sauna kan op energievlak echt al wonderen verrichten.
2. Verdeel je verzamelde energie over kleine projectjes. Een beetje vrolijkheid schenken, geeft soms al die ene sprankel die nodig is om verder te kunnen gaan.
3. Verspeel geen energie aan dingen waarvan je nooit energie terugkrijgt (ik nuanceer hierbij graag dat ik 'niet onmiddellijk' niet wil gelijkstellen aan 'nooit' - 'niet meteen' terugkrijgen is niet nodig, maar 'ooit' is daarentegen wel aardig) 
4. En tot slot, als je voelt dat je energiepijl weer even goed zit: straal dan uit volle kracht. Want als je licht geeft, krijg je warmte terug.
Van mij moet 2012 geen knaller worden. Want hoge pieken impliceren vaak ook diepe dalen. Ik hoop gewoon niet meer diezelfde hoeveelheid intens verdriet rondom mij te zien en dan denk ik dat we al heel goed bezig zijn.
Of zoals ik wel eens vaker stel: 'gewoon goed' is eigenlijk al 'heel erg goed'. 
Happy New Year, lieve lezers... xxx