Eind vorig jaar had ik twijfels bij mijn job. Op papier heb ik hier alles wat een werkend hart maar kan begeren; een mooi loon, een fijn takenpakket mét de vrijheid en het vertrouwen om het 'my way' te doen, een goeie work-life balance en dat allemaal op een kwartiertje van mijn voordeur.
Maar ik miste soms heel erg de 'drive'. Collega's die met dezelfde materie als jij bezigzijn en die je helpen puffen bij moeilijk-te-leggen eieren. Daarbij kwam dat we al een tijdje in niet echt in goeie cijfers zaten en dat maakte het soms moeilijk werken. Nu ben ik van nature uit nogal positief ingesteld, maar als de negatieve spiraal blijft aanslepen, krijgt zelfs deze bruistablet (de bijnaam die mijn bazen me geven) het soms even moeilijk.
De kerstvakantie was dus meer dan welgekomen en ik heb uitgebreid de tijd genomen om zowel naar mijn hart als naar mijn ratio te luisteren. Mijn conclusie was gemaakt, mijn besluit stond vast: Ik zou er de volle 100% voor gaan en ik zou me opnieuw smijten in het nieuwe jaar, mét de glimlach. Bovendien hadden we net het goede nieuws gekregen dat nieuwe investeerders hun intrede zouden doen, dus het kon er alleen nog maar op vooruit gaan. Alleszins, dat dacht ik toch. Tot gisteren...
De nieuwe investeerders hebben namelijk beslist dat er nog meer overhead gecut moest worden. Gezien zowat alles dat gecut kon worden al gecut was, bleef er enkel ik nog over. Oh ja, ik mocht ook wel fulltime voor minder komen werken, dat wel. Maar die portie heb ik vriendelijk aan de kat gegeven ;-)
Wat dus maakt dat vanaf morgen mijn opzeg van 4 maanden ingaat...
Ik had het niet zien aankomen, dus geschrokken ben ik wel.
Maar emotioneel, honestly? Ca va eigenlijk wel.
Als ik terugdenk aan hoe ik me 6 jaar geleden voelde toen ik hetzelfde nieuws te horen kreeg... Mijn hele hart én ziel zaten in dat bedrijf en daar ben ik echt lange tijd niet goed van geweest. Nu had ik al mijn twijfels en heb ik mezelf moeten overtuigen om ervoor te gaan, dus die knop omdraaien, valt me een stuk minder zwaar.
Al moet ik nu wel gaan doen wat ik een maand geleden struisvogelgewijs voor me uit heb kunnen schuiven: wat gaan we nu doen? Wat doe ik het liefst en waar ben ik het beste in? Welke stukjes zijn allemaal nodig om de puzzel in mekaar te doen vallen en om de zo zorgvuldig opgebouwde innerlijke rust te kunnen handhaven?
That's what I'll be doing the next days and weeks. Maar daar komen we wel uit, geen zorgen.
Dus bloemen noch kransen asjeblief.
Gouden tips uiteraard wel altijd welkom! ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten