woensdag 19 september 2012

Ik ben er nog hoor...

Het verwachte is gebeurd. (Het woord 'gevreesd' gebruiken zou overdreven zijn.)
The new job took over....
Ik kan m'n mailbox niet meer volgen; hij leidt gewoon z'n eigen leven.
Ik moet eigenlijk veel vaker plassen dan ik effectief doe, maar ik kom er soms gewoon niet toe.
Ik schrap een to do van m'n lijst en schrijf er met dezelfde gaank 2 nieuwe op.
't Gaat een vaart da't gene naam heeft...
Ik bel de hele autorit lang om alles ophaal-afzet-opvang-en-babysit-gewijs op een rijtje te krijgen. Om dan thuis te komen en me richting judo- en danslessen te haasten. "Laat ze maar een beetje vanalles proberen, dan ontdek je gaandeweg wel waar 't potentieel zit", luidt het dan.
Maar in tussentijd loop ik mezelf eigenlijk gewoon voorbij. Ik ga 's avonds moe slapen, en word 's morgens moe wakker. En ik moet er nog steeds aan wennen dat ik mijn dag per week me-time niet meer heb.

"Da joenk is ni gelukkig", zou je concluderen na 't lezen van dit hele stress-relaas. Maar dadisnizo. (Echtig ni mams ;-)). Wel moet da joenk het nog allemaal efkes gewoon worden.
Waar ik een gecancelde vriendinnendate vroeger als "een gat!!!" percipieerde, geniet ik nu van de plotse zetel-luxe. Waar ik vroeger alles en iedereen rond mijn tafel schaarde en 5-gangen-menu's aan een rotvaart stoofde, reserveer ik nu op vrijdag een tafeltje voor 3 bij de Italiaan. En dat maakt veel goed. Dat brengt de balans weer min of meer in 't midden.
Dus... als je 't gevoel hebt dat je me precies een beetje kwijtbent - op FB, hier op m'n blogje, aan de toog, aan mijn eettafel: ik ben je niet vergeten en neen, ik ben ook niet dood. Ik ben je misschien zelfs net voorbijgevlogen - en ik zwaaide nog... 't ging alleen allemaal wat snel... ;-)
x