woensdag 23 november 2011

Vechten tegen de mist

Er MOET iets gaan gebeuren. Als ik NU niet ingrijp, gaat de verleiding te groot zijn om stilletjes in een diepe winterslaap weg te zakken. Op mistige dagen als vandaag heb ik 's morgens echt moeite om uit mijn bed te komen en lig ik 's avonds vaak al om 21u voor de televisie te soezen. Blijkbaar is dit gevoel een 'common phenomenon', want de zin "das 't vallen van de bladeren!" is me de laatste weken al veel te vaak gepasseerd. Dus in plaats van me door de moddermassa te laten opslorpen, ben ik van plan luiheid om te zetten in ACTIE. Energie-gevende actie. Hier volgt het concrete plan:
Vanaf volgende week maandag gaan mijn buurvrouw en ik een maand lang 'op proef fitnessen'. Ik hoor je al denken "Oh jee, daar trapt er weer eentje in de fitness-val!", maar nee hoor. Ons plan is héél duidelijk en buitengewoon strak afgelijnd: Eén maand. Geen dag of geen uur langer. Voor 49 euro mogen we gedurende één maand ALLE groeslessen uitproberen (hoewel we er waarschijnlijk na les 1 al bij neervallen), komt de personal coach checken hoe het met mijn cellulitisgehalte gesteld is (good luck to you new friend ;-)), mogen we ons kleurtje bijschaven onder de blauwe lampen (niet dat mijn vel dat verdraagt, maar all-in is all-in dus toch het vermelden waard) en mogen we wanneer we er maar zin in hebben in ons nakie gaan uitzweten in de sauna.
Eén maand. Dit kan ik én ik heb er ook nog eens bere-goesting in!
Dus bij deze verklaar ik de strijd tegen vallen-van-de-bladeren-moeheid G.E.O.P.E.N.D.!

donderdag 17 november 2011

I'm like sooooo eighties...

Mocht er toevallig iemand zijn die nog niet wist dat ik nogal een jaren 80 fan ben, dan is die bij deze ook op de hoogte: ik ben ZOT van alles wat 'so eighties' is. Ik gil nog net niet de vreselijke woorden "Das eentje uit mijnen tijd!" als ik Diggiloo Diggiley hoor en tegelijkertijd in een quasi gedrogeerde waas wegglijd. Voor de zekerheid misschien toch even duiden dat het voornamelijk de muziek uit die periode is die me nostalgisch vrolijk stemt. Want als we bijvoorbeeld de kledij uit die periode in beschouwing nemen, moet ik toegeven dat ik daar al een pak minder jolig van word. Als ik mezelf terug voor ogen haal in mijn plechtige communnie outfit - die toen eigenlijk beslist nog naar de vooruitstrevende kant neigde - moet ik me inhouden om niet te zeggen "en dát was dus mijn buurmeisje Anneke!"...
Soit, muziek dus.
Joe fm is de laatste dagen weer mijn beste vriend. En dat heeft voor één keer eens NIET te maken met charmante presentator achter de zender ;-). Neen, ze zijn daar namelijk aan het aftellen in de top 800 van de jaren 80. Bijzonder handig want ik ben 2 weken geleden een lijstje beginnen op te stellen met nummers die ik op voorhand ga doorsturen naar de DJ van mijn ik-word-35-en-wil-dan-nog-eens-dansen feestje volgende maand.
Zo schreef ik dus vanmorgen met één oog op de weg en één oog op mijn notitieboek "Baby give it up" van KC & the Sunshine Band op. Niet echt praktisch als je tegelijk ook nog eens heel hard meezingt. Maar hey, wij vrouwen zijn toch helden in het multi-tasken, niwaar?! ;-)

Bij deze: Suggesties, heerlijke schijven, blijmakende nummers die schreeuwen om meegezongen te worden: smijt ze in mijn bak. Als ze me net even nostalgisch stemmen als jou, zet ik ze op mijn lijst.
Ik geef misschien ook al even mee wat op de NON-lijst staat, wegens "als ik dat nummer nog één keer hoor ga ik met een redelijke waarschijnlijkheid iemand van kant maken": Paradise by the dashboardlight, like the way I do, Summer of 69
Hints van nummers die wél helemaal in juiste de richting gaan: Moonlight shadow, I am the one and only (Chesney, jij lekkere eendagsvlieg, I love you...), she's a maniac, when the rain begins to fall, soldiers of love (=> Ellen, this one's for u ;-)), Papachico,...
En aanvullen maarrrrrrr!! ;-))

dinsdag 15 november 2011

Nen dag gelijk een ander

Wanneer ik mijn dagelijkse vraag: "En wat heb je vandaag op school gedaan?" stel, krijg ik daar doorgaans ofwel "Niks" ofwel "Dat weet ik niet meer" als antwoord op.
Gisteren verliep ons dagelijks ritueeltje nét ietsje anders...

Ik opende de deur van de living en dit gesprek volgde:
"Mammie!!!!"
"Nika!!!"
"Hoe was het op school vandaag?"
"Mijn losse tand is eruit gevallen! Op 't school! Op de speelplaats!"
"Wauw wat word jij toch groot, engel..."
"Ja, en toen vroeg ik aan Ruben om hem effe vast te houden. Maar toen liet hij hem vallen. En toen konden we hem nergens meer terug vinden."
"Ai das minder..."

5 minuten later:
"Seg, wat heb je nu eigenlijk op school gedaan vandaag?"
"Ah, een huis gekleurd én mijn tand gezocht natuurlijk!"
"Een hele dag?"
"Een hele dag mama..."

Benieuwd naar wat Ruben's antwoord gisteren was toen zijn mama vroeg wat hij die dag op school had gedaan... ;-) 

maandag 14 november 2011

Een ouwe rakker

Vandaag vieren we feest, want mijn stoere vent is jarig!
38 streepjes achter zijn naam.
- Maal 1000 is dat het aantal haren dat hij verloren is sinds we samen zijn.
- Maal 0,5 is het aantal kilo's dat er bij is sinds we samen zijn.
- Maal 0,75 is het gemiddelend aantal uren dat hij tegenwoordig nodigheeft om van zijn verjaardagsfeest-kater af te geraken.
"Een ouwe rakker", volgens ons Nika.
Ik zeg hem gewoon dat hij zichzelf byzonder gelukkig mag prijzen met zo'n jonge bloem als ik. Die hem bovendien ook nog eens graag ziet. Hoeveel chance kan een mens hebben ;-)
Vanavond vieren we op een hele originele manier: HIJ kookt voor MIJ. Dit fenomeen is ondertussen aan zijn tweede editie toe en ik moet zeggen: het lanceringsjaar was STRAF! Zo straf dat overtreffen al na één editie heel erg moeilijk zal worden. Dus ik ben benieuwd. En ik kijk er heel erg naar uit. Nika weet al wat het wordt voor haar; ze mocht zelf kiezen en dan is er maar één optie mogelijk: "wortelpuree met worst!"
Ik wacht nieuwsgierig af wat mijn potje zal schaffen en hoop stilletjes dat "zotheid komt met de jaren" niet geldt op culinair vlak...

maandag 7 november 2011

Vrije vertaling

Ik reed zaterdagnacht in een melancholische bui naar huis, hoorde één van m'n favoriete jaren-80-liefdesliedjes op de radio en dacht: die zou ik graag eens aan mijn 'vrije vertaling' onderwerpen...
Benieuwd of jullie 'em herkennen ;-)



Als ik in een dipje zit
en alles lijkt zwart-wit
Dan heb ik genoeg aan één blik opzij
Jij lekker dicht bij mij
Want als ik jou naast mij heb
en onze harten slaan als één
Dan fluistert jouw adem me toe
Zoals jou is er geeneen

‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…
Als het moet, wanneer je maar wil
jij kan me steeds overhalen
Want als jij zeker bent van je stuk
volg ik je blindelings, zonder dralen
En als mijn lippen de jouwe raken
weet dat me nog steeds te beroeren
Je weet nog steeds iets in me los te maken,
me in gedachten te vervoeren
‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…
Als ik in een dipje zit
en alles lijkt zwart-wit
Dan heb ik genoeg aan één blik opzij
Jij lekker dicht bij mij
Want als ik jou naast me heb
dan mag de wereld rondom ons vergaan
ik weet namelijk, jij en ik
wij kunnen het samen wel aan

‘t Is duidelijk, dubbel en dik
Wij tweeën, jij en ik
Daar zit liefde in…
x

vrijdag 4 november 2011

Waarom maar één

Eens je één kind op de wereld hebt gezet, blijft de vraag "en geen tweede?" nooit lang uit. Toen ik net bevallen was, was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dat allemaal nog wel eens een tweede keer ging meemaken. Ik had dan ook echt ongelooflijk hard genoten van het fenomeen 'zwanger zijn' en van de emotionele rollercoaster die een bevalling eigenlijk wel is. Toen de naweeën letterlijk en figuurlijk wat waren gaan liggen, is het tij bij mij stilletjes aan beginnen te keren. Ik begon er meer en meer van overtuigd te geraken dat één kind voor ons als koppel misschien wel de beste piste was. En vandaag de dag ben ik daar zelfs zekerder van dan ooit. Dennis daarentegen laat zich soms bij volle maan nog wel eens verleiden door de gedachte aan een tweede. "Zo'n klein Dennisje", zegt hij dan. En hoewel ik gevoelsmatig wel begrijp wat hij bedoelt en de gedachte aan een voetballende deugniet met bruine krullen mij ook kan doen glimlachen, heeft de ratio het tot hiertoe toch steeds van de de emo gewonnen bij mij.
"Eén is geen", zei mijn schoonzus daar een aantal jaren terug op. Begrijpelijk vanuit haar oogpunt, gezien zij namelijk bewust gekozen heeft voor "3 stuks alstublieft!". En op haar eigen Spaanse je-m'en-fous-manier brengt ze het er eigenlijk wel goed van af, moet ik toegeven! Maar als ik dan op mijn beurt haar situatie aanschouw en ik zie bijvoorbeeld hoe 3 moe-van-school-kinderen haar allemaal tegelijkertijd de oren van de kop zeuren, of ik zie hoe ze verwoest strijdt om haar troepen op skiverlof op tijd in de les te krijgen met elk respectievelijk een paar botten, latten, skipak, helm en wanten (om vervolgens de bus terug richting hotel te nemen omdat één van de 3 op één of andere wc-pot z'n skibril is vergeten), of als de oudste pas om 23u naar bed gaat, net nadat de 3 brooddozen gevuld zijn en het 5de wasmachien is opgezet en de jongste alweer om 5.30u klaarwakker naast haar bed staat... dan weet ik ZO hard dat dit allemaal ZO niks voor mij is! Wij zouden dat als koppel gewoon niet overléven. It's as simple as that!
Die bewuste keuze van ons, heeft echter wel gevolgen voor onze dochter. De juf merkte al wel eens op "Nika heeft geen broertjes of zusjes zeker?", omdat samen spelen lange tijd moeizaam is geweest. Nu nog bijvoorbeeld merk ik dat ze in een drukke vakantieweek als deze, met veel vriendjes om haar heen, af en toe echt nood heeft aan rust. Dan neemt ze even afstand. Wil ze even alleen zijn. "Laat mij maar even met gerust", zegt ze dan resoluut. 
Ik vind het prima hoor; ze mag van mij alle ruimte nemen die ze wil.
En zo stellen wij het eigenlijk prima met ons drietjes. Nika mag dan wel enig kind zijn, een verwend nest is ze nog lang niet: hier gelden immers strikte huisregels! ;-)

Dus als er iemand nog eens een "jamaar-één-is-geen"-poging onderneemt, antwoord ik daar prompt op: "Beter één kind met 2 ouders samen onder één dak, dan 2 kinderen met één ouder onder een apart dak". I rest my case.