Waarom maar één

Eens je één kind op de wereld hebt gezet, blijft de vraag "en geen tweede?" nooit lang uit. Toen ik net bevallen was, was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dat allemaal nog wel eens een tweede keer ging meemaken. Ik had dan ook echt ongelooflijk hard genoten van het fenomeen 'zwanger zijn' en van de emotionele rollercoaster die een bevalling eigenlijk wel is. Toen de naweeën letterlijk en figuurlijk wat waren gaan liggen, is het tij bij mij stilletjes aan beginnen te keren. Ik begon er meer en meer van overtuigd te geraken dat één kind voor ons als koppel misschien wel de beste piste was. En vandaag de dag ben ik daar zelfs zekerder van dan ooit. Dennis daarentegen laat zich soms bij volle maan nog wel eens verleiden door de gedachte aan een tweede. "Zo'n klein Dennisje", zegt hij dan. En hoewel ik gevoelsmatig wel begrijp wat hij bedoelt en de gedachte aan een voetballende deugniet met bruine krullen mij ook kan doen glimlachen, heeft de ratio het tot hiertoe toch steeds van de de emo gewonnen bij mij.
"Eén is geen", zei mijn schoonzus daar een aantal jaren terug op. Begrijpelijk vanuit haar oogpunt, gezien zij namelijk bewust gekozen heeft voor "3 stuks alstublieft!". En op haar eigen Spaanse je-m'en-fous-manier brengt ze het er eigenlijk wel goed van af, moet ik toegeven! Maar als ik dan op mijn beurt haar situatie aanschouw en ik zie bijvoorbeeld hoe 3 moe-van-school-kinderen haar allemaal tegelijkertijd de oren van de kop zeuren, of ik zie hoe ze verwoest strijdt om haar troepen op skiverlof op tijd in de les te krijgen met elk respectievelijk een paar botten, latten, skipak, helm en wanten (om vervolgens de bus terug richting hotel te nemen omdat één van de 3 op één of andere wc-pot z'n skibril is vergeten), of als de oudste pas om 23u naar bed gaat, net nadat de 3 brooddozen gevuld zijn en het 5de wasmachien is opgezet en de jongste alweer om 5.30u klaarwakker naast haar bed staat... dan weet ik ZO hard dat dit allemaal ZO niks voor mij is! Wij zouden dat als koppel gewoon niet overléven. It's as simple as that!
Die bewuste keuze van ons, heeft echter wel gevolgen voor onze dochter. De juf merkte al wel eens op "Nika heeft geen broertjes of zusjes zeker?", omdat samen spelen lange tijd moeizaam is geweest. Nu nog bijvoorbeeld merk ik dat ze in een drukke vakantieweek als deze, met veel vriendjes om haar heen, af en toe echt nood heeft aan rust. Dan neemt ze even afstand. Wil ze even alleen zijn. "Laat mij maar even met gerust", zegt ze dan resoluut. 
Ik vind het prima hoor; ze mag van mij alle ruimte nemen die ze wil.
En zo stellen wij het eigenlijk prima met ons drietjes. Nika mag dan wel enig kind zijn, een verwend nest is ze nog lang niet: hier gelden immers strikte huisregels! ;-)

Dus als er iemand nog eens een "jamaar-één-is-geen"-poging onderneemt, antwoord ik daar prompt op: "Beter één kind met 2 ouders samen onder één dak, dan 2 kinderen met één ouder onder een apart dak". I rest my case.