dinsdag 6 november 2012

6 november. Geen dag als een ander...

"Ne gelukkige, Boemeke!"
Nee, ne rare is 't eigenlijk... Want 't is de eerste verjaardag zonder jou.
Vroeger zou ik je dan gebeld hebben en zoals elk jaar gevraagd hebben: "Waar kunnen we u plezier mee doen? Ne nieuwe vrijer?" en dan zou jij zoals steeds geantwoord hebben "Nijet begot manneke, 'k heb er al meer dan genoeg!"
Maar bellen gaat nu niet meer. Dus heb ik je maar een sms gestuurd. naar het nummer van het home. Dat ik maar niet uit m'n telefoon kan wissen... Ik heb ooit eens als test een sms naar de vaste lijn van mijn collega gestuurd, en die kreeg een hele grellige robotstem te horen die mijn sms voorlas. Wie weet schrikt het oudje in jouw kamer zich wel een hoedje. Ze had dan ook maar niet je plaats moeten innemen...
Vorige week las ik in de krant dat ze de Sarma in de Carnotstraat gaan afbreken. Straffe toeren, toch? En wist je al dat de Jan Van Rijswijcklaan nu op 't einde een bocht maakt voor ge op den A12 kunt rijden? En nog zotter: naar 't schijnt doen ze tegenwoordig grote online scrabble-competities! Zouden die gasten ook een lijstje met 'woorden met een q' naast hen hebben liggen??
Toevallig vandaag, op jouw verjaardag, houden ze een herdenkingsdag in 't home, voor alle oudjes die er sinds dit jaar niet meer zijn. Onze papa dacht liever zo eens aan jou, zei hij. En hij heeft groot gelijk.
Ik denk vandaag zowat de hele dag aan jou. Zonet kwam er een vrouw van mijn leeftijd met haar grootmoeder 2 kinderboekjes kopen op onze stand. De grootmoeder vroeg me of ik 10 euro kon wisselen, want ze wilde zo graag één van de twee boekjes zelf kopen. Voor haar achterkleinkind. En ik was jaloers. STIKjaloers. En net op tijd in m'n kotje, voor een dikke niet-meer-op-te-houden traan.
't Leven draait door zonder jou, boemeke. Maar bij mij zit er sinds 30 mei een knik in 't wiel. Eentje die me elke dag even aan jou doet denken.
Mis je zo.
Je 'pruts'
xxx

woensdag 10 oktober 2012

Zo van die hele kleine geniale ideetjes...

Ik heb onlangs een beslissing genomen die me bijzonder wel aan 't gevallen is.
Toen ik startte op m'n nieuwe job had ik mijn 90%-contract in zijn meest evidente wijze ingedeeld: elke woensdag een halve dag thuis met de dochter.
Dit resulteerde steevast in een van-hot-naar-her waar ik op het randje van debiel van werd... Op 't werk alles laten vallen, in een rotvaart naar school rijden waar je dan als margi-moeder aangegaapt wordt omdat je kind tussen de laatste 5 nog-niet-afgehaalde-sloren staat. En of dat nog niet voldoende was, voegde dochterlief daar dan slag op keer een niet-mis-te-begrijpen "Je bent echt wel heel hard te laat hoor mama!" aan toe.
Rap rap naar de supermarkt, rap rap iets eten want we gaan toch rap rap allemaal gezellige dingen doen op die 5 gestolen uren, toch??!!
Pfffff.... Daar was nu eigenlijk eens helemaal NIKS gezelligs aan!
En toen kwam plots het geniale idee in me op om manlief te overhalen om de 2 weken op woensdagnamiddag van thuis uit te werken, zodat ik... tataaaa... om de 2 weken een HELE woensdag thuis kon zijn!

Awel, 't is  vandaag zo'n woensdag. En ik geniet ZO hard dat het eigenlijk echt gene naam heeft.
Muisstil is het hier. Alleen het gesnurk van de hond is te horen (man wat een leven heeft die eigenlijk!!).


De zon schijnt zalig binnen en tooit onze tuin met de meest prachtige herfst-look.

Ik aanschouw het allemaal met een brede glimlach, terwijl ik een wasje draai, een wasje vouw, de plantjes giet en van m'n koffietje slurp. Allemaal in mijn pyjama!
En straks sta ik om 12u pile goedgezind aan school, samen met de Lintse niet-werkende-zeer-rijk-getrouwde-chancaar-moeders en komen we vervolgens relaxed thuis, waar een gedekte tafel ons staat op te wachten.
Hoe zottekes is dat eigenlijk allemaal ni?

Ik zeg het u jom: soms zit genialiteit echt in hele kleine ideetjes... ;-)

donderdag 4 oktober 2012

Voor elke min...

Mijn dochter is groot aan 't worden.
Ineens zo. 't Kleuter is eraf, 't eerste leerjaar ligt er vingerdik op.

Dat heeft zo zijn nadelen maar ook vele voordelen.
Ik begin met de min's, zodat ik naar goede gewoonte in crescendo kan eindigen ;-)

Wa minder:
1. Ge maakt zo'n kinderen nog maar weinig wijs. Ge moet niet doen of die jas wél bij die schoenen past, want ze wéét gewoon dat ge dat alleen maar zegt omdat ge geen goesting hebt om het paar dat er wél bij past een verdiep hoger te gaan halen. Vis is géén vlees. Andijvie is géén spinazie. Als je zegt "ik kom straks nog een kusje geven", impliceert dat "das goed, dan blijf ik net zolang wakker tot je die kus dan eindelijk eens komt geven". Kortom: er worden geen blazen meer wijsgemaakt.

2. "Daarom" volstaat niet meer als antwoord. Statements moeten onderbouwd worden. Ik merk ook dat uitspraken als "soms wéét mama 't ook gewoon beter" aan draagkracht verliezen. Mijn piedestal begint zowaar te wankelen, quoi.

3. Eigenlijk is mijn rug niet meer echt in staat om haar gewicht het bed uit of de trap op te sleuren. Maar 'k doe het nog steeds zo graag... Die kleine momentjes van volledige overgave moet een mens toch koesteren, niet?

De plussen:
1. Er moeten geen billen meer geveegd worden. Op zeer sporadische momenten na. Wanneer zij er effe de moed niet voor heeft, en ik tot m'n eigen verbazing m'n hart ophaal omdat ik nog eens 'mag'.

2. Sinds een klein jaar groeit ze vooral in de lengte. Het kleutervet is eraf. De elastiekjes rond de polsen doorgesneden, de plooien tussen pols en elleboogholte gladgestreken. Koddig heeft plaatsgemaakt voor elegant-stoer. ZOT dat ik daar van ben, ni normaal gast.

3. Papa is nog steeds een grote held. Maar deze heldin moet sinds kort NIET meer onderdoen. Ik mag steeds vaker mee de hoofdrol spelen. En als er iemand gemist wordt tijdens een logeerpartijtje, dan is 't mama. Ik ben daar niet boos om.

4. En tot slot: ze meent het ondertussen als ze "love you!!" zegt. Soms dient "jij bent de liefste mama van de wereld" nog om koeken af te luizen. Maar steeds vaker gaan deze woorden ook als pure waarheid over de toonbank. En dan smelt ik. Van kop tot teen...

Dus als ik alles optel, gaat de cliché "t wordt als maar beter" hier toch nog steeds helemaal op.
En hoewel ik het nog altijd razend benauwd krijg bij de gedachte ooit niet meer 'nodig' te zijn, sus ik me bij de 't feit dat er voorlopig nog meer dan genoeg natte ogen en kapotte knieën te deppen zijn.
Deze mama is nog wel effe in de running... ;-)


woensdag 19 september 2012

Ik ben er nog hoor...

Het verwachte is gebeurd. (Het woord 'gevreesd' gebruiken zou overdreven zijn.)
The new job took over....
Ik kan m'n mailbox niet meer volgen; hij leidt gewoon z'n eigen leven.
Ik moet eigenlijk veel vaker plassen dan ik effectief doe, maar ik kom er soms gewoon niet toe.
Ik schrap een to do van m'n lijst en schrijf er met dezelfde gaank 2 nieuwe op.
't Gaat een vaart da't gene naam heeft...
Ik bel de hele autorit lang om alles ophaal-afzet-opvang-en-babysit-gewijs op een rijtje te krijgen. Om dan thuis te komen en me richting judo- en danslessen te haasten. "Laat ze maar een beetje vanalles proberen, dan ontdek je gaandeweg wel waar 't potentieel zit", luidt het dan.
Maar in tussentijd loop ik mezelf eigenlijk gewoon voorbij. Ik ga 's avonds moe slapen, en word 's morgens moe wakker. En ik moet er nog steeds aan wennen dat ik mijn dag per week me-time niet meer heb.

"Da joenk is ni gelukkig", zou je concluderen na 't lezen van dit hele stress-relaas. Maar dadisnizo. (Echtig ni mams ;-)). Wel moet da joenk het nog allemaal efkes gewoon worden.
Waar ik een gecancelde vriendinnendate vroeger als "een gat!!!" percipieerde, geniet ik nu van de plotse zetel-luxe. Waar ik vroeger alles en iedereen rond mijn tafel schaarde en 5-gangen-menu's aan een rotvaart stoofde, reserveer ik nu op vrijdag een tafeltje voor 3 bij de Italiaan. En dat maakt veel goed. Dat brengt de balans weer min of meer in 't midden.
Dus... als je 't gevoel hebt dat je me precies een beetje kwijtbent - op FB, hier op m'n blogje, aan de toog, aan mijn eettafel: ik ben je niet vergeten en neen, ik ben ook niet dood. Ik ben je misschien zelfs net voorbijgevlogen - en ik zwaaide nog... 't ging alleen allemaal wat snel... ;-)
x

woensdag 22 augustus 2012

't Zijn geen kampen meer zoals vroeger...

Mijn dochter is deze week op paardenkamp. Of beter 'paarden-omnisport-kamp'.
En dat heeft zo al zijn voeten in de aarde gehad...


Zo bleek onder andere ...

... dat onze paardenfreak plots meer geïnteresseerd is in kippen en hun eieren dan in paardrijden, en gisteren eigenhandig besliste "ik ga vandaag niet paardrijden, maar alleen maar eieren zoeken", wat dus een onverwachtse focusverlegging van 'paarden' naar 'omnisport' opleverde.

... dat mijn voorstel om die zelfgeraapte eieren misschien ook zelf op te eten  (binnen het kader van ons continue 'probeer-eens-iets-anders-dan-wortelpurree-te-eten' voortgangsproject) helemaal van de hond was: "Neeeeeee mamaaaaaaa, dan gaat het kuiken dood!!!!!!!!!!". Zo moest ik dus om 8u15 vanmorgen het verschil tussen bevruchte en onbevruchte eieren uitleggen aan een 6-jarige. (dus ja, ook kippen en hanen 'knuffelen' sinds vandaag).

... dat kampgenote Lara een ongelooflijke sloor is met een waanzinnig straf verhaal: dat jonk heeft een tijd geleden toch wel niet zo'n grote amandelen gehad - in haar longen nog wel! - dat ze begot geen lucht meer kreeg. Hebben ze dat kind haar amandelen er dus uitgehaald, vervolgens kleiner gemaakt, om ze tot slot terug te kunnen steken. Opnieuw in haar longen, begot. Nu gij...

Om maar te zeggen: 't zijn geen kampen meer als vroeger. Waar je kon kiezen tussen tennis of tennis. En als je geluk had en de monitor was van 't slag dat eens zot dierf doen, werd er misschien ook wel eens een zakdoek gelegd.
Nee hoor, die kampen van nu, das 200% pure sensatie!

vrijdag 17 augustus 2012

Slipping through my fingers...

't Zit erop. 't Is gepasseerd. Alles gaat weer zijn usual gangetje.
M'n gat stond zelfs nog in m'n werkstoel toen ik gisteren opnieuw post vatte.
Maar vanbinnen voelt het nog even anders.
De banden zijn weer aangehaald, ons triumviraat weer wat versterkt.
Na de kleine 2 weken 'groepsvakantie' met de hele familie - die me trouwens reuze is bevallen - hebben we nog even een 'triootje' in Italië gedaan en dat heeft me echt ongelooflijk deugd gedaan... Hoewel ik het niet voor mogelijk achtte, zie ik die kleine meid van me nog liever dan anders. Met d'r schattig wit poepje, mooi afgetekend onder haar donkergebruind ruggetje, met d'r onbezorgde stralende vakantielach, met d'r schattige koppie dat elke dag pienterder wordt en meer dan ooit 'klaar is voor 't eerste'. Mijn lieve man en ik zitten ook weer helemaal op dezelfde golflengte. Met elke dag dat de vakantie duurde, werd 't aantal woorden dat we nodighadden beperkter. Volledig op mekaar afgestemd. Yin en yang in een kanootje.

Zalig is dat. Heel erg hartverwarmend.
En traditiegetrouw brengt het me ook wel een beetje in een weemoedige bui.
Want je wil met alle macht vasthouden aan dat gevoel, terwijl je diep vanbinnen weet dat het net zoals die Italiaanse zandkorreltjes zacht maar zeker door je vingers zal glijden...

woensdag 18 juli 2012

Countdown to paradise

Nu velen al met vakantie zijn, en de eerste foto's van terugkomers zelfs al op facebook beginnen te verschijnen, groeit mijn verlangen om op vakantie te vertrekken met de dag. Jullie denken wellicht "Aftellen?? Daluxebeestisjustterug!!" Maar ondanks dat heerlijke onverwachte snoepreisje, ben ik nu toch weer helemaal klaar voor vakantie hoor...
Vooral de gedachte aan de Zuid-Franse gezelligheid en het hunkeren naar warmte en zonnevitamienen maken me bijzonder ongeduldig.

Ik heb dus de eer maar vooral het plezier om jullie fotogewijs alvast even te laten proeven van de zaligheden die ons vanaf volgende week vrijdag gaan overvallen.
Gewoon, voor de gezelligheid ;-)


We beginnen met één nachtje aan Lac Ste Croix, omdat we pas vanaf zaterdag in ons huisje in Les Issambres terechtkunnen, maar wilden vermijden om samen met de rest van Europa richting Zuid-Frankrijk te rijden.




Le lendemain dus hup naar de Côte d'Azur (ik hoop dat de zee zal blinken van de warmte...) waar we gedurende 10 dagen samen met de familie een reuzetijd gaan doorbrengen. Ik las onlangs nog eens door de 'reisdetails' en bij het lezen van deze quote kon ik alleen maar breed lachen: "Svp 's nachts het hek goed dichtdoen omwille van wilde zwijnen die eventueel de grond omwoelen". Heerlijk, toch? ;-)




En tot slot 5 afgezonderde dagen onder ons drietjes in een 't-mocht-iet-kosten prachtig hotelletje in Diano Marina, Bloemenrivièra, Noord-Italië, het dorpje waar ik elke vakantie tussen m'n pakweg 8 en 21 jeugdige jaren heb doorgebracht. Vijf dage nzullen wellicht niet volstaan om alle nostalgie maximaal op te snuiven, maar elke heropgewekte herinnering zal een mooie zijn...

En... Feel what I feel?
Pretty geweldig, toch? ;-)

dinsdag 17 juli 2012

Acute herinnering

Vorige week liep ik over de Groenplaats. Iets wat ik sinds lange tijd niet meer had gedaan. Maar iets wat ik vroeger heel erg vaak deed. Mijn bomma'tje en ik hadden daar namelijk een fantastische traditie. We liepen urenlang rondjes rond het standbeeld van Rubens (Rrreubes zei ik dan). Ik rende en rende, alsof m'n leven er van afhing. M'n bomma'tje zat me achterna en deed dan keer op keer kiekeboe uit onverwachtse hoeken. En bij elke 'KIEKEBOE!" krijste ik het uit van plezier. Net zoals nu, zaten of lagen er toen altijd mensen op de voet van het standbeeld, wat het traject vermoeilijkte. Soms botste of struikelde ik. Soms werd er galant plaats gemaakt voor het passerend 'wild'. Die activiteit kon en mocht urenlang doorgaan; ik kreeg er nooit genoeg van. En ons bommatje, die genoot ook. Want ze was daar op haar favoriete plek: 't hartje van haar koekestad...
Zo passeerde ik daar dus vorige week. De acute herinnering die me daar overviel, bevroor m'n pas. Ik zuchtte stilletjes en pinkte een nostalgische traan weg. Vervolgens nam ik een foto en besloot ze toe te voegen aan mijn wagentje vol herinneringen...

woensdag 11 juli 2012

Veuts een ferm kroket!

Gisteren gezellig gaan tafelen met Inge Bubbe, alias 'De Druif' (wat trouwens ook mijn alias is, we spreken mekaar namelijk steeds met 'Druif' aan. Traditie heet dat dan.). Aanleiding van het etentje: ik ben haar verjaardag boenk vergeten en zij heeft mijn jubileumfuif vlot geskipt. "Ieder betaalt zijn deel", was de afspraak die uit al dat vergeten en brossen was voortgekomen.
Zoals altijd duurt het met De Druif gemiddeld de volle 2 minuten voor we luidop aan 't lachen zijn, en dat was gisteren niet anders. Het gebrek aan verstand van de serveuze, was de beste gangmaker die we ons hadden kunnen wensen - zie hier de conversatie:
Wij - na bestelling van 10 tapa's: "Zou dat volstaan denkt u?"
Waarop zij: "Als voorgerecht?"
Wij weer: "Nee als hoofdgerecht"
Waarop we dus verwachtten "Ai dat zal dan wat weinig zijn"
Maar nee hoor, zij resoluut: "Oh nee, dat zal zeker volstaan!"
De trend was gezet, de lachspieren opgewarmd.
2 gin tonics later ging de conversatie over 'zo hard moeten lachen dat ge 't in uw broek doet'. Waarop de eerste memorabele uitspraak volgde: "Dan kom d'er ni meer me een kreuske zekers?" (Ter info: De Druif is van de Kempen).
Man man, maar goed dat we de enigen in de zaak waren. (wat volgt kan misschien ook verklaren waarom we ons geen zorgen om buren hoefden te maken).
Bij 't bestellen van onze tapa's wilde De Druif zéker 'manchegokroketjes' hebben. "Druif, die zen echt zo goe!" Maar dat ging niet van een leien dakje: eerst waren er geen meer: "sorry, allemaal op". Vervolgens waren er plots toch weer: "hij heeft er nieuwe gemaakt!". En toen we die felbegeerde vierkante kroketjes verwachtingsvol op onze tafel verwelkomden, gebeurde dit: ik sneed mijn veelbelovende, mooi uitziende manchegokroket in twee en... LEEG! Geen manchego te bespeuren.
Waarop De Druif haar meest memorabele uitspraak ooit deed. Ze aanschouwde het fenomeen; heel even maar. En sprak toen, in haar vettigste Kempen-versie ever: "Veuts toch een ferm kroket he Droaf?".

Ik dacht dat ik erin bleef...
Tx dahling, voor alweer een memorabele avond... ;-)

dinsdag 10 juli 2012

Beetje week

Ik ben gisterenavond héél hard gaan sporten. Een uur caloryburn, gevolgd door een uur Zumba. Ik heb daarbij extra hard met mijn gat gedraaid en als een waanzinnige met mijn armen gezwierd en het was me volledig worst dat dat van aan het raampje een dwaas zicht moet zijn geweest. "Wat eraf is is eraf!", dacht ik bij mezelf.
Zo liep ik dus een half uur en een douche later nog steeds met een paarse kop, maar met de trotsheid van een pasbevallen moeder, de fitnessclub buiten. Dat pintje was dan ook heel erg welverdiend (ik hoor je al denken "zo, dat was dan lekker allemaal voor niks", maar ik ben er zeker van dat ik er minder bijgedronken dan afgesport heb).
Resultaat vandaag: beetje stijf, beetje moe, beetje melancholisch...
Mijn kleine prinses is na 't weekend bij oma aan zee gebleven, waar manlief haar vanavond vervoegt. En ik mis haar eigenlijk zot hard. Ik mis haar ochtendsmoeltje, haar zot getetter, haar hevige knuffels en haar "love u!"s voor 't slapengaan. Vanavond en morgenavond ga ik dus alleen slapen en sta ik alleen op. (Gelukkig heb ik mezelf een avondvullend programma omringd door gezellige vriendinnetjes kunnen regelen...)
Het is dus maar goed dat ik een job gevonden heb waar ik met plezier naartoe ga. De kans op overleven was anders wellicht bijzonder klein geweest... ;-)

vrijdag 6 juli 2012

Alleman vrind

Mijn hele leven lang al, zeul ik een vies beest met me mee.
Dat ongedierte heeft ook een naam. Ik lijd namelijk aan het 'het alleman-vrind-syndroom'.
Als ik in een nieuwe omgeving terechtkom - of dat nu op een nieuwe job, of in een nieuwe straat, of op een nieuwe tennisclub is - dan hoop ik altijd vurig dat iedereen me ok vindt. Daarmee beoog ik echt geen onvoorwaardelijke boezemvriendschappen (die fase ben ik zo rond mijn 10de ontgroeid), maar gewoon het zo goed als kan met mekaar kunnen vinden, volstaat al eigenlijk.
En elke keer opnieuw moet ik de harde realiteit onder ogen zie: je KAN niet met alleman vrindjes zijn, De Weirt. Your wish is an illusion. Er zullen immers altijd mensen zijn die hun eisen zodanig opdrijven dat er geen beantwoorden aan is.
Je zou verwachten dat jaren wijsheid met zich meebrengen, maar het tegenovergestelde is waar. En het ergste is eigenlijk nog dat ik ook niet afleer van het me aan te trekken.
En vermits mijn eigen levensregel is: "Doe nooit iets aan wat je zelf niet zou willen", vrees ik bovendien dat ik het nooit echt zal afleren.
Maar 't zou langs de andere kant wel zo makkelijk zijn. En energiebesparend bovendien.

Misschien google ik deze namiddag toch nog maar even naar 'cursussen jatten en tallooren'. Je weet maar nooit... ;-)

dinsdag 3 juli 2012

Oh happy days...

Wat hou ik van de zomertijd....
En hoewel de maand juli geen verlofdagen met zich meebrengt, ben ik net als mijn dochter al helemaal in vakantiestemming! Want ook al gaat de wekker 's morgens op het normale uur af: je blijft gewoon heerlijk tot 's nachts cava drinken bij de buren op 't terras. Het geeft niet dat de zonnestralen overdag 'verloren gaan' terwijl je aan 't werk bent, want met wat geluk zijn er nog wat over op 't uur dat je de deur achter je dichtslaat. Rosétje na 't werk, dromen van vakantie, uitkijken naar de weekends aan zee, zonder jas op een terras... Ik geniet met volle teugen.
Misschien moet de zon voor velen toch nog wat harder haar best doen om het zomergevoel op te wekken, ik daarentegen vind dit weertje helemaal prima. Voor mij hoeven er geen gebakken kraaien uit bomen te vallen. Een gezellige graad of 22 kan mij al helemaal blij maken!

Dus ik werk gewoon door, droom af en toe eens weg bij de gedachte aan onze 'grote vakantie' en kijk uit naar een avondje quality-time met manlief die me meeneemt naar een verrassingslokatie, waar ik hopelijk op een terrasje wordt opgewacht door een heerlijk frisse gin-tonic...
Oh happy days... ;-)

dinsdag 26 juni 2012

Van 70 naar 90

Toen ik bij Studio 100 startte, ben ik van een 70%-regime overgestapt naar een 90%-tijdsregime. Oftewel van een halve én een hele dag per week thuis, naar alleen maar een halve dag.
En dat heb ik geweten...
Hoewel ik ervan geniet om weer helemaal up & running te zijn en ik duidelijk van het type ben dat werkdruk nodigheeft om optimaal te presteren, heeft mijn privéleven er toch een beetje ne slag van gekregen. Ik heb het gevoel dat ik mezelf constant achterna loop. Ik zit sinds kort niet meer heerlijk op vrijdagochtend bij de kapper, maar tijdens de laatavondopening op donderdag, samen met de rest van Lint. Niet meer van koffie-drinken in mijn pyama. Niet meer van lunchkes met net bevallen of parttime werkende vriendinnen. Schluss, voorbij, niet meer aan denken.
Daarnaast beantwoord ik elke vraag die met waneer-ga-ik-dat-regelen te maken heeft, steevast met "ah op woendagnamiddag he!".
Concreet betekent dit dat ik morgen tussen 12 en 20u:

- misschien op babybezoek ga
- met zekerheid mijn gisteren-jarige-buurvrouw ga bezoeken
- naar de supermarkt ga om mijn inslag voor een week te doen
- vervolgens die inslag ook effe in opwarmklare gerechten voor een week ga omtoveren
- mijn boek ga uitlezen wat me nét niet gelukt is op vakantie
- Nika's haren ga laten knippen (voor ik ze er bij een volgende kam-crisis eigenhandig uittrek) - ideaal zo op de laatste woensdagnamiddag voor de grote vakantie, lijkt me.

Laat ons hopen dat oefening kunst baart. En laat ons de Lord praisen voor die halve dag. Ik snap nog niet bijna hoe er mensen zijn die dit op 100%-basis kunnen bolwerken.
En bij deze heeft het luxepaard dus gesproken, maar belooft plechtig voortaan te zullen zwijgen...

maandag 25 juni 2012

Back to reality...

Vreemd toch hoe vakantie eigenlijk een soort van virtuele wereld is waar je van de ene op de andere dag in belandt en waar weinig of niets is wat het daarbuiten is. Opstaan kan plots zonder dat het moet voorafgegaan worden door een half uur durend ‘stilletjes wakker-maken-ritueel’, over eten wordt niet gezeikt (of toch maar een klein beetje), haren kunnen als bij wonder ook zonder gekrijs gekamd worden, ik ontdek een ander soort man die 's avonds geen uren achter de pc zit voor mails, rekeningen, Hattrick-pronostieks, VTV-tennisuitslagen en andere zaken waar ik met mijn vrouwenverstand niet bijkan – nee hoor: we eten met z'n allen tesamen, we praten en lachen om mekaars mopjes, we zijn samen uit én ook weer thuis.
Eén vlucht van 5 uur scheidt beide werelden van mekaar.
Gevaarlijk vind ik dat soort constateringen altijd. Want het besef van de tijdelijkheid en vergankelijkheid van die manier van leven, leidt onvermijdelijk tot teleurstelling bij de terugkeer naar de realiteit.
’t Is natuurlijk een illusie om te denken dat je die vakantiestemming kan doortrekken in de ‘werken-wereld’. Al zou het wél mooi zijn om er gewoon al een paar stukjes uit mee te nemen. Zoals dat samen eten, het lachen om mekaars grapjes of het tijdelijk uitzetten van alles wat in een stopcontact moet.
De realiteit was echter dat de computers gisterenavond tegelijk met de valiezen opengingen, dat we apart aten en apart gingen slapen, dat het vanmorgen gewoon weer gejammer was bij ’t opstaan, gesakker bij ’t tandenpoetsen, lange tanden bij ’t ontbijt en beschuldigingen van scalpering bij ’t haren kammen. Zomaar; zonder duidelijke verklaring, zonder voorafgaande aankondiging zo van “hey we zijn terug in ’t land, dus laat het stress-circus maar weer opstarten”.

Nee hoor; dat gaat gewoon geheel vanzelf in casa Fordel!
Besides that is er ook wel altijd weer een kleine fijne kant aan terug thuiskomen. Ik zie iedereen terug die ik - ja ook na een week al - gemist heb (weak as I am ;-)), de wijn is terug drinkbaar en het bed ligt precies toch net iets beter. Zelfs de bomen en het gras zijn hier echt.
It's good to be back. Zo min of meer toch...

maandag 18 juni 2012

Met weinig woorden

De zaligheid die ons hier overvalt is in die mate overweldigend, dat ik het voor één keer eens met weinig woorden ga doen, en gewoon de beelden ga laten spreken...
Met geen stokken uit het water te krijgen...

Just another view... ;-)

Klaar om te gaan kanoën!

Who rocks?? WE ROCK!!!!! ;-)

Effe Bonnie bellen!

Een voorsmaakje van de wellness hier - 5 minutes of pure pleasure in the lobby!

Zo ver mogelijk over de surfborden lopen zonder er vanaf te vallen.
Nika deed het beduidend beter dan mama en papa...

Met je naam in 't Arabisch op een dromedaris - hoe graaf is dat???!!!

Family pick

Ola guapa ;-)

Morgen terug voor meer jaloersmakerij.
Mijn Gin tonic heeft net geroepen... ;-)

zondag 17 juni 2012

Au paradis...

Het is zover. We've landed in paradise...
En omdat één van de voorwaarden om aan dit zalige experiment te mogen deelnemen, was dat je zoveel mogelijk moest WOM-en ("Word Of Mouth -en"), ga ik trachten me als een voorbeeldige Insider te gedragen. En zo kunnen jullie tegelijk dagelijks mee genieten van op afstand...

Om 13.30u gisteren zwaaiden de deuren van de vlieger open, en een voor mij ongekende warmte overviel onze door België onderkoelde lijven. De valiezen stonden er al, op 10 meter van waar we door de controle moesten (wat een 'nice change' was na de vastenvoettocht die we op Brussels Airport hadden moeten afleggen om van douane tot vlieger te geraken).
4,5 uur vliegen (of om het in Nika's termen te zeggen '2 films en een beetje Nintendo') een goei half uurtje bussen en toen reden we plots na niks dan rotsen en zand, een prachtige oase binnen...
Een grote groep van de alomgekende 'G.O.'s' van Club Med stond ons met open armen op te wachten. Fris handdoekje, tasje ijs-muntthee en hup richting de kamers. Zelfs in 40 graden worden je valiezen tot voor je deur gebracht! Zo'n ontvangst hebben we in voorgaande reizen nog niet mogen ervaren...
En dan was eindelijk Nika's grote moment daar: kleren uit, bikini aan en hup... 't water in! Heerlijk...
Na zelf een plons te hebben genomen, zette ik me op m'n strandstoel met een portie friet en een hamburger (de zorgen om de zoektocht naar mijn verloren lijn, zijn voor later ;-)) en al wat ik kon denken was: how in heaven did we get so lucky to be here...
De rust die van dit paradijsje uitstraalt is ongelooflijk. En met 6 uur tijdsverschil van een weerdepressie naar een tropische oase, das op het randje van niet te vatten...
De buffetten 's avonds waren er LOS over. Zefls Billy Turf had na 10 borden gevuld met telkens 4 gerechten moeten passen met goeie kaarten. Er kwam gewoon geen einde aan alle heerlijkheid...
En vandaag is 'mamatjes' dag, zo heeft Nika beslist. Wat wil zeggen dat ik de dagplanning mag bepalen!
Ik kies voor een lekker ontbijtje op gezellig plaatsje dat ik gisterenavond al heb gespot. Dan wil ik gaan kijken hoe Nika leert kano-varen (de kids-dagplanning die we gisteren na inschrijving in de miniclub meekregen, is er eentje om als grote mens jaloers op te zijn!). Terwijl Nika in de namiddag op schattenjacht gaat in de Club, lees ik mijn flutroman met een pina colada. Daarna supporteren voor papa's beach volley wedstrijd. En dan maken we ons fachet voor het avondprogramma: kinderdisco voor Nika en Grease Show voor 'de groten' (wat zouden m'n collegaatjes daar graag bij zijn ;-))
Genieten is het woord dat hier de hele lading dekt. Werkelijk niet weten wat je overkomt zo...
Tot slot nog even op vraag van Nika voor Tante Frie:


"Dankuwel voor de prachtige bikini!!!!"

Dikke kussen aan iedereen - we'll keep you posted ;-))

vrijdag 15 juni 2012

I'm like soooooo ready!!!

En of ik er klaar voor ben...
Het het heeft hier vandaag niet gewoon oude wijven, maar heelder bejaardentehuizen geregend!!
Laat het maar zijn, denk ik voor één keer geheel egoïstisch. Gooi er nog maar een tros pinguïns bovenop wat mij betreft. Want hoe viezer het vandaag hier doet, hoe groter het wauw-effect morgen zal zijn!
Kans dat ik na 2 uur in een temperatuurverschil van 20 graden van kop tot teen vol zonne-allergie sta, maar hey, ik neem het erbij! Anderzijds, het moet gemeld dat ik wel heel erg 'voorzorgend' ben geweest deze keer. Ik heb voor de verandering gisteren eens 2 milligram cortisonen ipv één in mijn gat laten spuiten, ik heb twéé tubes factor 50 bij de apotheek gekocht, en als het dan toch nog zou mislopen, heb ik zowel pillen als een mousse om de jeuk-fuckers mee te bestrijden.
Bref: Egyptische 40-graden-zon: I'm like soooo ready for you!!

Maar eerst vanavond nog een cocktail of 10 in mijn jup gieten op het personeelsfeest en voor de zekerheid vannacht toch maar een strookje Dafalgan én Motilium naast het strookje Touristil steken. Met wat chance geef ik deze vakantie zelfs licht ;-))
See ya dahlings - back in a week!
xxx

donderdag 14 juni 2012

Aan de overkant van de brug...

Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen. Dat het gemis beperkt zou blijven, gezien het vertrek geoorloofd was. Dat het afscheid nemen en plaatsje-geven al in de laatste weken voor vertrek was gebeurd.
Maar 't is niet zo...

Op de meest onverwachte momenten heb ik het moeilijk.
Als ik de ring van Lier oprijd, en besef dat het niet meer richting jou is.
Als ik me afvraag naar wie ik nog wil bellen voor ik met vakantie vertrek, en me realiseer dat het niet meer naar jou is.
En als Nika bij het kiezen van 2 knuffels in haar valies eerst voor Vlekje maar dan ook resoluut voor 'de poes van bonneke kiest'.
Dan krijg ik een krop in mijn keel en wellen de tranen op...

Vroeger was het soms passen en mikken om een gaatje te vinden in de drukgevulde weekends om bij je langs te komen. Nu doet het pijn te weten dat ik je niet meer kan bezoeken...

Ik las vanmorgen de tekst terug die de begrafenisondernemer zo mooi voorlas tijdens je dienst:


Laat ons veronderstellen dat ze een brug opwandelt, op weg naar de overkant… en dat ze vraagt:

Breng jij me weg tot aan de brug?  Ik ben zo bang om daar alleen te staan.   Als je daar bent, ga niet direct terug…. maar wacht totdat ik overga en zwaai me na,….. dan pas voel ik me heel veilig en vertrouwd.
Breng jij me weg tot aan de brug?  Ik heb geen idee hoe diep het water is. De overkant lijkt me zo ver.  Je kunt de oever hier niet zien…. Zover het oog reikt, zie ik alleen maar mist.
Ik twijfel aan het verder gaan, de angst voor de dood is als de angst voor het leven.  Het nieuwe lijkt te groot om het oude op te geven.
In de diepte van je verlangen ligt de kennis van het nieuwe leven… zoals een vlinder die al weet heeft van vliegen in zijn donkere cocon.
Breng jij me weg tot aan de brug?  En ga dan niet té vlug terug.
Zwaai jij me na als ik erover ga?
Een heel klein duwtje in mijn rug, is alles wat ik nog verlang van jou…  Dank voor je liefde en je trouw, ik ga nu maar gauw, want het begin is reeds in zicht. Ik voel de warmte van een bijzonder licht. En … ik steek van wal, naar een plaats waar jullie nog niet mogen komen...

Ik hoop dat ze goed voor je zorgen, daar aan de overkant van de brug.
Ik mis je, liefste boemeke...

xxx

maandag 11 juni 2012

Kleuterbesognes


Er zijn troubles in ‘Flore-en-Nika-land’.
Dit weekend kondigde dochterlief namelijk kordaat aan dat haar voormalige beste vriendin ‘als snelste daler van de week’ van 1 naar 3 is gezakt in haar vriendinnentop. Reden: “Flore doet altijd alleen maar haar eigen zin”.
“Waarover gaat dit eigenlijk?”, hoor ik je denken. “Laat die kleine gasten toch gewoon hun moment van drama hebben!” Probleem is helaas dat de gesteldheid van mijn dochter’s vriendschap met Flore rechtlijnig verbonden is met haar school-goesting-gehalte. Als de vriendschap top is, is schoolgaan ook top. Als de vriendschap in een dipje zit, is het plots school sucks all over the place...
Herkenbaar moet ik toegeven hoor. Mijn schoolvriendinnendrama’s kwamen meteen ook opnieuw naar boven bij het aanhoren van haar parlé. Vanuit grote-mensen-wisdom, probeerde ik een stapje in de goeie richting te zetten: “En als je nu zometeen eens recht naar Flore stapt en haar zegt dat je haar zo gemist hebt en dat je hoopt dat je snel weer de beste vriendinnen kunt worden? Laat zien dat je van goeie wil bent en dan zal het tij wel snel keren”, probeerde ik. Maar daar vond ze helemaal niks aan. “Weet je wat ik ga doen?” zei ze, “ik doe vanaf nu ook alleen nog maar mijn eigen zin!”
Benieuwd wat die strategie straks gaat opgeleverd hebben…
Maar misschien is de hele historie ook gewoon een teken aan de wand. Wordt het gewoon weer tijd dat het vakantie is. De gretigheid waarmee ’s morgens stukken van de aftellen-naar-vakantie-kalender worden afgeknipt, liegt er alleszins niet om! Nog 5 keer slapen en ‘de kleine vakantie’ begint. En als we terugkomen nog eens 5 keer slapen en ‘de grote vakantie’ staat voor de deur.
Ach, besefte ze maar hoe schoon een kinderleven eigenlijk wel is…

woensdag 6 juni 2012

ZES. Dat kan tellen...

Alweer een vinger meer die omhoog gaat bij de vraag "Hoeveel jaar ben jij?".
Alweer een paar centimeters, een hoop slimme uitspraken en een brok guitigheid erbij.
En ik flits traditiegewijs en overladen door een brok nostalgie weer even terug in de tijd - 6 jaar om precies te zijn - en herbeleef de hele dag opnieuw, van uur tot uur, van minuut tot minuut.
Proficiat lieve schat.
Wat word je toch groot...

xxx

maandag 4 juni 2012

Hoe zwart plots lichtgrijs kan worden...

Zoals jullie weten was vorige week woensdag een droevige dag.
Maar wat begon met groot verdriet, kreeg in de namiddag plots een zeer onverwachtse wending:
Een aantal weken geleden had ik me kandidaat gesteld via The Insiders (een mond-tot-mond reclame netwerk waarbij je gratis nieuwe producten kan testen en deze dan kan helpen bekend te maken door er zoveel mogelijk over te vertellen aan je entourage). Deze keer was de klant niet Biotherm om een nieuwe dagcrème te testen, of Bonux voor een nieuw wasproduct, maar wel...Club Med (astemublift!!) die duo's zochten om hun nieuwe club in Egypte te testen. Ok dacht ik, dit is te graaf om niet te proberen. Hele resem vragen moeten invullen, reisverslag van mijn favoriete vakantie van de laatste jaren verteld en hup - met de duimen omhoog - verzenden. Open ik woensdagmiddag half suf mijn Telenet mail en wat zie ik daar blinken?? "Proficiat, u bent erbij!!!!"
Man man man, onbeschrijflijk wat er dan door je heen gaat... Ik heb Dennis in tranen gebeld om het goeie nieuws te melden en die was ook helemaal overdonderd... Heel vreemd en heel dubbel. Misschien vond het lot dat wij dit op dit moment eigenlijk wel
kei-hard verdiend hadden!
Dus lieve mensen, laat me jullie alvast even helemaal jaloers maken met een kleine selectie sfeerbeelden van het paradijs waar wij binnen 1,5 week een hele week lang mogen gaan vertoeven ;-))



Of hoe een zwarte dag plots een lichtgrijze kan worden...

woensdag 30 mei 2012

Slaap zacht, liefste boemeke...

De strijd is gestreden. Het vechten is voorbij.
Het niet-meer-daar-zijn voelt nog onwezenlijk. De euro is nog niet helemaal gevallen.
Gelukkig heb je mijn beide wensen in vervulling laten gaan: minstens één knuffel zijn er nog vele geweest, én je hebt de herinneringen niet met je meegenomen.
Dus gaan we nu van dag tot dag maar doen wat mensen dan op zo'n moment moeten doen: Loslaten en een plaatsje geven. Vele plaatsjes eigenlijk; zoveel als er mooie herinneringen zijn. Dus geef me even asjeblief, want die klus is niet in een-twee-drie geklaard.
Slaap zacht liefste 'boemeke'.
Ik mis je nu al...
xxx

dinsdag 29 mei 2012

VoorSam

Lieve Sam,
Wat gaat de tijd toch snel... Gisteren nog was je Nika net een weekje sneller af. Mocht ik eerst jou komen bewonderen en kwam jij mijn prinses op jouw beurt bezoeken.
Soms vraag ik me af hoe je er nu zou uitzien. Maar eigenlijk weet ik het wel: Je haren misschien een tintje minder wit, maar nog steeds met zekerheid lichtblond. Je lach misschien iets gereserveerder, maar nog steeds breed en oprecht. Jij met je grote broer, op een zonnige dag als vandaag, luidkeels 'lang zal ze leven' zingen, samen in de zandbak. Net als vroeger....

Toen al was je de exacte weerspiegeling van al het goeie van je mama en je papa: de goedheid zelve, die eeuwige vrolijkheid, een wolk van een meid.
Ja lieve Sam, de tijd gaat snel voorbij... Maar de stempel die jij, lieve kleien prinses, gedrukt hebt in je jonge prille jaren... die vervaagt nooit.

Happy birthay love. Always in our minds. Forever in our hearts... xxx

Carpe diem!

3 weken tussen mijn laatste bericht en vandaag - niet goed, en met persoonlijk excuses voor Ellen A ;-). Ik vind in de drukte tegenwoordig nog zelden een schrijf-gaatje...
Maar mensen kinderen wat een verschil qua content tov 3 weken geleden. Zo'n graad of 20 schat ik! Want ineens is ze daar dan toch, Madame Eté...
Natuurlijk heb ik genoten, wat had je gedacht?! Ik heb aan 't weekend gerokken tot er geen rek meer op zat. Om half 1 vannacht heb ik mijn laatste slokje rode wijn gedronken en met een brede lach op het gezicht afscheid genomen van een zalig weekend.
En nu probeer nog even héél hard niet te denken aan de dip die er zit aan te komen. Zowel op weer-vlak als op persoonlijk vlak. Ik wil nog geen afscehid nemen van 't zonnetje, en ik denk vandaag ook nog heel even niet aan 't nakende afscheid van mijn bommatje. Ik wil die zalige warmte nog even blijven voelen. Het zomerse geluk nog heel even door mijn aderen voelen stromen. En als ik straks op m'n Vespa naar huis sjees, ga ik me door slechts één gedachte laten vergezellen: CARPE DIEM!!!

donderdag 10 mei 2012

't Is wel geweest

Wat is dat nu eigenlijk met dat weer? Zoals je je na een hele week valling afvraagt waar dat snot nog vandaan blijft komen, of na een hele dag janken verschiet dat je nog steeds tranen overhebt, vind ik het echt onwaarschijnlijk dat de hemel gewoon water naar beneden blijft gooien...
De enige die er goed mee is, is onze gazon. Het gras is sinds kort NIET meer groener aan de overkant ;-)
Nee maar echt, hier word je nu toch helemaal debiel van he? Ik had vanmorgen de vapeurs van een 50-jarige in de volle overgang; 'k heb zelfs m'n koorts gemeten. Maar toen ik dan om 8u op m'n dashboard zag dat het al 18 graden was, terwijl het er -18 leken, besefte ik natuurlijk dat die thermometer niet nodig was geweest.
Ik ben mijn botten beu. Ik kan mijn winterjas niet meer zien. Ik ga gillen als ik nog één keer nylonkousen moet aantrekken. En mijn huidskleur is nét nog niet 'transparant' te noemen.
't Is wel geweest. Ik heb nood aan vitamine D. En aan goedgezinde mensen rondom mij.
Dus laat het vandaag nog één keer helemaal zot toen, maar dan echt ook LOS erover. En laat het dan asjeblief voor de komende 90 dagen - op zijn minst - gezellig worden. Thankjoewel.

donderdag 3 mei 2012

Ochtendheerlijkheid


Mijn god, wat hou ik van mijn ontwakende meid…

Haar lijfje nog omhuld
door de warmte van de nacht
Haar velletje op geen ander moment
van de dag zo zacht

2 voetjes die zoeken
naar mijn omklemmende benen
Omgeven van vrede
alle kinderzorgen verdwenen

Het doet werkelijk fysiek pijn
om haar uit die heerlijkheid te doen ontwaken
Dus kus ik haar heel zachtjes;
eerst op haar hoofdje en dan op beide kaken

Haar lange wimpers beginnen te knipperen
Met haar donkere blinkers kijkt ze me dromerig aan
“Mijn hartje slaapt nog mama”
Dus kruip ik nog maar even terug tegen haar aan

Als duty niet zou roepen
bleef ik wellicht de hele dag mee onder haar dons
Met buiten liefde en warmte
enkel Dimpel en Vlekje tussen ons…

vrijdag 27 april 2012

Mijn bomma'tje

Het afscheid nemen is officieel begonnen...
Het gaat niet meer met mijn bomma'tje en ze gaat nu stilletjes aan haar laatste dagen in.
Volgens de dokteres is het een mirakel dat haar schriele beentjes de rest van haar broze lichaam nog kunnen dragen. Ze heeft zelfs de heldennaam 'sterke madam' van haar gekregen.
Om te vermijden dat pijn de bovenhand gaat nemen, krijgt ze de 'toelating' om nog meer te gaan slapen dan ze nu al doet. En hoewel ik weet dat dit voor haar veruit de beste optie is, voel ik het verdriet bij mezelf al stilletjes aan opborrelen. Ze is al een hele poos enkel nog in mijn herinneringen de pronte en kordate vrouw die ze vroeger was. Dus dan moet je realistisch zijn, het nuchtere deel van jezelf laten spreken. Dan wordt het tijd om eindelijk samen met haar voor 'haar kant' te kiezen; de richting die zij zelf nu eigenlijk al bijna een jaar uit wil.
Dus raap ik al mijn moed bijeen en geef ik je de toestemming, liefste bomma'tje. Niet omdat ik wil, maar omdat ik voel dat ik moet. Maar gun me asjeblief de permessie om nog twee voorwaarden te stellen: Ten eerste dat ik je nog minstens één keer heel hard mag knuffelen. En ten tweede dat je me belooft onze mooie herinneringen niet met je mee te nemen...
Ik zie je graag... xxx

donderdag 26 april 2012

Aan een rotvaart

Alles gaat aan een rotvaart de laatste dagen. Ik werk een dag meer in de week dus alle buitenwerkse activiteiten worden noodgedwongen in één woensdagnamiddag gepropt: inkopen doen voor een hele week, koken voor minstens 2 dagen, bomma'tje bezoeken. 's Avonds ben ik ook iets later thuis dan ervoor dus ook dan moet alles binnen een kortere tijdsspanne gebeuren. Zo kort dat mijn aperitiefmoment er soms zelfs bijna aan moet geloven (drama). Tussendoor ook nog wat proberen te sporten (dinsdagavond 8 km gelopen in de pletsende regen - héérlijk!), maximaal trachten deel te nemen aan alle sociale activiteiten waarop we aanwezig mogen zijn en tot slot tussendoor ook nog eens proberen iets met manlief te doen (morgenavond aperitieven in Sips en dan lekker eten bij Marcel). Pfieeeeuuuwwww. Het is me wat... Maar het gaat hoor. Ik voel me op-en-top bovenop de dingen en vlieg tegen een rotvaart de week door!
Het enige wat me soms wel een beetje overvalt, is het gemis van mijn kleine meid. Ik voel dat ik de tijd die ik verloren ben met haar, probeer te compenseren door de intensiteit tijdens onze momenten samen op te drijven. Een manoeuvre dat zij uiteraard niet begrijpt, omdat zij niet plots van 70% naar 90% is gegaan. Ik wil haar in een bui van overdreven moederliefde soms tot moes knijpen, terwijl zij vooral bezorgd is dat ze daardoor misschien wel eens 2 minuten van haar favoriete programma zou gaan missen. Niet makkelijk. Maar we vinden binnenkort onze draai wel weer. Correctie: IK vind binnenkort mijn draai wel weer ;-)

vrijdag 20 april 2012

Zo van die eerste werkweken...

Nog één dagje en mijn eerste werkweek is een feit.
Ik heb best al wat eerste werkweken gehad ik mijn carrière ;-) en moet zeggen dat ik er normaal niet zo’n fan van ben. Dat back-to-school-gevoel waardoor je dan overmand wordt, vind ik echt balen. Je kunt werkelijk NIKS. Het koffiemachien lijkt door aliens gemaakt en zelfs de simpelste handeling als je stoel wat hoger zetten, doet je vermoeden dat er ergens een cursus van op de server moet staan.  Daarnaast heb je dan nog dat “vertel-me-nog-één-ding-en-ik-zweer-je-dat-ik-het-er-op-je-schoenen-terug-uitkots”-gevoel. Een overload aan informatie die je doet twijfelen of het assessment er misschien toch naast zat, omdat je ogenschijnlijk maar over één hersencel beschikt, die duidelijk haar limiet bereikt heeft. Of het andere extreme: “misschien moet je al eens op de server snuisteren” (vrij vertaald: Ik hoop dat je jezelf gaat opleiden want ik heb er noch de tijd, noch de goesting voor.)
Zo van die eerste werkweken dus…
’t Was wat anders deze keer. Het was georganiseerd en gemoedelijk. ’t Was veel en ’t zal nog veel meer worden. Maar ‘ik ben groot nu’; dus gaan bleiten achter ’t hoekje is echt iets uit lang vervlogen tijden. Ik denk – dénk zeg ik dus uitdrukkelijk, want weten is aan de gevorderden – dat ik mijn draai hier wel ga vinden. Dat ik in een goei nest ben terechtgekomen. En dat ik hier nog heel erg veel ga leren.
Natuurlijk ga ik mijn vrije vrijdag nog wel eens missen (zoals gisterenavond, toen ik na mijn tweede gin tonic tegen alle gewoontes in mijn verstand heb bovengehaald, om in mijn bed te kruipen). Maar misschien ga ik het allemaal wel zooo graag doen, dat het gemis in no time vervaagd is. Wie weet... ;-)


woensdag 11 april 2012

Over twijfelen

Ik kreeg gisterenavond - niet geheel onterecht - op mijn klak van mijn zus dat het zooooo lang geleden was dat ik nog iets gepost had. Voor mij heeft er een hele week vakantie tussen gezeten, waardoor mijn laatste post nog maar gisteren leek. Maar voor de thuisblijvers die hunkerden naar hun gemiddeld 2-wekelijks afleidingsverzetje van een minuut of 5, moet die lege week echt een eeuwigheid geduurd hebben ;-)
Ik geniet momenteel nog volop van mijn laatste daagjes vakantie. Maandag is het zo ver; de grote nieuwe start. En net als een getrainde huisvrouw loop ik al sinds gisteren te roepen "waar gaat de tijd toch met mij naartoe?!" en weet ik nu al dat ik de helft van mijn to do lijst moet verhuizen naar de volgende lekker-even-thuis-tussen-twee-jobs-in-sessie (die dus op mijn 65ste met mijn pensioen zal zijn, gezien ik niet meer van plan ben ooit nog van werk te veranderen ;-)).
Soit, thuis dus. En genieten. Zoals gisteren bijvoorbeeld. Tussen 2 wasmachienen en opruimsessies door, even zalig gaan aperitieven met een vriendinnetje. Pfieuwwww wat hou ik van zulke momenten. Beetje filosoferen over 't leven, met een glas cava en een Vedet als moderatoren. Mijn vriendin zit in een fase waarin ik, denk ik - als ik heel diep graaf in dat putje waar ik liever niet al te vaak kom - ook ooit heb gezeten. De fase waarin je je afvraagt wanneer je nu juist moet stoppen met twijfelen en gewoon voor iets moet gaan, of er net niet voor gaan. Waarbij je kiest voor de eeuwige zoektocht of plots beseft dat je je schat eigenlijk al gevonden hebt. Waar je steevast blijft volhouden om niet toe te geven of bewust overgaat tot het maken van compromissen. Een fase die ik gelukkig gepasseerd ben. En waar ik - vind ik zelf - heel erg goed ben uitgekomen. Op relatievlak dan toch alleszins. Op werkvlak durft die twijfel nog wel eens de kop opsteken. Zo probeer ik er bijvoorbeeld nog steeds achter te komen of ik mijn laatste job nu wel écht graag heb gedaan, of ik dat mezelf vooral heb wijsgemaakt omdat mijn entourage me altijd zei "Kim, idealer als dat kan je het toch echt wel niet hebben hoor!".
Kern van de zaak is eigenlijk dat je daar vooral zelf moet zien achter te komen. En conclusies volgen dan wel vanzelf. Geen zaken forceren. Twijfelperiodes hebben namelijk vaak een hele goeie reden...
En in tussentijd moet je eigenlijk vooral gewoon genieten. En blij zijn dat er ook dingen zijn waar geen twijfel over moet heersen; dingen die gewoon CHRISTAL CLEAR zijn. Zoals dat ik nu nog eens op de koffieknop ga duwen. En vervolgens eens ga kijken of mijn zelfgeplante radijzen al op radijzen beginnen te lijken. Want dat doet een beetje zon nu eenmaal met een mens ;-). Have a nice one, darlings xxx

donderdag 29 maart 2012

The future is bright!

Vandaag is mijn laatste dag bij The Foodmaker. Met nog 40 emails in mijn bak vanmorgen is het best nog effe 'duwen' geweest. Ik denk dat mijn entourage nog niet doorheeft dat het zometeen écht wel afgelopen is. En dat is misschien maar net goed. Want ik ben niet zo'n goeie afscheidsnemer, moet ik zeggen. Xavier Debaere zou me wellicht helemaal niks gevonden hebben ;-). Vanmiddag drinken we samen nog een glaasje bubbels met de collega's (daar ben ik dan weer wél zo goed in ;-). En dan.... ja dan komen er eigenlijk echt wel vet-goeie tijden aan... Ik pak namalijk deze namiddag mijn valiezen in en morgen voor 't krieken van de dag zijn we de grens al over, richting bergen!
En weet je wat pas écht goed nieuws is? Ik kan vertrekken met een gerust gemoed. Want op 16 april start ik op mijn nieuwe job! Ik word de nieuwe Key Account Mgr Boeken bij Studio 100. Binnenkort trek ik dus mijn trois-pièce aan (ls die ûberhaupt nog zouden bestaan, moet ik me wel eerst nog zo'n exemplaartje gaan aanschaffen ;-)) en ga ik de kinderboeken van Studio 100 en de kookboeken van Njam verkopen aan iedereen die ze wil, en misschien zelfs ook aan zij die ze eigenlijk niet willen ;-).

Ik kijk er enorm naar uit en ben vooral ook heel blij dat alles uiteindelijk - op relatief korte termijn - in zijn plooi is gevallen. Nu kan ik met een gerust gemoed en een hele brede smile op vakantie vertrekken. En God mag weten hoe hard ik daar aan toe ben!!

Bij deze wil ik alle lieve mensen die me gesteund hebben, tips hebben gegeven, succes-smsjes gestuurd hebben dat het geen naam had, uit de grond van mijn hart bedanken. Ik koester jullie alleen maar nóg harder dan voorheen...

The future is bright :-)
CU soon!
x

dinsdag 20 maart 2012

In z'n plooi

Ik hou enorm van die momenten waarop je voelt dat alles weer stilletjes aan in zijn plooi aan het vallen is. Ook al is de zekerheid er nog niet de volle 100%, alles voelt goed aan en de vooruitzichten zijn op z'n minst 'zonnig' te noemen. Heerlijk hoe je dan voelt dat spieren zich weer ontspannen - op de lachspieren na, want die gaan zich net weer wat harder opspannen. Aperitiefjes worden één voor één feestdrankjes. Zonnestralen doen uitkijken naar een vakantie die plots heel erg 'welverdiend' lijkt. En man en dochter worden nog wat liever gezien dan op andere doorsnee-dagen.
Geduld is een mooie gave, heb ik weer eens geleerd de laatste twee maanden. En hoewel ik er wellicht nooit opper-best in zal worden; ik ben er toch wel weer wat minder slecht in geworden. Dus nog even de kalmte bewaren. Het nagelbijten nog héél even proberen te vermijden.
Ik kijk halsreikend uit naar volgende week vrijdag: hup, de bergen in!
En ik droom - niet meer stilletjes maar gewoon hardop - dat het niet een 'gewone' maar wel een 'heel erg welverdiende' vakantie mag worden...

donderdag 8 maart 2012

Bedankt Bart...

Bart Moeyaert bezorgde me gisteren een hele fijne avond. Hij kwam zijn boek 'Het paradijs' voorlezen, begeleid door een blazersorkest. Voor mij persoonlijk had het nog nét wat meer Bart en wat minder blazers mogen zijn. Maar dat komt wellicht omdat ik alles wat uit Bart's mond komt, zo prachtig vind...
Na de voorstelling kwam Bart nog even gedichtjes brengen in de foyer. Heerlijk gezellig, met een pintje erbij.
En toen hij 'Siberië' bracht, moest ik even slikken van hoe mooi hij de liefde toch kan beschrijven:


Geef me je jas
van bont van teddyberen.
Sla je arm om me heen
en al je winterkleren.
Zoen me tot ik warm word.
Zoen me tot ik spin.
Trek je eigen huid dan uit,
stop mij eronder in.
Sus me met je hartslag.
Wij ons wij ons wij ons.
Maak van dit veel te grote bed
een heel klein fort van dons.

Dank voor al dat moois, Bart.
Wat jij met woorden kan, daar kan ik alleen maar van dromen...

maandag 5 maart 2012

Tand-perikelen

Als ik één rode draad moet aanhalen, die me in de laatste maanden in Nika's groei-evolutie is opgevallen, dan is het wel die van het fenomeen tanden-wisselen.
Het begon al bij Nika's eerste tandartsbezoek, nu zo'n 4 maanden geleden. "Wauw Nika, jij hebt je vier '6-jarige-tanden' al!" Ik: "Euh?" Hij: "Wel die vier tanden achteraan, die ze normaal pas ten vroegste op hun 6 jaar krijgen, die heeft zij al!". Ok dan zekers?
Vervolgens het hilarische verhaal van de verloren tand van een maand of 4 terug - check blogpost - dat me nog steeds doet glimlachen als ik eraan terug denk.
Vorige week was ik zo stom om dochterlief te verklappen dat de tandenfee niet bestaat en dat de centjes onder 't kopkussen eigenlijk recht uit mama's portemonnee komen. Man, de furie en het verdriet die daarop volgden, doen me nu al vrezen voor de dag dat de Sint ooit uit de kast komt!
En nu waren de grote voortanden dus aan de beurt. Die mannen waren al een tijdje aan het wiebelen en sze begon er ok szo een beetje naar te szspleken. Gisteren had ik de grote eer en genoegen om op de eerste rij te mogen staan right at the big moment. Tijdens 't poetsen plots een luide "oh jee!". Yes, dacht ik, de eerste sucker er eindelijk uit! Maar nee hoor; hij 'hing nog een beetje te bengenlen'. Miljaar miljaar... Een lichte manipulatie van moederlief was dus niet te ontwijken. Waar zijn vaders ook als je ze nodighebt? Oh ja, bleek tegen de grond wellicht, want manlief gaf achteraf eerlijk toe "ík ben daar géén held in zene!" "Oh maar ik gelukkig wel lieverd, my favorite waste of time actually!" Duhuuuh!!??!!
Soit, mijn interventie was groots. 200% Superwoman-waardig. One down...
Speelt zich vandaag, de volle 24 uur later, toch wel niet exact hetzelfde fenomeen af zekers??? En rara wie mocht de pombak-honeurs deze keer waarnemen?!? Ik dacht dat ik een geraaktheid kreeg! Opnieuw: tandenpoetsen, "Oh nee!", "Wacht dat lossen we wel even op". Alleen... deze sucker vond dat het nog geen tijd was. Twee pogingen later en ondertussen toch wel lichtelijk slap in de benen, hebben we besloten de natuur dan toch maar z'n werk te laten doen. Toen we beneden kwamen en Nika jammerend haar boterham met choco tegemoet ging, zei Dennis stoer "Bijt jij vanmiddag op school maar is goed in je appeltje schat!" De Held... Pffffff.

Ik hou de vingers dus gekruist dat moeder natuur haar moment vandaag ergens tussen 9u en 16u heeft gekozen. Want honestly, ik heb het wel even gehad op tandenvlak.
Eén voordeel aan dit vroegtijdige tandenslagveld: mijn dochter zal NIET met een groot zwart gat op haar communiefoto's staan...
;-)

donderdag 1 maart 2012

Terug 20. Of toch niet?

Gisterenavond tapte onze studententijd-cafébaas zijn laatste pinten in café Hill Diar. En daar wilden we met de vriendinnetjes graag bij zijn. Het café zat vol, het trottoir stond vol. Er moest zelfs een stuk straat ingepalmd worden om alle anciens te kunnen huisvesten.
Iedereen was in zijn nopjes, op cafébaas Balou zelf na misschien, want die mens zijn hartje moet gisteren ongelooflijk hard gebloed hebben.

Maar wij hadden er dus wel helemaal zin in. Even waanden we ons terug 18. Of 20 in mijn geval, want ik had eerst al 2 jaar toogkrukken in Leuven versleten. Veel dingen voelden nog net aan als toen. Zo had ik bijvoorbeeld het geluk dat mijn vast plaatsje aan de yam-toog toevallig vrij was. De kruk voelde nog even goed; misschien omdat mijn gat er gewoon nog in stond. Maar er waren - achteraf bekeken - toch wel wat verschillen te bespeuren tussen 'toen' en 'nu':

- Ik was toen bijvoorbeeld niet zo onnozel om met splinternieuwe botjes aan een toog waar het bier van af druipt te gaan zitten.
- Ik moest toen niet van bier naar wodka overschakelen omdat het bier op was. Want het bier was nooit op. Want de dag erna moest er namelijk gewoon opnieuw bier gedronken worden.
- Mijn verstand mocht toen the day after een baaldag nemen. Een lege stoel was iets wat ze op school wel eens vaker hadden gezien.
- Ik werd toen wakker in een lijf van 20, dat een gemiddelde recuperatietijd van 2 uur of zo had. Een lijf van 35 heeft evenveel recuperatie-uren nodig dan er levensjaren zijn. Ik schat dus dat ik tegen morgenavond 20u ongeveer opnieuw in mijn plooi zal zijn.

Maar dat het gezellig was. En fijn om iedereen terug te zien. En dat ik de wie-telt-vanavond-de-meeste-tongen-wedstrijd (is dus aantal gasten die je toen gekust hebt en die gisteren aanwezig waren) met 2 stuks NIET gewonnen heb. En oh ja, dat de meeste mannen ondertussen zo'n 20 kilo vetter waren geworden. En wij vrouwen maar strak wezen. Dju toch! En dat het ne schonen tijd was. En dat het goed was om daar nog eens eventjes bij stil te staan...

donderdag 23 februari 2012

Terribly cosy

In tijden waarin het niet altijd even fijn vertoeven is op kantoor, maak ik er in mijn me-time graag een reuzegezellige boel van. De dagen waarop ik thuis ben, geniet ik met volle teugen en cocoon ik aan een niet-bij-te-houden tempo. Sfeerlichtjes aan, kaarsjes aan, boekje lezen in bed met soezende dochter naast me. Daarnaast heb ik ook een oude hobby van me met een seut-gehalte van hier tot in Tokio bovengehaald: de salontafel is sinds maandagavond namelijk volledig ingepalmd door een puzzle (EEN PUZZLE!!) van maar liefst 1500 stukjes. Vreselijk verslavend en oer-gezellig!! ;-)
Al die cosiness op een stokje maakt dat het 's morgens letterlijk fysiek pijn doet als ik mijn warm nest moet verlaten. Maar dan is er het goeie nieuws dat vandaag alweer mijn laatste werkdag van de week is en dat er een heel fijn en goedgevuld weekend op me staat te wachten: Morgen Eftelingen met lieve vrienden en 's avonds proberen ongeïnviteerd op The Voice binnen te geraken (gezien ze letterlijk achter mijn hoek filmen, is een poging niet zó'n grote moeite ;-)). Zaterdag hobbybeursje bezoeken met mama en Nika, 's avonds beentjes onder de tafel bij mijn vriendinnetje. En zondag... zondag komt mijn maatje terug. Dus zondag wordt sowieso een GOEIE dag.
Enjoy lieverds, want dat ga ik ook doen! x

dinsdag 21 februari 2012

Pakje goesting?

Terwijl alle kindjes genieten van weldoende vakantie, zit ik een beetje te balen achter mijn pc.
Ik was mijn dag vrolijk begonnen. Samen met dochter ontwaken in 't grote bed (can't get enough of that feeling), toertje naar Boom - dochter afzetten, toertje naar Mechelen -helemaal klaar om de grote to-do-lijst aan te pakken. En dat alles rijkelijk besmeerd met een brede glimlach en een grote portie goedgemutstheid.
Maar rond de middag was het plots helemaal gedaan met de joligheid. Net als wanneer de Dafalgan codeïne die je tegen de griep hebt geslikt, uitgewerkt is en je van een naïeve feel-good in een reële feel-braak vervalt. 

Ik ga niet uitwijden over de oorzaak. Laat ons het houden op een 'accuut geval van tactloosheid'. Eigenlijk is het de frustratie ook helemaal niet waard.
Ik kan alleen maar met een lichte vorm van jaloersheid kijken naar mensen die bij herstructurering voor hun goeie diensten beloond worden met een cheque en een vriendelijke handdruk, in plaats van met een uit-te-presteren opzeg van 4 maanden. Want hoe positief ik het allemaal ook wil aanpakken; deze situatie is eigenlijk voor geen van beide partijen een goeie zaak.
Dus mocht je toevallig ergens nog een pakje goesting of een weekje krokusvakantie hebben liggen, smijt het dan asjeblief even op de post. I could use it... ;-)