Ik hou enorm van die momenten waarop je voelt dat alles weer stilletjes aan in zijn plooi aan het vallen is. Ook al is de zekerheid er nog niet de volle 100%, alles voelt goed aan en de vooruitzichten zijn op z'n minst 'zonnig' te noemen. Heerlijk hoe je dan voelt dat spieren zich weer ontspannen - op de lachspieren na, want die gaan zich net weer wat harder opspannen. Aperitiefjes worden één voor één feestdrankjes. Zonnestralen doen uitkijken naar een vakantie die plots heel erg 'welverdiend' lijkt. En man en dochter worden nog wat liever gezien dan op andere doorsnee-dagen.
Geduld is een mooie gave, heb ik weer eens geleerd de laatste twee maanden. En hoewel ik er wellicht nooit opper-best in zal worden; ik ben er toch wel weer wat minder slecht in geworden. Dus nog even de kalmte bewaren. Het nagelbijten nog héél even proberen te vermijden.
Ik kijk halsreikend uit naar volgende week vrijdag: hup, de bergen in!
En ik droom - niet meer stilletjes maar gewoon hardop - dat het niet een 'gewone' maar wel een 'heel erg welverdiende' vakantie mag worden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten