Ik ben gisterenavond héél hard gaan sporten. Een uur caloryburn, gevolgd door een uur Zumba. Ik heb daarbij extra hard met mijn gat gedraaid en als een waanzinnige met mijn armen gezwierd en het was me volledig worst dat dat van aan het raampje een dwaas zicht moet zijn geweest. "Wat eraf is is eraf!", dacht ik bij mezelf.
Zo liep ik dus een half uur en een douche later nog steeds met een paarse kop, maar met de trotsheid van een pasbevallen moeder, de fitnessclub buiten. Dat pintje was dan ook heel erg welverdiend (ik hoor je al denken "zo, dat was dan lekker allemaal voor niks", maar ik ben er zeker van dat ik er minder bijgedronken dan afgesport heb).
Resultaat vandaag: beetje stijf, beetje moe, beetje melancholisch...
Mijn kleine prinses is na 't weekend bij oma aan zee gebleven, waar manlief haar vanavond vervoegt. En ik mis haar eigenlijk zot hard. Ik mis haar ochtendsmoeltje, haar zot getetter, haar hevige knuffels en haar "love u!"s voor 't slapengaan. Vanavond en morgenavond ga ik dus alleen slapen en sta ik alleen op. (Gelukkig heb ik mezelf een avondvullend programma omringd door gezellige vriendinnetjes kunnen regelen...)
Het is dus maar goed dat ik een job gevonden heb waar ik met plezier naartoe ga. De kans op overleven was anders wellicht bijzonder klein geweest... ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten