vrijdag 6 juli 2012

Alleman vrind

Mijn hele leven lang al, zeul ik een vies beest met me mee.
Dat ongedierte heeft ook een naam. Ik lijd namelijk aan het 'het alleman-vrind-syndroom'.
Als ik in een nieuwe omgeving terechtkom - of dat nu op een nieuwe job, of in een nieuwe straat, of op een nieuwe tennisclub is - dan hoop ik altijd vurig dat iedereen me ok vindt. Daarmee beoog ik echt geen onvoorwaardelijke boezemvriendschappen (die fase ben ik zo rond mijn 10de ontgroeid), maar gewoon het zo goed als kan met mekaar kunnen vinden, volstaat al eigenlijk.
En elke keer opnieuw moet ik de harde realiteit onder ogen zie: je KAN niet met alleman vrindjes zijn, De Weirt. Your wish is an illusion. Er zullen immers altijd mensen zijn die hun eisen zodanig opdrijven dat er geen beantwoorden aan is.
Je zou verwachten dat jaren wijsheid met zich meebrengen, maar het tegenovergestelde is waar. En het ergste is eigenlijk nog dat ik ook niet afleer van het me aan te trekken.
En vermits mijn eigen levensregel is: "Doe nooit iets aan wat je zelf niet zou willen", vrees ik bovendien dat ik het nooit echt zal afleren.
Maar 't zou langs de andere kant wel zo makkelijk zijn. En energiebesparend bovendien.

Misschien google ik deze namiddag toch nog maar even naar 'cursussen jatten en tallooren'. Je weet maar nooit... ;-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten