Acute herinnering

Vorige week liep ik over de Groenplaats. Iets wat ik sinds lange tijd niet meer had gedaan. Maar iets wat ik vroeger heel erg vaak deed. Mijn bomma'tje en ik hadden daar namelijk een fantastische traditie. We liepen urenlang rondjes rond het standbeeld van Rubens (Rrreubes zei ik dan). Ik rende en rende, alsof m'n leven er van afhing. M'n bomma'tje zat me achterna en deed dan keer op keer kiekeboe uit onverwachtse hoeken. En bij elke 'KIEKEBOE!" krijste ik het uit van plezier. Net zoals nu, zaten of lagen er toen altijd mensen op de voet van het standbeeld, wat het traject vermoeilijkte. Soms botste of struikelde ik. Soms werd er galant plaats gemaakt voor het passerend 'wild'. Die activiteit kon en mocht urenlang doorgaan; ik kreeg er nooit genoeg van. En ons bommatje, die genoot ook. Want ze was daar op haar favoriete plek: 't hartje van haar koekestad...
Zo passeerde ik daar dus vorige week. De acute herinnering die me daar overviel, bevroor m'n pas. Ik zuchtte stilletjes en pinkte een nostalgische traan weg. Vervolgens nam ik een foto en besloot ze toe te voegen aan mijn wagentje vol herinneringen...