Zo van die eerste werkweken...

Nog één dagje en mijn eerste werkweek is een feit.
Ik heb best al wat eerste werkweken gehad ik mijn carrière ;-) en moet zeggen dat ik er normaal niet zo’n fan van ben. Dat back-to-school-gevoel waardoor je dan overmand wordt, vind ik echt balen. Je kunt werkelijk NIKS. Het koffiemachien lijkt door aliens gemaakt en zelfs de simpelste handeling als je stoel wat hoger zetten, doet je vermoeden dat er ergens een cursus van op de server moet staan.  Daarnaast heb je dan nog dat “vertel-me-nog-één-ding-en-ik-zweer-je-dat-ik-het-er-op-je-schoenen-terug-uitkots”-gevoel. Een overload aan informatie die je doet twijfelen of het assessment er misschien toch naast zat, omdat je ogenschijnlijk maar over één hersencel beschikt, die duidelijk haar limiet bereikt heeft. Of het andere extreme: “misschien moet je al eens op de server snuisteren” (vrij vertaald: Ik hoop dat je jezelf gaat opleiden want ik heb er noch de tijd, noch de goesting voor.)
Zo van die eerste werkweken dus…
’t Was wat anders deze keer. Het was georganiseerd en gemoedelijk. ’t Was veel en ’t zal nog veel meer worden. Maar ‘ik ben groot nu’; dus gaan bleiten achter ’t hoekje is echt iets uit lang vervlogen tijden. Ik denk – dénk zeg ik dus uitdrukkelijk, want weten is aan de gevorderden – dat ik mijn draai hier wel ga vinden. Dat ik in een goei nest ben terechtgekomen. En dat ik hier nog heel erg veel ga leren.
Natuurlijk ga ik mijn vrije vrijdag nog wel eens missen (zoals gisterenavond, toen ik na mijn tweede gin tonic tegen alle gewoontes in mijn verstand heb bovengehaald, om in mijn bed te kruipen). Maar misschien ga ik het allemaal wel zooo graag doen, dat het gemis in no time vervaagd is. Wie weet... ;-)