't Zit erop. 't Is gepasseerd. Alles gaat weer zijn usual gangetje.
M'n gat stond zelfs nog in m'n werkstoel toen ik gisteren opnieuw post vatte.
Maar vanbinnen voelt het nog even anders.
De banden zijn weer aangehaald, ons triumviraat weer wat versterkt.
Na de kleine 2 weken 'groepsvakantie' met de hele familie - die me trouwens reuze is bevallen - hebben we nog even een 'triootje' in Italië gedaan en dat heeft me echt ongelooflijk deugd gedaan... Hoewel ik het niet voor mogelijk achtte, zie ik die kleine meid van me nog liever dan anders. Met d'r schattig wit poepje, mooi afgetekend onder haar donkergebruind ruggetje, met d'r onbezorgde stralende vakantielach, met d'r schattige koppie dat elke dag pienterder wordt en meer dan ooit 'klaar is voor 't eerste'. Mijn lieve man en ik zitten ook weer helemaal op dezelfde golflengte. Met elke dag dat de vakantie duurde, werd 't aantal woorden dat we nodighadden beperkter. Volledig op mekaar afgestemd. Yin en yang in een kanootje.
Zalig is dat. Heel erg hartverwarmend.
En traditiegetrouw brengt het me ook wel een beetje in een weemoedige bui.
Want je wil met alle macht vasthouden aan dat gevoel, terwijl je diep vanbinnen weet dat het net zoals die Italiaanse zandkorreltjes zacht maar zeker door je vingers zal glijden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten