Na de pijnlijke constatatie dat ik woensdagavond om 19.15u 's avond ons Nika haar potje begon te koken, met op de achtergrond 5 machines was die om ter hardst riepen om gewassen te worden en een living waar ogenschijnlijk orkaan Catharina was doorgetold. Woensdagavond, dat betekent dus 'nadat ik een halve dag thuis was geweest'!! Niet ok dus he, laat dat duidelijk zijn. Oorzaak: een hele dag zitten vroeten en vloeken op een stuk voor de krant dat 5 keer te zwaar politiek geladen was voor mijn beperkte pen. Dit was trouwens niet de eerste keer dat ik stootte op mijn eigen journalistieke beperkingen. Hoe vlot mijn pen ook mag rollen als het gaat over dingen die me liggen, ze lijkt plots een rotsblok als de onderwerpen zich niet in m'n interesseveld situeren. Daarnaast nam het ook elke minuut van m'n vrije tijd in, die ik voorheen met hart en ziel koesterde. In m'n hoofd was ik altijd met de krant bezig en ik voelde me schuldig telkens als ik er even niet mee bezig was. Het was bijgevolg ondertussen ook 2 maand geleden dat ik nog eens verse soep had gekookt en ik werd er zelf misselijk van om m'n dochter steeds met een koek voor de televisie te zetten met de woorden "mama moet nog wat schrijven". Nee, dit kon beslist niet de bedoeling zijn!
Dus heb ik met een klein hartje naar m'n hoofdredacteur gebeld om m'n beslissing aan te kondigen: "Ik heb het geprobeerd maar ik moet er nu helaas mee stoppen." Zijn begripvolle reactie bracht meteen opluchting. En zijn lof over m'n schrijven en overtuiging van m'n potentieel gaven me heel even vleugels. Maar de hoop op de spoedige terugkeer van m'n inwendige rust, won het al snel van zijn lieve woorden. Meer nog, ik hoop zelfs dat m'n beslissing me een visite of 10 minder bij de osteopaat gaat opleveren.
Dus onder de noemer 'back to basics' ga ik volgende week weer soep koken. En wassen en plassen. En wie weet zelfs dingen met m'n dochter doen waar ze effectief ook verstandiger van wordt... Wie weet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten