Ik had dit weekend zo'n momentje. Ons huis was dochterloos dus het was just the man and me. Ik werd wakker met een weemoedige maag (die in all honesty waarschijnlijk ook wel gevoed was door een veel te korte nacht en veel te lekkere gin tonic ;-)) en besefte plots snoeihard hoe goed ik het heb. Hoe goed wij het hebben. Omdat we gezond zijn. Omdat we samen een prachtige dochter hebben. Omdat we in het huis van onze dromen kunnen wonen. Omdat we fantastische families hebben. En vingers vol fijne vrienden. En zo ging het maar door in mijn zweverig hoofd en mijn gelukkig hartje.
Op zulke momenten zou ik willen dat ik een grote zwaan was, met vleugels die voldoende spreidweidte hebben om alle dingen die ik zo koester mee te omsluiten. En te beschermen. Zodat er nooit iets aan kan raken.
Als je even in een dipje of dubio'tje verzeild bent geraakt, raad ik je echt even volgend oefeningetje aan: denk aan alle dingen die je hebt en die je misschien ondertussen wel vanzelfsprekend bent gaan vinden. Beeld je dan in dat ze er niet meer zouden zijn. Geef je vervolgens volledig over aan het gevoel van intense leegte en verdriet dat je overvalt en heropen dan - op dat eigenste moment - je ogen. Alle vanzelfsprekendheid valt dan vanzelf wel weg. En maakt hopelijk net als bij mij plaats voor een reuzegroot besef van geluk.
Ik heb het zondag live getest en het resultaat was... nou ja, 'eye-opening' zal ik zeggen ;-)
Good luck!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten