Over kantjes

Toen we zaterdagavond - na een hele dag verhuizen bij Stefan en Kim - samen met de vrienden rond de tafel neerploften en een glas bubbels dronken op de nieuwe woonst, voelden een aantal onder ons zich plots in een 'eerlijke' bui. De vraag die uit ik-weet-al-niet-meer-welke-hoek ineens rees was: "Wat zijn zo jouw 'kantjes'?"
En met 'kantjes' werd dan niet meteen 'slechte kantjes' bedoeld, maar wel (karakter)eigenschappen, gewoontes,... die typerend zijn voor jou maar die bij andere mensen ietwat vreemd zouden kunnen overkomen.
Stoere mannen gaven toe dat ze bang waren om op een paard te zitten, ogenschijnlijke kindervrienden biechtten op dat ze kinderen soms tegen de múúr konden plakken en zo ging het toertje de tafel rond en kon niemand aan de opbiechtsessie ontsnappen. Sommige dingen waren in te schatten, andere kantjes kwamen dan weer uit een onverwachte hoek.
Achteraf heb ik daar nog wel even over doorgedacht, en moest ik glimlachen om de zovele onuitgesproken kantjes, waar ik op dat moment niet ben opgekomen. Zo heb ik bijvoorbeeld de dwangmatige drang om een trap altijd met mijn rechtse voet aan te vatten en bovenaan met mijn linkse voet te beëindigen. Dat betekent dus concreet dat ik het liefst trappen met een even aantal treden heb (en dan eigenlijk nog liefst in een veelvoud van vier als ik écht mag kiezen) en als dat niet het geval is, ik soms een stap van twee treden moet inlassen om tot een goed einde te kunnen komen. Vroeger - dat moet zo ongeveer tot mijn 14de zijn geweest - moest werkelijk álles een veelvoud van vier zijn; van aantal tictacs in een doosje, tot de slagen van kant tot kant in het zwembad, tot het aantal benodigde stappen om van A tot B te geraken. Kwam het niet uit op vier, dan maakte ik er vier van. Voor alle duidelijkheid: de vraag "waarom???" is hier niet aan de orde.
Vanmorgen kwam ik weer op een ander kantje van mij. Al draag ik dit exemplaar voor de verandering wellicht niet alleen (tenzij deze post plots een ware golf van viervoud-liefhebbers zou ontlokken, waardoor ik ook daar niet meer uniek in ben).
OK hier komt ie. Ik ben namelijk ZOT op ... (tromgeroffel voor opbiechtmoment...) auditieshows op televisie! Of we nu met heel Vlaanderen op zoek gaan naar het nieuwe idool, naar Michael Jackson of naar Maria, het maakt mij allemaal geen rete uit: van dag één, vanaf het eerste uur zit ik aan de buis gekluisterd. Ik lach met alle sukkels die nog dommer zijn dan dat ze slechte zangers zijn, ik bleit bij élke gast of griet die nog maar een halve noot kan zingen, en ik krijg kiekeboebelen zo groot als dazenbeten als ik denk the rising star gespot te hebben. Zot is dat jom, complete waanzin.
Zo ontdekte ik tot mijn grote vreugde, net voor we op reis vertrokken, dat het walhalla van gelukzaligheid er weer zat aan te komen. Want lieve mensen, we gaan in het najaar met z'n allen op zoek naar de ruwe diamant die zowel the looks, the vibes als the moves heeft om de hoofdrol in 'Domino' te kunnen spelen. I LOVE IT!
Lachende lezers, verontwaardigde gezichten en menig "allez meende da nu echt jom?"-uitingen komen wellicht mijn kant op na het opslaan van deze bekentenis. Maar weet je wat: I don't give a sh... Want als je er niet inzit zoals ik dat doe, kan je 't niet voelen. Nà!
Ik vind het in iedere geval niet erg om vanavond een heerlijk avondje voor de buis door te brengen - "Of zo"... ;-)